AQUALUNA

Vital Weekly:
One of those things I fail to understand is why you would want to release a double package with a DVD (audio and visual) and a CD with the same portion as a pure audio disc. X-Navi:Et is the solo endeavor of Rafal Iwasnki, who is also a driving force behind Hati (see elsewhere). His solo music is something entirely different. Much more, or perhaps even all exclusively dealing with the use of electronics, effects and synthesizers. Here the film part is created by Anna Pilewicz and it 'refers to primordial, organic pictures and sounds connected with the element of water and the moon’. Processed images, over laying each other, nature shots, faces, and water shots make this forty minute film. Iwanski’s music is, as said, entirely electronic, save perhaps for a few washes of water sounds in the form of field recordings. His approach reminded me every time I played this of Aphex Twin’s 'Selected Ambient Works 2′, with its oscillating analogue synths, looped material and the drone inspired approach. Not so refined, maintaining a rough edge. It’s very nice as a total thing, images and music fit together quite well, I think, and perhaps the only downside is that we heard and seen this before  a lot.

ChainDLK:
This new release from Zoharum is a collaboration between Anna Pilewicz, a video artist, and Rafal Iwanski. As the name suggests their main symbols are water and moon and they were chosen for their connection with birth and transformation. So music is based among a sense of rest and expectation to reflect the timing of the video development.
This work starts with „Genesis. Luna” that is based around geometrical figures related to the circles fusing and separating with a dark drone as a soundscape. „Somnium. Subersio” is focused about a woman immersed in the water and the flow of the objects in a river, with an hypnotic loop as a sound track. „Substantia” is based among a sci-fi loop that acts as a soundtrack for the development of the visual themes of the previous track.
„Climax” is based upon an aerial visual themes bounded on the relation between water and gas. „Coma. Oceanus” starts with the symbol of the amoeba, one of the most basic within the environment of this release (water) and is also the most static and reflexive. „Purificatio. Aqua” closes this release with the juxtaposition of almost all the themes developed in the previous tracks.
This release, as few other release, is able to invert the usual trend where the dvd is a companion to the cd audio because this is a true audio video project to be enjoyed in his whole. The soundtrack made by X-Navi:et is completely devoted to an effect of synesthesia and is so effective to appear almost incomplete listened in the audio cd. Recommended.

Felthat:
Rafał Iwański is a member of Hati project which is derived from both magickal ethnic post industrial and is set deep into minimalistic ideas of La Monte Young.
I was really tempted to see how is this trance raga of polyrhytmic equations might be more slender in a form of electronic voyages. The Zoharum release is joint of Iwański work and Anna Pilewicz video art which suits this genre perfectly.
Instead of Hati’s pure organic wooden flask of curiosities Aqualuna shows a side kick  to what Rafał normally composes – lots of electronic minimalism with edgy soundscapes of loop effects void and murky climaxes of feedback idioms.
Aqualuna might be taken as something of overused term „ambient” but I would go a little bit further than that as there is plenty of action on the second plane – background preparations are almost invisible but add an extra quality which defines it in a broader view on almost oneironautical trip of this great interactive material.

Necroweb:
Ein absolut empfehlenswertes Projekt ist Aqualuna, wofür sich ein gewisser Rafael Iwanski verantwortlich zeigt, der wiederum manch aufmerksamen Hörern bereits durch sein Mitwirken auf anderen Tonträgern bekannt sein könnte. Bei “Alchemical Transformation Through Vision And Sound” handelt es sich um eine Art Soundtrack, beruhend auf dem Element Wasser und in Bezug zum Mond. Rein musikalisch könnte man diese Angelegenheit durchaus als experimentellen Ambient bezeichnen, angereichert mit Field Recordings und allerlei elektronischen Effekten.
Für wen das nun interessant klingt, dem sei schnell gesagt – ist es auch! Nicht sofort lässt sich da erkennen, was genau für die jeweiligen Klangwelten verantwortlich ist – egal ob diverse Metalgeräusche, Glocken oder gar Steine. Das Ergebnis ist überaus angenehm, eignet sich “Alchemical Transformation Through Vision And Sound” doch hervorragend gerade in den Momenten der Ruhe und Abgeschiedenheit. Es lässt sich wunderbar in diese Materie eintauchen, egal zu welcher Zeit, egal in welcher Tagesform – immer wieder bricht das feucht erfrischende Element Wasser hervor, sei es nun in Form rauschender Wellen oder als feines Rieseln.
Schon Shinkiro konnte dies auf perfekte Art umsetzen und mit Aqualuna zeigt sich nun ein weiterer überaus hoffnungsvoller Vertreter dieser Zunft, wobei es hier aber noch eine Spur ruhiger zugeht und atmosphärisch gesehen Aqualuna wohl mit zum Besten auf Zoharum gehört.
Des Weiteren liegt der Veröffentlichung eine DVD bei, welche parallel zur Musik entstand und diese optisch wunderbar wiedergibt. Das Material ist dabei absolut identisch zur CD und dürfte bei Konsumenten diverser Halluzinogene wohl Tore aufstoßen. Auf einen Anspieltipp verzichte ich bewusst; hier kann jedes Stück für sich sprechen und die Fantasie des Hörers anregen.
Bleibt eine exzellente Veröffentlichung, die für anspruchsvolle Verkoster genau das richtige ist – Klasse!

Panorama Journal:
zoharum comes with an interesting purpose from the always interesting and eclectic artist Rafal Iwanski, known by its project Ex-Naviet and Hati. Here the spectral metabolism is focused into cd + dvd converging the whole integrity of a project focusing from a suggestive way a trscendental  voyage conecting us with water and moon,creating a parallel universe where both elements are conjoined creating an in deep transformation. The video side is developed by Anna Pilewicz,a visual artist and who has been participating in various projects. with a total of 6 tracks ,transforming each one of them into a living organism through drone sounds and suggestive osscilating analogue synths which sometimes adquire highest dimensions due the nature of how the music is turning with the pass of minutes. Rattles and metal sounds evoking spectral passages are handled from time to time given the album in general a more than interesting elements worth to explore. water sounds,field recordings and electronic effects complements the album,adapting diverse steles of sounds and layers of in deep drone spaces. The nature of the visual side is handled here in a very impressive way,because all of the  visual structures are floating in the same alchemical focus,with diverse suggestive sprectral fractals deforming and mutating all the time. there is a part in which Mesdusas floats in a very harmonic way,as danzing in a great vast ocean of darkness.also there is a part when a female is under water submerged in a sea of primigenian madness and reptilian tendrils haunting  her to the deeps of the void itself. A very interesting album worth to explore.

club | debil:
Diese beiden Werke bilden eine Einheit. Das Klangprojekt X-Navi:et hat den Soundtrack (separat auf CD erhältlich) zu einer filmischen Meditation der Filmemacherin Anna Pilewicz beigesteuert (zusammen auf DVD). Beginnen wir aber mit der akustischen Seite des Projektes.Passend zum Name „Aqualuna“ spielen Wassergeräusche eine zentrale Rolle. Auf der 40- minütigen CD hört man es anfangs eine ganze Weile plätschern, am Ende rauscht das Meer. Mit anderen Worten: Wir begleiten das Wasser auf seinem Weg von der Quelle bis zur Mündung. Doch das allein wäre auf Dauer selbstverständlich ein bisschen wenig. Darum hat X-Navi:et und Hati-Mastermind Rafal Iwanski das eher langsam dahinfließender Klangkunstwerk vor allem mit verschiedensten Drones angereichert. Hinzu kommen Geräusche ungewöhnlicher Tongeber. Bei Titel 2, „Somnuim Submersio“, könnten Rasseln im Einsatz sein sowie Knochen bzw. Hölzer als Schlaginstrumente, nichts also, was man auf jeder Veröffentlichung hört. So bekommt dieses Stück einen sehr rituellen, dunklen Charakter. Diese Stimmung wird durch die verhallten Töne eines Horns fortgesetzt, die mit spacigen Electronics im Kontrast stehen. Titel 4, „Climax“ erinnert mich dann in seiner reduzierten Art mit dem monotonen Rhythmus und den schrägen elektronischen Einwürfen an Lustmords „The Boning Of Men“, ohne allerdings dessen treibende Kraft zu entfalten. „Coma Oceanus“ bringt ein ganz ruhiges, leicht auf und abschwellendes Drone und dazu Reibegräusche eines Glases, die unverändert und „processed“ verwendet werden. Später wird es auch hier wieder „spacig“. Zusammenfassen lässt sich sagen, dass der „Aqualuna“-Soundtrack ambiente Sounds mit konkreten und vordergründig elektronischen Klängen zu einem harmonischen Ganzen mit meditativem Charakter verbindet. Das ist sicher nicht die Musik, die lange in Erinnerung bleibt, doch eignet sich sich hervorragend, um den Gedanken nachzuhängen.Die DVD des Releases enthält ein mit recht einfachen Mitteln aber sehr ausdrucksstarkes Video. Dem Titel entsprechen spielt das Wasser hierbei eine zentrale Rolle: Strudel, Bläschen, Gegenstände, Unterwasseraufnahmen und biologische Strukturen unter Wasser, Farben, die sich im Wasser auflösen und nicht zuletzt ein weibliches Gesicht im nassen Element. Dieses Ausgangsmaterial wurde verfremdet mit allerhand Filtern, zu sich ständig wandelnden geometrischen Figuren kombiniert, überlagert. Bilder, die eine recht mystische Atmosphäre erzeugen, dabei aber bei aller Abstraktion Organisch wirken. Eine sehr hypnotische Bilderwelt, der man sich im Zusammenspiel mit den Klängen – 1:1 wie auf dem Album – kaum entziehen kann. Anna Pilewicz ist hier ohne Zweifel ein beeindruckendes Kunstwerk gelungen, das auch technisch funktioniert, da die Geschwindigkeit von Musik und Bildmanipulation übereinstimmen.

DarkRoomRituals (Maeror):
Польская артистка Анна Пилевич, представительница жанра «visual art» и ее соотечественник Рафаль Иваньски (здесь выступающий как «X-NAVI:ET», но также известный в качестве участника «HATI» и ряда других знаковых для польской постиндустриальной сцены проектов) представляют свое видение алхимических и метафизических процессов, связывающих воду и луну. Спутница земли управляет приливами, влияет на структуру воды, из которой мы все вышли в этот мир – это только общие, лежащие на поверхности взаимосвязи, а стоит еще учитывать религиозные факторы, вроде тех, что луна связана во всех древних культах с женской божественной энергией, с сакральными функциями рождения, жизни и смерти, а также оказывала влияние на психическое состояние людей. Этих тем в той или иной степени касается арт-проект «Aqualuna», который Анна снимала на фото и видеокамеры, на мобильный телефон, а полученные изображения превратила в постоянно меняющийся гипнотизирующий (я часто использую это слово, но, поверьте, тут наслаивающиеся друг на друга образы реально вгоняют в состояние транса почище, чем визуализатор виндосовских плееров) видеоряд, для которого Рафаль создал саундтрек, начинающийся с монотонного гула на высоких и весьма спокойных, «погружающих» частотах, проходящий сквозь перкуссионную трескучую завесу и пропущенное сквозь пластиковые и металлические трубы дыхание, и возносящийся в финале в глубокий космос, раздражающий вселенскую пустоту напряженным space ambient`ом, рвущим эфир сигналами винтажных синтезаторов. Кстати, саундтрек занимает отдельный CD и его можно слушать в отрыве от видео, но лучше посвятить свое время всему произведению в целом и увидеть, как округлые, покруженные в воду предметы (в чьих мягких пульсациях легко может привидеться что-то сексуальное или физиологичное, связанное с детородными функциями), сменяются видениями девушки, лежащей в ванне. То ли глубокий сон, то ли асфиксия, то ли рождение целого мира, то ли его медленная гибель – так или иначе, здесь фоновые абстракции и подводные миражи сливаются с медленным танцем желейных медуз (форма которых также связана здесь с формой полной луны, да и вообще, если приглядеться, то можно понять, что лишних образов здесь просто нет) и последующим погружением в бушующие волны ПротоОкеана, к которому ведет по лабиринтам родовой памяти чреватое необратимыми последствиями для мозга удушье, вызванное недостатком воздуха. Захватывающий аудиовизуальный экспириенс.

Darkroom magazine:
Lavoro a quattro mani incentrato sulla coesione di immagini e suoni, „Aqualuna” consta di un DVD, vero fulcro dell’opera in cui la sinergia dei due autori trova pieno compimento, e un CD che contiene le sei tracce sonore in una forma più estesa. L’opera nasce dall’unione dei suoni di Rafal Iwanski, compositore polacco noto soprattutto per essere la metà del duo Hati, ma conosciuto anche nelle vesti di solista sperimentale con il monicker X-NAVI:ET, e dei video di Anna Pilewicz. Il concept ruota attorno alle figure dell’acqua e della luna intese come elementi primordiali: lo svolgimento del film riassume la (ri)nascita che dall’oscurità e da condizioni di 'chiusura’ procede verso spazi aperti, raffigurati da sciabordii acquatici e colori oceanici; l’essere umano 'avvolto’ nell’acqua sogna a sua volta l’immersione in spazi sconfinati. La colonna sonora è un mix ambientale che unisce tinte oscure a lievi atmosfere naturalistiche e new age, le quali mantengono una malcelata vena misteriosa e torbida. A spadroneggiare sono i tappeti di synth, variati e sfumati con effetti di vario genere che includono field recordings (soprattutto acquatiche), percussioni soffici che fungono quasi da rintocchi ed arrangiamenti di origine elettronica. Il film si presenta come un lungo sogno in cui è possibile riconoscere pochissime immagini concrete: una donna immersa, organismi in movimento nei liquidi e meduse; il resto è un gioco visivo onirico in cui predominano i colori ed alcuni effetti molto datati, come le immagini speculari. La qualità video non è elevata, sempre un po’ sgranata, ma in ciò corrono in aiuto figure senza senso che non necessitano di una perfetta visibilità. La fusione tra musica e video è eccellente e quel che funziona è proprio la sinergia tra i due autori, i cui lavori risulterebbero sterili se presi singolarmente. A tal proposito la versione CD con le tracce di Iwanski si presenta come un mero prolungamento sonoro orfano di una controparte visiva, spendibile come soundtrack per ulteriori lavori e video-installazioni. Difficile paragonare „Aqualuna” a dischi simili, dato che si finirebbe nel campo della cinematografia e dei videoclip, dove i mezzi a disposizione sono molto più ampi e il confronto risulterebbe impari. Accontentiamoci dunque di questo lavoro estemporaneo, fatto di idee discrete e perfettamente in linea con altri titoli prodotti dalla Zoharum.

Only Good Music:
Kojarzenie przebiegu muzyki z grafiką i kolorami ma bardzo odległą tradycję, która wykształciła choćby pismo nutowe. Neumy (znaki wskazujące melodię), współczesne partytury – wszystko by utrwalić ulotność i zmienność muzyki. Służba koloru i symboli nabrała szczególnego smaku w minionym wieku wraz z narodzinami tzw. graficznej notacji, niezbędnej w przypadku muzyki elektronicznej, konkretnej i wyzwolonej. „Graficzna muzyka” łączy w sobie wyłącznie ogólne sugestie naszkicowane w partyturze-rysunku, które mogą być w dość swobodny sposób odczytywane przez wykonawcę. Zastanówmy się przez chwilę: czy te graficzne notacje można wprawić w ruch?
Można. Wtedy mogłyby wyglądać jak audio-wizualne twory „Aqualuny” – odzwierciedlające w ruchu barw: zmienność, dynamikę oraz temperaturę muzyki. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że inne były intencje twórców – chodzi mi raczej o podkreślenie muzycznej roli koloru. „Kolor, który jest wibracją podobnie jak muzyka, jest również w stanie uchwycić to, co w naturze najogólniejsze, a zatem i najbardziej nieokreślone”[1]. Trudno spierać się  w tym punkcie z Paulem Gauguin. Prawda? Wtóruje mu poeta Charles Baudelaire: „rzeczą zaskakującą byłoby, gdyby dźwięk nie mógł zasugerować koloru, gdyby kolory nie mogły narzucić wyobraźni melodii i gdyby dźwięk i kolor nie były zdolne do wypowiedzenia idei, rzeczy bowiem wyrażały się zawsze przez wzajemne analogie”[2].
Anna Pilewicz i Rafał Iwański uchwycili to wspólne „wypowiedzenie idei” koloru i muzyki w sposób zachwycający. To prawda, że senna opowieść o przemianie mogłaby istnieć bez muzyki. Kalejdoskopowe mary, tajemnicze kształty, płynne wizje – to wszystko jest artyzmem samym w sobie. Podobnie jest z muzyką Rafała Iwańskiego, który prezentuje szerokie spektrum dźwięków niedomówionych, niekiedy klaustrofobicznych – zawsze plastycznych i działających na wyobraźnię. Jednak istota tego albumu tkwi właśnie w „wzajemnej analogii”. Punktem stycznym jest woda: obrazy w różnych konsystencjach „przelewają się”, muzyka natomiast bywa modyfikacją dźwięków różnych cieków (skojarzenie z albumem „La Syndrome Aquatiqu” Aube). Muzyka, niczym za pierwszych lat kina zagłusza milczenie obrazu, ale przede wszystkim wzmaga przekaz, dodaje ekspresji. Prezentowane wizje odbijają się w rytmice (np. „Climax”), natomiast dźwięk potrafi dostosować się do złowieszczej atmosfery przekazu : zawisnąć na granicy ciszy, jawy i snu; zmrozić iście reznorowskim budowaniem napięcia („Coma. Oceanus”). Ten związek wcale nie musi być harmonijny. Muzyka potrafi postawić kontrę obrazowi, oderwać się swoim rytmem, zachwiać płynność – wszystko to bez zerwania dialogu, podjętego by osiągnąć wspólny cel: zespolenie.
Wspólne wypowiedzenie idei Anny Pilewicz i Rafała Iwańskiego jest dla mnie współczesną formą grafiki muzycznej – dwupoziomowym tworem, który zachwyca swoim symbolizmem i bogactwem ekspresji.

Popup:
Już Johann Wolfgang von Goethe w Nauce o barwach pisał: „Barwy działają na duszę i mogą one pobudzać w niej wrażenia, wzbudzać uczucia i myśli, które uspokajają nas lub wzruszają i wywołują smutek lub radość”. Aqualuna jest właśnie takim twórczym tandemem, połączonym organizmem z jasno wyznaczonym celem. Duet Iwański-Pilewicz zagłębił się w wodno-księżycowe oddziaływania z wewnętrznym przekonaniem, że taka forma będzie tą najbardziej odpowiednią. Właśnie tym jest zespolenie dźwięku i obrazu, prostego do bólu zabiegu, ogranego w dziesiątkach filmów, ale czy zawsze godnego zapamiętania i obejrzenia? Na Aqualuna doszło do wtopienia się, zazębienia i przenikania. Doszło też do wyciągnięcia pierwotnych fascynacji potęgą wody oraz niedostępnością i tajemniczością księżycowego blasku. Muzyka przybrała plastyczną formę, a obraz przeniknął do dźwiękowej materii. Często jest tak, że sugestywny przekaz wideo zakłóca odbiór dźwięków. W przypadku twórców Aqualuna o takim problemie możemy zapomnieć. Synergia jest tu kluczem, zbawiennym środkiem do poznania. Płyta CD czy DVD – pytanie która? Jak zacząć swoją przygodę, aby odpłynąć na szerokie morze, a nie tylko dryfować na mieliznach? Jak mocno wytężyć wzrok, aby wczuć się w wizualną formę? Najlepiej taki przekaz sprawdziłby się w nocy, w dużej, otwartej przestrzeni, z akustyką muskającą czule uszy. Jak zatem sprostać takim wyzwaniom? Laptop, tv, projektor? Czy domówka z Aqualuna ma sens? Jak najbardziej ma, co więcej, spokojnie może obyć się bez suto zastawionego stołu.

Polifonia:
„Iwański ma jeszcze na koncie – i również w katalogu Zoharum – album CD/DVD „Aqualuna” zarejestrowany w duecie z artystką wizualną Anną Pilewicz i będący efektem współpracy na linii audio-wideo i poszukiwań gdzieś w sferze zmysłowej synestezji. Dużo dźwięków syntetycznych, trochę nagrań terenowych. Całość jeszcze delikatniejsza w warstwie muzycznej. Zmysłowa w każdym znaczeniu tego słowa. Więc Z jak zmysły. Plus DVD rzecz jasna, a może nawet przede wszystkim.”
(Bartek Chaciński, http://polifonia.blog.polityka.pl/2013/02/28/wydaje-sie-w-polsce-zoharum/#more-4182 )

Darknation:
Zbieram się już co najmniej kilka tygodni do napisania paru dobrych słów na temat „Aqualuny”. Niby to nic trudnego ale spróbujcie sami opisać swoje wrażenia po kilku seansach. Gwarantuje że łatwe to nie jest. “AQUALUNA – Alchemical Transformation Through Vision and Sound’ została stworzona przez dwójkę rodzimych artystów.
Za oprawę dźwiękową odpowiada tutaj Rafał Iwański (Hati, X-NaVI:et, Voices of the Cosmos, PRSZR, Innercity Ensemble,). Iwański jest Członkiem Polskiego Stowarzyszenia Muzyki Elektroakustycznej i kuratorem festiwalu CoCArt Music Festival organizowanego w kooperacji z Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu.
Natomiast efekty wizualne są autorstwa Anna Pilewicz. Artystka zajmuje się głównie tworzeniem video-art, malarstwem, ambalażem, a także grafiką (kolografia, sucha igła oraz monotypia). Pilewicz prowadzi również teatralne i interdyscyplinarne warsztaty dla dzieci i młodzieży, wykorzystując metody opierające się na rozwoju wyobraźni, improwizacji, zaangażowaniu wszystkich zmysłów i zdolności do odnajdywania pomiędzy nimi połączeń.
„Aqualuna” od początku zachwyciła mnie przede wszystkim doskonałym wzajemnym przenikaniem się obrazu z dźwiękiem. Dzięki tej symbiozie wizje obu artystów wydają mi się że są mniej ciężkostrawne. Dla przeciętnego słuchacza, ta muzyczno/filmowa porcja wymaga odpowiedniego nastroju i skupienia. Ja zachęcam Was do słuchania wieczorem, wtedy zdecydowanie łatwiej jest odpłynąć. Polecam seans na dużym ekranie i kinie domowym. Na laptopie nie ma takich efektów ;-).
Siedząc już na fotelu nie potrzebujemy wielkiej fantazji by zanurzyć się wspólnie z kobietą która swobodnie oddycha pod wodą. Wystarczy popatrzeć w ekran. Muzyka Rafała jest subtelna, fajnie potęguje to co widzimy na ekranie, są też takie momenty gdy wydaje mi się że jest ona nieco z boku. Ale wtedy na pierwszym planie pojawia się obraz, często bardziej dynamiczny i trudny do opisania.
Oglądając „Aqualune” przypomniały mi się niektóre wizualizacje Krzysztofa Pawlika (Inire, Christbood, Head58m) które miałem przyjemność zobaczyć kilkukrotnie na Intermediale w Legnicy.
Tak jak wspomniałem na początku, ciężko jest mi napisać coś sensownego ale całość zaciekawia i jest tworem niezwykle interesującym. Bardzo udany eksperyment. Tak sobie myślę że jeszcze nie słyszałem słabych dźwięków stworzonych przez Iwańskiego. Fani ambientów i eksperymentów powinni się zainteresować.

Musick Magazine:
Wizualna oprawa koncertów muzyki różnych gatunków, podczas których w tle wyświetlane są przeróżne filmy nie jest niczym nowym, szczególnie na scenie eksperymentalnej. Rzadko jednak spotyka się połączenie wizualizacji i muzyki w pełnoczasowym wymiarze studyjnym, a właśnie z takowym mamy do czynienia w przypadku „Aqualuna”. Elegancko wydany digipack zawiera bowiem film DVD autorstwa Anny Pilewicz ze ścieżką dźwiękową w wykonaniu Rafała Iwańskiego oraz płytę CD z w/w soundtrackiem. Trudno tu zresztą mówić o filmie i jego ścieżce dźwiękowej z osobna, bo z założenia tworzą one jednolity koncept, który, jak mówi tekst zawarty w poligrafii płyty i na stronie wydawcy, odwołuje się do obrazów i dźwięków najbardziej pierwotnych, organicznych, w dużej mierze powiązanych z żywiołem wody i Księżycem. Integruje odrealnione wodne i lunarne obrazy następujące po sobie w sposób paralelny do skomponowanej do filmu muzyki. Zarówno muzykę jak i obraz opisać jednak trzeba… Część wizualna to 40-minutowy, abstrakcyjny film utrzymany w sennej atmosferze, składający się z abstrakcyjnych scen takich jak zmieniające się palety barw, do których użyto przeróżnych cieczy mieszanych ze sobą w różny sposób w przezroczystych naczyniach, twarz kobiety zanurzona w wodzie czy przeróżne głębinowe stworzenia sfilmowane w taki sposób, aby komponowały się z resztą. Mi osobiście bardziej do gustu przypadła druga część filmu – utrzymana w bardziej stonowanych kolorach, nieco spokojniejsza, celniej trafiająca w moje poczucie estetyki i, przynajmniej moim zdaniem, lepiej współgrająca z dźwiękiem. No właśnie, dźwięk. Muzyka zawarta na „Aqualuna” to przede wszystkim przetworzone komputerowo akustycznne i elektoniczne szumy oraz dźwięki wody. Poszczególne utwory snują się wolno, spokojnie, często składając się z powtarzanych w kółko sentencji dźwięku, których barwa dopasowana jest do kolorów oglądanych na filmie. Muszę jednak przyznać, że nawet w oderwaniu od części wizualnej te 40 minut ambientu warte jest przesłuchania i bez problemu obroniłoby się jako materiał wydany niezależnie. „Aqualuna” na pewno jest materiałem godny uwagi, choć w pełnej, audio-wizualnej wersji, na pewno nie jest to rozrywka łatwa. Niemniej jednak zarówno od strony muzycznej jak i wizualnej jest to album jak najbardziej udany i, przede wszystkim, nietuzinkowy. Sam wrócę do niego jeszcze nie raz, a was zachęcam do uważnego zapoznania się z samplami audio/video, do których linki znajdziecie na stronie wydawcy. Warto.

Mroczna Strefa:
Podziwiam Zoharum za przekraczanie pewnych barier i zapał w swoich działaniach. W przypadku tej firmy rzeczywiście da się wyczuć zaangażowanie, nie ograniczająca się li tylko do wypuszczenia płyty CD i jej zapakowania w pudełko czy digipak od sztancy. Z wielkim pietyzmem podchodzą do wszelkich wydawniczych detali, wysupłują kolejne grosiki na coraz to smaczniejsze kąski z szeroko pojętego świata muzyki dziwnej, zakręconej i elektronicznej, a w dodatku wchodzą od czasu do czasu do czegoś, co bez cienia można nazwać sztuką przez duże ‘S’. Sztuką na pewno nie masową, daleką od obowiązujących konwencji i trendów i wychodzącą poza pewne utarte nurty. AQUALUNA to taki właśnie przykład multimedialnego przedsięwzięcia, które pierwotnie było zaprezentowane w ramach 3. Międzynarodowego Festiwalu Światła Skyway w Toruniu, 13.08.2011 r. Cytując wydawcę „ogromne znaczenie miała konkretna czasoprzestrzeń (Brama Mostowa – miejsce graniczne usytuowane między miastem a rzeką). 13 sierpnia to także starorzymskie święto bogini Diany – bogini Księżyca, łowów i przyrody. Projekt został zakwalifikowany w ramach konkursu i cieszył się bardzo dobrym odbiorem publiczności. Prace nad ostateczną i skończoną wersją audio-video, w celu wydania na nośniku DVD (+ osobno ścieżka dźwiękowa na CD) trwały ponad rok.”. Efektem współpracy odpowiedzialnej za obrazy Anny Pilewicz oraz autora muzyka Rafała Iwańskiego (HATI, Z’EV, X-NAVI:ET) jest właśnie dwupłytowe wydawnictwo pt. „Alchemical Transformation Through Vision And Sound”, które powstało bez nadmiernego posługiwania się komputerową obróbką wizji, choć oglądając ten nierzeczywisty, chwilami kompletnie odrealniony film można mieć wrażenie, że mamy tu do czynienia z różnymi efektami, które da się zrobić przy pomocy posługującego się różnymi funkcjami aparatu fotograficznego (np. zwielokrotnianie obrazu, lustrzane odbicia). Obraz jest tutaj elementem istotnym, choć w pewnym momencie, po kilkunastu pierwszych minutach odczuwa się znużenie obserwowania zmieniających się jak w kalejdoskopie plamek i kształtów w różnych kolorach i obrazu kobiecej twarzy w wodzie. Z czasem jednak zmienia się płaszczyzna obserwacji i jesteśmy jakby w śnie, patrząc na meduzie twory pod wodą. Ja poczułem się trochę jak w oceanarium, ale nie o to tutaj chodzi i znowu jestem zmuszony posiłkować się słowami wydawcy: „Film Anny Pilewicz utrzymany jest w poetyce sennego marzenia, to symboliczna opowieść o przemianie. Z ciemności, z jasnej plamy Księżyca-meduzy rodzi się kobieta oddychająca pod wodą. Kobieta śni, a z tego snu wyłaniają się oceaniczne przestrzenie pełne głębinowych istot. W głębi oceanu lub ludzkiej podświadomości dokonują się alchemiczne przemiany, prowadzące w finale do powstania nowej przeobrażonej jaźni.”. Resztę pozostawię zainteresowanym poznaniem tego 40-minutowego filmu, choć słów kilka należy się muzyce, która towarzyszy obrazom, ale można jej też posłuchać oddzielnie – temu służy dysk audio. O tym, że Rafał Iwański lubuje się w eksperymentalnych brzmieniach, wiedzą ci, którzy znają chociaż część jego dokonań. W AQUALUNA dopasował swoje dźwięki do tego, co widzimy i te wszystkie wygenerowane przez niego elektroakustyczne tony współgrają z monotonią lub zmiennością obrazów, a momentami wkomponowują się tak, że tworzą idealne tło, bez którego rzeczone wizje straciłyby co najmniej na połowie wartości. Z taką multimedialną inicjatywą nie stykamy się chyba zbyt często, a więc tym bardziej warto rzucić uchem i okiem na „Alchemical Transformation Through Vision And Sound” choćby dla tego, by poobcować chwilę z czymś nie tak powszechnym i łatwym w odbiorze. Moim skromnym zdaniem nie jest to dzieło wybitne, jednak wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju już raczej tak.