The Goat & Dead Horses’ Circus

ChainDLK:
It takes almost two years to this polish band to compile the follow-up of their debut release and, in times where there are releases every three or four months, is quite a good news as this is an album of impressive quality. As the reader knows, I’ve reviewed almost every release of this polish label as, so, I have some reason to claim that this one is amongst the best releases of this label.
“Marble” opens this release as this album were a sort of jam between a jazz band and an ambient one and there was a radio lefts on during the session while “Flesh” is an ambient track with a jazz mood juxtaposed. “Piramidy” instead is based upon a quite strange loop above some small and sparse noises. “Dead Horses’ Circus” is a dreamy soundscape while “La Grande Déferlante” is based upon a dark loop and the impressive voice of EmmA WyrD. “Assassins” is a dark ambient interlude colored by an original saxophone line. “Fade Away” is based on Sci-Fi synth line as “La Primavera” is a small interlude based on string instrument and the hiss of an old tape. The quite old recording that opens “Lights & Serpentines” and colored by the bells introduce the listener to the final part of this release. “Sotto il Sole del Mondo” is a sample based track relying on the hypnotic effect of the samples. “As-Sawira” is the dreamy introduction to “La Primavera (My Final Bell)” where Euski gives his touch creating an atmosphere of great suggestion.
As a Nurse With Wound fan I enjoyed the courage of the musical path and the originality and variety of the solutions so this album is in my personal list of albums of the year. Amazing.

Avant Music News:
An utterly Dada journey through a distorted, happily degenerate late-nineteenth century Mitteleuropa, as if Tom Waits had dreamt Kurt Weill and Franz Kafka took him by the hand and armed with tape recorders, the trio traipsed giddily through the demimonde of circuses, nighttime theosophical society meetings, outdoor village bands, absinthe-soaked cabarets where gypsy girls dance with gaberdined rabbis and motley pick-pockets, and down twisty alleyways which though shrouded in dark at their entrance open onto fairground frivolity with a bear wearing a fez teaching Ukrainians to ride unicycles and children´s games being played by good-natured grown-ups. It´s a collage with no sense of being a cut-up and fragmentary, as a surreal, wheezy, woozy atmosphere is aimiably maintained in order from keeping you from going astray. Vocalists Emma Wyrd (of Chronique Nocturne) and Euski (Roma Amor) each emerge out of the haze, singing more to its accompaniment than dispel it. Compact and bijou at a tidy forty-three minutes, Monopium – Michał Majcher – has gene-modified these wispy strands of sepia ephemera to the thorough delight of postmodern ears.

Vital Weekly:
Michal Majcher is the man behind Monopium (great name I thought). Active since 2007, he released his first album, “Mesmerized’ on Beast Of Prey in 2009. I don’t think I heard that one. The music here on ‘The Goat And The Dead Horses’ Circus’ is easily classified as ‘odd’. Zoharum describes this “neo-cabaret, post-industrial electronics, musique concrete, drone and even free jazz, it draws associations with incidental musics for film noir, surrealist cinema and the dadaists” and I couldn’t agree more. Not something I necessarily like throughout, I must admit, as it carries some traces of gothic, pathetic undercurrent here and there, the sort of adult stuff about fairytales, but because it sounds quite different from what is usually on our plates, but still could easily be classified as ‘experimental’ by our own standards, this is certainly something I played with a lot of interest. It’s quite heavy on the percussion side of things, but also have tape manipulation, cello, voice s and
maybe field recordings – more water sounds here. A hotch-potch of instruments, and such perhaps of styles (although of course that’s not necessarily per se), this makes up indeed a curious CD, of all those things mentioned, and to which one could also add perhaps ambient and plunderphonics. Nice one for its daringly, different content.

Heathen Harvest:
Not everyone has fond memories of the circus. For some children (and adults too), few things are less enjoyable than cramming into a large, darkened room full of strangers as creepy clowns, dangerous animals, and a shouting ringmaster force their particular brand of entertainment upon the spectators. All manner of bad memories, fears, and phobias (such as coulrophobia, the fear of clowns) can sometimes result from these experiences. More recently, much controversy has surfaced around the treatment of animals in modern circuses with animal welfare groups documenting multiple cases of malnourishment, abuse, and neglect amongst those performing. This obviously doesn’t sound like Family Funday Sunday when seen from this perspective. For a lot of folks, either as gawking spectators or as performers within the circus (both animal and human), the circus is more a nightmare than something pleasant.
With that confusion in mind, let us enter into the bizarre big-top of Monopium’s The Goat and the Dead Horse’s Circus. The Polish musical act Monopium seem to have tapped into the darker underbelly of the modern circus and present us with their oddly titled (and I perceive only loosely-based) circus-themed second album. On it, we hear the trio continuing the unique musical trajectory they began with Mesmerized, their debut album, which was released by Beast of Prey in 2009. As described by the Zoharum label, TGATDHC is a combination of abstract, degenerated, and manipulated sounds, voices, and percussion that champion the ethos of Dadaism and Surrealism / Post-modernism. In other words, the music here embraces the notion that nonsense, irrationality, and intuition should win out over reason, coherence, and logic. In this musical world, logic and rationality are thrown out altogether in favor of something more organic, inexplicably free, and open-ended.
Although the album and song titles can be somewhat helpful to listeners in conjuring up visions of what might be going on within these tracks – it’s all very vague and open to interpretation, mind you – it’s inevitably up to the listeners to piece things together in a manner that they choose. Each listening experience yields different imaginary vignettes to support the music at hand. As with all surrealist art, there’s no right or wrong in this grotesque carnival world; there’s only what one might envision as constrained by the limits of the imagination.
The abstract approach Monopium take works fairly well, allowing the group to experiment with combining a number of musical styles – ambient, free-form jazz percussion, cabaret, psychedelic, found sounds, etc. – to express themselves without necessarily aligning themselves too closely with any of those styles. In this way, Monopium belong nowhere and to no one but their own outlandish and freakish sideshow of musical oddities. Though the album could potentially alienate listeners due to its tendency to be sluggishly hypnagogic and repetitive in spots, it is effortlessly constructed and pieced together. This makes for a smooth and freakish listening experience, so most listeners of the genres in which Monopium explore are bound to find something, perhaps many things, they can connect with and enjoy on The Goat….
The album also sounds naturally antiquated. Did Monopium somehow master the art of time travel? It sounds like they jettisoned back into the past to record source material – perhaps at some obscure European circus – captured the sounds on wax cylinders, buried the recordings in some secret location, and returned back to the present day to then dig up the cylinders and began digitizing and piecing it all together, with TGATDHC being the result. Some of the best examples of this would be the noir-ish and crackly “Flesh”, the hallucinatory amusement park sound of “The Dead Horse’s Circus”, or the old radio/phonograph transmission of “La Primavera”. In fact, the cover image and inner photography are represented well by the mood those specific songs convey. This bygone atmosphere of static, crackle, strange voices, and antique sounding instrumentation gives the album an air of authenticity that transports the listener to another time and another place, far away from the modern creature comforts of wherever they happening to be listening.
Monopium have masterminded an album of generally impressive minimal and experimental ambient. The Goat… is a unique and fluid amalgamation of sounds that mostly succeeds in its own peculiar surrealist vision. Monopium can be a bit repetitive in their use of loops, and their surrealist approach might be irritating to those seeking experimental music with more definitive edges as it can occasionally seem as if the songs begin and just listlessly exist for a time before ending without much resolution or closure. With that being said, couldn’t we also argue that this is a part of what makes surrealist art what it is – no right or wrong, the known replaced by the unknown, all previously accepted borders rejected for a mystery that lies beyond – and that the album largely succeeds because of those very reasons? Of course we can. All art and music elicits a response of either acceptance or rejection, and Monopium’s TGATDHC is no exception. I strongly feel that the album is unique and worth exploring to find out which of those sides you might stand on after having experienced this auditory circus.

Kulturterrorismus:
Über Beast Of Prey, ein namhafter Dark Ambient Verlag in Polen, erschien anno 2007 “Mesmerized”, das Debüt von MONOPIUM, hinter dem sich der Pole Michał Majcher verbirgt, der  Anfang 2013 mit “The Goat And The Dead Horses’ Circus” erneut seine musikalische Klasse unter Beweis stellt, die unter den Oberbegriff Post-Industrial fällt, aber im Endeffekt unzählige Genres miteinander vereint – Wahnsinn!
“The Goat And The Dead Horses’ Circus” veröffentlicht Michał Majcher über den heimischen “Giganten” Zoharum Records, welcher nicht nur in Polen zu den größten Publizisten von Dark Ambient & Co gehört bzw. zählt. PS: Eine Visualisierung dargebotener Tonkunst scheint fast unmöglich, aber Robert Schalinski (Column One) schaffte mit seinem gelungenen Artwork einen runden Rahmen, der die Sperrigkeit bzw. Verquastheit perfekt widerspiegelt.
Komplexität in allen Belangen beschreibt MONOPIUM‘s “The Goat And The Dead Horses’ Circus” kurz aber trefflich, das einen dadaistisch futuristischen Soundtrack beinhaltet, dessen Sphären sich aus Musique Concréte, (Post-) Industrial, Drones, Free Jazz & Neo-Cabaret zusammensetzen und am riesigen Markt aufgrund ihrer totalen Eigenständigkeit hervorstechen. Stringenz bzw. Melodiösität taucht innerhalb der verquasten Tonspuren regelmäßig auf, wodurch der Konsum ein wenig Erleichterung findet, wodurch nicht der Eindruck entstehen sollte, dass “The Goat And The Dead Horses’ Circus” zu den musikalischen Leichtgewichten zählt, vielmehr komponierte Michał Majcher eine exotische Mischung aus DBPIT, The Tiger Lillies & vor allem Coil, die die Ohren vom ersten bis zum letzten Takt vollends fordert. Mögen alle Tondokumente zusammen einen äußerst kurzweiligen Soundtrack mit hohem Kopfkinofaktor ergeben, wirken sie untereinander sehr divers, mit einem Spektrum, das von leichter Martialität, Zirkusatmosphäre bis hin zur melancholischen Kirchenandacht reicht, wodurch Rezipienten ein stimmungsvolles Wechselbad der Gefühle erwartet. Gleich der abdrehten Tonkunst, bastelte der Pole eine skurrile Geschichte zu “The Goat And The Dead Horses’ Circus“, in der sich Zusammenhänge nur sehr schemenhaft auftun, weshalb der Hörerschaft viel Platz für eigene Vorstellungen bleibt, die garantiert einem besonderen Kopfkino zuträglich sind.
Wer über ausreichend Zeit & Muse verfügt sich mit einem sperrigen Release wie “The Goat And The Dead Horses’ Circus” von MONOPIUM auseinanderzusetzen, findet eine anspruchsvolle Unterhaltung auf längere Sicht vor, den auch nach dem x-ten Hördurchlauf entsteigen den 12 Tracks immer wieder neue Details. Anspieltipp? Dem Einen ein Muss, dem Rest ein Graus!

Club | Debil:
Schon das Äußere der CD lässt auch Ungewöhnliches schließen und diesen Anspruch hält das Werk von Monopium zweifelsohne. So recht einordnen lässt sich „The Goat…“ nicht, am Besten man nennt das Ganze experimentelle Musik mit einem – dem Titel entsprechenden – Einschlag von typischen Zirkusmotiven. Neben allerhand Geräuschen, Stimmsamples (wie Großmeister Crowley) und andere alten Aufnahmen sowie eher ungebräuchlichen Instrumenten (z.B. Schlittenglocken) gibt es immer wieder Ambient-Stücke zu hören, mal dronig, dann wieder recht freie, die die verschrobenen Einfälle verbinden und tragen. Aufgelockert werden die Soundspielereien durch jazzig-wirre Schlagzeug-, Streicher und Saxophonpassagen, ein konstantes Knacken verleiht dem Sound über weite Strecken eine etwas „antike“ Atmosphäre. Gelegentlich wird’s richtiggehend „volkstümlich“, also die Musik könnte auch von einer Kirmes stammen. Dann wird wieder mit finsteren Stimmsamples und Backward-Sounds eine völlig andere Richtung eingeschlagen. Das Konstante des Monopium-Werkes ist die Abwechslung. Das abschließende Stück „La Primaver (My Final Bell)“ präsentiert sich gar als melancholischer Song, der auch aus dem Coil-Umfeld stammen könnte. Ein ungewöhnliches Hörerlebnis für Freunde der fortgeschrittenen Tonkunst, das wirklich mal das Label „experimentell“ verdient. Im Booklet des Albums ist zu lesen: „All songs deconstructed…“ und das passt eigentlich ganz gut.
Das Artwork stammt übrigens von Robert Schalinski, Freunden des Genres als einer der Köpfe von Column One bekannt, was einiges erklären könnte.

DarkRoomRitual / Maeror:
Слушая второй альбом польского «Monopium», невольно вспоминаешь об итальянских артистах, избравших для себя стилистику неофолка и темного кабаре, которые вот также любят преподносить свою средиземноморскую меланхолию в обертке из абстрактных шумов, винтажных сэмплов, подрезанных с древнего винила поп-мелодий и смятых фотографий, превращенных в коллажи, способные даже снимки безобидного пляжного отдыха превратить в иллюзию свального греха. На фоне нарочито «итальянских» названий треков не лишним будет упомянуть «O Paradis», да и «Roma Amor» никуда не делись, более того, их вокалистка Эуски что-то шепчет такое отстраненное в «La Primavera» на фоне одной закольцованной ноты, сыгранной на пианино. С другой стороны, как никогда актуально помянуть и «Nurse With Wound» с их сюрреалистическими экспериментами по смешению всего и вся, в огромную дискографию этих индустриальных классиков «The Goat And The Dead Horses’ Circus» хорошо бы вписался. Но нет, это работа «Monopium» и сделана она очень хорошо – насколько хорошо можно сделать абстрактный и абсурдный микс из джазовой перкуссии, самой малости построковой депрессии, полевых записей, нагромождения олдскульных сэмплов и окончательно потерявшихся здесь звуков живых инструментов, вроде саксофона, который привносит  фантомные боли послевоенного упадка в «Sotto Il Sole Del Mondo», словно приглашая на пир во время чумы.
Цирк, о котором идет речь в названии, давно уехал. И клоуны тоже уехали, но на этом пустыре возле приморского городка, искореженного войной, от которой осталось эхо авиационных ударов и никому уже не нужные призывы «Alert! Alert!» («La Grande Deferlante») замерли призраки недавнего веселья. Эхо бравурных маршей, грохот силомера, крики зазывал, популярные некогда мелодии, доносившиеся из хриплых динамиков…Дневная суматоха и поиски приключений в ночных переулках под будоражащие джазовые ритмы, пьянящее хождение по краю и ситуации, когда безжалостные обстоятельства могут перемолоть тебя одним махом, угар и опьянение, следствием чего являются галлюцинации, невнятное бормотание и прочие прелести деструктивного образа жизни. Музыка «Monopium» во всем ее разнообразии сэмплов и нарочито грубых «монтажных» приемов, в многообразии стилевых решений, к которым обращается автор (от конкретной музыки до темного эмбиента и фолка) повествует вроде бы и ни о чем, и, в то же время, порождает кучу самых невероятных образов, стихийно сменяющих друг друга. Не успеваешь потосковать на сером, пустынном пляже о том, что покинуло твое сердце навсегда, как уже сквозь треск и гул, угрюмые партии виолончели и сипение простуженных труб уличного оркестра прорываются совсем другие видения, порожденные фантомами памяти, вложенными в ваш мозг странным, нереальным альбомом «The Goat And The Dead Horses’ Circus».

Necroweb:
Das Projekt Monopium gehört mit dieser Scheibe zu jener Sorte Veröffentlichungen, die es dem Hörer nicht so wirklich leicht machen. Ob das Debüt auch schon so klang, entzieht sich meiner Kenntnis, Fakt ist aber, dass “The Goat & Dead Horses Circus” einerseits zwar interessant klingt, andererseits aber mit dem Faktor ‘Sperrigkeit’ zu kämpfen hat.
Wenn mich nun jemand fragt, wie der Stil dieses Werkes ausfällt, so kann ich nur von mir geben, dass jener nur schwer zu definieren ist. Post Industrial, Jazz und auch experimentell – hier sind keinerlei Grenzen gegeben, was aber auch irgendwie für den Mut des Musikers spricht.
Der Erstkontakt verspricht dadurch jedoch noch keinen Erfolg. Vielmehr gilt es, sich durch das Album zu arbeiten, welches lediglich mit dem Titelstück und dem Rauswurf “La Primavera” sofort zündendes Material bereithält.
Natürlich stürzt man sich dann umso begieriger auf jede Art von Melodie, klinge diese auch noch so kauzig. Das Resultat bleibt aber selbst nach gewisser Zeit noch alles andere als leicht zugänglich, wirkt vielmehr fast wie ein Strudel aus zusammengewürfelten Elementen, die es erst einmal zu ordnen gilt.
Ganz verwundern tut dies auf der anderen Seite aber nicht, denn der Backkatalog von Zoharum Records weist viele ähnlich geartete Veröffentlichungen auf, was für Liebhaber solcher Klänge natürlich eine Empfehlung wert ist, für andere wiederum völlig uninteressant sein dürfte.
Monopium agieren in einem eigenen Kosmos, was sicher für eine eigene Identität spricht.
So empfehle ich in diesem Fall vorheriges Reinhören, denn jedermanns Sache ist dieser Silberling garantiert nicht.

Mentenebre:
Robert Schalinski es conocido por haber sido uno de los integrantes del proyecto multidisciplinar Column One, que trabajó activamente y de forma imparable durante la década de los noventa y los primeros cinco años del nuevo siglo.Column One ha llegado a colaborar con el mismísimo Genesis P. Orridge en un álbum tan imprescindible como es “Vis Spei”.
Durante el ecuador del año 2009 saldrá al mercado el primer disco de Monopium de la mano de la minimalista e impresionante discográfica polaca Beast Of Prey que tantos buenos trabajos ha publicado y de la que a día de hoy no tenemos señales de vida, ya que su último lanzamiento se produjo durante 2012, y desde entonces no se ha vuelto a saber nada de este sello polaco.
“Meserized” fue el título elegido para este primer CD. Su contenido jugaba con los estilos marcados por la llamada musique concreté y el dark ambient, acercándose sin miedo alguno al estilo marcado por Nurse With Wound.
Monopium – “The Goat And The Dead Horses’ Circus”Tres años más tarde Schalinski decidirá continuar con este bizarro y sorprendente proyecto presentando su segundo lanzamiento “The Goat And The Dead Horses’ Circus”. Al parecer, la realización de este disco le ha costado al artista casi dos años de su tiempo. Dos años bien invertidos, por supuesto, ya que el resultado ha sido más que satisfactorio.
“The Goat And The Dead Horses’ Circus” continúa la senda marcada por su anterior trabajo, aunque en esta ocasión los ritmos toman una carácter más experimental y ecléctico. En este segundo álbum podremos disfrutar de una orientación marcada por elementos extraídos del Jazz, sobretodo en la utilización de instrumentos como el saxo.
En general el disco bebe del influjo de Nurse With Wound. El paralelismo más evidente lo encontramos en la tercera entrega del sencillo “Echo Poeme Sequence 3” del artista británico y ‘Fade Away’, el séptimo corte del disco que hoy reseñamos. Éste sería un ejemplo evidente de la admiración que Robert Schalinski desarrolla hacia las ideas del genio inglés.
“The Goat And The Dead Horses’ Circus” está compuesto por doce temas que abordan diversas temáticas y dibujan contextos de todo tipo. A mi parecer, los temas más recomendables de este suculento disco pueden ser: ‘Dead Horses’ Circus’, ‘Lights Serpentines’ y ‘Sotto Il Sole Del Mondo’.
La discográfica que firma la edición es Zoharum records, una de las más importantes y prolíficas de todo el viejo continente en lo que respecta a los sonidos industriales y experimentales.
Si te gustan los proyectos de corte hipnótico y psicotrópico, no pierdas la oportunidad de degustar este inquietante CD. Altamente recomendado para todo amante del experimental más obtuso.

Only Good Music:
Stosowanie przez współczesnych kompozytorów nowego materiału dźwiękowego  i nowych zasad kompozycji, do których statystyczny konsument muzyki nie jest jeszcze przyzwyczajony powoduje, że utwory przemyślane i dokładnie określone przez twórców (czyli otrzymujące precyzyjną formę) robią na odbiorcy wrażenie zdezintegrowanych, wręcz nieskomponowanych przypadkowych zestawień dźwięków i struktur. Dowolność artystycznego wyrazu Monopium może powodować odczucia zagubienia. Warto je jednak przezwyciężyć.
Zerwanie z tradycyjną formą i swoboda twórcza odrzucająca wiele obowiązujących kanonów obecna jest na albumie “The Goat & Dead Horses’ Circus” na każdym kroku. Najprościej byłoby nazwać tę muzykę kolażem, może abstrakcją dźwiękową? Forma potrafi tu ulec niemal całkowitemu rozproszeniu, tylko po to by związać się w nieoczekiwane melodyczne motywy. Zastosowano tu wiele różnych sposobów wydobycia dźwięków, które kojarzyć się mogą z różnymi etykietami. Jest więc industrialny szum z całym dobrodziejstwem stukań (również kolejowych w utworze “Flesh”). Są skrawki melodii (np. pozytywki), dźwięki otoczenia, aktywne perkusjonalia i jazzowe zagrywki. Jest wreszcie filmowa atmosfera podsycana przez instrumenty dęte.
Jednak najbardziej pasjonujące wydają się wszelkie operacje na ludzkim głosie. Monopium udowadnia, że mowa jest bogata w materiał muzyczny, który tkwi nie tylko w sferze znaczeniowości, ale w sferze akustyczności ludzkiego głosu. Twórca wykorzystał właściwości fonetyczne różnych języków (np. charakteryzujący się niezwykła ekspresyjnością głos Emmy Wyrd w “La Grande Déferlante” czy niesamowite “piski” Euski w “La Primavera (My Final Bell)”). Dla jeszcze mocniejszego podkreślenia obojętności wobec znaczeń i logicznych następstw, głosy są tak spreparowane, że wydają się znajome, a jednak niezrozumiałe (np. “Piramidy”). Ich realizacja, jest przy tym tak poprowadzona, że wywołuje jednak wrażenie muzycznie zorganizowanej produkcji. Przypomina mi się od razu Luigi Nono i jego twórcze operowanie tekstami Prousta, Jouce’a, Eliota czy Brechta oraz traktowanie chóru przez Witolda Lutosławskiego w “Trzech poematach Henri Michaux”.
Czy album “The Goat & Dead Horses’ Circus” trafi w Wasze gusta? Wszystko zależy od tego, co uważacie za muzykę. Warto pojmować ją szeroko, jako sztukę operującą dźwiękami bez bez oglądania się na ich naturę i pochodzenie.

Darknation:
Dobrze pamiętam debiutancki krążek Monopium, wydany w 2009 roku nakładem wytwórni Beast Of Prey. „Mesmerized” praktycznie wszędzie zebrał świetne recenzje, dla mnie był to jeden z najbardziej wyróżniających się debiutów na rodzimym podwórku. W grudniu ubiegłego roku ukazało się drugie wydawnictwo Michała Majchera, tym razem nakładem płodnego Zoharum.
Nie będę Was wkręcał że “The Goat & Dead Horses’ Circus” wpadło mi w ucho po pierwszym przesłuchaniu, choć klimacik spodobał mi się od razu. Jest zdecydowanie mniej kabaretu niż na jedynce, w zamian dostaliśmy niepokój i jeszcze większą dawkę muzyki nie z tego świata. Dla mnie projekt nic nie stracił ze swojej świeżości, nadal słyszymy szalone improwizacje ale w tym pozornym chaosie wszystko wydaje być się na swoim miejscu i tworzy logiczną całość. Podoba mi się tutaj mnogość dźwięków i rozwiązań. Są syreny alarmowe, zapętlone dźwięki pozytywki, trzaski z płyty winylowej, głosy w kilku językach, dźwięk przelewania się wody, uderzenia w pianino, jazowe perkusja, delikatne smyczki… i cała masa innych nietypowych często odległych od siebie dźwięków. Z każdym kolejnym przesłuchaniem odkrywamy coraz to nowsze.
Lubię w tym szaleństwie fajnie uchwyconą tajemniczość. Podoba mi się również totalnie otwarta formuła w muzyce Monopium, czuć jest ciągłe poszukiwania i brak barier. Mógłbym dłużej opisywać Wam samą muzykę ale po co? Nie jestem masochistą i jako zadeklarowany fan dark ambientu najważniejszy jest dla mnie klimat. Tutaj został on naprawdę dobrze opowiedziany i fajnie uchwycony. Kawał porządnie skrojonej wynaturzonej i niepokojącej baśni. Jedna z najbardziej oryginalnych płyt które usłyszałem w ostatnim czasie.

W Sieci:
Postindustrial, muzyka konkretna, a często i jazz ulegają dekonstrukcjom tak skrajnym, że całość przypomina ilustrację do mocno psychodelicznego kabaretu. Czasem dźwieki rozbrzmiewają tu katarynkową basniowością, by w następnym momencie bateria zapętlonych szmerów przywołała wojenne skojarzenia – nie ma wątpliwości, że Michał Majcher buduje zwartą narrację, utkaną z drobnych muzycznych detali. Tu nie ma miejsca na improwizację – jest zamknięty dramat i zegarmistrzowska precyzja w jego opowiadaniu.
Ciągłe skoki napięcia, surrealistyczny klimat, balansowanie miedzy grozą a groteską…koleja spora rzecz płockiego awangardzisty.. (WL)

Muzyczny Fetysz:
Zaczyna się industrialnym pomrukiem i bębnieniem trochę w stylu Amona Tobina, jakiś głos. Ewidentnie coś wisi w powietrzu, to tu, to tam pojawiają się różne dźwięki i odgłosy, a atmosfera napięcia pozostaje nierozładowana do końca utworu. Muzyka gaśnie wraz z zanikającym głosem. “Marmur”. Bębnienie powraca, ni to okrzyk, ni to śmiech. Skwierczenia winyla, powtarzający się prosty motyw, niepokój jest podtrzymywany. Tym razem industrializująca, maszynowa repetycja pracuje w tle, a później w tle tego tła. “Piramidy” przynoszą dźwięk płynący do tyłu. Aż wreszcie w “Cyrku martwych koni” wraca kabaretowo-pozytywkowy klimat z pierwszej płyty. Wydaje mi się, że efekt nakręcania pozytywki robi dźwięk przeładowywania karabinu, słychać zresztą strzały, gdzieś w oddali, tak, że za chwilę nie wiadomo, czy na pewno były. I znów jakieś maniackie gadania w niezrozumiałym języku. Odzywają się syreny i kobiecy głos (Emma Wyrd) powtarza po francusku “uwaga”. Tutaj pomyślałem sobie, że estetycznie Monopium najbliżej ma na tej płycie do Drahomira Song Orchestra. Tak samo brudne dźwięki, tak samo niejednoznacznie składające się plany i podobnie, mimo posługiwania się elementami charakterystycznymi dla różnych stylistyk, nie sposób całości łatwo gatunkowo przyszpilić. No chyba, że jakoś tak: plądrofonia robiona z postindustrialną wrażliwością. No i wilk wywołany: “zabójcy” opierają się na powtarzającym się mocnym uderzeniu z ogonem w postaci plusku wody. A ta “właściwa” muzyczność dzieje się gdzieś z tyłu, jakieś smyczki, czy coś takiego. “Fade away” przynosi odprężenie w postaci dźwięku (dętego chyba?) szukającego swojej drogi, a przez to nieustabilizowanego. “Lights & serpentines” odpręża jeszcze bardziej dzięki powtarzającemu się uderzeniu w pianino. Błogość osiąga ironiczne apogeum w “La primavera” (przywodzące na myśl “refleksyjne” momenty na płytach Der Blutharsch) i jej centralnym motywie granym na harmonii wraz z męskim głosem mówiącym coś (chyba) po niemiecku i (znów) industrialnym szuraniem w tle. Później chaos wraca, a stawiające opór organizacji dźwięki rozrywa nagła cisza. “As-sawira’” wraca do nieco spokojniejszego nastroju, choć lołfajowo podany motyw tyleż wycisza, co niepokoi, trochę jak w odmętach pamięci Caretakera. Całość zamyka śpiew Euski w powtórzonym “La primavera (my final bell)”, otoczony nawracającym dźwięku pianina.
Duże odejście od kabaretowo-surrealistycznej pierwszej płyty. Utrzymująca się przez całą płytę atmosfera niepokoju przyjmuje bardzo różne postaci. Głosy mówiące w znajomych, a nierozpoznawalnych językach, urywki melodii, szumy i uderzenia. Michał czerpie z różnych stylistyk i inspiracji, i splata z nich spójną, klimatyczną całość. Lubiący wspomnianych Drahomirę, czy Caretakera powinni bez mrugnięcia okiem wtopić się w klimat.

Mroczna Strefa:
Już na wstępie zaciekawia intrygująca okładka, na której znalazły się obok siebie cztery zdjęcia splecionych nagich ciał. Ich wymowa erotyczna jest jakby na drugim planie, zaś liczy się raczej naturalizm. Wydawać by się mogło, że już to nakazuje specyficznie i unikatowo podejść do zawartości muzycznej drugiego albumu powstałego pod szyldem MONOPIUM. I tak rzeczywiście jest. Drugi obrazek na odwrocie stylowego digipaka jest kontynuacją tego z okładki, ale warto też zwrócić na obrazki będące kolażem różnych przedwojennych zdjęć, umieszczonych wewnątrz tekturowego pudełka. Zatrzymane w kadrze postaci pogrzebowego konduktu, eleganccy panowie w garniturach, operowe divy, a obok nich karły, klown i wiele innych, mniej lub bardziej enigmatycznych i raczej anonimowych postaci z dawnej epoki. Takie nie od czapy i posklejane z różnych fragmentów jest również to, co oferuje sam dysk. Twórczość MONOPIUM jest układanką dźwięków zaczerpniętych ze źródeł w dużej mierze rozpoznawalnych jedynie przez samego twórcę, który posklejał je w sobie tylko znany sposób, przetworzył je w dadaistyczno-surrealistyczną opowieść złożoną z dwunastu na pozór nie powiązujących ze sobą fragmentów. Słyszymy tu powtarzaną w nieskończoność melodię towarzyszącą objazdowym cyrkom („Dead Horses’ Cirus”), syreny alarmowe, trzaski starych aparatów fotograficznych, podzwanianie starych zegarów, melodyjki z pozytywek, przemarsze wojsk, dźwięki bombardowania, odgłosy ulicznych festynów, szmery z ulicznych kafejek, głosy nagrane prymitywnym sprzętem z początku XX wieku… Michał Majcher zdaje się zaglądać w przeszłość i przywoływać czarno-białe fotografie do życia, układa je w chaotycznym bezładzie, a jednocześnie nadaje im nowe znaczenia, łączy z żeńskimi głosami zaproszonych do współpracy artystek w osobach Euski (ROMA AMOR) i EmmY WyrD (CHRONIQUE NOCTURNE), minimalistycznie dozowanymi elektronicznymi brzmieniami i eksperymentuje na tym polu niczym DEUTSCH NEPAL w swoich najlepszych czasach („Assassins”). W niektórych utworach improwizacja pozbawiona rzeczywistych, samplowanych odnośników zbliża się do szeroko rozumianego dark ambientu lub free jazzu i skupia się raczej na swoistych, subiektywnych impresjach („Fade Away”, „Lights & Serpentines”, „Sotto Il Sole del Mondo”). Ciężko to wszystko ogarnąć, a jednocześnie całość jest na tyle intrygująca i wciągająca, że można się w nią zagłębiać wielokrotnie, a za każdym razem znajdować nowe detale oraz nowe skojarzenia.