Emotional Engramm

Igloomag:
The trio’s distinct sound was the result of its refined treatment (the seven pieces were three years in the making) of acoustic instruments, primarily guitar, paying the utmost attention to every detail as they merge into knurly drones aerated by splodes of nocuous gases.
Polish label Zoharum has been re-issuing rarities by some of the legendary blackguards of experimental dark ambient in big, chunky packages, most recently a twentieth-anniversary celebration of Andrew Lagowski’s False Dawn, the first album he released under the now-retired monicker Legion, including additional, unreleased material and three brand-new remixes. The first volume in a retrospective collection of Rapoon’s limited-format pieces, Seeds in the Tide, has also just been made available. Both are double albums.
1997′s Emotional Engramm was the last album by German innovators Maëror Tri, two of whose members went on to form the misty Troum while the third, Helge Siehl, has released a number of fluid, architectural albums as Tausendschoen. This particular re-release (featuring with an appreciation by Martyn Bates of Eyeless in Gaza.) comes with no new material on its single disc, but its nearly eighty minutes really need no complement.
An “engram” is a reactivatable storage area of the mind’s painful memories hypothesized by neuropsychology and hastened into “existence” by L. Ron Hubbard’s pseudo-scientific Dianetics. So either way, a journey to the non-cognitive centre of the brain. The trio’s distinct sound was the result of its refined treatment (the seven pieces were three years in the making) of acoustic instruments, primarily guitar, paying the utmost attention to every detail as they merge into knurly drones aerated by splodes of nocuous gases. As each track on the album widens, it deepens. The elegant fare-thee-well of the closing track almost brings a tear to the eye. Though actually released after the band broke up, Emotional Engramm shows why Maëror Tri was so great—it could think big, long, epic thoughts.
Emotional Engramm is available on Zoharum.

Santa Sagre:
Recorded between 1993 to 1996, and the last official album to be released by Maeror Tri, “Emotional Engramm” saw its first release in 1997 by a British label, Iris Light. Fifteen years down the line, the Polish label Zoharum re-released it, as they have also done this year with a two-CD re-pressing of their “Meditamentum” albums.
The intention of Maeror Tri was always to create a form of ambient music that was intended to induce a hypnotic state within the listener. Whether they were being harmonious or noisy, the German trio were always capable of building a sense of esoteric momentum in their walls of sound that was excellent through its ability to make the most simple, minimal notations into complex, immersive layers that bring about a surreal, dreamlike aura that can be simultaneously serene yet abyssic.
Admittedly, “Emotional Engramm” takes a while to sink itself in, but surely pays off as a highly rewarding listen. “Landscape Of Visionary Thoughts”, the longest track on the album, is like all of their pieces ‘meandering’, but essentially finds its feet midway through the piece, where a sense of continuous sustenance and harmonious momentum is brought to the forefront.
“Sublimis” centers around what appears to be heavily treated, reverberating, singular lines of guitar, which out of all the heavily treated instruments that are used, seems the most obvious to discern. Building on a hypnotic, oscillating strum, it eventually builds itself into a subterranean, glimmering cavern of adventurous cacophony.
“Nebulos” begins with a sharp, weeping frequency that quickly becomes more obtuse, less linear and maintains a beauteous longevity without the need for structural variation. Rather, the dynamic brilliance of Maeror Tri, as is the case with their best work, comes in the form of texturing over a minimalistic framework.
“Vadum” makes cryptic use of loops and reverse fading, and sounds like a piece that would have fitted very well on their “Multiple Personality Disorder” release, though beneath the blurred, unnerving drones and effects it is held together and underscored by a slow, bassy, semi-melodic progression that gives the piece a flourish of melancholy amidst the nightmarish ambience.
“Chymos” begins with subtle, singular flourishes of strings that gradually shifts from calm beginnings and builds itself into an intense, shifting molecular storm that devours and overwhelms all consonance yet digs its own immersive abyss – perhaps the least musical sequence of the album but still thriving on the same method of composition, build-up and layering.
“Undisonus” works its way out from this, beginning with sound treatments that resemble the sound of crashing waters. Droning, weeping harmonies overlap one another that give an impression of standing alone amidst a desolate, rocky shore, all life absent save for the presence of the landscape, and the physical components that animate it.
“Sphaira” closes the album, rich, cavernous and spacial. Again, each timbre and resonance not only acts as a means to serve as a tonal palette, but works as if intended to connect with the layers of the subconsciousness. It is quintessentially Maeror Tri in that it explores emotion not in the sense of catharsis, but seeks to enlighten the unknown within the subject listener. Such is what makes the defunct German trio an essential experience in sound, they go beyond it.

Kulturterrorismus:
Letztes Album “Emotional Engramm” (1997), des TROUM Vorläufers MAËROR TRI (noch zu dritt mit Helge Siehl (1000SCHÖN)), offenbart sehr deutlich das Potenzial, welches das Duo Martin “The GLIT[s]CH” Gitschel & Stefan “BarakaH” Knappe seit Jahrzehnten eindrucksvoll abruft, erschien Ende 2012 erneut über Zoharum Records, wo die Hansestädter (Bremen) jüngst einige Releases wiederveröffentlichten.
Neben dem Veröffentlichen von taufrischem Material, machte sich der Danziger Verlag Zoharum Records einen Namen durch das Wiederauflegen des Backkatalogs von RAPOON, einzelnen TROUM Werken usw., wo sich “Emotional Engramm” von MAËROR TRI nahtlos einreiht, das die Osteuropäer als CD im edle gestalteten Digipack vermarkten.
Intensität im Höchstmaß boten die Herrschaften schon zu Zeiten von MAËROR TRI, nicht die einzige Begebenheit, die sie mit TROUM weiterführten, sondern auch die kosmisch esoterischen Themen, wodurch die Bremer immer wieder begeistern. Im Endeffekt stellt MAËROR TRI am Ende eine ungeschliffene Variante von TROUM dar, deren Strukturen über mehr Organik verfügen, wodurch die Gesamtheit noisiger wirkt. Heißt, ein riesiger Unterschied zwischen den Projekten MAËROR TRI & TROUM besteht nicht, das für die Klasse der Protagonisten spricht, welche seit Gedenken zur Crème de la Crème der Ambient- bzw. Drone Szenerie zählen.
Wer die rohe Fassung von TROUM erleben möchte, muss sich diese äußerst kurzweilige MAËROR TRI Vorstellung “Emotional Engramm” (mit hohem Kopfkinofaktor) unbedingt zulegen, wovon sämtliche Tracks in den Bann ziehen – Wahnsinn! PS: Auch nach dem x-ten Hördurchlauf, mögen die  7 Nummer noch vollends packen!
Fazit:
Individuen, die das „Bindeglied“ zwischen dem Ende von MAËROR TRI und dem Anfang von TROUM erleben möchten, sollten sich das ausdrucksstarke Oeuvre “Emotional Engramm” unbedingt zulegen, das den ungehobelten Rohzustand der heutigen Extraklasse offenbart – meine absolute Empfehlung! PS: Besonders mag der Punkt beeindrucken, dass zwischen MAËROR TRI & TROUM nicht Welten, sondern nur “Nuancen” liegen!

Darkroom:
Nel 1997 „Emotional Engramm” sanciva la fine della carriera dei Maeror Tri, trio tedesco che ha saputo costruire con maestria (attraverso una lunga serie di uscite iniziata nell’88) una drone-music ricavata sia da marchingegni elettronici che – soprattutto – da riverberi strumentali, in un periodo in cui l’underground ribolliva sotto le macerie degli anni ’80 in attesa di riesplodere rigoglioso a ridosso del nuovo millennio. Il filo che separa il suono dal rumore è sempre stato sottilissimo nei brani della band, i suoni di strumenti come chitarra o flauto potevano assumere sembianze rumoristiche senza che l’ascoltatore riuscisse mai a decifrare la reale fonte sonora. Questo capitolo finale riprende solo in parte la vena degli album precedenti, spesso incentrati su fasci di drones dotati di una vena melodica persa tra la nebbia dei rumori: una tecnica compositiva che sarà poi ampiamente riutilizzata da tanti gruppi dark ambient del nuovo millennio. In „Emotional Engramm” i contorni da sogno, a metà tra una disperazione latente e una conscia perdita sensoriale, tornano nell avvio di „Chymos”, nella fantastica „Undisonus”, dove i toni vengono graffiati da ondate di rumore ignoto, e nella conclusiva „Sphaira”, pregna di un’oscurità ormai fuori dai canoni attuali e forse per questo anche più pungente. Il trio sembra voler insistere più sugli accenni sonori, su piccole tessere da ricomporre in uno spazio indefinito: l’apertura di „Landscape Of Visionary Thoughts” sembra darci le coordinate per un quadro sempre in fieri, dove colori diversi si alternano creando un panorama policromo in cui è facile perdersi. Le staffilate metalliche prolungate all’unisono sono al centro di „Sublimis”, pezzo che piega verso un rumorismo ambientale strutturato con una maestria che ormai è raro vedere. Stesso effetto infondono anche le successive „Nebulos” e „Vadum”, più concentrate sull’accumulo dronico di elementi curiosi, forse ricavati dal mondo circostante e rielaborati in un crescendo tonale dal retrogusto celebrativo. La Zoharum non appronta solo una semplice ristampa, comunque di per sé necessaria, ma ripulisce le tracce con un’attenta operazione di remastering firmata da Lukasz Miernik, capace di rendere più nitidi i tanti suoni che si incrociano e si accavallano nel disco. Forse l’opera più industriale e straniante di Maeror Tri, indubbiamente segnata da importanti frizioni sonore, forse sintomo dell’imminente scissione del gruppo. La loro carriera ha visto vette più alte, ma ciò non sminuisce lo splendore di questo tassello conclusivo.

Necroweb:
Im neuen Artwork und mit remasterten Sound präsentiert uns Zoharum die Neuauflage eines Klassikers. Die Rede ist von “Emotional Engramm”, dem letzten Werk von Maeror Tri, aus deren Asche ja bekanntermaßen Troum entstieg.
Dabei ist es eigentlich kaum zu glauben, dass dieses Werk mittlerweile doch schon satte 15 Jahre auf dem Buckel hat. Erstaunlicherweise klingt der Inhalt auch heute noch genauso interessant wie damals und wer die Entwicklung der Truppe über die Jahre beobachtet hat, der weiß natürlich auch, das sich so manche Darbietungen langsam, aber beständig aufbauen.
Ebenso typisch für Maeror Tri ist die Tatsache, dass das Klangergebnis immer recht hypnotisch wirkt.
Wer tief in das Geschehen eintauchen will, der sollte aber ruhig etwas Zeit mitbringen. Zeit ist es nämlich, die man braucht, um die volle Entfaltung zu spüren.
“Emotional Engramm” ist keinesfalls ein Album, was man mal so auf die Schnelle verspeisen sollte, denn der Reiz offenbart sich nicht unbedingt sofort für jedermann, ist dieser Silberling doch ein (gewohnt) überaus ruhiges Tondokument und stilistisch im experimentellen Drone Ambient anzusiedeln. Deshalb vermag das Material auch am besten bei entsprechender Stimmung zu fruchten. Dennoch sind es gerade die warm anmutenden Melodieläufe, so wie etwa bei “Chymos”, die schnell zu gefallen wissen und das so typische Erscheinungsbild von Maeror Tri aufzeigen.
Grundsätzlich kann man festhalten: Wer Troum mag, der wird auch Maeror Tri zu schätzen wissen, wobei mir das Schaffen von Ersteren noch mehr zusagt. Dennoch kann und muss man der Truppe zugestehen, schon frühzeitig einen überaus eigenen Stil entwickelt zu haben, der hohen Wiedererkennungswert birgt und mit Sicherheit für so manch nachrückende Künstler einen nicht zu unterschätzenden Einfluss ausübt(e).
Einen Fehlkauf macht man mit “Emotional Engramm” keinesfalls, sondern bekommt vielmehr die Chance, sich diesen Klassiker mit schicker Aufmachung ins Haus zu holen.

Darknation:
Wpadła w moje łapska kolejna reedycja od Zoharum. Po wspaniałym krążku Lagowskiego od kilkunastu dni słucham pochodzący z 1997 roku album Maeror Tri zatytułowany „Emotional Engramm”. Od początku zwraca uwagę śliczny digipack, który zaprojektował Marcin Łojek. Fajne, kolażowe grafiki, z czerwonym akcentem dobrze współgrają z samą muzyką. Pierwotne wydanie dla Iris Light Records wyglądało według mnie dużo gorzej.
„Emotional Engramm” jest ostatnią płytą niemieckiego tria w którego skład wchodzili Stefan ‘BarakaH’ Knappe, Martin ‘GLIT[s]CH’ Gitschel i Helge Siehl. Później Stefan i Martin utworzyli Troum, natomiast Helge Siehl działa obecnie pod szyldem 1000SCHOEN. Mam wrażenie, iż dokonania Maeror Tri/Troum są przez wiele pasjonatów eksperymentu uznawane wręcz za kultowe, ale muszę przyznać, że nie wszystkie ich płyty, które znam przypadły mi do gustu.
Szczęśliwie ten album oczarował mnie od samego początku. Dla mojej żony ta muzyka to ten rodzaj szumu, który ona nie trawi. Dla niej jest to chyba zbyt trudne, ja natomiast czuję się wspaniale. Ta muzyka wciąga mnie i nęci. Niesamowite kolaże, stworzone tak by mój apetyt nigdy nie był zaspokojony. Podoba mi się przystępność i łatwość w kreowaniu kolejnych rytmów, szumów i pętli. Niby wszystko tutaj wydaje się chaotyczne i trochę obce, ale z każdym kolejnym przesłuchaniem wciąga w swoje nietypowe struktury. Podoba mi się również brzmienie, o smacznym przybrudzonym posmaku. Jest to jedna z niewielu płyt Niemców, którą polubiłem od razu. Nie potrzebowałem odpowiedniego nastroju, czy też napojów wyskokowych. Słychać jest po prostu, iż panowie doskonale znają się na swojej robocie i dają wspaniale upust swojej wyobraźni. Lubię to podejście w kreowaniu dźwięku, gdzie wydaje mi się, że jest ciężko przyswajalny i niedostępny a tymczasem wkręca w swe macki od samego początku w trudny do opisania sposób. Dobra robota!

Only Good Music:
Muzyczny obraz naszych czasów jest bardzo niejednolity. Nigdy dotąd historia muzyki nie odnotowała takiej ilości różnorodnych kierunków, stylów i technik kompozytorskich występujących obok siebie, ścierających się ze sobą, ba wręcz wykluczających się w założeniach programowych. Takie bogactwo idei muzycznych w zasadzie powinno cieszyć słuchaczy, bywa jednak przedmiotem rozterek i wątpliwości. Przy okazji wznowienia albumu „Emotional Engramm” grupy Maeror Tri warto o tych rozterkach porozmawiać.
Funkcjonujemy w dziwnej epoce – także w sensie muzycznym. Po dominacji form wokalnych i instrumentalnych przyszła pora na epokę elektroniczną (niektórzy mówią już o kolejnej komputerowej epoce). Jest to, zdawałoby się czas nieograniczonych możliwości, tych kompozytorskich i tych technologicznych (sama możliwość utrwalenia muzyki była kiedyś przedmiotem marzeń). Jest to jednak również czas przeklęty dla współczesnej muzyki,  w którym panuje trend niemal muzealny: na płytach, koncertach i w sensownych rozgłośniach dominują dźwięki niewspółczesne – co z tego, że ocierające się o ideał, zwane klasycznymi, czy nawet kultowymi – skoro nie reprezentują współczesnej myśli. Ma to związek z powolnymi machinami toczącymi rozwojem muzyki. Potrzeba lat by muzyka tworzona współcześnie weszła do jakichkolwiek kanonów.
Moje refleksje na ten temat przybliżam czytelnikom nie bez powodu. Mam swoje zdanie na temat popularności muzyki z dawnych lat. Odbiorcom muzyki, brak dystansu czasowego do współczesnych dokonań na tym polu – nie wiemy jakie kreacje okażą się epokowe, jakie trendy przetrwają próbę czasu i czy znajdą naśladowców. W ocenie muzyki opieramy się na spontanicznych reakcjach, często o podłożu czysto socjologicznym. Niebagatelną rolę ma również emocje zewnątrzpochodne (skojarzenia, archetypy) – utrwalone w naszej pamięci (jako tytułowy engram). Wpływają na nas zewnętrzne czynniki: powszechność i hurtowość muzyki (wiążąca się niestety z obniżeniem jej jakości), zmiana jej funkcji. W takim kontekście albumy wydane przed laty wydają się czymś niesamowitym. Można powiedzieć, że one dojrzewają (co prawda nie wszystkie przetrwały próbę czasu). Zoharum postanowiło przypomnieć jeden z takich albumów. „Emotional Engramm” grupy Maeror Tri miał 15 lat by dojrzeć i trzeba przyznać, że czas obszedł się z nim bardzo łagodnie (przy małej pomocy masteringowego liftingu).
Skala środków wrażeniowych muzyki Maeror Tri jest imponująca i sięga od najdelikatniejszych obszarów dźwiękowych, aż po naprawdę potężne pasma szumu. Utrwalone dźwięki poddano wielorakim przekształceniom począwszy od zmian barwy widma, po przekształcenia wewnętrznej struktury danego dźwięku. Moje wrażenie potęguje iście kolażowe zestawianie naprawdę różnych struktur (hałasu, ambientowych plamy, industrialnego osadu) oraz przenikanie się przeciwnych elementów muzyki (pasma melodii i anty-muzycznych kreacji np. w „Undisonus”, „Chymos”). Albumem rządzą różne procesy dynamiczne, rytmizacja, pętle, echa czy choćby efekt przestrzennej lokacji dźwięku (wędrówka z głośnika do głośnika w różnych ujęciach tempa i głośności m.in. w „Vadum”). Te wszystkie składowe budują ciekawą i intrygującą atmosferę, która pomimo swojej powierzchownej niedostępności hipnotyzuje i przyciąga.
Muzyka z albumu „Emotional Engramm” należy do kategorii tych płyt o trudnym do opisania uroku. Jest dobrym przykładem różnorodności muzycznych idei i założeń – których nie powinniśmy się bać. Tym samym jest jakimś tam trybikiem w procesie nieustannego redefiniowania funkcji muzyki. Ostatnio zaczynam upatrywać potrzebę tworzenia i komponowania muzyki jako czynnik wzbogacania doświadczeń i intensyfikacji ich przeżyć – czy to nie ważny element naszej egzystencji?

MetalCentre:
Przyszła kolej na następne wydawnictwo prezentowane przez Zoharum Records – „Emotional Engramm” MAEROR TRI. Jak dowiedziałem się z notki prasowej, jest to „reedycja zapomnianego klasycznego albumu MAEROR TRI w znakomitej nowej szacie graficznej i taktownym brzmieniu”. Album ten był ostatnim – eksperymentalnego tria niemieckiego…
Dźwięki wydobywające się z „Emotional Engramm” to splecione ze sobą „warstwy przetworzonych elektrycznie/elektronicznie instrumentów akustycznych”. Jednak o dziwo, przetworzenie tych dźwięków sprawiło, że w kompozycjach trudno dosłuchać się jakichkolwiek instrumentów akustycznych, co początkowo wywołało bardzo mroczny, zimny i wręcz chwilami bezduszny nastrój pełen tajemniczości i psychodelicznych odczuć… Z drugiej strony pojawia się uczucie, że owe – niby bezduszne – dźwięki posiadają pierwiastek życia… Ale jakiej formy życia? Jakiej energii?
Dziwne dźwięki, szumy, sprzężenia, echa i pogłosy opanowują umysł, wprowadzając ośrodkowy układ nerwowy w transową wibrację indukując różne wizualizacje czy wręcz pseudohalucynacje, pod warunkiem całkowitego poddania się tym dźwiękom. W tym wypadku deprywacja bodźców z zewnątrz spotęgowałaby doznania płynące z „Emotional Engramm”…
…więc poddaję się… mam wrażenie, że „Emotional Engramm” staje się portalem łączącym nasz świat z innym wymiarem… a może ten inny wymiar tkwi gdzieś głęboko w nas, w najgłębszych zakamarkach naszej psychiki?… Coś próbuje zamanifestować swoją obecność… Czy są to ukryte emocje? A może nasze „ukryte JA” walczy o głos?
… Teraz już czuję nie tylko mrok i bezduszne zimno ale i jakąś melancholię, zadumę, może nostalgię… Trochę to przerażające… a zarazem wspaniałe, nieco ekstatyczne… Coś rodzi się na nowo… Nowa generacja?

Maeror:
Юбилейное переиздание последнего альбома «Maeror Tri» «Emotional Engramm», который увидел свет пятнадцать лет тому назад и закрыл историю культового немецкого трио, разделив этих исследователей звуковых миров на два лагеря, «Troum» и «1000schoen». Сейчас, слушая этот диск спустя годы, понимаешь, что немцам было куда идти и развиваться. Временной промежуток создания этих композиций, пришедшийся на 1993-1996 годы, был временем поисков, исследований новых территорий. Можно даже сказать, что на этом этапе «Maeror Tri» предпринимали активные попытки выйти из внутренней психологической и явно патологической изоляции первых альбомов в «большой мир», активно задействуя его звуки, образы, изучая его влияние на психику.
Энграмма – научный термин, обозначающий «след памяти», запись, которую оставляют те или иные события/раздражители в организме (на клеточном уровне) и в психике, определяя реакции на подобные раздражения в дальнейшем и являясь основой памяти. Сайентологи, видоизменив этот термин до «инграмма», приписывают ему все наши психологические бессознательные реакции и выставляют в крайне негативном свете, призывая почистить «базу данных», хранящих этот набор. Одним словом, это широкая и интересная тема формирования сознания/подсознания и психического развития, мимо которого мозговеды «Maeror Tri» пройти не смогли. К счастью. В программном сочинении «Landscape Of Visionary Thoughts» они словно проводят экскурсию по бесконечному коридору человеческой психики – коридору, хранящему множество дверей, интерьер которых и внешних вид заставляет испуганно поеживаться уже в первые минуты «прогулки», а ведь они так и останутся закрытыми. Впрочем, иногда можно будет заглянуть в щелочку, из которой, в зависимости от содержимого комнаты, польется темный металлический гул, гипнотические звуковые перевертыши, замирающие безмолвными фигурами по углам, напряженные шумы, голоса и тяжелое дыхание. Этот трек – уже чистый шумовой dark ambient с очень нервозной атмосферой, раздражающий рецепторы резкими звуками и перепадами звучания. Квинтэссенция болезненных видений группы. В «Sublimis» пост-панковские аккорды задают трансовое напряжение, обстановка нагнетается плотным шумом неизвестного происхождения. «Nebulos» – тот самый «выход в мир», громкий шум дождя по поверхности зонта, способный изрядно потрепать нервы своей удручающей монотонностью, соседствует с криками птиц, шумом ветра и лезущими из головы аберрациями, видениями, болезненными галлюцинациями. Здесь все давит на психику – и дождь, и гитарная статика, и циркулярный металлический гул. «Vadum» развивает кропотливое копание в сигнальных точках памяти и формирование новых маркеров, но здесь уже другая атмосфера, такая же напряженная, но – другая. Ее надо пережить, пропустить через себя, чтобы попасть на разные стороны крайне полярной композиции «Chymos», первая половина которой, собранная из мягкого гитарного эмбиента, пущенного вспять, кажется самым спокойным и красивым творением немцев, а вторая часть обрушивается в зловещую статику нойза. Хлещут и бурлят странные шумы «Undisonus», плотные завихрения гула, зловещий, воспринимаемый как давно забытый сигнал панической атаки рев гитар и акустические эффекты формируют трансовые циклы, уходящие в столь лелеемую трио архаику. Финальный же трек «Sphaira» ласкает слух раскатистым эхом и тонкими звуковыми миражами, словно несколько минут назад состоялся болезненный прорыв в бессознательное, а теперь мягкими и аккуратными движениями происходит его зачистка от дестабилизирующего мусора и ошибочной информации. Эталонный эмбиент без формы, но с глубоким содержанием и сильным воздействием.
Лейбл «Zoharum» дает возможность подержать в руках настоящую классику индустриальной музыки, для которой пятнадцать лет – не срок. Новое оформление (красивый диджипак с выборочной лакировкой), несколько слов от Мартина Бейтса, но, главное – музыка, которая пробирает до костей, что-то бесповоротно изменяет в психике и не оставляет равнодушным.

Mentenembre:
Maeror Tri es una de las bandas clásicas dentro del genero dark-ambient. De origen alemán, comenzaron sus andadas en la década de los 80’ (hay es nada), y han mantenido una presencia mas que solida en la escena hasta llegar a nuestros días. Nombrar todos sus trabajos es algo que excede del ámbito de esta reseña, pues son tantos y han colaborado en tantos recopilatorios que seria difícil incluso no dejar escapar alguno. Aun así, con tanta carrera a sus espaldas, es incluso difícil encontrar información exhaustiva y fidedigna (ya no es como era antes, y ahora los grupos y proyectos no gastan un euro en un mísera pagina web).
La banda originalmente estaba formada por Stefan „Baraka H” Knappe, Martin „GLIT[s]CH” Git, y Helge Siehl. Comenzaron editando sus propias maquetas en cinta, y continuaron lanzando discos con sellos como Old Europa Cafe, Ant Zen, Staalplaat, y Soleilmoon. De esta formación, también nacio el proyecto por nosotros conocido como Troum, de similares connotaciones musicales.Maeror Tri – „Emotional Engramm”
La apuesta principal de Maeror Tri, o su baza mas destacada era tratar de generar sonidos ambientales oscuros a base de sonidos acústicos (como guitarras) y por supuesto apoyados de otros dispositivos mas electrónicos. Hoy en día, puedo asegurar que esto no es para nada una novedad, pero es probable que en aquel entonces esta técnica fuera muy alabada y sorprendiera a mas de uno, sobre todo en los directos que es quizá donde mas podían lucirse.
Aparentemente el ultimo disco fue lanzado en 2010 bajo el nombre „The A.V.E. – Tapes / Live in Nevers”. Y no ha sido hasta ahora que Maeror Tri ha vuelto a dar señales de vida. En esta ocasión presenta „Emotional Engramm”, con 7 tracks de autentico dark-ambient donde podemos encontrar principalmente un gran juego y despliegue de efectos…. Llamémoslos experimentales. Este disco es en realidad una re-edición del original publicado en 1997 con Iris Light.
Este tipo de música, o este tipo de dark-ambient, a base de drones, soundscapes, donde la evolución de los tracks es muy lenta, donde se juegan con temas muy pero que muy largos… en el fondo termina resultando algo muy intimista y difícilmente criticable. Principalmente porque estamos hablando de un proyecto que lleva cerca de 30 años en la escena, y donde el publico siempre les han apoyado. Por lo tanto, entiendo que alguien pueda sentir sensaciones cuando escucha esta música. Para mi personalmente, es algo soso e insustancial. Me basta con escuchar la mitad del disco, y a partir de ahí sentir que no necesito seguir adelante. No me aporta nada nuevo, nada que no haya escuchado ya, y los sonidos, por muy elaborado que sea la técnica para obtenerlos, no dejan de ser sonidos soltados en casi todas las ocasiones sin ningún orden ni concierto. Este es precisamente el tipo de dark-ambient que menos me atrae. Existen elementos industriales, pero nada destacables, así como algunos pasajes algo mas melódicos. Esta parte si me ha gustado pues normalmente el dark-ambientclásico deja de lado la melodía para adentrarse de lleno en recrear ambientaciones sin mas. Por ejemplo, el primer track se puede escuchar muy de fondo, una leve melodía bastante repetitiva, eso si, que quieras que no ayuda a integrarse mas en la escucha.
El tratamiento del sonido es bueno. La atmosferas bien conseguidas, pero la duración de los tracks excesiva. También llama la atención el digipack en el que se presenta. Un atractivo atwork de calidad impecable.
Que me hubiera gustado encontrar en este CD? Pues unas simples percusiones, aunque fueran muy leves y distantes, con sabor industrial, y en algunos momentos puntuales, hubieran enriquecido un 80% el disco.
Como conclusión final decir que estamos hablando de un disco muy dirigido a un público en concreto, y que dificilmente puede atraer a otro tipo de personas. No quiero decir para nada que no merezca la pena, pues si le prestas la suficiente a tención encuentras pasajes y detalles interesantes, pero no deja de ser un disco mas de dark-ambient bastante plano que pide a gritos evolucionar un poco mas.