Grey

Vital Weekly:
Life from other space is still a massive source of musical inspiration, perhaps because we have no clue about it. Here we have Polish musician Tadeusz Luczejko, who calls himself Aquavoice, and his microphone is up in the sky, with the opening piece 'S.E.T.I. Project’. The search for extraterrestrial life goes on, and hopefully I will not be accused of laziness when I compare this music with that of Andrew Lagowski, who sometimes works as S.E.T.I., but let’s not forget SETI either, who released an album on Instinct Ambient in 1995. There are similarities in the use of the name, but also in musical approach. Lots of analogue synthesizer sounds, which are set to 'long sustain’, and 'heavenly atmosphere’ – both of them near the push button that says 'cosmic settings’ – and we have a lift-off. Aquavoice takes us up for trip to 'Terra Incognita’, to the 'Invisible World’ and we see the 'Child Of The Moon’ and an 'Air Sanctuary’. Holding court on earth are the sadly passed away Pete Namlook and Biosphere to see if the controls are set for the sun, and they are. Auqavoice plays text book ambient music and there is nothing wrong with that. There isn’t a single moment where one could think that Aquavoice does something you haven’t encountered before – especially on those mid 90s ambient/house waves – but he does it with great care for sonic detail and these ten pieces are a delight to hear. What more could you want? Every era needs it’s own chill out music.

Freq:
Tadeusz Łuczejko‘s eighth album as Aquavoice finds him stepping out beyond the more abstract and/or ambient territory hitherto occupied by his particular take on electronica. While all the elements are synthesised – in software or with physical devices – there is much on this album which resonates with the warmth of acoustic instrumentation.
This is particularly evident on “Magma,” whose cellos and other strings, however artificial, tremble and thrum alongside a languorously unfolding breakbeat whose particular cyclic motion has an affinity with the sort of ambiences Coil were producing on their Musick To Play In The Dark albums. Like the latter group, there is a sinister darkness apparent on many of the tracks here, and such vocals as there are hiss, murmur or come from samples and take on an abstract, almost deracinated dimension, telling what stories they have to tell from the depths of mystery rather than in an immediately comprehensible form, dropping into the music like fragments of a radio play passing across the airwaves and picked up via poorly-shielded cabling..
Equally, some of the synthesizer work here – for example on “Child of the Moon” – glows and bubbles with a brief, rippling joy which would maybe even make Thighpaulsandra smile; but here and for the most part throughout the album, one of Aquavoice’s strengths is to deploy instruments and sounds sparingly, never letting them outstay their necessity or welcome. Moods ebb softly or more abrasively, rarely jarring and always unfolding at their own pace and to match their own needs. While Grey could easily be left to track in the background, it is most definitely worthy of detailed attention and then admiration. Frequently some particular tone or composition will seize the listener’s attention (“Glassgames” is a particularly good example of this effect) and hold it, perhaps with the repeating thematic layers of trickling watery sounds, chiming loops and scurrying rhythmic injections which Łuczejko returns to on several occasions.  For instance, when “Radiowaves” trundles in on a triphop chassis and major chordal melodies rise up on an almost effulgent approach towards blissout land, it’s easy at first to pop the sounds into the Portishead pigeonhole – but soon it becomes apparent that there’s much more in common with the murkier beauty of the likes of Australia’s own darkling electronicists Pelican Daughters, who similarly shifted from darkness to light and back again, often within the same song. Aquavoice have also got the knack of letting the avantgarde elements break through as much as those drawn from minimalist practices both old and new.
It’s this ability to paint with both a broad brush and to fill in the nooks and crannies with finely-judged details which marks out Grey for special commendation as an album which rewards repeated close attention thanks to the depth and breath of its composition.

ChainDLK:
Even if this is the eighth album of this project, this is the first release I’ve heard about. According to the press notes this album is „a bit more experimental than simply ambient or Berlin school” but, in facts, this release, rather than an ambient album, is a kaleidoscope where converge at least three major influences: dark ambient soundscapes, trip hop rhythms and a bit of new age influences.
„S.E.T.I. Project” opens this release with a radio transmission, a noisy loop and small noises while „Magma” instead is a form of industrial trip-hop. „Child Of The Moon” starts with a sharp noise until the soundscape gradually emerges. „Terra Incognita” is a gentle interlude to the longest track of this album „Radiowaves” that return to the hypnotic beats in the first part while the second relies on an oriental mood. With „Glassgames” and „Invisible World” there’s a sort of chill-out time while „Air Sanctuary” and „Liquid Plejades” return to dark ambient territories. An unreferenced hidden track closes this release with an oriental and meditative loop gently colored by small noises.
This is a release where sharp experimentalism and quiet soundscapes converge in a listening without boring moments. A remarkable release.

Brutal Resonance:
Oh, how the 70s were kind to the human race. I may be lying with that statement as I was born nowhere near then, and I also haven’t really researched history pertaining to that era recently, but I can tell you one thing: it was the start of Aquavoice. Or at least a start of Tadeusz ?uczejko’s musical career. The Polish born man created a group with a few friends that created works in the electronic field. After a while, in 1999, he formed Aquavoice with a friend, creating a duo. In 2001, the duo become a solo act, and even went on to win an award from a local radio show.
With his love for music, he even started an annual music festival in Poland, called AMBIENT, and has released eight albums since. Grey just so happens to be the eighth album, a 2013 release that was nabbed by the experimental Polish label, Zoharum Records. I’ve had a few albums that I really enjoyed by the album come my way, and others not so much. But, it was rewarding to find out that this album came out with great harmony to my ears.
S.E.T.I. Project started off the album, and includes with it the standard ambient sounds you would expect to be in an ambient song. A main synth line playing throughout the entire song, with little sound creeping in and out here and there, as well as a few samples. While it is generic for its field, it came out very well; it took the basics and proved them to be fantastic.
Magma continued on with the ambient sound, but also included in some somber sounding violin sounds. There was a steady beat that kept things interesting; the sound is something that I cannot compare to anything I’ve heard, but it was a good song.
Child Of The Moon comes in next, this time bringing in a slow building sinister sound until we’re hit with some demonic vocals. It was a pleasure to listen to this tormented voice. Towards the later half of the song we’re given some electronics that spice up the song a bit and make it that much more interesting.
And whereas the other songs on the album so far have included a lot of creepy elements, Terra Incognita brought forth a more peaceful and relaxing sound with some chimes here and there that worked wonders. While listening to the song, my mind raced to a small cottage in the middle of nowhere, where a forest lay with bugs of a non-harmful nature lurked. But, perhaps I was being too imaginative.
Radiowaves gave you just that in the beginning before moving on into an ambient/electronic experimental mix. It was more catchy than some of the other songs, but with each passing minute, the song changed. The electronics really faded at the four and a half minute mark, and then went straight back into ambient sounds. We’re given a female talking for a moment, before more samples kick in. And then the violin makes a comeback in this song. And, God, do I love that violin.
Glassgames is the first song on the album that I came across and did not like. The beeps in the song didn’t really do my ears any favor, and seeing as how I currently have earphones in, the sounds became unbearable after a while.
The album swiftly came back around from that mess with Invisible World, employing uses of water effects to make for another nature-like piece. It was magnificent. I think both my body and mind relaxed at the sound of this song.
Air Sanctuary came around, and showed off a more spiritual like track. With the whispers of what sounds like a cult in worship, the sounds of wind breezing, it was a wonder to behold. Wind chimes even make an appearance, and choral effects brush in from the left speaker to the right. This song right after the previous made me melt as I lay typing.
With some lethargy sweeping over me, I flickered myself awake and moved onto Cold Water. As suggested, more water effect played out, and soon enough it sounded as if I was in a cavern aside from the few beeps that came into the song. Those effect actually took away from the experience of the track and kind of ruined it for me.
With Liquid Plejades coming in last on the album’s list, it wasn’t the best. Sure, it had elements that were spread within all the other songs, but it didn’t come over as well as everything else.
Now, this album has a lot of great songs on it, and one I didn’t like. But this is one of those cases where the good triumphs over the evil. Whether there were sounds that sent chills up my spine, or peaceful melodies causing me to sink further into my couch, it was a pleasure to go through this album. I recommend it.

Gangleri:
This is a very cool album! “Grey” opens with some pretty dark ambient and immediately goes over into something rhythmical (no, no ‘trance ambient’) and gradually grows into a weird sound collage (with ‘trance ambient’ elements), not as minimalistic as Zenial but “musique concrete” also applies to parts of this album.
I had never heard of Aquavoice, but there have been three previous releases in the past decade. My first encounter is a positive surprise for sure. The album goes from dark to atmospheric and from minimalistic soundscapes to trance ambient, it is all well executed and sounds interesting.

Necroweb:
Inklusive einer CD-R hat Tadeusz Luczejko schon einige Werke veröffentlicht, und ich muss feststellen, dass ich schon einiges verpasst habe.
Als eigentliche Klangquelle benutzt dieser nämlich vorrangig Synthesizer und Computer.
Im Falle von “Grey” ist ein verdammt guter Soundtrack die Folge, der sich wohl am ehesten als spaciger Ambient umschreiben lässt und gerade deshalb Liebhaber solcher Klänge ansprechen sollte. Der Musiker macht hierbei seine Sache wirklich gut und ruft dabei so manch träumerischen Moment hervor. Tief versinken lässt einen zum Beispiel das spacige “Terra Incognita”, wogegen das folgende “Radiowaves” von warmer Melodieführung und Taktgegebenheit lebt.
Ganz großes Kino kommt mit “Glassgames” zum Vorschein, welches ein wehmütiges Streichinstrument parat hält und einfach nur großartig anzuhören ist.
Gelegentlich fließen Stimmen in das Geschehen ein und es sind noch weit mehr Details zu entdecken. Egal ob Orgel, heulende Winde oder Wasserplätschern – “Grey” ist ein überaus vielseitiges Album, welches enorm Feinheiten birgt und eine entsprechende Langzeitmotivation aufzeigen kann. Immer wieder lassen sich neue Elemente entdecken und einmal in diese Welt eingetaucht, möchte man sie auch keinesfalls mehr missen. Da gilt es, gespannt zu lauschen, vermag Tadeusz Luczejko mit dieser Veröffentlichung doch einen starken Beweis seines Könnens zu präsentieren und Lust auf mehr zu verbreiten.
“Grey” wurde über das aufstrebende Label Zoharum veröffentlicht, und man passt auch perfekt in dessen Beuteschema.
Interessierte sind auf einen feinen Trip eingeladen, und wer Projekte wie Cydonia, S.E.T.I. oder auch Bad Sector mag, der dürfte hier voll auf seine Kosten kommen.
Wie fast üblich, ist natürlich auch in diesem Fall die Anzahl begrenzt, weshalb es keine Zeit mehr zu verlieren gilt.

Black Magazine:
Tadeusz Łuczejko, seines Zeichens mehrfach ausgezeichneter Klangkünstler und Mastermind von Aquavoice, legt mit „Grey“ sein achtes (?) Studioalbum vor und gleichzeitig den ersten Release auf dem polnischen Label Zoharum. Gleich beim ersten Hören wird deutlich, dass es sich bei „Grey“ nicht um ein weiteres x-beliebiges Drone-Album handelt, sondern um ein ausgereiftes, vielseitiges Werk, das den gängigen Rahmen, den der Begriff „Drone“ umgibt, spielerisch erweitert. Die 11 Stücke auf dem Album sind mit einer durchschnittlichen Laufzeit von 5 Minuten deutlich kürzer als die Tracks von Szenegrößen wie Steve Roach oder Lustmord. Dafür weisen sie eine hohe Vielfalt im Arrangement auf und sind in der Komposition ausgeklügelt. Musikalisch sind die Stücke klar unterscheidbar. Mal werden die brilliant produzierten Klangflächen von dezenten, perkussiven Elementen begleitet, mal lässt der Künstler Streichinstrumente oder Vocal-Samples einfließen, um jedem Track seine eigene Note zu verleihen. Hervorzuheben sind die kompositorischen Fähigkeiten, die hier dem Hörer präsentiert werden. Statt zeit- und endlos vor sich hin wabernder Loops aus Flächen und Klängen werden hier Effekte gezielt und pointiert eingesetzt. Innerhalb der einzelnen Stücke variiert der Sound, meistens ohne dabei die Grundstimmung zu verändern. Dabei bleibt „Grey“ ein kaltes Album, das einen leichten Drang ins Düstere hat ohne dieser Tendenz wirklich nachzugeben. Dadurch ist jedes der hier versammelten Stücke sehr eingängig und dürfte auch Hörern gefallen, die sich selbst nicht als Hardcore-Fans dieser Musikrichtung bezeichnen. Für mich das erste Highlight des noch jungen Jahres 2014.

Darknation:
To już ósma płyta Tadeusza Łuczejko pod szyldem Aquavoice. Wydaje mi się, że projekt powinien być Wam znany. Łuczejko komponuje muzykę elektroniczną już od końca lat 70-tych (w grupie Pracownia Trójwymiarowych Marzeń), właściwie jest jej weteranem na rodzimym podwórku. Oprócz Aquavoice muzyk organizuje Ambient Festiwal w Gorlicach, w tym roku odbyła się już piętnasta edycja. Po wojażach w Requiem Records i Generator (świetnie przyjęta płyta „Cold” z 2008 roku”) tym razem zawitał do katalogu Zoharum.
Aquavoice to dla mnie taka marka, że jego płyty mogę kupić w ciemno i jestem pewny wysokiego poziomu. Oczywiście tak jest też i tym razem. Najbardziej cieszy mnie, że ciągle się rozwija. Teraz jest to wędrówka w bardziej eksperymentalne elektroniczne rejony, gdzie podążamy w przestrzenie postindustrialne i kosmiczne. Ambient oczywiście też jest tutaj mocno obecny, posłuchajcie choćby przyjemnie płynący siódmy kawałek „Invisible World”.
Pozostałe 8 elementów „Grey” to układanka zgrabnie połączonych komputerowych sampli, syntezatorowych melodii, field recording i ambientowych dronów. Zrytmizowane pasaże Łuczejki przygotowane są bardzo starannie i z niezwykłym wyczuciem. To samo tyczy się brzmienia, za które odpowiada Marcin Bociński, producent znany choćby z Nemezis. W efekcie powstał dobrze zrealizowany, przekonywujący album, który dyskretnie i z wyczuciem działa na moją wyobraźnie. Duże doświadczenie muzyków dobitnie tutaj daje znać o sobie. Czy są jakieś minusy? Póki co, nic mi nie rzuciło się do uszów.

Only Good Music:
Oglądając pudełko najnowszego albumu projektu Aquavoice zastanawiałem się nad znaczeniem jego tytułu. Dlaczego „Grey”? Wiele można powiedzieć o tej muzyce, lecz na pewno nie jest „szara”.
Odnosząc się do symboliki kolorów szary nie kojarzy się Polakom zbyt dobrze: od apatii, śmierci po monotonną codzienność. Tymczasem nowe wydawnictwo Aquavoice uderza w nieco inna nutę szarości.  Muzyka na „Grey” z pozoru neutralna psychologicznie, składa się na interesujący przekaz, który porusza. Sekretem są tu niewielkie domieszki różnych elementów muzycznych (również pochodzenia industrialnego), które interesująco wkomponowują się w strukturę kompozycji. Bez wątpienia dominujące wydają się wszelkie czynniki (nazwijmy je) kosmiczne – te związane z poszukiwaniami sygnałów radiowych pochodzących z przestrzeni kosmicznej, ale również praca motywiczna powodująca u konsumenta muzyki „kosmiczne” skojarzenia.
Elementy mikro- i makro- formalne kompozycji są przewidziane przez Tadeusza Łuczejko w najdrobniejszym detalu. Nie brakuje wyraźnych motywów melodyczno – rytmicznych (choćby „Radiowaves”), ale i delikatnie snutych tkanek dźwiękowych („Terra Incognita”), pełnych nieokreśloności i duchowości („Air Sanctuary”).
Nawiązując do projektu S.E.T.I album „Grey” nazwałbym interesującym sygnałem o złożonej strukturze charakteryzującej się pewną regularnością. To nie szum odległej cywilizacji, to starannie wyselekcjonowany sygnał komunikacyjny…

Santa Sangre:
Skłamałbym mówiąc, że twórczość Aquavoice mam w małym palcu. Nigdy wcześniej nie słyszałem muzyki tego projektu, a okazuje się, że “Grey” to już czwarty album Tadeusza Łuczejki, nie tylko muzyka, ale i organizatora gorlickiego Ambient Festivalu.Trudno mi mówić o “Grey” w kontekście poprzednich płyt, wydawanych dla Requiem i Generatora. Na pewno słychać, że to praca twórcy doświadczonego, świadomego swej muzycznej wiedzy, umiejętności, być może ograniczeń. Co zwróciło moją uwagę od samego początku, to swego rodzaju emocjonalne wyalienowanie. Muzyk dobiera brzmienia i barwy o tytularnie szarym i dosyć chłodnym odcieniu. Pierwsze cieplejsze odcienie odnalazłem chyba dopiero w czwartym utworze zatytułowanym – o ironio – “Terra Incognita”. Wciąż jest tu pewna tajemnica, ale tym razem wiąże się ona z odkrywaniem nowych form życia gdzieś w kosmosie, poza Układem Słonecznym.Ale to niezła płyta. Ostatnio zauważam u siebie coraz częstsze odchyły ku bardziej “ludzkiej” muzyce, takiej, na której swoje emocjonalne piętno dany artysta zostawia. Wciąż oczywiście dużo radości dają mi muzyczne obrazy opuszczonych fabryk, postapokaliptycznych przestrzeni, głębi i pustki kosmosu. Ale i czynnik ludzki zaczyna się liczyć coraz bardziej. Oczywiście to nie jest tak, że “Grey” to forma zupełnie zdehumanizowana, wszak odnaleźć tu można i – mniej lub bardziej rozbudowane – ujmujące melodie, i bardzo przyjemne i uspokajające plamy syntezatorowe, a nawet kilka sampli ludzkich głosów. Ale podano to w sposób dziwnie zdystansowany. I doszedłem do wniosku, że może w tym tkwi siła płyty. W dotykaniu kwestii głęboko humanistycznych w sposób pozornie chłodny. Jak “2001: Odyseja Kosmiczna” zgłębiająca tajemnicę od zawsze dręczącą ludzkość? Wiadomo, Aquagrey w świecie muzyki to nie ten kaliber, co Kubrick w świecie filmu, ale widzę tu pewne powinowactwo idei.A muzyka to ambient w dość rozbudowanej jednak formie. Wspomniałem wcześniej o ciekawej melodyce i nastrojowych teksturach, ale muzyk nie boi się zaimplementować w dany utwór nieco brudu, zgrzytu czy dysonansu. Obecne na “Grey” są też formy rytmiczne zarówno pulsujące w tle, jak i wysunięte na pierwszy plan. Nie sposób nie zauważyć okazjonalnych nawiązań do twórczości klasyków w stylu Tangerine Dream. Natomiast mnie osobiście w samej atmosferze “Grey” przypomina nieco S.E.T.I. Andrew Lagowskiego (i to wcale nie dlatego, że pierwszy kawałek nosi tytuł “S.E.T.I. Project”). Podobne stonowanie, czasoprzestrzenna nieokreśloność…Tadeusz Łuczejko zrobił tu kawałek bardzo przyzwoitej roboty prezentując ambient przystępny, ale niebanalny i dający do myślenia. A i technicznie to rzecz wysokiej jakości, warto zatem się za “Grey” rozejrzeć.

Mroczna Strefa:
AQUAVOICE to dla mnie nazwa nieznana. Tak samo jak nazwisko twórcy tego projektu – Tadeusza Łuczejki, które w sumie powinienem kojarzyć, bo jest to od wielu już lat persona bardzo aktywna i w pewnym sensie zasłużona dla sceny elektronicznej w Polsce. W biografii wyczytałem, że już pod koniec lat 70-ych stworzył z Mirosławem Czyżykiewiczem eksperymentalną PRACOWNIĘ TRÓJWYMIAROWYCH MARZEŃ, a trochę lat później powołał do życia właśnie rzeczone AQUAVOICE, które stworzyło już osiem pełnych albumów, wliczając w to ten najnowszy o tytule „Grey”. Jednocześnie, Tadeusz jest od 2003 roku organizatorem i dyrektorem artystycznym ambientowego festiwalu w Gorlicach (pełna nazwa to Międzynarodowe Prezentacje Muzyczne „Ambient”) i koncertował już z najlepszymi na krajowej scenie el-muzyki, czyli Markiem Bilińskim czy Józefem Skrzekiem (ex-SBB), a także z Tomaszem Stańko czy BANCO DE GAIA z Robinem Guthrie z COCTEAU TWINS w składzie i dlatego tym bardziej byłem ciekaw co ów muzyk tworzy w swoim solowym projekcie. Muzykę elektroniczną, a jakże! Lekko nawiązującą do kosmicznych pejzaży TANGERINE DREAM i niepokojących brzmień DESIDERII MARGINIS czy SEPHITOTH, przestrzennie ambientową, nieco zrytmizowaną i ozdobioną sporą dozą eksperymentów. Czuć w tych dźwiękach muzyczną dojrzałość, umiejętności odnajdywania właściwych środków ekspresji, właściwych tonów i odpowiednich brzmień. Formy są stosunkowo krótkie i tylko w przypadku „Radiowaves” przekroczone zostało 8 minut, ale nie ma w tym podejścia komercyjnego i tak zwanego 'radio friendly’. Kiedy trzeba, Tadeusz wchodzi w rejony eksperymentalne i improwizowane, a kiedy indziej bardziej transowe, z nabudowywanymi nowymi dodatkami, samplami głosów i dziwnymi brzmieniami. Jest w tym jakaś eteryczność, a jednocześnie skłonność do poszukiwania zagubionych dźwięków i faktycznie, jak to napisano w tekście na temat tej płyty, niektóre z tych kompozycji są taką układanką, z której rodzi się muzyka. To takie swoiste puzzle, z których pomału, krok po kroku powstają te elektroniczne cacka. Czasem wychodzi z tego coś bardziej pogmatwanego i trudnego w odbiorze (np. „Glassgames”), czasem przyjemnie snującego się i 'wodnistego’ („Invisible World”), a czasem nadającego rytmiczne, lekko postindustrialne wibracje („Terra Incognita”). Podobno wcześniejsze wydawnictwa Tadeusza Łuczejki były bardziej ambientowe i czysto elektroniczne, co nie zmienia faktu, że na pewno „Grey” jest ich pokłosiem i z pewnością nie jest to rzecz, jak mówi tytuł – „szara” i bezpłciowa.

club | debil:
„Grey“ ist bereits das achte Album von Aquavoice aka Tadeusz Luczejko. Bisher sagte das Projekt noch nichts, doch macht „Grey“ Lust auf eine intensivere Beschäftigung mit dem Schaffen des polnischen Künstlers. Das Label Zoharum schreibt im Begleittext zur schön eingepackten CD, dass das Album etwas experimenteller ist als seine Vorgängerwerke, genauer „ more experimental than simply ambient or Berlin school“. Nun weiß ich nicht so direkt, was mit Berlin school gemeint ist, höchstwahrscheinlich verweist die Referenz auf Column One. Mit Sicherheit ist dies aber nicht die schlechteste Orientierungshilfe.
„Grey“ ist intelligenter Ambient, mit klaren Sounds, vielen Samples und Fieldrecordings. Dabei scheut sich Luczejko auch nicht vor dem gelegentlichen Einsatz von Beats und Melodien, so dass das „Experimentelle“ trotzdem angenehm anzuhören ist und auch emotional bewegt, ohne sich dabei anzubiedern. An dieser eigenartigen Mischung aus Nähe und Distanz dürften auch die sehr geschickt eingesetzten „Subsounds“ – so will ich sie mal nennen – ihren Anteil haben; Klänge, die nicht sofort auffallen aber wesentlich dafür sorgen, dass das Ganze eine sehr direkte Atmosphäre erzeugt, so als wäre der Hörer bei der Klangschöpfung anwesend.
Ein sehr beeindruckendes Werk, das eigentlich gar nicht „grau“ ist, sondern mit Pastellfarben verzaubert und damit ein wenig an Künstler wie Dronæment erinnert. Die „naturromantische“ Covergestaltung wird kontrastiert durch den Fakt, dass mitten im Bild eine unfertige Brücke steht. Die dient wohl als Symbol für das sinnlose Streben des Menschen. Musikalisch schlägt sich dieser Pessimismus eher nicht wieder.

Darkroom:
Tadeusz Luczejko, art director di noti festival, musicista, visual artist e ingegnere del suono, ha fondato negli ormai lontani anni ’70 il gruppo artistico-musicale Pracownia Trójwymiarowych Marzen, coi quali inizia ad esibirsi e sperimentare a fondo nella musica electro, lambendone già i confini. Nel ’99, assieme a Piotr Woltynski, conosciuto nello stesso ambito, fonda questo straordinario gruppo a nome Aquavoice, giunto all’ottava release, che gode del supporto di una delle più professionali etichette polacche. Per stilare un resoconto della carriera di Tadeusz non basterebbero però almeno altre tre recensioni, perché il Nostro non ha solo collaborato con i più grandi musicisti electro suoi conterranei (Tomasz Stanko, Józef Skrzek, Marek Holoniewski, Banco De Gaia, Higher Intelligence Agency, Marek Bilinski e Wojtek Konikiewicz, Robin Guthrie dei Cocteau Twins e Roksana Vikaluk), ma è stato anche insignito del prestigioso Most Starosty, quasi un Nobel polacco per gli artisti più influenti. Con tale curriculum non si può far altro che avvicinarsi a questo nuovo „Grey” col sorriso stampato sul volto. Rimasto orfano di Piotr, Tadeusz però gioca la sua carta vincente. Partorisce un disco perfetto, nel senso che non sarebbero state possibili ulteriori migliorie, una formula senza tempo, salmodica, in grado di aprire le menti. I dieci brani contenuti in questo splendido digisleeve godono di una produzione che non poteva essere più accurata. La pulizia sonora è estrema, persino per i non pochi samples, amalgamati alla perfezione nelle composizioni come raramente capita di udire. Un filo unico tratteggiato da un talento, probabilmente, innato. Provare per credere con l’highlight ambient „Radiowaves”, dove estratti radiofonici (anche italiani) si sposano con una base ambient e un violoncello pungente. L’opener „S.E.T.I. Project” è ansiogena e crepuscolare. „Glassgames” inonda l’ascoltatore di onde sonore che vanno a graffiare l’anima, mentre „Child Of The Moon” è un altro straordinario esempio di electro/ambient vagamente industriale, in grado di scivolare sui corpi come un faticoso respiro. Tadeusz ha inoltre curato l’artwork, assieme al fotografo e a Marcin Bocinski, a cui ha affidato anche l’eccezionale mastering. Non ci sono parole per un opera d’arte di tale calibro. Di fronte a simili geni contemporanei non possiamo far altro che stendere il tappeto rosso, congratulandoci per la loro straordinaria, determinata e perseverante carriera. La Polonia ha il suo Klaus Schulze, e la Zoharum è al centro della scena. Immancabile.

Darkroom rituals / Maeror:
Серое и безлюдное межсезонье с обложки нового альбома польского музыканта Тедеуша Луцейко и его сольного проекта «Aquavoice» вроде как органично сочетается с названием, навевая определенное настроение. Однако знакомство с трек-листом раскрывает истинный смысл релиза – поиск внеземной жизни и познание окружающего мира. Два этих взгляда, брошенных на «Grey» еще на стадии кручения экопака с диском в руках, как ни странно, ни в какие противоречия друг с другом не вступают. Они создают (ну, по крайней мере, в моей голове) определенную картину, демонстрирующую  некий секретный объект, затерянный вдали от людей и тщательно замаскированный под пустые остовы зданий непонятного назначения; тайный бункер, в котором сидят люди и слушают космос, вычленяя в сумбурном потоке сигналов голоса далеких звезд и послания других цивилизаций. Этим людям наверняка не хочется покидать свое рабочее место без определенной причины, ведь здесь, наверху, их ждут меланхоличные пустоты однообразного пейзажа, а там, внизу, с ними говорит сама Вселенная. Предыдущие альбомы «Aquavoice» выходили на польском же лейбле «Generator», специализирующемся на издании более «классической» электроники, берлинки и смежных жанров. Тедеуш, впрочем, придерживался рамок чисто формально, и его релизы всегда стояли особняком в каталоге издательства. Теперь за проект взялся лейбл «Zoharum», и здесь издание этой работы пана Луцейко выглядит более уместной. «Grey» – это sci-fi эмбиент, помноженный на пульсирующие секвенции (не переходящие в привычные ритмические конструкции, но тоже неслабо будоражащие), абстрактные коллажи, микроструктурный шум, глитч и сонный, приятно шуршащий «бракованными» битами и байтами IDM. Все это закономерно подано в сопровождении множества радиосигналов, переговоров операторов с просьбами перенастроить оборудование в нужный режим, также в паре треков присутствует меланхоличная виолончель, тоскующая в гордом одиночестве в окружении электронных процессов. Эмбиент звучит широко, тепло и живо, застывшие объемные облака и пласты атмосферного гула все-таки находят в себе силы и медленно перемещаются по кругу, иногда перемешиваясь друг с другом и исторгая из своих недр простые, но привлекательные мелодии. И здесь все время ощущается человеческий фактор, что-то вроде реакции человека на раскрывающуюся перед ним Бездну, предстающую в том или иной момент то пугающе безразличной, то готовой поделиться своими тайнами. Бездну, которая может вгонять в панику непознаваемой пустотой темной материи, а то вдруг расцветает таким удивительным и ярким калейдоскопом звездных скоплений и галактик, что от восторга перехватывает дыхание, когда начинаешь воспринимать это как, безусловно, осознанное творение высшей воли, имеющей свою, особенную логику. Это хорошо слышно в композиции «Air Sanctuary», которая наглядно демонстрирует и бездонные глубины пустоты и почти что религиозный экстаз, выраженный в величественных хоралах. Интересный и очень образный альбом, каждая глава которого имеет свое звучание, но не выбивается из общей канвы, создавая особое настроение, еще долго не отпускающее после прослушивания.