Dead City Voice

Vital Weekly:
On vinyl, in a fine fold out cover, we find Hati’s Rafal Iwanski’s solo project X-Navi:et. Both this and his Hati project are quite active when it comes to releasing music, so you could wonder: do they ever sleep? The main concept behind the six pieces on his new LP is the 'city’, but not in a very strict sense I would think. This is not twice 20 minutes of city sounds, or something like that set to music, but pieces that depict the sounds of city through musical means. He uses analog filter machine, analog synthesizer, sampling pad, loop system, hulusi, bells, rattles, metal objects, field and found recordings and effects. Me think that a lot of the acoustic sources here have been sampled and treated extensively before finding their place inside a composition. Take for instance 'Tinnitus Auris’: the tinkling of bells are the sounds that a lorry makes when trying to park. Next to that we hear a conveyer belt like sound – the other cars on the same street. Below that is a fiery drone – ventilation shafts on the side walk. That’s what I heard. In the other pieces there is a similar liveliness, which we find a big cities – not in the street where I live, and not many cars or people pass on an ordinary working day. But of course all of this is easily said, when you look at the title(s), the picture, the text and such like and make these connections with a big city. I wonder what someone would imagine playing this music as it is, without knowing these references; it might not be the city. But who cares about that? We know what it is about and it’s the gesamtkunstwerk that counts. This is a beautiful record of some fine, dark ambient music, with a nice industrial touch to it, very occasionally. Great release!

ChainDLK:
This new release for this artist is presented as a concept album about the the theme of the city presented with the word of Win Wenders as the place that „leaves its stigma on [people] and deforms them to its own likeness.” so he aims to represent as „the city by means of sound and vision is becoming an inward journey as well”, according to the press notes. The musical output is however indistinguishable from most post industrial or dark ambient albums except from the focus in the timbre’s development rather than in the noisier one, so resulting in a enjoyable listening.
The a side of this album is opened by the juxtaposition of a menacing and a bright drone in „1 + 1 = 1” that lasts until a noise enters to ends the track with a delayed beat. „Mutagenocidecadentia” is evocative with his use of various found sounds. „Schism” begins with a relatively low frequency drone and end with relatively high frequency noises, so justifying his title.
„Tinnitus Auris” is constructed upon the juxtaposition of wooden noises and metallic bells.
The b side features only two tracks: „Garden Paradox” featuring a static drone and a loop forming a structure without development and „Luna 369 Park” based mainly upon a slowly changing drone.
The curious thing about this release is that, being a vinyl, his format reveals his content as, if the a side reveals the good thing of this format, the b side is perhaps too static and underdeveloped. The a side worths four stars but the b worths two so the average is three. Recommended for fans.

Brutal Resonance:
X-NAVI:ET is Rafal Iwanski, a sound artist, percussionist, and ethnologist. He describes his music as electro-acoustic, which, as one could imagine, is a lot of instrumental tracks with few sample uses. Now, as far as musical background goes, he also has partaken in acts such as HATI, a sort of experimental, sort of audiovisual project that uses regular instruments, as well as hand made objects. He also performs in another act, Voices of the Cosmos, making space-drone-ambient tracks (that’s a mouthful to say). But, to shorten this whole paragraph up, this man has been in a few acts so he knows what he’s doing.
This release comes from 2013, and is titled Dead City Voice. Where the album themes begin is definitely a subject that’s been explored before. Walking through the giant, mountainous buildings and running amok through hundreds of people through each and every street you stumble upon, the city holds a tremendous amount of excitement to behold. Through the shape, sounds, and clutter of the city, or any city by that matter, the artist wanted to implement sound, a interpretation of what the common man sees in the city.
And, through those two wonderful appendages that you find on the side of your head, you can now hear this creepy, alas well done work of art. To start off, we have a song whose title will make any math teacher cringe, and that song is 1 + 1 = 1. A decent drone song with what sounds like alarms, or possibly even the honking of horns passing through it, takes place to begin our journey into the hallowed halls of the industrial complex.
Mutegenocideecadentia is a pretty creepy track on its own. With some samples flowing through the background that sound like they come out of a radio from the 50s, and the layers on top providing a sort of melancholy tune to it, this track stuck in my head for quite a while.
Schism continued on with the drone sound, and it did what most drone songs fail to do; and that’s keep the main synth moving, changing, and not clinging onto one sound for too long. Though well done, it still was less intriguing than the previous songs.
Tinnitus Auris came along next with some nice little chimes and another noise in the background that gave it a bit of a noisey feel. The bass soon came along with the song to amplify it, but the constant repeating and looping sounds within it just didn’t sit too well with me.
Thankfully, Garden Paradox fixed that rightfully well, and moved into a darker descent. A deep pitched line procured out all sorts of odd sounds, some even sounding like they belonged in a sci-fi realm. The last song on the album, Luna 369 Park, though it might be nice for relaxing or even studying, was one of the worse songs. Drone in nature, but lacking creativity and anything special to really push it to a better position, this song fell flat.
However, all in all, I liked my stay in the city. Weird and odd, but creative and unique is the way to really describe what I heard on this album. Some songs got stale and sounded too much the same as multiple other compositions I’ve heard in the past, but when the tracks really went into odd territory, this album succeeded very well. Plus, if you like this enough, you can nab yourself a really interesting deluxe edition of this LP.

Necroweb:
Rafal Iwanski ist sicher einigen von seinem Treiben mit Hati bekannt und konnte in letzter Zeit auch mit seinem Projekt X-NAVI:ET immer besser überzeugen.
In Zusammenarbeit mit Eter Records hat man unter der Flagge von Zoharum die vorliegende Scheibe “Dead City Voice” als Vinyl veröffentlicht, wobei deren spezielle Auflage lediglich mit 33 Exemplaren daherkommt. Auch in diesem Fall glänzt der Künstler durch variables Klanggut, welches zudem bereits beim ersten Kontakt seinen Reiz aufbaut.
So mutet der Opener aufgrund seiner Instrumentierung exotisch an, “Schism” glänzt hingegen mit Droneschleifen. Nostalgie kommt bei “Mutagenocidecadentia” zum Vorschein, ehe mit “Tinnitus Auris” ein eher hypnotisches Klangstück folgt.
Ein solch starkes Album habe ich wirklich nicht erwartet, obwohl auch “Brain Overloaded” schon prächtig überzeugen konnte.
Da stellt sich mir jedoch die Frage, warum man ein solch gutes Werk lediglich als Vinyl auf den Markt wirft, verdient man es doch, in diesem Fall unbedingt einer breiteren Masse zugänglich gemacht zu werden. Rafal Iwanski erschafft gelungene Klangwelten, unter anderem bestehend aus Generatoren, Glocken, Field Recording Aufnahmen, Loops, Filtermaschinen, Metallobjekten und anderweitigen Effekten. So interessant, wie das jetzt für manchen klingt, ist es auch! Dieses starke Niveau kann man zudem locker halten und selbst bei längeren Vertonungen bleibt der Spannungsbogen bestehen. Also wenn dies ein Wink für die Zukunft ist, dann bin ich gerne dabei und den Hörer erwarten weitere spannende Alben – vorausgesetzt natürlich, es handelt sich hier um keine Eintagsfliege. “Dead City Voice” ist eine gelungene Vorstellung unter X-NAVI:E, weshalb man nicht mit dem Kauf zögern sollte.
Bleibt nur zu hoffen, vielleicht doch eines Tages eine CD-Version erwerben zu können. Verdient hat dies “Dead City Voice” jedenfalls.

Santa Sangre:
The description of the album from Bandcamp states a lineage with Baudelaire’s symbolism of the city. The French poet was the first in literature (as far as I am aware) to proclaim the ugliness of nature’s imperfection and consequently to declare his appreciation for modern architecture and the city’s swarming life.
Rafal Iwanski is already at his fourth album, this one being the second released in vinyl by Zoharum (the design being made by the label’s manager and composer Maciej Mehring, also a member of Bisclaveret, and the artwork by Ewa Bińczyk). The Polish sound manipulator who works here under this dystopian moniker (and is also part of the exceptional group Hati) searches the means to express the modern sensibility that has acquired an aesthetic value, starting with the aforementioned damned poet.
His intention actually goes further, as his means of expression are surely wider than poetry. The introduction track, “1 + 1 = 1”, escalates a simple collage of sounds into an extravagant enclosure of old and new: siren alarms as ceremonial horns invite us to this futuristic celebration of the self. Surely it sounds like a call to prayer accentuated by percussions increasing in intensity, our homage to the brave new world. More than just intriguing, the music is intentionally provocative in the way it allies a certain sensibility to an indifferent response from the world around.
“Mutagenocidecadentia” shows images of tenderness upon alliteration and sensory alteration, backgrounded on a cabaret-like smoke-intoxicating song. You could have recurrent flashes from the absinth-flooded taverns of Toulouse Lautrec, listening to the delightful split between Blood Axis and L.J.D.L.P., “Absinthe – La Folie Verte”. Strident, thickening drones accumulate to unbearable structures on “Schism”, bringing to memory the meditative Merzbow-ian tracks in rough power noise decrepitude.
The canvas of sounds fascinates and engulfs the mind into an almost mystical/ digital hallucination. “Tinnitus Auris” has the impact of a virtual mushroom raising images of devouring comfort and alienation (suggesting more and more the occult collaboration between Merzbow and Genesis P. Orridge, “A Perfect Pain”). Linear bells are vaguely swallowed by solid drones, the whole mapped on a relentless mechanical vibration.
Objects have been devalued, humanity has been alienated, the sound seems to repossess the world in all its contemporary absurdity. And so the Garden of Eden has now become a “Garden Paradox”: the squeaking of a cradle taming the innocence of a child’s voice. The artist sets here a tribal folkstorm (akin to the afro-flavored Cut Hands) disturbed by the menacing droning support and further adorned by digital gaming noises, the surrounding acoustics of our newborn. Blood replaced by games and games by computers, the same urge for conquering a place in the Garden of Earthly Delights.
“Luna 369 Park” , even if it clearly reminds us of the soundtrack made by Lustmord and Robert Rich for Stalker, through its practically genuine extraterrestrial acoustics is more a rewriting of Solaris made by the SF poet Stanislaw Lem. Brilliant in its elegant and soothing musicality, it becomes oppressive only by means of its alien origins, because the human mind needs to access the necessary frequencies in order to accept this tune, and let it inhabit all the orifices left.
You can find all the record’s data on the project’s Bandcamp and realize you’re faced with a truly mesmerizing artifact of future music. Walk along the navicon city and learn how to listen to its voice as still in our present and future as in the past . “La vie fourmille de monstres innocents” (Life is swarming with innocent monsters) – Baudelaire, Spleen de Paris.

Black Magazine:
Wieder eine Platte aus dem Haus Zoharum, wieder eine Scheibe, die Ambient und Drone atmet und doch darüber hinausgeht. Das Album „Dead City Voice“ erscheint in limitierter Form auf Vinyl, ein eher ungewöhnliches Format für so eine Musik, dass allerdings zeigt, dass man damit die Connaisseure und Liebhaber ansprechen möchte, die Musik eher sammeln als konsumieren. X-Navi-et lassen auf Dead City Voice ihren Gefühlen freien Lauf, drehen die Regler auf und erzeugen dadurch maximalen Klang in einem minimalen Rahmen. Nur selten wird der flächige Raum verlassen, der angereichtert wird mit Effekten aller couleur, seien es verfremdete Vocal Snippets oder Klänge aus alten Synthesizern, die alten Tangerine Dream Platten oder anderem psychedelischem Material entnommen sein können. Und doch strapaziert „Dead City Voice“ nicht die Nerven sondern kommt ungewohnt eingängig daher, stört nicht mit zu ungewöhnlichen Frequenzen oder Klängen, sondern bleibt jederzeit in verstörender Weise eingängig.

Polifonia (Bartek Chaciński/Polityka):
Iwański zrealizował też kilka kolejnych projektów (o których opowiadał w ubiegłym tygodniu w Dwójce). Drugą część płyty „Voices of the Cosmos” – nagraną wspólnie z Electric Uranusem, moim zdaniem ciekawszą niż pierwsza (tu fragment). No i solowy album „Dead City Voice” (Eter/Zoharum/Instant Classic) wydany jako X-Navi:et, który oceniałbym podobnie do poprzedniej płyty zrealizowanej pod tym szyldem, choć trzeba przyznać, że przynosi momenty intensywniejsze i o ile tamten opowiadał historię jakiejś małej apokalipsy, to ten kreśli obraz świata na krawędzi zagłady – tak jakby rzecz rozgrywała się w innej skali. Środki to znów przede wszystkim elektronika i nagrania terenowe, a całość ponownie ukazała się ponownie na grubym, dobrze wytłoczonym winylu (Zoharum), ale tym razem również na kasecie (Instant Classic). Interesująco pisał o związkach tej płyty z Williamem Burroughsem Michał Fundowicz na łamach Nowej Muzyki.

Nowa Muzyka:
„Dead City Voice”, którego tytuł jest parafrazą słynnego albumu Williama S. Burroughsa, to wyobrażona podróż po obrzeżach cywilizacji.
„Miasto Uniwersalne, gdzie na ogromnym niemym rynku wystawiono na sprzedaż wszystkie ludzkie możliwości. Minarety, palmy, góry, dżungle… Leniwa rzeka pełna złowrogich ryb, ogromne zaniedbane parki, gdzie chłopcy leżący w trawie grają w tajemnicze gry. W mieście nie ma zamkniętych drzwi. W każdej chwili ktoś może wejść do twojego pokoju” – pisał w „Nagim Lunchu” wynalazca metody cut-ups. Jego wzorowane na marokańskim Tangerze Interzone, jawi się jako niepokojąca kraina z narkotycznych wizji, tyleż przerażająca, co fascynująca.
Rafał Iwański, znany również jako X:NAVI-ET, zabiera słuchaczy na wędrówkę po obszarach podobnych do tych jak z prozy Burroughsa. Artysta jest jednym z założycieli grupy HATI, tworzącej oryginalną post-industrialną lub quasi-rytualną muzykę, z wykorzystaniem gongów oraz zgromadzonych przez lata instrumentów etnicznych i obiektów. W solowym nagraniu pobrzmiewają echa macierzystej formacji, jednak w odróżnieniu od akustycznego z zasady HATI, Iwański chętnie sięga po elektronikę.
Sample i loopy naturalnie wpisują się w tkankę organicznych brzmień. Tak sporządzona dźwiękowa mikstura ewokuje wizje egzotycznych miejsc. Pod zamkniętymi powiekami pojawia się obraz zamglonej orientalnej krainy, jak w otwierającym album „1+1=1” z motywem przewodnim wygrywanym na hulusi – tradycyjnym chińskim instrumencie dętym. Wraz z rozwojem utworu pojawia się podbijający napięcie bit, przepuszczony przez efekty. Następujący dalej „Mutagenocidecadentia” żywo przypomina brzmienie duetu My Cat Is An Alien, ich nocne loty po radiowych częstotliwościach, z wyłaniającymi się strzępkami śpiewów, w przypadku X:NAVI-ET – o rytualnym charakterze.
Na albumie nie brak momentów o dużej intensywności, atakującego zmysły uderzenia dźwięków. „Schism” to gęsta kompozycja, złożona z generowanych tonów i pasaży syntezatora analogowego; „Luna 369 Park” natomiast – monumentalnie rozwijający się drone. Atmosferę niepokoju najdobitniej przywołuje jednak wstęp „Garden Paradox”. Słyszymy odgłosy z placu zabaw: skrzypiące huśtawki i wrzawę bawiących się dzieci. Czy tylko mi przypomina się w tym momencie pamiętna scena zagłady miasta z klasyka kina akcji?
„Głosy Martwego Miasta”, poza działającą na wyobraźnię muzyką, intrygują oprawą plastyczną autorstwa Ewy Bińczyk. Album został wydany przez Instant Classic w formie kasety i jako winyl przez Zoharum i Eter. Graficznie obie wersje prezentują się świetnie, dlatego warto zaopatrzyć się w jedną z wybranych edycji.

Musick Magazine:
X-NAVI:ET to projekt Rafała Iwańskiego będącego członkiem cenionej grupy HATI. W odróżnieniu od swojej macierzystej formacji bazującej na dźwiękach akustycznych, jego solowy projekt umiejętnie łączy w sobie brzmienia instrumentów etnicznych o różnym pochodzeniu i elektroniki. Celem muzyki zawartej na Dead City Voice miało być zilustrowanie wizji świata na krawędzi zagłady i muszę przyznać, że udało się to całkiem nieźle. Każdy z 6 składających się na ten materiał utworów ma własny charakter, ale łączy je jedno – każdy z nich przywołuje obraz jakiegoś pięknego, często egzotycznego miejsca, które zbliża się ku nieuchronnej katastrofie. Efekt ten został osiągnięty poprzez zestawienie ze sobą brzmień akustycznych o często etnicznym charakterze (instrumenty dęte, perkusyjne, dzwonki itd.) i elektroniki o różnym poziomie intensywności (loopy, różnej maści szmery, pulsujące beaty). Pojawiają się również fragmenty różne sample czy fragmenty nagrań terenowych. Całość pięknie się uzupełnia i tak w otwierającym płytę 1+1=1 słyszymy bliżej mi nieznany, orientalnie brzmiący dęciak, któremu wtóruje coraz mocniejszy, przesterowany beat, w Mutegenocidecadentia jakieś natchnione zawodzenie puszczone ze starego radia, a w Garden Paradox odgłosy placu zabaw i bawiących się dzieci. Zawsze jednak podszyte są one atmosferą niepokoju i nieuchronnego upadku, która zagęszcza się wraz z rozwojem poszczególnych utworów. Wyjątkiem jest jedynie Tinnitus Auris, który od początku do końca zbudowany jest na bardziej radykalnych i intensywnych, industrialnych dźwiękach. Płyta nie jest przesadnie długa, bo trwa raptem 36 minut, które mijają bardzo szybko pozostawiając uczucie niedosytu, ale chyba każdy wie, że w przypadku muzyki lepszy on niż przesyt, prawda? W każdym razie bardzo udany to album i mam nadzieję, że wyjdzie również na CD, bo póki co dzięki Zoharum ukazał się limitowany winyl, a kasetę wydali Instant Classic. Warto dać szansę tym dźwiękom, nawet jeśli nie gustujecie w muzyce eksperymentalnej.

Mroczna Strefa / Puszka Pandory:
Drugim winylowym wydawnictwem Zoharum, wypuszczonym wspólnymi siłami z Eter Records, jest kolejna pozycja w dyskografii X:NAVI:ET, czyli jednego z projektów Rafała Iwańskiego z HATI. Wedle opisu, „Dead City Voice” jest kontynuacją tego, co było zawarte na wydanym przez Instant Classic albumu „Soundtracks For the Dying Moments”, ale niestety nie mam porównania, bowiem tamtego wydawnictwa nie słyszałem. Jedno jest pewne: ten najnowszy, winylowy materiał, złożony z nagrań powstałych i nagranych w latach 2010 – 2013, wypełnia mocno eksperymentalna materia, w której Rafał Iwański czuje się swobodnie i przemawia językiem „martwych miast”, w których to mury różnych budynków, pomniki, a nawet kostka brukowa – używając metafory – snują surrealistyczne opowieści zrozumiałe przez nielicznych, ale dzięki ciągowi dźwięków wygenerowanych z analogowych syntezatorów i różnych innych przetworników ukazują świat industrialny, ale przy tym straszący pustką ulic, brakiem ludzkiego czynnika i apokaliptycznym, nawiedzonym klimatem. O ile jeszcze „1 + 1 = 1” czy ozdobiony szamańskimi zaśpiewami „Mutegenocidecadentia” układają się w jakieś zarysy zrozumiałych kompozycji opartych na pewnym rytmie i melodyce, tak im dalej wchodzimy w ten świat, tym bardziej dziwacznie zaczyna się to wszystko rozwijać. W „Schism” mamy coś na kształt soundtracku do końca świata, a „Tinnitus Auris” epatuje brzmieniami jakiejś rozregulowanej maszynerii, co składa się na monotonny, post-industrialny zestaw dźwięków. Podobnie awangardowy jest w swoim przesłaniu „Garden Paradox”, gdzie rytmiczne brzmienia różnych obiektów skonstruowanych między innymi przez Ewę Bińczyk (odpowiedzialną również za okładkę płyty) kierują myśli ku HATI, a tam – jak wiadomo – odgrywają one dużą rolę, nie tylko zresztą rytmiczną. I w tym miejscu warto zwrócić uwagę, że X:NAVI:ET, pomimo całkowicie eksperymentalnego oblicza, nie zmienia się z wydawnictwa na wydawnictwo jakoś drastycznie i wystarczy porównać to, co znalazło się na „Dead City Voice” z tym, co Rafał wygenerował na „Brain Overloaded”, a tamte utwory powstały przecież nieco wcześniej i obrazowały nieco inną tematykę tamtej pozycji. Elektroakustyczne poszukiwania doprowadziły więc do tego, że ten projekt jednego z muzyków HATI idzie swoją, określoną drogą i podejrzewam, że właśnie fanom różnych tworów powstałych gdzieś na boku toruńskiej formacji można bez problemu polecić i ten krążek. Nie jest on łatwy w odbiorze i to zdecydowanie obrzeża elektronicznej estetyki, ale coś w tym wszystkim jest intrygującego i bardzo, ale to bardzo niepokojącego…

Darkroom:
Nuovo lavoro per il progetto solista di Rafal Iwanski, operoso nome della scena industriale polacca già noto per aver preso parte all’eccellente band Hati e per aver collaborato con nomi storici come Z’EV. Peculiarità di Rafal è intrecciare l’elettronica e i rumori con un uso singolare della strumentazione, non di rado assurta a mezzo di collegamento per evocazioni etniche poste a contrasto o concretizzate con elementi della modernità. X-NAVI:ET continua questo discorso artistico dando però voce agli aspetti più elaborati e radicali sfiorati in passato, e „Dead City Voice” ne segna la terza uscita discografica (la seconda in LP dopo „Soundtrack For The Dying Moments” del 2012), inframmezzata da un buon numero di collaborazioni. Il tema portante dell’opera prende forma dall’immagine della città, specchio dell’individuo, per progredire in una direzione funebre amplificata dai toni cupi dei sei componimenti. Sebbene le strutture sonore mantengano un impianto prossimo a quello della tradizione post-industriale, si rileva anche uno scavo a ritroso alla ricerca di note, spunti ed echi che ci possano ricollegare ad una realtà lontana. Tale particolarità emerge a più riprese con motivi cantati dal sapore etnico, strumenti, ritmiche che mimano un andamento tribale e più ancora con mantra elettroacustici, creati tramite un melange di materiale composito reperito da fonti diverse. La parte propriamente elettronico-moderna viene sviluppata con field recordings atte a dare una collocazione specifica al pezzo o finalizzate a diventare parte di una coralità, oppure con synth analogici o ancora con percussioni di oggetti metallici, aspetto quest’ultimo che si pone come ponte tra presente e passato. Buona parte delle tracce vede le tonalità svilupparsi all’unisono e in crescendo, con gli echi localistici che vengono avvolti dai rumori meccanizzati; le pulsazioni, giocate su frequenze basse, assumono forme ritmiche incanalandosi nella circolarità su cui insiste tutto l’album. Nel complesso, il background da etnologo di Iwanski si fonde con gli interessi per i marchingegni dell’attualità: i tanti elementi sonori vengono smistati e aggiustati fino a dar luogo ad un suono per certi versi anche minimale, quasi puro nella sua essenzialità finale. Lavoro complesso e ambizioso che rispetta i canoni di ricercatezza costantemente frequentati da questo autore. Solo 250 le copie prodotte, di cui 33 corredate di una stampa artistica aggiuntiva. Disponibile anche un’edizione in cassetta (66 copie), mentre manca – per il momento – un corrispettivo in CD.

Mentenebre:
Rafał Iwański, alma máter del proyecto X-NaVI:et, comenzó a moldear atmósferas acústicas de inquietante naturaleza hace más de tres años. Las mejores discográficas polacas especializadas en sonidos de tinte dark ambient e industrial, como es el caso de Beast Of Prey o Zoharum, no dudaron en incluirle dentro de su catálogo tras escuchar las primeras demos.
En estos tres últimos años hemos podido disfrutar de trabajos que nos subsumen en los contextos más turbios y ásperos. Líneas acústicas que van fundiéndose a escapes sonoros y un sinfín de distorsiones. Tonadas que configuran una psicodelia fabril que aplasta la conciencia.
“Dead City Voice”, el último lanzamiento de X-NaVI:et, vio la luz hace ya algún tiempo, sin embargo pocos fueron conscientes de ello, ya que su edición se realizó en formato casete y limitada únicamente a tan sólo 66 copias. Zoharum sabía que una joya como ésta no podía ser disfrutada por tan pocas personas, y se ha decantado por reeditarlo en vinilo con una tirada mayor, 250 ejemplares.
Cabe resaltar la inefable calidad acústica que presenta la totalidad del álbum. Hablamos de nada menos que seis cortes en los que se entremezcla de todo: desde grabaciones urbanas con drones recelosos, hasta percusiones metálicas magistralmente ecualizadas con notas oscilantes y trémulas. Un disco que forma un todo compacto y homogéneo dentro de su intrínseca diversidad estructural.
Canciones como ‘Garden Paradox’ nos sitúan dentro de la indeterminación contextual. Decenas de efectos se vanX-NaVI:et – „Dead City Voice” yuxtaponiendo progresivamente, logrando de esta forma un caleidoscopio sonoro de inusual belleza que nos impide indicar dónde se encuentra situado el norte.
La característica principal de este álbum quizá sea, al igual que sucedió con los anteriores, la malvada parsimonia que emana. Todas sus canciones desprenden una serenidad envenenada que nos paraliza de inmediato. Su fórmula opiácea lo hace ser perfecto para compartirlo con un buen libro.Hablamos de estructuras dark ambient en las que la saturación y las reverberaciones están presentes de forma continua.
“Dead City Voice” se presenta como una alternativa idónea para conocer a este espectacular proyecto polaco. Un disco que define a la perfección la esencia de X-NaVI:et, y que da una idea muy aproximada sobre el carácter de sus anteriores publicaciones.
Huelga decir que un vinilo siempre resulta estéticamente apreciable. Además de esto, recomendamos fervientemente la elección de este formato a la hora de escuchar música experimental, ya que la disparidad de sonidos y el abanico de frecuencias se aprecia mucho mejor en el prensaje de un buen disco que en la fibra de un CD.