Numer katalogowy

ZOHAR 055-2

Data premiery

25/10/2013

Formaty

CD

ACCOMPLICE AFFAIR

The Zone of Silence

Numer katalogowy

ZOHAR 055-2

Data premiery

25102013

Formaty

CD

The latest Accomplice Affair album entitled “The Zone of Silence” is a journey through ambient-sphere based on guitar sounds and vocals with occasional hints of psychedelic rock and dark wave. 6 long compositions create a audiovisual space painted with both melodies and words. The concept album presents the world through harmed children’s eyes, of those who hide in secluded places, dark rooms without windows. This record encaptures the listener’s mind by playing with their emotion all the way through the album.
The album features guest appearances of Baltazar Kobera (samples), Lugshar (keyboards)and Meres (percussion, double bass, vocals).
The album is presented in a 6-panel ecopak strictly limited to 500 copies.

Tracklista

LONELINESS
HIM – A COMPLETE STRANGER
IN THE DUNGEON OF YOUR OWN FEELINGS
THE ZONE OF SILENCE
FEAR
LULLABY

Recenzje

Necroweb:
Und wieder erreicht mich guter Stoff aus dem Hause Zoharum.
Diesmal geht es um Accomplice Affair, ein Projekt, mit dem sich ein gewisser Rychlik Przemyslaw Gehör verschaffen möchte.
Die dabei gebotene Klangwelt geht recht düster auf den Hörer nieder, was sich auch schon mit dem tristen (aber völlig passenden) Artwork bemerkbar macht. Jenes spiegelt somit den Inhalt von “The Zone Of Silence” wider.
Nicht ganz die Tristesse von Northaunt erreichend, wird der Silberling von einem überaus düsteren Ambientstück eröffnet. Geheimnisvoll baut sich jenes Stück auf und dezent angeschlagene Gitarren erschaffen eine starke Atmosphäre.
Doch wer nun den Verdacht auf ein rein ambientes Werk hegt, der darf sich mit dem folgenden “Him-A Complete Stranger” schnell eines Besseren belehren lassen. Begleitet von einem Rhythmus ist eine Stimme zu vernehmen, die da scheinbar eine Geschichte flüstert, welche immer mal wieder im weiteren Verlauf aufgegriffen wird.
Man kann die Welt durch seine eigenen Augen sehen, wie man will, Kinder haben hingegen ihre eigene Interpretationsweise und sehen Dinge mitunter völlig anders. Und genau das wird thematisch auf “The Zone Of Silence” festgehalten und spiegelt sich entsprechend auf musikalischer Ebene wider. Da passiert es auch einmal, dass man in psychedelische Gefilde driftet, was aber nichts an der erzählerischen Weise ändert.
Viel Gefühl zeigt sich dann mit dem Titelstück, während sich beim folgenden Track stimmige Trommeln erheben.
Man merkt, der Musiker hat sich viel Mühe gegeben, um ein variables Album zu erschaffen.
Unterstützt wird dieser übrigens von diversen Gastmusikern, was hier positiv zu werten ist.
Als Anspieltipps verweise ich auf den Ein- und Ausklang, wo die desolate Aura bestens zum Vorschein kommt – bitte mehr von dieser Art Umsetzung!
Freunde variabler und stimmiger Vertonungen, denen Aspekte wie Düsternis, Nachdenklichkeit und auch Schönheit wichtig sind, sollten hier unbedingt mal reinhören.

ChainDLK:
I’ll be honest, when I saw the cover of this cd I supposed this was a classic dark ambient album as it’s filled with black and white photos that seems old and depict an almost abandoned village. Instead this album is a sort of dark blues full of surprises.
According to the linear notes this albums wants to ‘presents the world through harmed children’s eyes’ and depicted as ‘dark rooms without windows’.
‘Loneliness’ opens this release in a quiet way and suddenly there’s an element revealing an apparently extraneous element: a sort of guitar and, even if this track ends in a classic dark ambient form, ‘Him-A Complete Stranger’ returns to the blues influence and sounds like a postcard from an old town but rendered in a modern way featuring also a vocal line. ‘In The Dungeon Of Your Own Feelings’ is an long interlude filled with an evocative soundscape while ‘The Zone Of Silence’ feature a bright drone that is resolved in a quiet guitar line colored by the vocals. ‘Fear’ is a classic dark ambient track that serves as an intro to Lullaby’, the longest track of this album, that, after a dark ambient first part, evolves in a quiet and almost lowercase way ending in an evocative silence.
This release is among the best among the Zoharum’s ones at least for one quality: is diverse from all others and fascinating. It’s worth a listen.

Felthat:
I always had a problem with Accomplice Affair. There’s great deal of dark ambient in their music which usually is a fixed disaster in most cases when someone tries to keep up with the idea of this genre. Pompous and pathetically shallow.
Accomplice affair just has a slight depth of the mastered sound of grime bit of aural soundscape which you might associate with something “dark” as well as influences with dark/new wave. But thanks to the substantial differences between a  composer’s thought here on this album and a vast amount of damp, generic, massively churned-out area of similar low key productions of this shabby type of music.
Luckily all of this is not here.
“The Zone of silence” is a nice blend of harmonies and vocals blend – spice of grey, quite rigiddly sounding songs have a great deal of narration which keep up your attention and don’t get you bored.
Poetic and mystical in a way but mostly grime and quite nihilistic almost hostile expression of the vocals plus live instruments make me feel of  Crime and City Solution or Eyeless in Ghaza.
Nice fix.

Club | debil:
Mit seinem Projekt Accomplice Affair hat dieser polnische Musiker, dessen Name ich leider nicht herausfinden konnte, bereits das sechste Album seit 2006 am Start. Mit „The Zone Of Silence“ wandelt Accomplice Affair auf den Spuren der Labelkollegen von Bisclaveret: Mystische Sounds mit einer starken Dark Ambient-Affinität sowie psychedelischen und folkloristischen Einsprengseln und allerlei Naturgeräuschen. Das klingt erst einmal ganz ordentlich; nach Musik für Kontemplation und ruhige Stunden.
Allerdings übertreibt es der Herr manchmal ein wenig, dann wird es jazzig-dudelig und die Stimme zu übertheatralisch wie bei „In The Dungeon Of Your Own Feelings“. Das will mir nicht so recht gefallen, auch weil das Ganze eher ziellos wirkt und schnell nervt. Insgesamt wirkt das Album recht sedierend, wenn nicht gar lähmend auf mich. Nicht unbedingt das, was man sich mit Freude einlegt, auch wenn es technisch gut gemacht ist.
Vielleicht ist diese Einschätzung ein wenig ungerecht aber die Musik von Accomplice Affair ist sehr düster, strahlt dabei keine innere Kraft aus, wie etwa die Stücke von Inade. Schwer zu sagen, was genau hier mein Problem ist, ob es das über Strecken eher belanglose Klangbild oder die etwas aufgesetzt wirkende Mystik ist, doch so richtig warm werde ich mit dieser Scheibe nicht.

Black Magazin:
Wieder so ein Album, das sich sehr viel Zeit nimmt, sich zu entwickeln, das einen starken Field-Recording Charakter aufweist, obwohl alle Klänge im Studio entstanden sind und das es versteht, mit leisen Tönen urbane Geschichten zu erzählen. Wenn man Ambient in den Art-Kontext stellt, dann sollte Artwork auch eine herausragende Rolle spielen. Diese Kombination gelingt ACCOMPLICE AFFAIR in beeindruckender Form, da die Bilder einer menschenleeren Urbanität, die das Cover zieren, sich in der Musik wiederfinden. „The Zone of Silence“ ist kein reines Ambient-Album. Immer wieder wird es durch Stücke ergänzt, die Gesang und eine Instrumentierung aufweisen, die an Neofolk erinnert. Die Grundstimmung, die sich aber wie ein roter Faden durch das Album zieht, ist neurotische Verzweiflung, das Gefühl der Isolation und Ausgrenzung. Das gelingt durch die Verwendung ungewohnter Klänge und Harmonien, spärlicher Akkorde und verzerrten, langsam vorgetragenen Sprechgesang. ACCOMPLICE AFFAIR setzt in vielen der Stücke auch auf Gitarren, die gerne Melodien andeuten ohne diese zu verwirklichen, seinen Sprechgesang versieht er gerne mit Halleffekten und schreckt auch nicht vor tribalen Perkussionselementen zurück, um das Gefühl von Isolation und Ausgrenzung das er zu erzeugen, weiß zu untermalen. Eine Platte, die für musikalische Qualität steht und wie nur wenig andere schwermütig ist, ohne dieses Gefühl zu überzeichnen.

Darkroom:
Progetto ormai navigato quello di Przemyslav Rychlik, che firma con questo monicker il sesto lavoro in sette anni di attività. Se il passato era stato segnato da spunti interessanti ma che facevano fatica a concretizzarsi in brani compiuti, con “The Zone Of Silence” giungiamo al cospetto di un album maturo in cui l’unione di linee strumentali (centrale ancora una volta il ruolo della chitarra) e partiture elettroniche ci consegna sei brani ispirati, sempre diversi tra loro e capaci di descrivere panorami specifici, nonché di trasmettere emozioni di ampio respiro. Lo stile del musicista polacco guarda ad un post-rock piangente, foriero di un’ambient che non disprezza i temi plumbei, lasciandosi andare anche a suoni riflessivi. Nell’economia dell’opera è tutt’altro che trascurabile l’apporto di alcuni strumentisti (fondamentali soprattutto le sessioni ritmiche di Meres) e di samples che rifiniscono al meglio concetti già di per sé apprezzabili. Il minimalismo strutturale delle tracce diventa un aspetto funzionale ad aprire il palco alle note di chitarra, dotate di un mood nebbioso e solitario, venato – nei pezzi d’avvio – di sentori morriconiani. La voce soffusa ed alcune melodie stanche riescono a dare un tocco d’inquietudine grazie ad un incedere sornione e ramingo, misto ad echi psichedelico-floydiani; l’oscurità sopraggiunge laddove i temi si fanno più ossessivi o quando si innesca un palpitante tribalismo, mezzo che funge da introduzione per spaccati misterici. L’andatura rilassata, propria anche degli altri lavori di Rychlik, aumenta con i campionamenti di onde marine, che aprono a lande disabitate ed aurore immerse nella foschia. La conclusiva, lunghissima ninnananna ci conduce verso i carillon di pellicole horror, segno che sotto la calma ribolle sempre un pizzico di nera trepidazione. Album lineare che sa mantenere le giuste differenziazioni tra i pezzi, consegnadoci un intreccio elettroacustico più figlio di un rock adattato ad esigenze personali che dell’elettronica post-industriale. Finora l’opera più intrigante di Accomplice Affair, accompagnata da una bella confezione in digisleeve apribile a sei pannelli.

Metenebre:
Para quien no lo conozca, como era mi caso hasta que llegó a mis manos este cd, Accomplice Affair es un proyecto polaco de dark ambientque se formó en febrero de 2005 y que empezó a grabar material ya en 2006, publicando su primer disco oficial a finales de ese mismo año. Proyecto prácticamente unipersonal de Przemyslaw Rychlik, Accomplice Affair no es solamente una sucesión de ambientes sobrecogedores y monolíticos, que los tiene y muchos, sino que también, merced al dominio que su alma mater tiene de la guitarra, los teclados y otros instrumentos y gracias también a la inclusión de voces susurrantes en la mayoría de las canciones, permite la existencia de un cierto espacio para otras influencias en su música, haciendo así que la escucha de “The zone of silence” sea de lo más entretenida para todos aquellos que gusten ( gustemos ) de este tipo de sonidos, así como para los que no están muy acostumbrados a ellos.
El primer corte, ‘Loneliness’, es quizá el que más se ajusta a los parámetros convencionales del dark ambient. Gélidos fondos sonoros envuelven tímidos rasgueos de una suave y monótona guitarra, mientras una opresiva oscuridad, apoyada por inquietantes efectos, se va apoderando progresivamente del ambiente. ‘Him-A complete stranger’, aunque sigue teniendo una fuerte presencia de esos siniestros fondos sonoros, da más prioridad a la guitarra, mucho más melódica que en el anterior corte, dibujando melodías de más entidad y cargadas de una fuerte sensación de tristeza. La voz susurrante torna esa tristeza en inquietud mientras que la percusión nos trae ecos del más ortodoxo neofolk. Pero el tema nos ofrece alguna sorpresa totalmente inesperada y gratificante, como cuando en un momento dado da un giro hacia los Endura de “Black Eden”, por poner un ejemplo. Toda una mezcla de géneros, muy bien cocinada y presentada por Accomplice Affair.
Accomplice Affair – “The zone of silence”‘In the dungeon of your own feelings’ sigue por caminos parecidos a los de los anteriores cortes, transitando por terrenos muy oscuros, apuntalados por toques inquietantes de guitarra y por esa voz susurrante, presagio de dolor y desesperanza sin fin. Sin embargo, yo me quedo con los anteriores cortes, pues aquí la guitarra, aún siendo tan leve y sutil como en ellos, no ha alcanzado el nivel anterior. ‘The zone of silence’ abandona la oscuridad, sustituyéndola por una melancolía omnipresente, reforzada por sonidos de una lluvia casi relajante y por una voz y unas guitarras envolventes y con ritmo como de olas marinas, cosas todas ellas que dan un aire diferente y una vuelta de tuerca inesperada al sonido global ofrecido hasta ahora por este disco.
La senda de la oscuridad se retoma con ‘Fear’. Con un título semejante no podía esperarse de esta canción otra cosa que no sea la negra, negrísima, atmósfera que esta ofrece. Los ritmos entre tribales y rituales que empiezan a sonar hacia la mitad del tema y, por supuesto, la voz susurrante, no hacen sino aumentar la muy bien conseguida atmósfera de amenaza que preside la canción de principio a fin. El cierre del disco es para su tema más largo, ‘Lullaby’, a cuya ya de por sí intensa sensación de oscuridad se viene a sumar el inquietante y perturbador sonido de una cajita de música.
Mención especial para el artwork de “A zone of silence”, una serie de dibujos que representan unas calles fantasmales, envueltas en niebla y lluvia, a algunas de cuyas ventanas se asoman los rostros imprecisos y desdibujados de unos niños. Este artwork es fiel reflejo del sonido y del ambiente que contiene el disco, un perfecto reflejo de la desesperación, el abandono y la tristeza de una ciudad sumida en la apatía y la melancolía más absolutas, donde la vida ha dejado de tener interés para sus habitantes, que sólo esperan un final que nunca parece llegar y que ven pasar sin ilusión los días grises e iguales, uno detrás de otro, detrás de otro, perdida ya toda esperanza en un futuro mejor…

Only Good Music:
“Czymże jest nasze życie, jeśli nie szeregiem preludiów do owej nieznanej pieśni, której pierwszą uroczystą nutę intonuje śmierć”[1] – zastanawiał się Alphonse de Lamartine w swoich poetyckich medytacjach. Album “The Zone of Silence” to zbiór tych najczarniejszych preludiów ludzkiego życia, mówiących o krzywdzie wyrządzonej dzieciom.
Wiele się zmieniło w muzyce projektu Accomplice Affair. Dojrzała, nabrała nowych, indywidualnych rys. To już nie tylko deformacja struktury dźwiękowej, która miała swój niewątpliwy urok, ale kompozycje o budowie bardziej uformowanej, by nie rzec tradycyjnej. Gitara przestała być wyłącznie półproduktem, czy ramą schematu. Stała się budulcem, który wraz z innymi składnikami (perkusonalia, instrumenty klawiszowe i wreszcie wokal) stanowi o wartości kompozycji.
Accomplice Affair nakreśla paletę emocji tytułami kompozycji, ale to nie wszystko. Każdy utwór ma określony i przypisany do konkretnego stanu środek charakterystyki, np. w “Loneliness” jest to powolne następstwo nasyconych akordów w niskim rejestrze i leniwie płynąca melodia, w “Him – A Complete Stranger” wyrażana szeptem rytualna obcość silnie kontrastująca z akustycznymi partiami, wreszcie w “In The Dungeon Of Your Own Feelings” złowrogi kontrabas.
Duża sugestywność emocji w muzyce Accomplice Affair nie zatraca się jedynie w tych najczarniejszych barwach. Wciąż zauważalna jest obecna na poprzednich albumach tendencja do jaśniejszych prześwitów (np. “The Zone Of Silence …”). Z punktu widzenia konceptu tej płyty ma to sens: skrzywdzony umysł szuka azylu w dobrych wspomnieniach, nawet jeśli są odległe i nieliczne.
Nie bez przyczyny wspomniałem o “Medytacjach poetyckich” Lamartine’a, który w swojej twórczości kładł istotny nacisk  na emocje. Czynił to w sposób, który przypomina mi wizję Accomplice Affair: przedstawione osoby – skrzywdzone dzieci oraz miejsca ich odosobnienia (te dosłowne pokoje i więzienie umysłu) nie mają konkretnych cech, muzyka skupia się nie na fakcie dokonanych czynów, ale na wewnętrznych przeżyciach bezimiennych bohaterów, które są konsekwencją dramatycznej przeszłości.

Mroczna Strefa / Puszka Pandory:
ACCOMPLICE AFFAIR zbudował swoje nowe utwory wokół konceptu dotyczącego alienacji skrzywdzonych dzieci i troszkę żałuję, że teksty nie zostały wydrukowane w żadnej wkładce, bo kontakt z “The Zone of Silence” mógłby dzięki temu być nawet ciekawszy. Zamiast niej jest trójpanelowy digipack, z wysuwaną z jednego z nich płytą, przyodziany w czarnobiałą szatę graficzną, portretującą stare kamienice, jakby w strugach gęstego deszczu, choć może być to tylko moje subiektywne wrażenie związane z techniką wykonania. Tutaj natomiast, kierując się pomysłem Przemysława Rychlika, mógł sprawdzić się w bojach Sławomir Wawrowski. Pierwszy z nich to właśnie człowiek kryjący się za szyldem ACCOMPLICE AFFAIR, który utworzył go w roku 2005, dostarczając od tamtego czasu kilka dużych płyt plus pojedyncze, wydawane na przeróżnych kompilacjach kawałki. Tworząc materiał na “The Zone of Silence” Przemysław nie działał w pojedynkę, co jak najbardziej wyszło tej płycie na dobre. Sam obsługuje tu zarówno akustyczną, jak i elektryczną gitarę, do czego dochodzą jeszcze wokal i sample, więc sporą część tego, czym jest “The Zone of Silence” na pewno udałoby mu się nagrać solo. Nie wydaje mi się też by ci, których zaprosił do współpracy odwalali za niego lwią część roboty. Bardziej wiarygodna wersja mogłaby już założyć, że partie gościnne podkreśliły lub wzbogaciły to, co Rychlikowi udało się na najnowszej płycie spłodzić. A tworzy on w ramach muzyki ambientowej z elementami psychodelicznego, gitarowego grania. W utworze “Him – A Complete Stranger” mamy przykładowo akordy akustyczne, które na pewno nie układają się w formy płynne czy tradycyjne. Są raczej czymś pośrednim między elementami rockowej, akustycznej piosenki, a właśnie ambientowym tłem, przypominając trochę pod tym względem eksperymenty Nicka Cave’a, nawet jeśli to zupełnie inna para wzmacniaczy. W “In the Dungeon of Your Own Feelings” Przemysław zamienia już pudło na przysłowiowego elektryka, którym posługuje się jeszcze w kilku innych utworach, jak np. w kończącym “Lullaby”. Za każdym razem brzmi to tak, jakby igrał on trochę z percepcją słuchacza, bo każdorazowo gdy zaczynają wychodzić spod jego palców, powiedzmy, bardziej poukładane rzeczy z konsekwencją godną prawdziwego maniaka zakrada się tzw. chaos i zawsze ta muśnięta odrobinką kakofonii psychodela konkuruje w nagraniach ACCOMPLICE AFFAIR z tymi bardziej klarownymi formami. Jeśli chodzi o udziały gościnne, na niemałe wyróżnienie zasługuje tu niejaki Meres. Do wspomnianego już wcześniej “In the Dungeon of Your Own Feelings” wrzucił on przykładowo zapętloną partię kontrabasu, hipnotyzującą złowrogim klimatem, a “Fear” zyskał dzięki niemu coś na kształt perkusyjnego beatu, wartałoby dodać, że mocno kameralnego. Wokal przybiera tu postać ‘blackowego szeptu’ – tak chyba najpełniej można oddać jego charakter, choć w najbardziej melodyjnym numerze tytułowym przechodzi on niekiedy w czysty, nie zawsze z korzyścią dla samego utworu. Nowy ACCOMPLICE AFFAIR jest mimo to rzeczą na tyle intrygującą, przemyślaną i dobrze rozplanowaną, że nie ma sensu przesadnie marudzić.

Darknation:
W mojej recenzji poprzedniej płyty Accomplice Affair „Cienie” narzekałem na poziom muzyki i brak nowych pomysłów. Nie wiem czy Przemek Rychlik wziął sobie do serca moje uwagi, ale nowy album przynosi duże, pozytywne zmiany. Dobre wrażenia zaczynają się od samego wyglądu okładki. Wcześniej ich twórcą był Przemek, teraz za wykonanie odpowiada Sławomir Wawrowski. Ciemne przygnębiające grafiki wyglądają dużo ładniej i dobrze wprowadzają w klimat „The Zone of Silence”. Dobre wiadomości dotyczą także brzmienia, muzyka brzmi lepiej, bardziej przestrzennie, nie tracąc przy tym mrocznego klimatu. Polecam słuchanie na dobrych słuchawkach ;).
„The Zone of Silence” to soundtrack ukazujący świat, widziany oczami skrzywdzonych dzieci, które często ukrywają się gdzieś we własnych samotniach, piwnicach bez okien… Temat bardzo trudny, coraz częściej głośno się o tym mówi a co jakiś czas media opowiadają różne przeraźliwe historie, co najgorsze niestety oprawcami dzieci są najczęściej ich najbliżsi…
Atmosfera na płycie dobrze oddaje klimat zniewolonej i nieszczęśliwej młodej duszy. Dużą rolę ogrywa teraz perkusja, która tworzy trzon utworów nadając muzyce odpowiednie ramy. Jest to teraz bardzo waży składnik muzyki, wokół którego buduje się resztę instrumentów: gitarę, instrumenty klawiszowe i różnego rodzaju sample. Drugi ważny element to wokale autorstwa Meres, które budują emocje i trafnie potęgują złowrogi nastrój. Podobają mi się same kompozycje, muzyka jest dobrze przemyślana i urozmaicona podnosząc w górę wartość muzyki tworzonej przez Przemka, która przybrała teraz formę bardziej piosenkową. Aż chciałoby się powiedzieć “Przemku i Accomplice Affair idźcie tą drogą” :). Muzyka jest ciężka, ale ja mimo wszystko uchwyciłem w niej momenty nadziei i szansy na lepsze jutro. Trochę światełka możecie usłyszeć choćby w ładnej partii gitary w tytułowym, czwartym utworze.
Podsumowując na koniec by nie było tak słodko Accomplice Affair nadal nie jest w mojej rodzimej czołówce, ale jest na właściwej drodze by się tam znaleźć. Czekam na potwierdzenie na następnej płycie. Pierwszy mój album AA, który mnie tak mocno przekonał i zainteresował.

Musikmagazine:
Piękny mamy dzień, w którym piszę tę recenzję. Pogoda idealna dla samobójców, przed chwilą skończyłem oglądać film, który przypomniał mi jak bezsensowne jest ludzkie życie, a teraz słucham sobie The Zone Of Silence i jakoś tak fajnie…pasuje do reszty. Prawdę mówiąc włączyłem ten album zanim przeczytałem z czym będę miał do czynienia i kiedy po ambientowym, nieco sennym (w pozytywnym sensie tego słowa) utworze rozpoczynającym płytę usłyszałem akustyczną gitarę, wyraźny rytm i wokal szepcący kolejne linijki tekstu, byłem nieco zdziwiony tak tradycyjną formą i choć w środkowej części kompozycji na pierwszy plan znów wychodzą ponure ambientowe pasaże to ten niewinny flirt z rockową psychodelą nieco mnie zaskoczył. Dalej jest podobnie – oszczędne dźwięki gitary akustycznej i elektrycznej są istotną częścią tej płyty. Raz stanowią siłę napędową utworu, innym razem są tylko jednym z elementów wtopionych w ambientowe tekstury, ale ich obecność zaznaczona jest tu wyraźnie. Wokale również pojawiają się w większości utworów – czasem w postaci szeptu czy pół-śpiewu, czasem wyłącznie jako jęki i stęknięcia. Tyle w kwestiach techniczno-opisowych. Czasem mam wrażenie, że twórca tego projektu stoi na pewnym rozdrożu stylistycznym, bo najlepiej prezentują się tu te najspokojniejsze, ambientowe tła oraz fragmenty o niemalże piosenkowej formule. Dlatego też mam nadzieję, że utwór tytułowy wraz z następującym po nim Fear wyznaczają kierunek rozwoju, który Accomplice Affair obierze w przyszłości. Trzeba co prawda popracować nad wokalem, który w chwili obecnej jest jeszcze trochę za mało wyrazisty, ale wyczuwam tu spory potencjał. Najważniejsza jest jednak atmosfera całej płyty – ponura, senna, czasem nawet nostalgiczna, ale pod tą nostalgią zawsze kryje się smutek, jakaś niezagojona rana z przeszłości. The Zone Of Silence jest zresztą albumem koncepcyjnym, którego rolą ma być ukazanie świata oczyma skrzywdzonych dzieci, więc myślę, że pod tym względem autorowi udało się zrealizować swoje zamierzenia. Reasumując: nowa pozycja w katalogu Accomplice Affair to mimo pewnych mankamentów album udany i jeszcze lepiej rokujący na przyszłości. Co prawda do zachwytu trochę mi jeszcze brakuję, ale zdecydowanie warto go sprawdzić, bo wydaje mi się, że jest to początek czegoś większego. Zresztą nie tylko dlatego.

Laboratorium Muzycznych Fuzji:
Accomplice Affair to projekt założony już w 2005 roku przez jedną osobę – Przemysława Rychlika, a najnowsze wydawnictwo „The Zone of Silence” to już czwarty album w dorobku tego artysty. Muzyka wywołująca specyficzną duszność, przesiąknięta klimatem dark ambientu, z reguły apatyczna, wywołująca poczucie delikatnego otępienia, głównie poprzez zawarte w niej elementy psychodelii oraz eksperymentalnego rocka. „Strefa ciszy” owiana jest aurą surowego brzmienia gitar i wokalu, którego atmosferę determinuje melodeklamacyjny kasandryczny szept. Sześć rozciągniętych w swym czasie kompozycji to spora dawka grobowego klimatu ocierającego się również o dark wave. Wprowadza słuchacza w charakterystyczną przestrzeń malowaną kontrowersyjnym tematem pokrzywdzonych dzieci, ukazując tym samym świat pełen osamotnienia i mrocznych realiów otaczającej rzeczywistości. „The Zone of Silence” to koncept album, który może okazać się więc przez przeciętnego słuchacza bardzo ciężki do strawienia. Igra z emocjami z pogranicza kwestii dość intymnych, z reguły nieprzyjemnych, takich, do których wspomnień wraca się raczej niechętnie. Zniewala umysł pokładami jawiącej się pustki i życiem w kompletnym odizolowaniu. To mocny produkt, który paradoksalnie swą aurą może równie intrygować, co odrażać. Oryginalność w tej formie staje się więc kwestią gustu każdego z nas. To nie jest już kwestia melancholii, do której wprowadza nas w swojej muzyce Przemysław Rychlik. To coś znacznie głębszego. Album, jako pierwszy w jego twórczości, nagrany został z udziałem gości. Co więcej, wprowadzono znaczące brzmienie zamglonego kontrabasu, który buduje identyfikujące się z tym krążkiem momenty specyficznego wyciszenia. Accomplice Affair pozostaje jednak tratwą, na której miejsce przeznaczone jest dla jednego pustelnika. W taki też sposób należy podchodzić do tego rodzaju muzyki. W pojedynkę, rozbestwiając się charakternym klimatem eterycznie ospałych brzmień gitary i ambientu. Muzyka oraz idea koncepcji albumu może wielu przytłoczyć swoim eklektycznym wymiarem, ale nie można nie docenić starannego jego wydania i odwagi, jakiej podejmuje się w swojej twórczości Przemysław Rychlik niełatwą tematyką. Adam Mickiewicz napisał kiedyś, że niepokój jest zegarem, on czas ludziom stwarza/kto umorzył niepokój, wnet i czas umarza. Tak i ja odliczam czas, w którym muzyka uchyli wewnętrzne lęki człowieka i pozwoli na akceptację własnych słabości zatrzymując je w innej czasoprzestrzeni, a tym samym uwalniając od codziennej nostalgii, tak jak wskazuje na to przeznaczanie „The Zone of Silence”.

RockArea:
Accomplice Affair to projekt muzyczny stworzony w 2005 roku przez Przemysława Rychlika. „The Zone Of Silence” jest już 6 płytą Przemka (w zasadzie 5 gdyż „Samotny Horyzont” ukazał się w wersji polskiej i angielskiej). Nie mniej dla mnie płyta ta to pierwszy kontakt z jego twórczością
Wyobraźcie sobie wszystkie Wasze lęki, strach jakiego kiedykolwiek doświadczyliście i obawy, które was dręczyły. Przypomnijcie sobie koszmary z których nie mogliście się uwolnić i te po których budziliście się zlani zimnym potem. Połączcie je razem i wypalcie na płycie. Ta płyta to „The Zone Of Silence”. Już sama okładka autorstwa Sławomira Wawrowskiego wprowadza nas w posępny i mroczny klimat tego wydawnictwa. Ciemno szaro – czarne grafiki przedstawiające postacie dzieci skrywające się w czeluściach domów. Nie bez powodu. Ta płyta to koncept album ukazujący świat oczami dzieci krzywdzonych i poniewieranych przez dorosłych. Jakże na czasie to tematyka. Coraz częściej o tym słyszymy. Okładka stanowi dopiero przedsmak tego, z czym będziemy mieli okazję zetknąć się gdy krążek wyląduje w odtwarzaczu. Przygotujcie dodatkowe dwa miejsca obok siebie. Te miejsca zajmą wasi wierni towarzysze w tej wędrówce: strach i groza.
Niewiele potrzebował Przemek by stworzyć aurę posępności na tym krążku. On sam zagrał na elektrycznej i akustycznej gitarze, zajął się samplami i użyczył wokalu, dodatkowo do współpracy zaprosił Baltazara Kobere (sample) oraz muzyków ukrywających się pod ksywami Lugshar (klawisze) i Meres (perkusja, double bass,wokal). Środki przekazu są więc mniej niż skromne. Bazują głównie na dźwiękach gitar i samplach w które wpleciono mroczne i posępnie brzmiące szepty i melorecytacje. Atmosferę grozy budują dźwięki kontrabasu, a użyta w utworze Lullaby dziecięca pozytywka to już horror całą gębą.
…”Wyjść z blasku zapomnienia i wkroczyć w dzień przepełniony nocą”… Takie słowa widnieją na stronie internetowej Accomplice Affair. I ta płyta to taka niekończąca się noc. Tyle, że nikt tu nie zapali światła…
Za całokształt doznań w trakcie słuchania tej płyty z drżącą ręką: 9/10

Santa Sangre:
Nie ukrywam, byłem zaskoczony informacją, że Zoharum zdecydowało się wydać Accomplice Affair. Miałem okazję recenzować trzy wcześniejsze wydawnictwa projektu i cóż… skłamałbym mówiąc, że byłem nimi szczególnie zauroczony. Owszem, słyszałem progres w muzyce, ale moje odczucia wobec Accomplice Affair z czasem ewoluowały od irytacji w co najwyżej obojętność. Parę lat jednak minęło, toteż kiedy w łapy wpadła mi “The Zone Of Silence” doszedłem do wniosku, że warto sprawdzić czym projekt włodarzy Zoharum ujął.
Na plus na pewno okładka, na pewno bardziej intrygująca i przykuwająca wzrok niż sztampowe obrazki zdobiące poprzednie płyty. Nie ma też wydrukowanych tekstów (o matko, do dziś mam traumę…), a że – przyznam szczerze – podczas słuchania muzyki potrafię zupełnie “wyłączyć” percepcję warstwy lirycznej, zatem zupełnie nie zwracałem uwagi co też jest tam wyśpiewywane w kilku numerach. Skupiałem się wyłącznie na warstwie, że tak powiem, zmysłowej. Przepraszam z góry muzyka, jeśli to czyta, ale… wolałem nie wgryzać się w te kwestie. Poza tym nie jestem pewien, czy taka wokalna ekspresja – mroczne męskie melodeklamacje – pasuje do konceptu płyty opierającego się na ukazaniu świata widzianego oczami skrzywdzonych dzieci.
Przejdźmy zatem do muzyki, bo tu, jak się okazuje jest zupełnie nieźle. Już sam pierwszy utwór wydaje się o kilka lat świetlnych przeskakiwać wszystko, co ukazało się wcześniej pod szyldem Accomplice Affair. “Loneliness”, przymglony, nieoczywisty, całkiem abstrakcyjny. Uciekający od standardowych rozwiązań, które łatwo sie przyswaja, ale jeszcze łatwiej zapomina. Głębokie i przestrzenne tło, a na pierwszym planie niepokojący motyw gitarowy i garść dźwiękowych zanieczyszczeń. Atmosfera jak ze snu, subtelnego koszmaru. Następne utwory są już konkretniejsze i bardziej przejrzyste. Choć często zaskakujące: partia gitarowa “Him-A Complete Stranger” pobrzmiewa mi odległym echem folku z południa Stanów. “In The Dungeon Of Your Own Feelings” mieści w sobie solówkę rodem z psychodelicznego rocka z lat siedemdziesiątych. Zachowując wszelkie proporcje: przypomniała mi się scena z “Czasu Apokalipsy”, kiedy Willard dociera do mostu Do Lung. Tu oczywiście nie ma aż tak monumentalnej porcji grozy i nihilizmu, jak u Coppoli, ale jakieś takie podobne wewnętrzne obrazy projektuje mój umysł.
W “The Zone Of Silence” w końcu podoba mi się wokal, to lekko niedbałe śpiewanie, czy raczej mamrotanie zawiera w sobie o tonę więcej emocji niż niezbyt mnie przekonujące deklamacje z drugiego kawałka, czy groźne pomruki z trzeciego. Jest to też utwór o chyba najjaśniejszej barwie z całej płyty. Jak rozumiem taka osobista strefa ciszy, odizolowane miejsce w umyśle, w które ucieka krzywdzone dziecko. Monotonny rytm “Fear” powoduje, że wyłączam się za każdym razem, kiedy słucham tego utworu. Dosyć nudna kompozycja, chyba najmniej ciekawa na całej “The Zone Of Silence”. Z kolei na początku “Lullaby” muzyk ucieka się do dość sztampowego chwytu, czyli ciemne drony, szepty rodem z horroru plus melodia dziecięcej pozytywki. Na szczęście potem do głosu dochodzi minimalistyczna gitara i cisza, która odgrywa tu być może nawet ważniejszą rolę niż same dźwięki. Trochę szkoda, że w dalszej części Kołysanki wraca zarówno pozytywka, jak i potwór, który jak wiadomo czai się na końcu każdego snu.
Accomplice Affair nagrało udaną płytę. , na pewno najlepszą w całym swoim dorobku. Nie wiem czy to szczyt możliwości Przemka, ale mam wrażenie, że nie. Nie będę ukrywał, ten projekt nigdy nie będzie należał do moich ulubionych, ale na dzień dzisiejszy wynika to głównie z wrażliwości, emocjonalnego podejścia do muzyki, zarówno twórcy, jak i jej odbiorcy. Chyba nadajemy na trochę innych falach. Nie ma tu na szczęście już tej grafomanii cechującej pierwsze płyty Accomplice Affair, ale niektóre rozwiązania wciąż wydają mi się nieco pretensjonalne. Na szczęście większa część płyty obfituje w ciekawe pomysły, całość nieźle brzmi, kilka melodii faktycznie potrafi chwycić za serce. Nie jest źle.

Metal Mundus:
Nie mam doświadczenia w słuchaniu muzyki określanej ambientem. Już sama nazwa jakoś nie zachęcała mnie do sięgania po płyty z taką muzyką. Ale ponieważ lubię szukać nowych doznań (oczywiście w granicach prawa), sięgnąłem jakiś czas temu po nową płytę Accomplice Affair. I przeżyłem spory „dysonans poznawczy”, tej muzyki nie tylko da się słuchać, ale też bardzo mi się spodobała. Przy czym nie jest to muzyka na każdą porę dnia i nocy, nie na każdy nastrój i złe samopoczucie. Trzeba do niej ciszy, spokoju, wyciszenia. Ale też (tak mi się przynajmniej wydaje) właściwej aury za oknem. Dlatego, gdy zrobiło się znów szaro, smutno, deszczowo, wręcz jesiennie, znów włączyłem ten krążek. I był to strzał w dziesiątkę. Bo muzyka dostroiła się do pogody i mojego nastroju, mój nastrój zaś dostosował się, współgrał z dźwiękami stworzonymi przez Przemka Rychlika.
Na krążku znalazło się sześć kompozycji, w jakiś sposób zbliżonych do siebie, magicznych i tajemniczych, otulonych lekką mgiełką ponadczasowości i nadprzestrzenności, przy czym da się też jednak zauważyć dość poważne różnice. Albowiem są numery niezwykle pozytywne, wręcz „radosne”, ciepły i (w miarę) miłe, jak „Him – A Complete Stranger”, czy „The Zone Of Silence”, ale są takie, w których aura tajemniczości, stworzona przez dźwięki dochodzące spoza zamglonej przestrzeni („Loneliness”) przeradza się w lekko straszną, przerażającą, wywołującą zwykły ludzki strach („Fear”). Całość zamyka dziwny, magiczny, z przywołującą thrillerowate klimaty pozytywką, utwór – kołysanka, czyli „Lullaby”
Zaskoczyła mnie ta muzyka i to zaskoczyła bardzo pozytywnie. Chociaż stworzona niewielkimi środkami, to jednak jest niesamowicie plastyczna i bogata w treści, bardzo pobudzająca wyobraźnię, trochę niepokojąca, ale też ostatecznie dająca sporo jakiegoś niedającego się wyrazić słowami spokoju i ukojenia. Już wiem, że będę do niej wracał często, zwłaszcza wieczorową, jesienną porą.

Darkroom rituals / maeror:
Нас столько раз уже загоняли в заброшенные города-призраки  различные музыканты, режиссеры и писатели, что у многих выработался стойкий иммунитет к пустым улочкам, скрипящим ставням, подозрительным шумам, не дающим чувствовать себя одиноким меж рядов покосившихся зданий, смотрящих на нас выбитыми глазницами черных окон. Но что-то в человеческой природе отвечает за стойкий интерес к этим территориям – может быть, желание почувствовать себя живым на этом безрадостном, мертвом фоне? Хорошо еще, если эти города, реальные и воображаемые, реально необитаемы – а то ведь, сами знаете, чего только не таят эти трухлявые, гнилые стены. Новая прогулка в подобную зону тишины, проводником в которой выступает польский музыкант Пржемыслав Руцлик, вроде бы демонстрирует нам один из таких городов, но он мертв не окончательно – то тут, то там мелькнут в окне детские и старческие силуэты, из-за угла донесется эхо чьих-то шагов и разговоров, мелькнет чья-то тень. Нет, это не мутанты или ходячие мертвецы – это «просто» те, кто не уехал отсюда и уже не уедет никогда. И от этого становится еще страшнее.«The Zone Of Silence» крепко держится за стилистику классического dark ambient: размытые звуковые пейзажи наполнены разреженным и тревожащим гулом, везде рассыпана шуршащая и трескучая звуковая пыль, периодически накатывается сдавленный рокот, а различные эффекты призваны запугать и наполнить душу мизантропией и меланхолией. Однако это только костяк, на который Руцлик накладывает свои гитарные импровизации – на протяжении шести треков в его нервных подергиваниях струн слышаться отголоски и злющего американского псай-фолка («Loneliness»), и традиционный европейский dark folk («Him-A Complete Stranger»), блюзовые мотивы, следы прогрессивного рока, пост-роковые зачаровывающие переливы и странные абстрактные экспромпы. Гитару сопровождает голос – шепчущий и пытающийся запугать, в его посланиях есть совсем размытые, но все-таки ощутимые блэковые интонации, хотя иногда он напоминает и о психоделических камланиях в духе «Coil» («Fear»), особенно на фоне грохота железных бочек, выступающих в роли источника ритмов на этом альбоме. Есть, правда, моменты, когда вместо слов обо всем говорит тяжелое дыхание, а музыка словно вырывается из пыльных лабиринтов улиц и отправляется гулять по окрестностям, словно сбежавшее из домашнего заточения дитя, открывая для себя незатейливую красоту окружающих город ручьев и полей (как ни странно, об этом повествует «The Zone Of Silence», самая мелодичная и спокойная вещь на альбоме).Альбом нетипичного dark ambient`a, локации которого привычны для поклонников жанра а границы существенно расширены за счет приобщения к «темному искусству» смежных жанров.

Kulturterrorismus:
Letzterer Kontakt mit dem polnischen Ein-Mann Projekt ACCOMPLICE AFFAIR liegt über 6 Jahre zurück, Erinnerungen daran bestehen keine, auch nicht nach dem Konsum von “The Zone Of Silence“, dem aktuellen Album, das eine dahinplätschernde Melange aus Ambient, (Neo-) Folk, Avantgarde & Feldaufnahmen eröffnet.
PRZEMYSŁAW RYCHLIK hinter ACCOMPLICE AFFAIR zählt defacto nicht zu den labeltreuen Künstlern, eine Begebenheit die oftmals Bände spricht, für “The Zone Of Silence” heuert der Pole bei seinen Landsmännern von ZOHARUM REOCRDS an, die eine schicke Slim Digipack Edition (in schwarzweiß Optik) spendieren.
Äußerer Eindruck, Titel & Tonkunst(?) passen phasenweise zusammen und erinnern vereinzelt an frühe Arbeiten von HARVEST RAIN & OF THE WAND AND THE MOON. Heißt, irgendwie wirkt ACCOMPLICE AFFAIR‘s “The Zone Of Silence“  bekannt bzw. wie schon gehört, das die Spannung beim Konsum nicht hochhält, sondern in Abschaltmodus drängt, eine Tatsache, woran auch nichts die experimentellen Einsätze & in den Hintergrund gedrängten Feldaufnahmen ändern – Schade!
Anspieltipp? Wem simples Gitarrenspiel in Kombination mit charismatischem Gesang & Percussion noch nicht auf den Geist geht, könnte ‘Him – A Complete Stranger‘ mögen, wo ACCOMPLICE AFFAIR wenig bis gar nicht eigenständig rüberkommen.
Fazit:
Hörer(-innen), die sich auch guten Durchschnitt geben, dürfen “The Zone Of Silence” von ACCOMPLICE AFFAIR antesten, hingegen anspruchsvolle Konsumenten lassen die Finger davon!

Magnetoffon:
Jednoosobowy projekt Przemysława Rychlika, już od blisko dekady objawia swoją posępną aurę w kolejnych, niezwykle interesujących wydawnictwach i odnoszę wrażenie, że każde następne dzieło to podnoszenie przez autora – osobistej estetycznej poprzeczki. Z całym przekonaniem możemy określić twórcę The Zone of Silence – artystą, który nie przywykł zatrzymywać się w miejscu.
Dark ambientowe pejzaże charakteryzują się pewną dwoistością, pozwalają na niemal nieograniczone poruszanie się w przestrzeniach dźwiękowych, a zarazem potrafią zwabić muzyków w ślepe zaułki monotonii. Tej ostatniej w sposób wysoce kreatywny unika Przemysław Rychlik, od początku swojej wydawniczej ścieżki pod szyldem Accomplice Affair. Wierność tej zasadzie możemy dostrzec także na ostatnim albumie projektu, który choć nie odbiega od obranego w 2005 roku mrocznego, ambientowego kierunku, to jednak niesie ze sobą sporo świeżości i to nie tylko w odniesieniu do poprzednich płyt artysty, ale do kondycji krajowej sceny gatunku w ogóle.
Przyjrzyjmy się Strefie Ciszy z nieco bliższej perspektywy. Kompozycje skonstruowane zostały w większości na bazie bardzo surowego brzmienia gitary akustycznej i elektrycznej, a także, a może przede wszystkim na wokalach. Szeptane i nucone, urywane i rozpływające się w przestrzeni głoski spotęgowane wyważonymi pogłosami, tworzą duszną i namacalnie filmową atmosferę. Elementy te bardzo trafnie wpisują się w nakreślaną przez autora historię, którą album ten opowiada. Dźwiękowa fabuła roztacza przed słuchaczem przygnębiającą wizję Świata nakreśloną oczami osamotnionych, porzuconych dzieci, które w swym krótkim życiu doznały jedynie krzywdy. Zaproponowana historia, sugestywnie podkreślona szatą graficzną albumu stworzoną przez Sławomira Wawrowskiego, bez trudu buduje się w wyobraźni słuchacza podczas obcowania z muzyką zawartą na The Zone of Silence, ale oczywiście nie musi być jedyną drogą interpretacji. Podczas pierwszego odsłuchu, w mojej głowie pojawiły się sceny z filmu Pora Deszczów (tytuł oryg. Gadkie Lebedi) w reżyserii Konstantina Lopushansky’ego. Spora ilość sampli tworzy tu mroczną rzeczywistość, która może budzić skojarzenia z wędrówką po ściśle strzeżonej i odciętej strefie, pełnej niewytłumaczalnych zjawisk atmosferycznych.  Wszystkie te ramowe szkice mogą nieco przytłaczać w pierwszym kontakcie z albumem, ale pełne poznanie muzycznej koncepcji krążka, rozpostartej na sześciu długich i rozbudowanych kompozycji, gwarantuje zbudowanie pomostu pomiędzy sugerowanymi przez muzyka, a odbieranymi przez słuchacza emocjami. Mowa tu o przeżyciach skrywanych najgłębiej, niepoddawanych analizie na co dzień i z całą pewnością nie jednobarwnych. Podróż do Strefy Ciszy to de facto proces poznania własnej ambientowe percepcji, dla której warto otworzyć uszy nieco szerzej…
Po raz pierwszy w historii projektu Accomplice Affair na albumie pojawiają się goście, słyszymy brzmienie kontrabasu w kompozycji „In the dungeon of your own feelings” i delikatnie snujące się pomiędzy strunami gitary – instrumenty perkusyjne w utworze tytułowym. Za powyższe partie odpowiada związany z kaliską sceną alternatywną Meres. Duża część podkładów i sampli to zasługa, także związanego z Kaliszem Baltazara Kobery – artysty poruszającego się w obszarze analogowej i cyfrowej syntezy dźwięku. Podjęcie kroków związanych z pewną dywersyfikacją procesu tworzenia i rejestracji albumu także przełożyło się na jego atrakcyjność.