The Kirghiz Light

Santa Sangre:
I’ve got a small problem with Rapoon, I have to admit it. It’s not even about the quality of the music, but rather its quantity. Every month or two I hear the news about a new album, a collaboration or a luxury re-edition. Robin is definitely one of those ambient musicians for whom the word “prolific” has been invented. I tried to embrace Rapoon’s discography lately, or rather those albums I have, which is like… a lot, so the last couple of evenings I spent with this peculiar tribal ambient characterized by quite a unique, Eastern atmosphere, sometimes Middle Eastern, sometimes – like in this case – closer to the so called “Heartland”. Did I reach any conclusion, you may ask? Well, as a matter of fact, yes, a very innovative one. That old Rapoon was better. That leads me to the last epic re-issue of one of his classics, that is “The Kirghiz Light” released this time by Zoharum Records. The first release, the Staalplaat edition, took place 21 years ago. What we get now is a 3CD monument, with 2 silver discs containing the original (but remastered) material, while the third one contains the new compositions based on raw material from “The Kirghiz Light”. And this is Rapoon from its best era that eventually led to the masterpiece called “The Fires Of The Borderlands” which was released 3 years later (and has also been re-issued by Zoharum).The original album is built of 18 tracks. Most of them are based on windy and sandy backgrounds, looped tribal percussions and occasional vocals, samples of original instruments and atmospheric textures. You could say that Rapoon has the same foundations as Muslimgauze, but touches the subject from a completely different point of view. While Bryn Jones was more interested in humane and political reflections, Robin Storey is definitely more into the mystical and spiritual sphere. Two different sides of the same coin, and probably still unrivalled masters when it comes to exotic-infused ambient and electronic music in general. There are some younger fellows who try a similar approach, but no, adding samples from a National Geographic documentary or even your holidays in Iran or Morocco or whatever, does not make your music more exotic and mysterious for the Western listener.

grisli.canalblog:
Après avoir quitté le cultissime Zoviet France, Robin Storey forma le projet Rapoon. Encore un peu indus mais surtout ambient-ique et (surtout au carré) d’inspiration ethnomusicologique, ce n’est pas The Kirghiz Light (première collaboration de Storey avec la vocaliste Vicki Bain, sortie à l’origine sur Staalplaat) qui nous dira le contraire.
Réédité aujourd’hui par l’écurie Zoharum, le double album est enrichi d’un troisième, un remix 2016 de cette production qui date de vingt ans. Si l’on ne sent pas forcément que la remasterisation est passée par là, l’atmosphère est toujours moins étouffante que sur les ZF. Nappes de synthé, loops sur loops (d’un répétitif tech tout simplement ralenti) de voix célestes ou d’instruments souvent exotiques (tablas, cithare…), peu de rythmes et encore moins d’envolées…
C’est ce qui est intéressant, d’ailleurs, même dans les moments un peu longuets (et il y en a plusieurs, étant donné les deux CD), cette « platitude », si je puis dire… ce jusqu’au-boutisme ambient-ethno-indus assez bellement réactualisé sur le remix par d’autres synthés (beaucoup de cordes), la même voix (mise plus en avant) et les mêmes percussions (mises en arrière)… Un pas de plus vers l’étrange pour le Rapoon et Robin Storey, et c’est normal : le monde n’est-il pas plus étrange qu’il y a vingt ans ?
Cyclic de Frost:
The already massive discography of Robin Storey continues to expand – even backward in time. In association with its painstakingly compiled, comprehensive reissue program (four double volumes of Seeds in the Tide to date, chronologically collecting odds and sods from singles, limited editions and so forth), Polish label Zoharum now presents a bulky, three-disc reintroduction to perhaps the quintessential, career-defining album of Rapoon (and of an entire genre, discreetly industrialized tribal ambient), The Kirghiz Light.
The Kirghiz Light is the light that always shines amber yellow on a late afternoon slant, that penetrates from the far west and throws up weird shadows in forest and desert alike, that illuminates dancing wills-o´-the-wisp and captures their never before heard song. It is a contour map of an inner fourth world, one in which the Creator has erased the borders separating countries and pressed “shuffle”.
Released in 1995 as a double album three years after Storey left the fluid Zoviet France collective, this new edition appends a bonus disc dubbed “Our Calling Light”, featuring original demos for the mother album refashioned into a brand new work, one that dovetails seamlessly with the original while casting it in a somewhat colder, bluer light.

raben-report:
Wahnsinn. Im fetten Digipak kleidet man nun dank Zoharum die nächste Neuauflage von Rapoon, bei welcher drei satte Silberlinge auf ihre Durchforstung warten. “The Kirghiz Light” erfuhr seine Geburt im Jahre 1995 auf Staalplaat und ist seit geraumer Zeit kaum noch zu ergattern gewesen, es sei denn, man war für Wucherpreise auf diversen Online Plattformen bereit. Das ist nun vorbei und lohnenswert ist vorliegende Angelegenheit mehr denn je. “The Kirghiz Light” markiert übrigens auch einen Punkt im Schaffen von Robin Storey, der damit verstärkt Einflüsse von ethnischen Ursprungs zulässt. Um dies herauszufinden bedarf es aber auch Zeit, denn die inhaltliche Masse ist enorm und stundenlanges Schwelgen und Genießen garantiert. “We Fell Like Rain” wäre diesbezüglich unbedingt zu benennen, oder auch “Into Light”, wobei es bei Letztem fast den (sehr angenehmen) Anschein hat, in einer Art Schleife festzusitzen. Diese frühzeitige Sogwirkung verfehlt keineswegs ihre Bestimmung und schnell umgarnendes Kopfkino ist das Resultat.
Was damals als DCD publiziert wurde, erfährt auf vorliegender Neuauflage noch einen weiteren Silberling. Dabei handelt es sich um “Our Calling Light”, dessen ursprüngliche Demo Aufnahmen für “The Kirghiz Light” nun in einer Neuinterpretation zu erhören sind. Allerdings gilt es sich damit erst einmal anzufreunden, denn gerade der vordere Abschnitt klingt mitunter irgendwie sperrig und unkonventionell. Dieser Umstand ändert sich erst ab der zweiten Hälfte, weshalb es auch erst dann für mich interessant wird. Alles in allem trotzdem eine verdammt lohnenswerte Sache und auch hier ist es einfach so, dass Rapoon für mich nichts anderes bedeuted, als pure Entspannung und innegehen- danke Zoharum!
Artikelbild Copyright: Zoharum Records

NonPop:
Rund 20 Jahre ist es her, dass das Album „The Kirghiz Light“ von RAPOON – also noch in der Frühphase des Projekts – das Licht der Welt erblickt hat. Damals als Doppelalbum auf STAALPLAAT veröffentlicht, erfolgt nun eine erweiterte Wiederveröffentlichung, die als Bonus eine zusätzliche CD enthält, auf der ROBIN STOREY für diese Veröffentlichung originales Material aus der Session bearbeitet hat. „The Kirghiz Light“ ist sicherlich eines der besten Alben von RAPOON. Die Ethno-Sounds sind nicht zu dominierend, so dass schwebender, flächiger Ambient oft das Klangbild bestimmt. Die Rhythmusloops werden zurückhaltend, passgenau und variationsreich eingesetzt und der Gesang von VICKI BAIN verschiebt das Soundbild weg von reiner Loop- oder Sampletechnik hin zu einem greifbareren Klangbild. Insgesamt ist „The Kirghiz Light“ somit ein sehr atmosphärisches, stimmiges Werk, das nur selten mit enervierender Repitition von nervenden Sounds wie es bei RAPOON leider auch manchmal vorkommt aufwartet – negativer Ausreißer hier: „We Danced Like Sticks“. Wer mehr am Experiment oder an deutlicheren und direkteren Ethno- oder Tribal-Sounds interessiert ist, sollte zu anderen Platten von RAPOON greifen. Alle anderen können mit diesem Album, das sich auch klangtechnisch erstaunlich gut gehalten hat, eigentlich nichts falsch machen. Die Bonus-CD greift, wie oben beschrieben, Material aus den Sessions zum Album auf. Hier fällt vor allem auf, dass es offenbar noch einiges Stimmmaterial von VICKI BAIN gab, das damals nicht oder nicht so auf dem Album berücksichtigt wurde. Ansonsten reiht sich das Material hervorragend in das restliche Material ein, wobei einige Stücke qualitativ allerdings doch etwas abfallen. Entweder gab das alte Material dann doch nicht mehr her oder STOREY fehlten am Ende die zündenden Ideen, wobei es für einen Künstler ohnehin schwer ist, die alte Stimmung eines Albums im Jahr 2016 wiederzufinden oder wiederherzustellen. Für eine Bonus-CD, die letztlich die Wiederveröffentlichung etwas aufwerten soll, erfüllt diese Zugabe aber absolut ihren Zweck. Ein sehr wertiges Artwork rundet diese Veröffentlichung zudem hervorragend ab.

Mentenebre:
Dentro del tribal experimental, Robin Storey no tiene competidor. El que fuera miembro de Zoviet France puede presumir de haber dado a luz una discografía ejemplar dentro del tribal de tintes post-industriales. Uno de sus discos más emblemáticos es posiblemente “The Kirghiz Light”. Dedicado a una de las minorías étnicas de China, los kirguís están formados por cuarenta subgrupos o tribus distintas que quedan reflejadas en los rayos del sol que conforman su bandera. La edición original fue lanzada al mercado allá por el año 1995 gracias al sello holandés Staalplaat. Descatalogado desde hace décadas, hoy podemos disfrutar de nuevo de todo su encanto gracias a la cuidada reedición que la discográfica polaca Zoharum ha llevado a cabo.
Para quien no conozca este icono de la discografía de Rapoon, “The Kirghiz Light” puede presentarse como uno de los discos más oníricos y oscuros de su extensa producción. En el primer CD abundan cortes saturados de densidad y cantos de musas desfiguradas de voz fantasmal,Rapoon – “The Kirghiz Light” gestando texturas un tanto apocalípticas y desasosegantes; mientras que el segundo disco esconde temas altamente hipnóticos marcados por el drone. El punto en común de ambos discos son las firmes bases de percusión tribal, rasgo definitorio de este amante del folklore primitivo, y la constante oscilación de escapes sonoros en forma de espiral que consiguen subsumirnos dentro del propio universo que genera este trabajo. Storey no para de fabular con sus sintetizadores, y eso siempre se agradece. Podemos hallar grandes ejemplos de la maestría de este genio en tonadas como ‘We Fell Like Rain’, ‘Feathered Skies’ o el tema que da corte al álbum, ‘The Kirghiz Light’. En ellos proliferan los samples y loops que tanto representan el peculiar estilo del artista británico.
Esta nueva edición incluye un CD extra que implementa acertadamente el ya de por sí elogiable repertorio de “The Kirghiz Light”. Sus doce temas han sido remezclados este mismo año partiendo de las bases originales registradas veintiún años atrás, y a su vez se han añadido canciones extra. El estilo dibujado en este material inédito puede recordarnos vagamente a algún trabajo de Nurse With Wound, como es el caso de su saga de “Echo Poemes”, concretamente a la segunda entrega; no obstante, esta comparativa tiene la intención de servir de referencia, ya que la genialidad que transpiran sus temas no tiene nada que envidiar a la del pionero neodadaista.
“The Kirghiz Light” es una de las referencias más recomendables de Rapoon, no pierdas la oportunidad de disfrutarlo.

Mroczna Strefa / Puszka Pandory:
Niektórzy mają problem z wielością materiałów stworzonych przez RAPOON w ciągu ostatnich kilkunastu lat, a z Zoharum co rusz trafiają do fanów coraz to kolejne wydawnictwa z przeszłości i teraźniejszości sygnowane tą nazwą. Dla mnie problemem przy okazji „The Kirghiz Light” był bez wątpienia CZAS. Trzypłytowe wydawnictwo wymaga diabelnej dawki wolnych godzin, a skoro ‘jam Pomorzak i mówię wprost’, to wiedzcie, że moje życie nie jest wypełnione tylko muzyką (choć chciałbym, aby tak było), ale także pracą i innymi sprawami. Album trwający więcej niż godzinę naprawdę sprawia problem, a ten, w obecnej, poszerzonej wersji, trwa ponad trzy. Tym bardziej to bolesne, bo ja nie słucham po łebkach, nie przeskakuję z tracku na track i staram się nie robić przy tym czegoś, co mnie od dźwięków odciąga w takim stopniu, abym zatracił kontrolę nad dokładnym wsłuchiwaniem się w dany tytuł. Tak już mam i chyba nie da się z tym nic zrobić. Doskonale wiem, że wielu piszących o muzyce zapoznało się z „The Kirghiz Light” ledwo co, a potem pisało ogólnikami i w sumie mają do tego prawo, ale to w sumie nie jest fair wobec wydawcy i wobec artysty, którzy postarali się naprawdę o to wszystko, a ten trzypłytowiec może mieć kiedyś wartość ponadczasową… o ile już go nie ma. Co prawda nie do końca zgadzam się z tym, że ten materiał, oryginalnie wydany w 1995 roku na dwóch płytach przez legendarną już firmę Staalplaat, jest rzeczą genialną, ale uznaję ten podstawowy stuff (tu, wiadomo, zawarty na dysku nr 1 i 2) za pozycję chyba w najbardziej przyswajalną i chyba najbardziej klimatyczną z ówcześnie nagrywanych przez RAPOON albumów. Kawałki nie ciągną się w nieskończoność (nieco dłuższe wypełniają drugą płytę i pod koniec zaczynają trącić monotonią), za to oferują wyśmienite połączenie wszystkich tych etnicznych elementów znanych z poprzednich krążków z transowym dark ambientem, klasyczną elektroniką, zapętlaniem dźwięków i kobiecymi zaśpiewami. Od „Jerewat”, aż po „Jacobs Drum” (CD1) i od „Omnizdum” do „Into Light” (CD2) mamy do czynienia z pewną zamkniętą całością (w przypadku drugiego dysku kładącą większy nacisk na bliskowschodnich wpływach i lekko przerażających swoim klimatem fragmentach), podzieloną na niezwykle zgrabne kompozycje, które mają w sobie tę bazową elektronikę rozpowszechnioną wcześniej między innymi przez TANGARINE DREAM czy VANGELIS’a i ten specyficzny dla RAPOON vibe. Z początku płyty nr 1 częściej pojawiają się żeńskie, prawdopodobnie wysamplowane zaśpiewy (ich autorką jest Vicki Bain), ale z czasem Robin Storey skupia się już głównie na tworzeniu czegoś, co można nazwać bazowym ethnic ambientem z tymi charakterystycznymi, nie ‘bijącymi po uszach’ bębenkami i motywami tyleż prostymi, co skutecznie oddającymi na swój sposób medytacyjny charakter dźwięków. Między innymi za to cenię RAPOON, że swoją muzyką oddaje inicjatywę wyobraźni słuchacza, który nie ma danej na tacy tematyki i sam tworzy pewne obrazy czy odczucia z tym związane. Pamiętajmy przy tym, że w połowie lat 90-ych tak naprawdę dopiero odkrywano ten rodzaj estetyki muzycznej, co doprowadziło do skandynawskiego boomu, w którym uczestniczyło sterujące tym na swój sposób Cold Meat Industry.
Tym, co sprawiło, że z oryginalnych dwóch płyt „The Kirghiz Light” rozrosło się do trzech jest to, że Robin Storey, jako jeden z nielicznych muzyków, często sięga do przeszłości i na jej bazie tworzy rzeczy poniekąd nowe. Tak też było i tym razem, ponieważ dysk nr 3 to świeże interpretacje utworów z dwóch pierwszych dysków, które w nowej postaci zyskały wiele zupełnie odmiennych elementów i jednocześnie stanowią kompletnie nową całość, co tyczy się nie tylko innych tytułów, ale generalnie wszystkiego. Nie jest to jednak RAPOON nowoczesny, w jakimś stopniu skażony innymi wpływami, choć na pewno chwilami bardziej awangardowy, dysharmoniczny i quasi-symfoniczny w stylu zbliżonym do tego, co robił na początku norweski ILDFROST. Mniej typowe są rozwiązania z żeńskimi wokalami, samplami głosów i w ogóle melodyka została konkretnie poszatkowana, co czasem oddala RAPOON od tego bazowego RAPOON.
Całość tego wydawnictwa jest zdecydowanie przeznaczona wyłącznie do uszu zwolenników twórczości RAPOON, bo w tak obszernej formie trudno polecać tę pozycję osobom spoza tej grupy. Tym zalecam rozpoczęcie przygody od płyt pojedynczych, z których część opisaliśmy na naszych wirtualnych łamach.

Darkroom Rituals / Maeror:
«The Kirghiz Light», пятый альбом Робина Стори в рамках его проекта «Rapoon», был издан еще в 1995 году и большую часть времени, прошедшего с тех пор, обозначался стоках дистрибьюторов пометкой «sold out». Изредка возникали слухи о грядущем переиздании, вроде как даже некоторые лейблы уверяли, что дело сдвинулось с мертвой точки и скоро этот материал снова увидит свет (на моей памяти последним об этом говорили представители российского «Ewers Tonkunst», лейбла, до этого выпустившего кое-что из «Rapoon’овской классики»), но долгое время дальше обещаний дело не доходило. И это было очень странно, хотя бы потому, что «The Kirghiz Light» многими слушателями и критиками признавался одним из лучших релизов того периода творчества «Rapoon», его квинтэссенцией, если хотите. Оставалась вся надежда на польский «Zoharum» – и он традиционно не подвел, осчастливив страждущих любителей этно-эмбиента трехдисковой версией этого альбома.
Не знаю, бывал ли Робин Стори в Киргизии или имеет об этой стране условное представление, вообразив в своей голове что-то вроде сказочной «внутренней Киргизии», землю кочевников и шаманов, живущих где-то посреди иссушенной зноем пустыни. Музыка альбома базируется на двух составляющих: традиционном для Стори того периода этно-ритме, закрученном и затянутом в тугие, пульсирующие петли, в своей динамичной бесконечности обладающие сильным трансовым эффектом, и атмосферных, пустынных эмбиенсах, плывущих где-то в стороне облаками звука, сквозь пелену которых время от времени проглядывает архаичная этника и слышны звуковые миражи, вроде неясного шепота, вокализов и призывных напевов. Все эти элементы сплавлены в единое целое продолжительных треков, таких плотных, что, кажется, в их текстуру не просочится более не один звук или даже его отголосок. Бит проникает под кожу и стучит где-то внутри, затягивая за собой какие-то флейты, что-то явно ритуальное и от этого обладающее завораживающе-пугающим воздействием, фрагменты шероховатых звуковых склеек, паззлы сновидений и прочие фирменные элементы звучания «Rapoon», привычно играющего тот тип индустриальной музыки, который возник, по его стойкому убеждению, не только задолго до возникновения самого этого понятия, «индастриал», но и вообще задолго до появления музыки как таковой. После прослушивания этого альбома реально хочется отдохнуть, что называется, перекурить и осмыслить, что это был за столь мощный трип и как жить дальше с осознанием того факта, что рядом есть такая вот фантомная реальность звука и она теперь неотступно связана с твоим подсознанием, разбуженным мощным ритмом и голосами давно забытых времен. Бонусный диск переиздания, «Our Calling Light», создан на основе оригинального материала альбома и дополнен новыми звуками. Вместо молодецкого задора разлива 1995 года, Стори здесь уходит в степенный, немного размытый и абстрактный эмбиент, коим он и заполняет свои последние альбомы, уделяя в этот раз чуть больше внимания голосам.
Мягко говоря, «ожидаемое» возвращение отличного альбома готово наконец-то занять место на полке коллекционеров хорошей и необычной музыки. Издание под стать «классическому» статусу: стильный тройной диджипак с артами Стори, ремастированный звук, новый материал и материал старый, все также готовый подарить вам массу экзотического удовольствия.