Funeral Musik Fur Jenny Marchoff

ChainDLK:
This release from Marek Marchoff has a personal reason: after his grandmother passed, he spent a couple of hours in studio and recorded this tracks. After 15 years, the result is published and all track titles are related to some places so perhaps it’s a suggestion that memories are triggered by them. The musical result are clearly influenced by Coil as it shares a couple of characteristic: his project related content and lack of over-production.
The atmospheric synth 'Thorpe Lea Road’ introduces the listener to an hypnotic loop slowly creating a sad mood. The longest track of this album, 'Egham’, is opened by a child’s voice and a loop above some sparse noises that constitute the first part of the track, after a quiet soundscape the third part is based upon a metallic beat. 'Orylska’ is quiet introduction to 'Brixton’, a track reminiscent of sci-fi influences. The Coil-esque synth of ’27th Street’ drowns the listener in moving memories. 'Broadway’ is track based upon a deep and sad melodic line. 'Amityville’ sounds like a cover of 'Amethyst Deceivers’ while 'Chrysler Benz-New Yorker 86′, with his noise infrastructure, takes the listener to the void that closes this album.
Evaluating this album is unseparable from the consideration of how the result met his intentions so there’s only one thing to say: this is moon musick. Almost recommended.

Necroweb:
Marek Marchoff ist der Kopf hinter Different State, allerdings werkelt dieser auch noch in anderen Projekten.
Eine gelungene Scheibe ist vorliegende geworden, welche bereits vor 15 Jahren eingespielt wurde.
Entsprechend wurde sie auch klanglich so belassen, um den innewohnenden Spirit beizubehalten.
Was das Thematische angeht, so spielte des Musikers Großmutter eine Schlüsselrolle in dessen Leben und das ganze Spektrum an damit zusammenhängenden Emotionen wurde auf “Funeral Musik Fur Jenny Marchoff” festgehalten.
Und alle Achtung – das Ergebnis kann sich hören lassen!
“Funeral Musik Fur Jenny Marchoff” versprüht einen völlig anderen Reiz, als man dies bislang von Marek Marchoff kennt.
Hier wird gelungen aufgezeigt, was es bedeutet, ein langes Tondokument am Leben zu halten.
Schon mit “Egham” zeichnet sich dies ab, ebenso wie die Tatsache, hier ein schwer definierbares Album vorliegen zu haben.
In eine spezielle Schublade kann man das Album kaum packen, wird doch ein überaus breit gefächertes Spektrum geboten. Dabei kann man den elektronischen Klangwelten mitunter einen drückenden Charakter bescheinigen, wobei der Gesamteindruck überaus ruhig ist. Ebenso wohnt dem rein instrumentalen Werk ein Hauch Nostalgie inne.
“Funeral Musik Fur Jenny Marchoff” beginnt stark, verliert aber leider am Ende hin an Reiz. Deshalb ist die erste Hälfte auch die eindeutig bessere, wo man mit träumerischen Melodien überzeugen kann, die durch ihre Eingängigkeit bestechen können – darin liegt die Stärke dieser Publikation, welche über Zoharum das Licht der Welt erblickte.
Im Gegensatz zum gegenwärtigen Schaffen des Künstlers ist hier der experimentelle Anteil kaum von Bedeutung, und obwohl noch genug Luft nach oben ist, so sollte man hier ruhigen Gewissens mal ein Ohr riskieren.
Anspieltipps:  Thorpe Lea Road, Egham

Brutal Resonance:
This is a very odd composition, indeed. Fifteen years ago, the grandmother of this artist, Jenny Marchoff had passed away. And she was a very important, influential, and beloved figure in Marek Marchoff’s life. This album was written as a way to cope, and every range of emotion that can be felt when a relative passes is found within this album; from nostalgia, to despair, to happiness, to even mourning. Hidden from time for quite a while, it has only been resurrected recently, not touched or remastered, to let the listener experience the exact same emotion that was conveyed oh-so many years ago.
Thorpa Lea Road started off the album with some pretty odd sounds and effects. It’s hard to describe them exactly, but it’s almost as if you’re experiencing the sounds of a UFO above your head, but you’re too tired to determine as to whether or not what you’re seeing is real, or just part of a dream.
Egham starts off with an odd sample of what sounds like a baby either saying something in a foreign language, or just making noises. A sort of low quality bell effect is used with a light, but high pitched synth also leading the way. This sound continues for too long, as it lasts a good seven minutes before much decides to change. A few more sound effects decide to break the pace, and at around the eight minute mark, the bell goes away and we’re met with a dark ambient sound. That lasts for four minutes before a light, creepy tone joins in adding a horror-like effect. THe final portion of the song which lasts from about the fourteen and a half minute mark and on is awesome. A few chimes, the same dark ambient sound well underneath the recording, and a resemblance of a rhythm all play along.
Orylska sort of works as an intermission, lasting only thirty five seconds, having a minimalist approach with a few sci-fi like effects and what sounds like a xylophone. It also serves as a pretty good precursor to Brixton. This song sort of takes on the same atmosphere that the previous did, with a minimal approach, and noises that make you feel as if you’re on an alien planet. Though the life around you beckons to be explored, you can’t help but be put down by the emotional tension that surrounds your body.
27th Street definitely has some wonderful throws to IDM, and plays with the electronics in the song extremely well. I absolutely adored this song. And, for something that was recorded fifteen years ago, this is one song that comes off clear.
Broadway goes back into the dark ambient, odd end of the book. Random sections placed throughout focusing on one main sound or another before switching to the next. And, again, I reminisce of songs that would be found in old-school horror movies.
Amityville continues the pace from where the last song left off, and can definitely creep someone out in one form or the next. The final song, Chrysler Benz – New Yorker 86, which title takes itself after a car, is too repetitive for me to enjoy.
Now, for as heartfelt this entire work was supposed to be, I felt as if it was a bit off. Certainly, this is the artist’s way of outputting his emotions, but to others, this may seem a bit odd. Everyone experiences a form of grief differently, especially musically, and perhaps this is a work that was best left to himself. But, to share it to the world, when he created a piece that was more for himself at one of his most down times, well, that is remarkable. The act was certainly noble, and the music may be hard to understand, but there is something special here that I can’t just quite throw away.

Darkroom Rituals / Maeror:
Повод для создания этого альбома у Марека Маркоффа был, мягко говоря, не самый хороший – на него сильно повлияла смерть бабушки, после чего, под влиянием накативших эмоций, он провел ночь в студии, пытая аналоговые синтезаторы, генерируя тона и проводя различные манипуляции с пленочными петлями в попытках хоть как-то передать свое душевное состояние. Было это пятнадцать лет назад, но данный материал увидел свет только сейчас – может быть, именно из-за своей «не типичности», непохожести как на сольное творчество Марека, так и на его деятельность в рамках сольного проекта «Different State», а, может быть, и потому, что сам автор решил убрать эти болезненные воспоминания и связанные с ними звуковые образы подальше в глубину души.
Отталкиваясь от вводной информации, легко расслышать в этой музыке нотки скорби, потерянности, опустошенности и даже оторванности от происходящего. Звучание нарочито минималистично, отсылает к заре электронной эры и легко позволяет накинуть к указанным пятнадцати годам еще примерно столько же: редко стучит драммашина, звуковые синусоиды закручиваются в короткие петли, функционирующие в режиме бесконечного повтора, что, в некоторых случаях, создает гипнотический эффект, хотя и возникающий не за счет вовлечения слушателя в звуковые миры этой похоронной музыки, а, скорее, наоборот. Но нельзя не заметить, что в этой почти что реликтовой и порой («Egham») тягостной монотонности электронной музыки присутствует и некое меланхолическое очарование – постепенно проникаешься настроением, приобретаешь немного другой взгляд на окружающий мир, приобретающий оттенок сепии и понемногу застывающий вокруг абстрактными темными образами или же знакомыми закоулками и пешеходными артериями городов, давших свои названия трекам этого диска. В этом плане хорошо работает связка Двадцать Седьмой улицы и Бродвея, как раз тот случай, когда растворяешься в музыке и отдаешь себя в ее полное распоряжение, следуя за ее звуками и надеясь на ее безостановочное звучание. Иногда, кстати, в дело вступает гитарный синтезатор, и тогда звучание  становится более резким, а, пройдя через саундтрековые интонации очень удачного трека «Brixton», хорошо вписавшегося бы в атмосферу среднестатистического хоррора, альбом финиширует по всем индустриальным канонам, в наполненной механическим скрежетом и растертым меж стальными жерновами лязгом композиции «Chrysler Benz-New Yorker 86».
Интересный альбом, подходящий фанатам индустриального «ретро» и необычных звуковых манипуляций в целом.

Darkroom:
Marek Xavier Marchoff, già noto alle cronache come membro fondatore di vari act post-industriali (tra cui l’affermato Different State), rispolvera un lavoro di vecchia data. Concepito quindici anni fa in occasione della perdita della nonna, „Funeral Musik Fur Jenny Marchoff” viene stampato solo adesso, senza alcuna modifica rispetto a quelli che erano i canoni iniziali ed in sole 300 copie. Si tratta di un album singolare, messo a punto con l’uso di sintetizzatori analogici, generatori di tono e nastri in loop, nel complesso ben diverso da quelle che sono le attuali coordinate stilistiche di Marek. A tratti ci si avvicina ad una space-ambient datata che mantiene intatte le configurazioni sonore del passato, in altri momenti ci si accosta ad un minimalismo lo-fi fatto di cenni sonori persi nel nulla, quasi a ripercorrere pensieri fugaci che attraversano la mente. Non mancano alcuni spunti melodici che emergono tra le nebbie e l’oscurità di un sound che ricostruisce il nulla continuo dell’aldilà, squarciato da ricordi, nostalgie e sprazzi di vita perduti per sempre. Le necessità spirituali dell’autore polacco si fondono con la sperimentazione sonora; il requiem classico viene piegato ad esigenze espressive post-moderne, in un’opera che racchiude in sé anche un ampio spettro emozionale. Probabilmente uno dei lavori più vivi e toccanti di Marchoff, di solito avvezzo a raffinate ricercatezze non esenti da un certo gelo meccanico, ora trasformato in un mero involucro atto a veicolare istanze private. Un canto funebre appassionato non solo per i motivi da cui prende vita, ma anche per i risultati compositivi, che vedono intrecciarsi l’archeologia musicale con un’inevitabile avanguardismo sonoro. Le ripetizioni circolari dipingono un limbo astratto che assume le forme tanto di un museo tonale quanto di una galleria fotografica atta a ripercorrere parte della vita dell’autore e del suo background artistico. Uno tra i migliori CD firmati da Marchoff. Un bene averlo recuperato senza apporre modifiche o aggiornamenti.

Metenebre:
No quiero engañaros; estamos ante un disco difícil de escuchar y también difícil de entender. Me explico: Los ocho cortes que conforman este trabajo fueron compuestos por su autor tras la muerte, hace quince años, de su abuela, por lo que están trufados de unos sentimientos y de unas vivencias muy íntimos y muy personales. El dolor y la pena que sentimos por la muerte de nuestros seres queridos es diferente en todos y cada uno de nosotros y da lugar a muy variadas reacciones y en el caso de Marek decidió volcar gran parte de su sentimientos en este disco, compuesto en apenas dos horas y grabado, como ya he dicho, hace quince años. El porqué se edita ahora es un misterio para mí, aunque tengo que agradecerle a este artista que finalmente haya decidido compartir con todos nosotros el resultado de volcar su dolor en una obra artística.
Marek X. Marchoff – „Funeral musik fur Jenny Marchoff”Para conservar intacto el espíritu que le animó en su día a crear estas composiciones, Marek X. Marchoff ( miembro, entre otras formaciones, de Different State ) ha dispuesto que estas grabaciones vean la luz de la misma forma y con el mismo sonido con el que fueron grabadas en su día, sin hacerles ningún retoque ni remozarlas ni ponerlas al día de ninguna manera. Así, podemos escuchar a lo largo de todo el trabajo instrumentos tales como sintetizadores analógicos o loops repetitivos y obsesivos, amén de otros elementos ampliamente utilizados en la escena experimental. Es precisamente los temas donde más se abusa de estos loops los que me resultan más difíciles de escuchar; una y otra vez oímos las mismas secuencias, como si fueran una espiral de dolor interminable y eterno, un reflejo de un sentimiento de pérdida y angustia que nunca va a remitir y que siempre atenazará nuestro corazón. ‘Egham’, el tema más largo de todo el cd, es un ejemplo de esto, al menos en varios de los muchos pasajes diferentes que contiene. En otros se sumerge de lleno en un dark ambient más envolvente y oscuro.
Me quedo con canciones como la inquietante ‘27th street’, que navega constantemente por lo que podría ser un espacio exterior atravesado por continuas ráfagas de fría e inquietante oscuridad, un lugar ideal para albergar las incontables almas de los muertos. Quizá sea también un poco obsesiva y repetitiva, pero, al contrario que ‘Egham’, no cansa sino que deja con ganas de más cuando termina, pues el efecto que produce en el oyente, entre lo relajante y lo inquietante, resulta sumamente adictivo. Por su parte, ‘Broadway’ nos ofrece un oscuro paseo por las desiertas calles de alguna ciudad abandonada, en la que reina la desolación más absoluta y en la que la atmósfera se torna más amenazadora a cada paso que damos.
Se trata pues de un disco interesante como ejercicio de exploración de los sentimientos de dolor y pérdida, pero también de un disco un poco difícil de escuchar para oídos poco entrenados en la música experimental, como es mi caso. Suerte que, además de esa experimentalidad y de ese dolor tan personal y tan íntimo que lo inundan, este disco también tiene otros elementos que suavizan esa aridez y que le hacen escuchable, y muy disfrutable, para todos aquellos a los que les interese dejarse atrapar por atmósferas negras, inquietantes y amenazadoras, de las cuales este trabajo también anda bastante bien surtido.

club|debil:
Marek Xavier Marchoff ist der Mann hinter Different State. Auf diesem Album verarbeitet der polnsiche Experimentalkünstler den Tod seiner geliebten Großmutter, die ihn auch als Persönlichkeit geprägt hat.
Die acht auf „Funeral Musik Fur Jenny Marchoff“ enthaltenen Stücke sind vollelektronische Werke mit – wie sollte es bei diesem Thema auch anders sein – einer gehörigen Portion Melancholie. Der Opener „Thrope Lea Road“ ist eine kühle Synthesizer-Komposition, die verschiedene, sich wiederholende Akkorde und ein Windgeräusch vereint. Ein wenig erinnert das an Galakthorroe’s Nightmarish. Dabei wird eine meditativ-düstere Stimmung erzeug, die den Hörer regelrecht einsaugt.
Das überlange „Egham“ fräst sich mit einem monotonen Uhrenrhythmus ins Gehirn. Nach der knappen Hälfte wird der von einem unheimlichen „Maschinenatmen“ abgelöst, das von einem nicht minder furchteinflößendem Windgeräusch begleitet wird. Nach zwei Dritteln der Zeit erweitert sich das Klangspektrum um ein verspultes Geräusch, das vermutlich einem Kinderinstrument entlockt wurde, welches später durch nicht minder seltsame Gitarrensounds und Glöckchengeläut abgelöst wird.
Das nachfolgende „Orylska“ ist im Gegensatz dann ganz kurz, gerade einmal 35 Sekunden. Hier gibt ein elektronisch verfremdetes Xylophon den Ton an. „Brixton“ kombiniert synthetische Bläser und atmosphärische Bassdrones zu einem echten Horrorsoundtrack. Mit „27th Street“ wird es dann zwar nicht unbedingt fröhlicher aber auf jeden Fall freundlicher. Schwelgerische Keyboard-Sounds und ein sanfter Rhythmus, die dazu einladen, sich treiben zu lassen.
Auf dem „Broadway“ wird es wieder dunkler – die klebrig kriechenden Keyboardklänge und die kalte Atmosphären erzeugen ein Gefühl der Verzweiflung. Im letzten Drittel setzt ein schleppender Rhythmus ein und ein Chor sorgt für ein wenig Hoffnung.
„Amityville“ – das sicher Bezug auf Amityville Horror nimmt – klingt auch wieder sehr spooky, obwohl das elektronische Xylophon mich an die Elaborate von Herrn Lavey erinnert. Das Ganze wirkt so überzogen, dass es fast schon wieder lustig ist. Aber nur fast.
„ Chrysler Benz-New Yorker“ hat hingegen einen ernsthaften Charakter, mit einem monotonen, schleppenden Maschinenrhythmus und einem an Morsecode erinnernden hohem Geräusch.
„Funeral Musik Fur Jenny Marchoff“ ist ein sehr eigentümliches Album, mit seltsamen Sounds und abgefahrenen Stimmungen. Wer Mädchen June magt, dem wird auch das Werk von Marek Marchoff gefallen. Die komplexen Strukturen und ausgefeilten Arrangements von Different State sollte man hier allerdings nicht erwarten.

Darknation:
Cieszy mnie bardzo płodność twórcza Marchoffa. Po eksperymentach na prądzie elektrycznym z Droin teraz cofamy się w czasie do sesji nagraniowej, która miała miejsce piętnaście lat temu. Cały materiał został zarejestrowany w trudnym czasie dla muzyka, po stracie bliskiej osoby, jaką była dla niego babka Jenny.
Jest to dość nietypowa płyta jak na lidera Different State, gdzie trudno doszukiwać się jego muzycznych korzeni. Niecała godzina muzyki wyselekcjonowanej przez Marka posiada spójny charakter, który cechuje cała masa emocji, które towarzyszą nam w chwilach, gdy musimy się zmierzyć z ogromny smutkiem i masą pytań, które rodzą się wówczas w naszej głowie. Album wypełniają spokojne i nastrojowe elektroniczne pejzaże oparte głównie na brzmieniach analogowych syntezatorów i generatorów. Według mnie główna siła „Funeral Musik Fur Jenny Marchoff” tkwi w niezwykłym wyczuciu emocji. Posłuchajcie choćby drugi, najmocniejszy numer „egham”. To wtedy dociera do nas najgorsza wiadomość. Czuć w nim niesamowity grobowy nastrój pełen bólu i zwątpienia. Druga moja ulubiona kompozycja to piątka „27th stret” z ładną wyciszająca melodią i jakże potrzebną oczyszczającą falą nadziei i pogodzenia się z losem. Pozostałe kompozycja to także cały wachlarz różnych emocji, także jest pewien, że każdy z Was tak jak ja znajdzie tutaj coś dla siebie. Ciekawa pozycja dla wymagających słuchaczy ;).
Maciej z Zoharum wspominał w Radiu Gdańsk, że Marchoff pracuje obecnie nad płytą projektu 23 Threads. Szykuje się kolejna płyta z cyklu „must have” ;).

Only Good Music:
Żałoba i smutek są wymienia się obok siebie, choć ich znaczenia są inne. Smutek jest odpowiedzią na doświadczenie utraty. Żałoba natomiast to zewnętrzne okazanie smutku, wyrażane poprzez kulturowe i religijne obyczaje oraz rytuały towarzyszące śmierci. Żałoba jest również określana jako proces adaptowania się do straty i przyzwyczajania się do braku kogoś bardzo ważnego. Myślę, że taką rolę spełnił kiedyś album  „Funeral Musik fur Jenny Marchoff”.
„Funeral Musik fur Jenny Marchoff” to materiał intymny, a sam twórca musiał dojrzeć by go wydać. Pozwolił na to dopiero 15-letni dystans czasu. Zoharum prezentuje tę „sytuację akustyczną” w takim kształcie, w jakim powstała, bez obróbki.
Marek Marchoff zebrał myśli, wspomnienia i emocje dotyczące zmarłej babci i w kilkanaście godzin nagrał album. Powstały elektroniczne pejzaże zbudowane na analogowych syntezatorach i dźwiękach generatorów – w rękach Marchoffa to fantastycznie elastyczny środek manipulacji dźwięku. Strata bliskiej osoby odcisnęła na tych nagraniach niezatarte piętno. W takiej sytuacji wszelkie techniczne aspekty albumu pełnią rolę drugoplanową. Liczy się utrwalony efekt, tak bliski pierwszym ideom fonografu, który u początków swojej kariery był reklamowany jako narzędzie do archiwizowania wspomnień, utrwalania ważnych chwil w życiu rodziny.
Ten album to krajobraz dźwiękowy, malowany szeroką paletą emocji i środków, to muzyczny dokument, utrwalacz chwili – można go określić w różnych słowach, ale najlepiej posłuchać. Posłuchać przez pryzmat sytuacji, w której chyba każdy z nas kiedyś znalazł się w życiu.
W te dźwięki wpisane jest doświadczenie bólu i smutku, wspomnienie, ale i próba zaakceptowania straty, przystosowania się do sytuacji, w której zmarłej osoby już nie ma. Druga część krążka z oddziałuje jakby z mniejszą siłą. Być może jest to odzwierciedlenie znanego w psychologii, wycofania przez twórcę energii emocjonalnej i skierowania jej na nowe aktywności – bo mimo wszystko trzeba żyć.
Recenzję chciałem zakończyć jakimś epitafium, wybrałem to z grobu mojej Babci: „Umrzeć nie znaczy odejść” – Marek Marchoff o tym pamięta…

Musickmagazine:
Marek Marchoff to gwarancja muzyki wysokiej jakości, niezależnie od tego pod jakim szyldem ukazują się jego nagrania i jaki styl reprezentują. Po bardzo udanej kolaboracji z Droin i rewelacyjnej płycie Different State w moje ręce trafia wydawnictwo dość specyficzne ponieważ Funeral Musik fur Jenny Marchoff to nagrany 15 lat temu materiał powstały w skutek kilkunastogodzinnej sesji, do której bodźcem była śmierć babki jego twórcy. Jednak niezależnie od okoliczności jego powstania najważniejsza jest muzyka na nim zawarta. Ta jest nieco inna niż większość znanych mi materiałów Marchoffa, bo to prawie godzina dźwięków opartych przede wszystkim na brzmieniach analogowych syntezatorów i generatorów. W rezultacie otrzymujemy 8 długich, hipnotycznych utworów, które wypełniają raczej spokojne, elektroniczne pejzaże będących odbiciem emocji odczuwanych po stracie bliskiej osoby – ból, smutek, czas refleksji, ale i przychodząca potem nostalgia. Nie ma tutaj nagłych zmian nastroju lub mnogości użytych środków w obrębie jednego utworu. Jest za to ten szlachetny sznyt, który oddziela transowość od zwykłej monotonii jednocześnie sprawiając, że, paradoksalnie, płyty słucha się bardzo…przyjemnie. Wiem, że nie jest to najodpowiedniejsze określanie w kontekście tak osobistego i powstałego w smutnych okolicznościach materiału, ale pomimo wszystko jest on łatwo przyswajalny, na swój sposób wręcz melodyjny. Radzę też nie sugerować się faktem, że jest to album, który ponad dekadę przeleżał w szufladzie, bo to pełnowartościowy kawał świetnej muzyki i, moim bardzo subiektywnym zdaniem, jedna z najlepszych pozycji w katalogu Zoharum. Z informacji zawartych na stronie wydawcy wynika zresztą , że z limitowanego do 300 sztuk nakładu zostało już bardzo niewiele, więc moja opinia nie jest chyba aż tak odosobniona. Świetne.

Mroczna Strefa / Puszka Pandory:
W tym konkretnym przypadku warto zapomnieć choć trochę o tym, że Marek Marchoff to postać związana na dobre i złe przede wszystkim z DIFFERENT STATE. Wyciągnięty po 15 latach i stworzony przez niego solo materiał zatytułowany ostatecznie „Funeral Musik Für Jenny Marchoff” to nieco inne oblicze Marka, ale też miał on ku temu swoje osobiste powody. W ciągu kilkunastu godzin twórczej pracy w stanie znanym tylko i wyłącznie artyście przekuł swoje emocje, używając wyłącznie analogowych syntezatorów, generatorów i taśm studyjnych, na coś, co miało być hołdem dla jego zmarłej babki Jenny. Materiał został zachowany w pierwotnej postaci, kompletnie nie obrobiony w jakikolwiek sposób przy okazji przygotowywania do wydania i zachował swój charakter sprzed wielu lat, co w niczym nie wypacza jego uniwersalności i ponadczasowości. Ci, którzy obserwują scenę eksperymentalno – elektroniczną, wiedzą, że lata 90-te wniosły w tej sferze wiele różnych nowych elementów i rozwiązań, łącznie z techno, EBM, rave czy drum ‘n bass, ale akurat te utwory Marchoffa nie zostały w żaden sposób nasączone zewnętrznymi wpływami. To osobiste, na wskroś emocjonalne podejście do niełatwej tematyki utraty osoby bliskiej, co nie powinno być osądzane, oceniane i tak też powinno się traktować ten prawie godzinny ciąg dźwięków. Z technicznego punktu widzenia jednak zastrzeżeń tak czy siak mieć nie można, bo analogowe dźwięki zawsze miały, mają i będą miały przez wiele kolejnych dekad tę przewagę nad syntetycznymi, że są bliższe ludzkiej natury, a tutaj – pomimo minimalizmu uwypuklonego zwłaszcza w prawie 19-minutowym „Egham” – oddają one pewien stan ducha twórcy i jeśli ktoś choć w głębi duszy jest człowiekiem wrażliwym, pojmie, że nawet samo ujawnienie publicznie takich rzeczy z szuflady musiało kosztowało wiele Marka nawet po upływie 15 lat. Skoro jednak dane mi jest pisać recenzję tego albumu, napiszę, że zawiera on sporo ciekawych pomysłów i chociaż oryginalnie nie miała być to pozycja do publicznego odtwarzania, to warto zwrócić uwagę na nawiązujący do nagrań TANGARINE DREAM z lat 70-ych i 80-ych utwór „Therpa Lea Road”, gitarowe zagrywki w „Egham”, klasycznie elektroniczny „27th Street” oraz lekko nawiedzone i operujące momentami estetyką pozbawionego gitar cold wave „Broadway” i „Chrysler Benz – New Yorker 86”. Warto na godzinę wyłączyć się z realnego życia, posłuchać, pomyśleć, popaść w refleksję… Cześć Pamięci Pani Jenny Marchoff. PS. Materiał został wydany w limitowanym do 300 kopii ekopacku.