To West And Blue

Freq:
To West And Blue is the 50th (!!!) album by Rapoon, and it trades in dark ambient’s typical deep space cosmic horror for mudflats and marshlands, making for a superb movie of the mind. The album was inspired, in part, by a part of Britain where Robin Storey, here known as Rapoon and also co-founder of influential industrial terrorists :zoviet-france:, grew up. Here’s how he describes it:
These pieces are about the area grew up in in the UK. A peninsula of land which stuck out into the Solway Firth. Surrounded by the sea when the tide was in and surrounded by endless mudflats when the tide was out. When the water covered the ground the line between the sea and the sky was almost non-existent. A diaphanous boundary. The sea came in from the West where the huge skies hung without end in a vault of blue.“To West And Back” is a grey and spectral boat ride, through a shifting, inconclusive world. Storey uses traditional instrumentation – like piano, marimba, saxophone and organ – to create a world: banks of fog, wind chimes, cat tails and roadhouses. It reminds me of both Eel Marsh House, in Susan Hill‘s The Woman In Black when the tide is in and yr cut off from the waking, rational world; or the supernatural landscape of Algernon Blackwood‘s The Willows; the sense of being surrounded, the sense of awe and terror that comes from real, face-to-face interaction with nature.
The landscape evoked on “To West And Back” is not maleficent, per se, as much as irrational. Deep electronic drones, swarthy in cavernous echo, sounding like the bottom of the ocean, create a dense and shifting wall, where tones rise and fall like dreams or visions. It’s very much a journey, a place to walk around and explore and get lost in. It starts off pretty haunting and lonely, but ends with the sun burning through the clouds, ending on an up note.
One of the defining factors that makes or breaks experimental music, whether making it or listening to it, is a sense of narrative, a sense of something going on. Otherwise it becomes such meaningless line-noise, a series of abstract tones, bouncing off the ear. When listening to ambient, dark ambient, drone or noise album, you can’t help but wonder: what is the producer getting at? When music is neither tethered to language or even traditional musical systems, even the idea of “what is good” goes out the window.For a time, and perhaps even now, the words ‘drone’ and ‘noise’ seem spit out with scorn. “Just another shitty drone record,” said with derision. During the first phase of blog culture, it was a thing of beauty, a style supported and wondered at. And then all of a sudden the tide turned, like in Solway Firth, and drone music was no longer cool. People started to burn out, over-saturated with 1,000,001 digital manipulations, released for free on Bandcamp.
hat’s part of why it’s important for producers to maintain quality control. And why it’s important to the listeners to not become jaded. Because there is bounty to be rewarded, from listening to imaginative, subjective music. It sets yr imagination alight, lets you draw yr own conclusions, have yr own fantasies, inspires yr own creativity. It inspires the way that we look at the world, and at Art, and what is possible.
Listening to music is a “hot”, imaginative medium, that plays out between yr ears even more so than literature, which is still tied to “words” and the “alphabet”. Since Futurism, and musique concrète, ever since we got tape recorders, basically, every sound on earth (not to mention from the archives) is at our disposal, and the rules of how to sculpt sounds into music are still being written. It’s kind of like the Wild West; anything goes. Which leaves it up to the producers, and the listeners, to decide for themselves what they are attempting, and whether it succeeds or fails.
So it’s important to grasp the music you are listening to, to have a way to latch on and relate to it. To make it memorable. On the part of the artist, that means being brutally, abundantly clear what they are trying to say, how they are going to say it, and why. A lot of the abstract, droney music that you’ll hear, especially being made contemporarily, is being made in the computer and is built out of loops. A lot of the ‘why’ is merely screwing around, un-patterned and not saying anything other than, “look, this is me, screwing around with my machines.” Which is all well and good, and we all love messing about with machines; but the question remains: what, then, to do with it? How to go from abstraction to a moving piece of sound art/musical genius? Especially when the pallet is unlimited?
That’s part of why it’s important to listen to people who have been making electronic music for a long time. To hear how they go about it, and what they are attempting. That’s not to argue that just because something’s ‘old’ or ‘classic’ means it’s necessarily good, although the recent revival of interest in archival and re-issues of vintage electronic and industrial music certainly indicates that people’s ears are grasping for it. But people like Robin Storey have been making music for a long time – clearly he is committed, and one would suspect has probably learned a thing or two along the way.
When musicians had more limited means at their disposal – rudimentary synths and basic 4-track recording – they had to learn traditional musical values – how to play an instrument, how to write a song and execute that to the best of their ability. There was a sense of innovation and experimentation, as they were trying to describe the images they had in their head, re-invent the musical language and pretty much create the template of the avant-garde techniques we use today. Long, sustained tones (“drones”), rhythm, loops, FX, pedals and manipulations. There’s a million ways of doing it, and each one has pretty much it’s own sub-genre.
This is truly important, this pushing forward, this striving towards mastery of painting with sounds and building new instruments, new song structures. Otherwise, we will recede into brash and blaring rehashing of pop formula, with each boy band screaming over the last. But it’s also important the electronic producer holds him/herself accountable, learns the ropes, considers what has come before, and who their intended audience is.
I’m glad to see Rapoon expanding the scope of dark, mysterious and immersive ambient music – which trips into horror tropes far too often, and quickly slides off the ear with recognition. I’m also glad to see him still pushing limits, expanding the canon, making masterful music. This is truly exceptional sound sculpture, make no bones about it, that will conjure all manner of subjective worlds in yr imagination, and inspire you to make yr own.

The Sound Projector:
Rapoon is Robin Storey who was half of zoviet_France for the first couple of years of its history, so if you are familiar with that particular project, then you don’t need me to tell you where To West And Blue is going to rest in the canon of ambient music and you’re probably already well aware of Storey’s ouvre besides.
Drift. Ennui. Dereliction. Quite honestly, I feel like I’m lost (in a good way) whenever I put this album on the cd deck, so gossamer is the content – perhaps that’s the intention.
The opener, “East Window Lights”, is a carpet of church organ, medium pile. Storey withholds melody to create an ever-so slightly enhanced perception of colour like when you are halfway through a 36 hour fast and/or consuming over six cups of coffee a day. A constant reassuring thrum of backwards tape, or the digital approximation of same. Palm fronds swaying in a slight breeze in early summer; around 21 degrees celsius. Does this piece of music have an abstracted sense of Englishness? The title is intriguing; implying a romantic night-time cityscape of electric light, and though l like the sudden pads which end the track, I’m forced to concede that it could just as well simply be a banal view of the wall from his chair in the studio.
In the next piece, “Solace”, the piano feels its way across the wastes of ambience, and I like the way the brass sounds which I initially took to be trumpet around the two minute mark, reveal themselves to be synth. We then experience some great thumb piano, and the apocalyptic groaning of the very earth itself rending in two. Surely this is the sound of the rending of time and space? Also, I could swear that Storey has inserted the Dr Who TARDIS sound way back in the mix for a joke? Girders swing at you out of the blackness, barely missing your nose. “Solace” later sounds like tongue drums – at least it is reminiscent of rainforest tribal music from endless bbc documentaries to me, at least. Towards the end there are clusters of piano melody – almost like Storey left in some evidence of him trying out ideas…
The third track, “The Gold Of Salvation”, is pure synth pad drone fx. This would definitely complement nocturnal “altered states”, and I don’t mean the film – in fact it reminds me of the thrill of hearing Future Sound Of London for the first time 20 years ago. Soporific. And short. Next, “A Heavy Door Locked” foregrounds metallic sources grinding in the distance amplified by delays while analogue synth bloops and digital vocal effects cut in from the outer cosmos. Fluttering sci-fi eeriness. Stockhausen bloop. EMS-style bit-blurt.
“Broken Eagle, Broken Sunset” could be described as voxsynth drone; quite fast-moving comparatively. Vocal samples float around, usually exotic singers. No surprises here. Rolling onwards without proscribed destination which is fine when you are in the woods. I could use a little more variety in the source material and detail in the production personally but otherwise still a tasteful and useable addition. To my mind this goes on a little too long and maybe outstays its welcome for me with its heavy repetition although its long quiet ending makes sense structurally as far as the album as a whole is concerned.
Track six “An Angel’s Breath” I almost mis-read the title of this on the car’s information screen as “An Angel’s Breakfast”. Now that would be quite an interesting subject to guess at but the angel’s breath in question here seems to consist predominantly of Storey’s ever-present digital delay (did he acquire an Eventide Harmonizer 20 years ago and just get seduced by the superb quality of the reverbs and delays?) And lifted choirs, birdsong with no real momentum, but hey I ain’t complaining. If you aren’t looking for momentum, then that’s not a problem. I have no wish to hark back nostalgically to the Brian Eno epoch because I think music and technology have moved on farther than makes any of that stuff relevant now, but just to contradict myself I will say that it reminded me of Popul Vuh’s soundtrack music for Werner Herzog’s Fitzcarraldo but you shouldn’t read anything into that.
The title track which completes this album, “To West And Blue”, has a very confusing, yet pleasing, set of counter-rhythms with an almost motoric feel. Indeed, it’s fourteen minutes of blissful effulgence. A digital ocean washing up on an analogue beach. Great late-night listening.

Santa Sangre:
Yet another proposition by Rapoon under the aegis of Zoharum is this piece of brand new music by Robin Storey. No reissues, archival collections or other such rarities, but a handful of fresh and tasty sounds. In addition, it is a certain jubilee: Rapoon’s 50th release. Zoharum certainly swells with pride. And well, it has every right to do so.
Especially that Robin’s ambient is absolutely professionally crafted, but I suppose that fact is no surprise to anyone. The musician knows his job, and my personal highlight of the album is the sixth track, called “An Angels Breath”, where Storey blends organic spaces, ethnic microfragments, beautiful choir samples and shreds of rhythm hidden deep in the background. It’s a pretty representative slice of the whole album; dreamy, sometimes a bit abstract, devoid of right angles and sharp edges.
Already the first composition invites the listener in a suggestive manner to its blue, slightly cloudy world straight from the album cover. Worth mentioning is the fact that the front cover is painted by Robin Storey himself. “East Window Lights”, subdued, somewhat mysterious, intriguing … But it was “Solace” which took over my soul, and has turned a grey January in Katowice to Northern England during autumn season: the Irish Sea coast, fishermen stranding their nets, preparing for another fishing trip, waves vigorously crashing against the rocks and cliffs. After “Solace” I was bought, and the other tracks only intensified such sensations. The captivating “The Gold Of Salvation”, the surreal “A Heavy Door Locked”… Also “Broken Eagle, Broken Sunset” is oddly beautiful with its several looped motifs. Seemingly soothing, assisting entrance into the dreamland, but behind the window you can see this flashing, warning red light trying to break through the fog.
The last piece, “To West And Blue” seems to be the most dynamic of all, and not because of the variety or suggestiveness of its rhythmic parts. It just seems like there’s some sort of energy bursting out from the composition’s very core, as if Robin was shouting “Hey, wake up, time to get back to the real world!” Of course he does it with class as it’s actually a great final track.
It’s hard to keep in shape for so many years, but Robin is successful in this matter. Sure, some releases were more to my liking, others less, but this British musician never went down below a certain level. And created some really good compositions on his anniversary. Keep it up, Mr. Storey, keep it up.

Felthat:
Zoharum rolls down the hill like a huge snowball. A quality choice of releases, distinctive style of design and the publisher’s choice of formats and foremostly very professional approach.
Robin Storey’s fifth album for Zoharum and 50th album in the whole discography is nicely packaged art piece with subtle and delicate ambient sounds made with human voice, synth sounds and processed tracks in a manner of post-industrial of 1990’s but as good as it can possibly be – very fresh and swift as ever. A really good piece of ambience wrapped up in delicate experimentation with no exaggerated references to minimalistic drone sounds to me more like a contemporary symphonical music – hidden somewhere and undiscovered. There is a great deal of privacy feeling to it. It pours slowly and extensively. Time to withdraw yourself…

Necroweb:
Wahnsinn – “To West And Blue” ist sage und schreibe das 50. (!) Album von Rapoon, wobei fünf davon über Zoharum veröffentlicht wurden.
In vorliegendem Fall handelt es sich aber um keine Neuauflage, ebenso wenig um eine Compilation, sondern um ein neues Werk aus der Feder von Robin Storey.
Enttäuscht wurde man von diesem Projekt eigentlich noch nie, weshalb man völlig unbeschwert “To West And Blue” in den Schacht werfen kann.
Die Reise beginnt recht verhalten, ist doch der Opener eine überaus ruhige ambiente Umsetzung, welche den Hörer gefühlvoll auf das Kommende vorbereitet.
Waren in der Vergangenheit mitunter auch rhythmische Momente gegeben, so ist auf “To West And Blue” diese Gegebenheit nicht vorhanden. Robin Storey lebt hier nämlich seine Liebe zum reinen Ambient aus, was in wunderbaren Vertonungen wie “The Gold Of Salvation” resultiert. Bereits ab diesem Stück beginnt die allmähliche totale Vereinnahmung, nimmt diese Sache doch nun so richtig an Atmosphäre zu und wird bei Freunden genannter Stilistik keine Wünsche offen lassen.
Zu Beginn wirkt “To West And Blue” allerdings scheinbar etwas schwach – ein Eindruck, der täuscht!
Die Magie, welche diesem Album entspringt, ist schwer zu umschreiben, aber einem “Broken Eagle, Broken Sunset” kann sich kaum jemand entziehen, baut sich da doch vielmehr die Bestätigung auf, dass der Musiker nach wie vor zur absoluten Spitze gezählt werden muss.
Mit dem folgenden, von choralhaftem Gesang untermalten “An Angels Breath” ist das Kopfkino nicht mehr aufzuhalten.
Spätestens beim zweiten Anlauf hat “To West And Blue” seine ganze Pracht entfaltet und der träumerische Aspekt tritt stärker denn je hervor.
Der Einfluss von Rapoon auf nachfolgende Musiker dürfte von unschätzbarem Wert sein, und so kann man hier getrost den Spruch “Klasse statt Masse” in “Klasse und Masse” umformulieren.
Insgesamt zähle ich dieses Werk mit zu einem der besten von Rapoon – meine absolute Empfehlung!

Kulturterrorismus:
50zig Alben in gleichbleibender Qualität schaffen die wenigstens Interpreten, hingegen ROBIN STOREY, der Mitbegründer von ZOVIET FRANCE, schafft mit seinem Soloprojekt RAPOON das Phänomen. Zum goldenen Jubiläum kredenzt der Engländern in “To West And Blue” ein typisches(?) RAPOON Werk, das seinen bekannten Ethno-Ambient offenbart, womit er Weltruhm erlangte.
“To West And Blue” von RAPOON erscheint nach einigen Wiederveröffentlichungen & Kompilations ebenfalls über den polnischen Verlag ZOHARUM RECORDS, der das emotional berührende Kleinod als CD (500 Kopien im Gatefold-Cover) & Digital am Markt platziert.
Als Inspirationsquelle diente ROBIN STOREY das Meer mit all seinen Stimmungen, deren Emotionalität der Brite auf “To West And Blue” eindrucksvoll in Atmosphären transferierte, welchen einen ausgedehnten Strandspaziergang in den eigenen vier Wänden erlauben – Wahnsinn!
Hochgradige Intensität & diverse Effekthaschereien bilden den Kern von RAPOON‘s “To West And Blue“, dessen Atmosphären flux die Sinne vernebeln und Kopfkino der besonderen Art hervorrufen. Emotional berührende Droneschleifen/ Loops (in Kombination mit leichter Rhythmik) sorgen auf ganzer Linie für total Vereinnahmung, die ROBIN STOREY teilweise schichtete, wodurch die Dichte immens ansteigt, auf die Konsument(-inn)en derartiger Tonkunst defacto schwören. Anspieltipp? Insgesamt ein Hörerlebnis der besonderen Art, das RAPOON als Jubiläumsalbum zelebriert, womit er einmal mehr seine Ausnahmestellung innerhalb der Szenerie unterstreicht.
Fazit:
RAPOON Jünger(-innen) müssen “To West And Blue” alleine aus sammlungstechnischen Gründen vorweisen können, hingegen der Rest legt sich dieses kurzweilige MEISTERWERK aufgrund seiner massiven Intensität zu, die nicht nur berührt, sondern völlig übermannt  – meine absolute Empfehlung!

Mentenebre:
Como la mayoría saben, Rapoon es un proyecto británico que nace del proceso de mitosis del mítico grupo post-industrial Zoviet France durante el año 1992. Desde entonces, Storey no he parado de generar composiciones oníricas y envolventes que se fusionan con elementos tribales, dando lugar a contextos acústicos de la más diversa naturaleza. Todos ellos tan desconcertantes como enigmáticos.
En este último disco confluyen temas abstrusos y heterogéneos entre sí. Los hay hieráticos, inexpresivos, como ‘Broken Eagle, Broken Sunset’, que destaca por su incorregible sabor a éter. Por otro lado, piezas como la que da nombre a este álbum, ‘To West And Blue’, tienen la capacidad de hipnotizarnos de forma embriagadora, trasladándonos hacia contextos salvajes e inhóspitos en los que la materia se disuelve entre sueños de cartón piedra.
Rapoon – “To West And Blue”Robin vuelve a apostar una vez más por drones incorregibles que saturan el ambiente de manera taxativa, zambulléndonos en lagos de escepticismo. El calibre de esta obra es auténticamente abismal, muy intimista. Satisface sobradamente los paladares más exigentes de los acólitos del experimental moderno.
Otro detalle reseñable es su presentación. La discográfica polaca Zoharum ha decidido publicar este disco en una carpetilla doble que emula fielmente las usadas para acoger a los resucitados vinilos. Simple y elegante, contiene hasta una funda de cartón blanco que protege el CD.
“To West And Blue” consigue hipnotizar las mentes más férreas. Su carencia de ritmo nos anima a descansar entre notas dispersas y expansivas que se esparcen como tinta china licuada por un papel poroso. Una delicia. Es la invitación perfecta para escaparse de este entorno mundano, saturado de opresión, de significados que sedimentan nuestro espíritu haciéndolo presa de las circunstancias. La oscuridad toma un matiz más áspero, pero a su vez se desprende de todas las connotaciones negativas que ocasionalmente la acorralan.
Un último aspecto digno del más grande de los encomios es su producción. Ésta ha sido realizada por el polaco Maciej Bartkowiak. El tratamiento del sonido se ha cuidado al detalle en todos los temas que moldean la esencia de este disco. Los matices acústicos definen proyecciones que se escapan del razonamiento, que secuestran nuestros miedos para dejar lugar a la expectativa más pura y sincera.
Este trabajo ha sito limitado a quinientas copias; así que, si eres fan de Rapoon, desde Mentenebre te aconsejamos que no pierdas tiempo en adquirirlo. Un disco de Rapoon es un baluarte que te protege en la soledad. Una obra que desafía a su tiempo enseñando los colmillos. Un ejemplo de progreso.

DarkroomRituals/Maeror:
Альбомом «To West And Blue» Робин Стори отмечает сразу два юбилейных события в своей творческой биографии: данный диск стал пятым релизом, который мэтр выпустил на лейбле «Zoharum» (и первым «новым», до этого поляки выпускали сборники неизданного и старые вещи), и, что наиболее важно, пятидесятым «полноформатником» «Rapoon». По этому поводу, или по какому другому, но здесь Робин решил обратить свой взгляд на западный мир, который, как можно понять из названия, вызывает у него меланхолию и грусть своим несоответствием духовным ценностям автора. Стори, конечно, может полностью отдаться этим чувствам, что он и делает на первых двух композициях: в «East Window Lights» отстраненный и чуточку печальный эмбиент с налетом ностальгии обитает в пространстве привычных этнических шуршалок, развернутых задом наперед, в «Solace» же Стори оправляется в долгую прогулку по урбанистическим территориям, отражая в музыке гулкое эхо мостов и переходов, по которым где-то, за стеной или в другой реальности, мчаться машины. Все это подано в крайне тихой, созерцательной манере. Далее Робин доказывает, что и на пятидесятом альбоме он способен найти то, чем может удивить своего постоянного слушателя: «The Gold Of Salvation» явно обитает в космическом пространстве, ностальгически-заботливо заполненном спиралями винтажных НФ-сигналов и искаженными голосами, напоминающими фильмы о пришельцах. Следом за дальним космосом Стори начинает искать проходы в космос ближний, существующий в подсознании каждого из нас и хранящий огромное множество личных секретов. Психоделические миры «A Heavy Door Locked» и «Broken Eagle, Broken Sunset», объединяющие постиндустриальную эстетику с подлинным шаманизмом, заставляют видеть мир под странным, постоянно меняющимся углом зрения. Кажется, что эти звуковые колоссы медленно осыпаются песком,  принимающим совсем другие формы, непонятные (и оттого немного пугающие) и абстрактные, в которых каждый волен увидеть что-то свое. Эти проходы открываются и ведут к настоящему катарсису – «An Angels Breath». Погружаясь в возвышенное сияние ангельских хоралов, тая в их лучезарной мощи, вы переживете шестнадцать незабываемых минут, равных вечности. Робину с такими треками, взывающими к самым потаенным аспектам бытия, честное слово, можно обращать атеистов в веру. Запредельная, сталкерская композиция. Завершает же альбом заглавная вещь «To West And Blue» – пожалуй, самая «стандартная» из всех представленных, хранящая традиционный стиль «Rapoon» в переплетениях архаичных ритмов, голосов шаманов и грубоватых петель, задерживающих внимание до самого конца. Что характерно, несмотря на название, этот трек воспринимается как вполне оптимистичный, напоминающий о том, что после долгой ночи всегда приходит рассвет.
Одновременно и вполне узнаваемый, и полный неожиданностей, которые прекрасно вписываются в общую эстетику «Rapoon», альбом. Стори мастерски исследует чувства, образы и звуки, ведя за собой слушателя по лабиринтам их непростых пересечений, опуская его в самые глубокие бездны, оставляя наедине с привычной серой реальностью и поднимая на недосягаемые высоты. Отличный альбом.

Nowa Muzyka:
Brytyjski artysta z powodzeniem syntetyzuje swe dawne i obecne fascynacje, kreując oryginalną wizję ambientu, rozpiętą między industrialem a psychodelią.
Robin Storey miał szczęście studiować sztuki piękne na Sunderland University w połowie lat 70., kiedy to rozczarowanie hipisowską kontrkulturą przekuło się w pragnienie nowych eksperymentów artystycznych, które objawiły się niebawem pod postacią zarówno punkowej rewolty, jak i industrialnego boomu. Nic więc dziwnego, że fascynacja muzyką Karlheinza Stockhausena (a co za tym idzie kraut rockiem) doprowadziła go do założenia z Benem Pontonem w 1980 roku słynnej dziś grupy Zoviet France. Jej działalność wyznaczył cały zestaw intrygujących płyt, łączących etniczne wpływy z industrialnymi zakłóceniami.
Kiedy w 1992 roku drogi obu artystów rozeszły się, Storey zaczął działać pod pseudonimem Rapoon. I szybko okazał się bardziej płodny od swego dawnego kolegi – do dziś zrealizował bowiem ponad trzydzieści albumów, na których penetruje rozległe obszary współczesnego ambientu. Nie odmawiał również kolaboracji innym artystom – dlatego ma w swym dorobku współpracę z tak różnymi postaciami, jak Nigel Ayers z Nocturnal Emissions, jak i Steven Wilson z Porcupine Tree. Największym powodzeniem cieszą się jednak jego solowe dokonania – które ostatnimi czasy publikuje również nakładem polskiej wytwórni Zoharum.
„To West And Blue” rozpoczyna się w stonowany sposób. Otwierający płytę utwór „East Window Light” skoncentrowany jest bowiem na wolno płynącym strumieniu ciepłych klawiszy. Tytuł narzuca oczywiste skojarzenia – ale kompozycja rzeczywiście tchnie bliskowschodnim ciepłem. „Solace” wnosi już zupełnie inne brzmienia. Jego głównym wątkiem jest fala industrialnego szumu, którą uzupełniają oszczędnie dozowane sample akustycznych instrumentów, nadające całości lekko egzotyczny charakter. „The Gold Of Salvation” odwołuje się do darkambientowych technik preparacji dźwięku – utwór tworzą bowiem powtarzające się hipnotycznie głębokie wyziewy podszyte pulsującym pogłosem.
„A Heavy Door Locked” przywołuje dalekie wspomnienie psychodelicznych eksperymentów Throbbing Gristle. Przeciągłe loopy łączą się tutaj z przetworzonymi głosami, układając się w niepokojącą mozaikę dźwięków. Bardziej ambientowy klimat powraca znów w „Broken Eagle Broken Sunset” – za sprawa zapętlonej partii syntetycznych głosów. Najlepsze wrażenie robią jednak dwie finałowe kompozycje – co ciekawe, najdłuższe z całego zestawu. „An Angel Breath” ma faktycznie niemal niebiański ton – ze względu na umieszczoną w centrum nagrania partię kościelnego chóru, splecioną w niekończący się motyw o transcendentalnym wymiarze. Tytułowy „To West And Blue” mógłby z kolei znaleźć się na którejś części cyklu kompilacji „Pop Ambient”. Szeroko rozlany pasaż eterycznych syntezatorów opleciony urokliwymi dzwonkami brzmi bowiem jakby powstał na zamówienie wytworni Reinharda Voigta.
Niezwykła częstotliwość, z jaką Storey publikuje swe albumu, musi w oczywisty sposób owocować płytami lepszymi i gorszymi. Ta najnowsza należy całe szczęście do tej pierwszej grupy. Brytyjski artysta z powodzeniem syntetyzuje na niej swe dawne i obecne fascynacje, kreując oryginalną wizję ambientu, rozpiętą między industrialem a psychodelią. Jeśli ktoś jeszcze nie miał okazji zapoznać się z twórczością Rapoona – to naprawdę dobra okazja.

Only Good Music:
Współczesna muzyka udowadnia, że wyczerpały się zasoby standardowych połączeń, kombinacji i konstelacji dźwięków. Muzyka zdaje się obecnie poszukiwać nowych znaczeń dla dźwięków. Jednym z poszukiwaczy w służbie muzyki jest Robin Storey, który od lat obala kanony estetyki dźwięków i powołuje do istnienia ich nowe zjawiska. Przełamując przy tym nawyki słuchowe, kreuje własny język i styl muzyki. Album “To West and Blue” to kolejny krok w poszukiwaniu muzycznego porządku na miarę XXI wieku. Rapoon na “To West and Blue” interesuje się dźwiękami nierealistycznymi: ludzkiej mowy, jaki i otaczającego nas świata. Wydobywa pojedyncze brzmienia oraz ich układy spośród odgłosów miejsca w którym dorastał – jakby bada je w izolacji, by przetworzyć w rzeczywistość artystyczną. Te brzmienia będące raczej echem przeszłości odsyłają konsumenta muzyki do bezpośrednich desygnatów, do znaczeń i sensów wytyczonych przez rytm przywołanych obrazów.
Te obrazy są nieoczywiste, wręcz surrealistyczne – utrwalone przez Strorey’a i odtworzone w różnych parametrach stają się muzyką z dźwięków wspomnień. Jednocześnie ważną rolę odgrywa w jego muzyce planowość działania widoczna choćby w dyspozycji materiału tematycznego, czy świetnych stylistycznie fakturach chórów z uwikłanym w oniryczny filtr lirycznym linearyzmem głosów (“Broken Eagle, Broken Sunset” oraz “An Angels Breath”).
Wydając 50 (!) solowy album Robin Storey konsekwentnie odświeża swój język dźwiękowy. Na “To West and Blue” prezentuje kompozytorską dojrzałość i tak cenioną przeze mnie umiejętność wytwarzania specyficznego kolorytu i klimatu dźwiękowego.

Darknation:
Pięćdziesiąty album w dyskografii to brzmi naprawdę dumnie. Szczerze mówiąc z całego dorobku Rapoon znam niewielką tylko jego część, ale wydaje mi się, że jubileuszowy krążek na pewno znajduje się wśród najlepszych. Cieszy mnie polski wkład w to wydarzenie, czyli niestrudzone w propagowaniu ambitnej elektroniki gdańskie Zoharum.
Jako że rocznica jest słuszna to spodziewałem się trochę innego wydawnictwa. Myślałem, że z głośników usłyszę jakieś nieprawdopodobne wygibasy dźwiękowe, nieprzeciętne zmiany tempa i rozszalałe improwizacje. Tymczasem „To west and blue” jest zupełnie inny niż się spodziewałem. To stonowany i spokojny album także trzeba go słuchać w skupieniu by dać się zawładnąć. Krążek zawiera 7 ambientowych kompozycji, które leniwie i powoli się rozwijają przyjemnie otulając mnie swym nieprzeciętnym klimatem. Ja czuję w tych dźwiękach niesamowitą zadumę i nostalgię za przeszłością i miejscami, za którymi tęsknimy. Cały czas pędzimy w szalonym tempie goniąc za pieniędzmi zapominając o przeszłości, która nas ukształtowała. „To west and blue” to krążek do zatrzymania się i oglądania starych fotografii. Warto pozostawić gdzieś daleko szarą rzeczywistość i dać się ponieść wspomnieniom i emocjom. Robin Storey jest jak wino, im starszy tym lepszy. W tym nietypowym przypadku z ilością idzie w parze jakość. Ależ mnie ta płyta przyjemnie zaskoczyła! Rekomendacja.

Mroczna Strefa:
Dzięki krajowej firmie Zoharum otrzymujemy co najmniej co kilka miesięcy jedno wydawnictwo RAPOON. Tym razem jest to całkowicie premierowy materiał i jednocześnie pięćdziesiąty album w dyskografii Robina Storey’a. To dla niektórych informacja nieprawdopodobna, ale tak właśnie jest. Nadzwyczaj kreatywny muzyk, wizjoner i indywidualista stworzył na “To West And Blue” siedem kompozycji, których klimat jest czymś w rodzaju poszukiwania wspomnień, odświeżania własnych odczuć wobec obcowania z Naturą i jak sam Storey pisze: “te nagrania są o rejonie w Wielkiej Brytanii, gdzie dorastałem.”. Tak, to opowieść człowieka wrażliwego, może czasem samotnego, ale przy tym szczęśliwego dzięki własnym emocjom i odczuciom. A ten materiał zrozumieją jedynie ludzie tak samo wrażliwi, poszukujący swoistego katharsis, ale też i tego mistycznego nadiru, gdy patrząc na falujące morze, zmieniające się odcienie światła czy po prostu na bezkres rzeczywistości prawie nietkniętej przez człowieka zaczynają pojmować, że są na tym świecie wartości ważniejsze niż tylko wszechogarniająca nas szara codzienność, pogoń za mrzonkami, materialistyczny amok czy uczucia wobec nie wartych tego ludzi. I o tym właśnie, wedle mojej intuicji, opowiada ten album. Zauważyłem zresztą, że każde wydawnictwo RAPOON wzbudza we mnie chęć do refleksji nad wieloma rzeczami, o których nie ma czasu pomyśleć na co dzień. Widocznie te dźwięki działają podprogowo i pobudzają pewne regiony mózgu, ale jeśli tak jest, to jestem wobec tego pozytywnie nastawiony. Inna rzecz, że “To West And Blue” jest dla mnie – po zapoznaniu się z kilkoma ledwie albumami RAPOON – najbardziej urozmaiconym i ekspresyjnym materiałem, w którym mamy do czynienia nie tylko z muzyką transową, czysto elektroniczną lub awangardową. Tutaj mieszają się ze sobą elementy introwertyczne, melancholijne, horrorystyczne, ekspresyjne i psychodeliczne. Wszystkie utwory stanowią pewną nieokreśloną całość, a przy tym emanują różnymi barwami i odcieniami, nie tylko tymi z nieco rozmytej okładki. Specyficzne dla RAPOON brzmienia – powtarzalne i powracające drone’owymi plamami – mieszają się z improwizacjami różnych elektronicznych instrumentów, pobrzdękującym pianinem, zniekształconymi głosami oraz chórami i w różnych proporcjach ukazują niezgłębione tajemnice świata, natury, zjawisk paranormalnych i wewnętrznych odczuć człowieka – w tym przypadku samego Robina, który po raz kolejny pokazuje, jak kreatywnym potrafi być muzykiem i przy tym zostawiać swój indywidualny ślad na scenie szeroko pojętej muzyki elektronicznej. Wystarczy wsłuchać się w jak niezwykły sposób przedstawia chóralne zaśpiewy wzbogacone niesamowitymi pogłosami w długim, ponad 16-minutowym “An Angels Breath”, który ukazuje ukryty przed nami świat duchów, jak doskonale umie oddać impresyjność chwil w krótszych formach pokroju “East Window Lights” i “The Gold of Salvation”, albo przerażać w “A Heavy Door Locked” czy wprowadzać w trans w kompozycji tytułowej. “To West And Blue” jest pozycją mistrzowską i godną mistrza, a jeśli ktoś uważa, że TANGERINE DREAM, Vangelis, Kitaro, Klaus Schultze czy Jean Michel Jarre są jedynymi, którzy w muzyce elektronicznej osiągnęli szczyty, powinien wziąć pod uwagę, że jest im w stanie dorównać także Robin Storey. Tym bardziej, że jego wizja przekazana za pośrednictwem elektronicznych dźwięków odchodzi od typowych ram tego gatunku i zahacza mocno o muzykę konkretną, nowoczesną, awangardową, kraut-rockową, eksperymentalną, rytualną i diabli wiedzą jaką jeszcze. Jestem pod niesamowitym wrażeniem tej dźwiękowej przygody i coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że coś straciłem na tej muzycznej mapie przez wszystkie poprzednie lata. Ale zawsze da się to jeszcze nadrobić…

Darkroom:
Rapoon, il famigerato act solista di Robin Storey, ex-Zoviet France, giunge al cinquantesimo album (il quinto nella fruttuosa collaborazione con la label polacca Zoharum) riuscendo in tanti anni di attività a coniugare sapientemente l’alta qualità realizzativa con quantità produttive imponenti e con una vena sperimentale costante e originale, spesso in anticipo sui tempi. Con “To West And Blue” Robin torna alla descrizione paesaggistica che ha segnato parte della sua discografia, facendo cadere la scelta sul suggestivo – e poco conosciuto – estuario del Solway, zona in cui l’autore è cresciuto, sita nel confine tra Inghilterra e Scozia. Lo stile adottato si discosta dai classici prodotti di Rapoon, mancando sia i loop circolari che le strutture para-ritmiche e ipnotiche tanto spesso utilizzate dall’autore anglosassone. Per contro si ha una rivisitazione personale dell’ambient naturalistica, priva di rumori estratti dal luogo descritto ma ricca di una vena poetica e malinconica che ben si adatta a dipingere panorami sterminati, ventosi e per molti aspetti ancora immacolati. L’album inizia con un pizzico di ossessiva oscurità basata su architetture sonore estese, rintocchi calorosi e temi semi-melodici distensivi creati con synth e piano. Da qui si passa ad un livello più silenzioso, i temi si fanno quasi impercettibili, le tracce nascono da piccoli aneliti acustici o da frammenti sonori alla deriva nella calma serafica del luogo. Il trittico finale diventa il cuore pulsante del disco, incentrato sugli intrecci vocali di “Broken Eagle, Broken Sunset” e “An Angels Breath”, dove i canti si infrangono tra loro creando un’armonica suggestione. L’atmosfera si fa dolce, quasi a trasmettere un’estasi mistica che vede il culmine nella conclusiva title-track, grazie ad un apice corale e trionfante sorretto da flebili percussioni. Album fuori dai soliti schemi che poteva essere concepito solo da un autore di grande personalità. L’evocazione paesaggistica diventa spunto per sviluppare un discorso sonoro singolare e rivedere con gusto i canoni della musica descrittiva e dell’ambient in generale. Chi segue Rapoon non può che rimanere affascinato da questi volteggi di elevata intensità emozionale. 500 le copie prodotte, confezionate in un digisleeve apribile con foderina interna.

club | debil:
Erst im Jahr 2013 direkt bei Zoharum erschienen, erinnert „To The West And Blue“ weniger an den typischen Rapoon Sound, sondern lässt in seiner kalten, spröden Art eher an Zoviet France denken. Drums sucht der geneigte Hörer vergebena, stattdessen entwickelt Storey vor dem Hörer abstrakte, postindustrielle Klangwelten, die allerdings nicht im typischen Dark Ambient Kosmos zu verorten sind. Mal bilden rückwärts laufende Loops die Basis des Stückes, dann bekommt das Ganze eine fast jazzige Note Dank saxophonischer Drones. Stellenweise passt auch die Vorstellung von einem Soundtrack zu einem imaginären Film gut. Selbiger spielt wahrscheinlich im All und dokumentiert die Begegnung mit seltsamen Lebensformen. Andere Stücke erinnern mit ihren sich ständig ändernden Drones auch ein wenig an Troum oder Maeror Tri. Insgesamt ein wohl eher etwas untypischeres Rapoon Album.