It Doesn’t Belong Here

Vital Weekly:
Drones are something that is also of interest for Robert Skrzynski, who calls himself Micromelancolie. We know him from the two releases he did with Sindre Bjerga (see Vital Weekly 890 and 906) as well as a solo release on BDTA (see Vital Weekly 902). Here is his first solo CD, although on one piece he receives help from Mia Zabelka, the well-known violinist from the Polish improvised music scene. That piece was build from dark drone sounds and low scratched violin sounds and takes up a bit too much time to be fully interesting. In the two shorter pieces 'wedding Songs And Funeral Laments’ and 'Greeting And Farewell Songs (In Three Parts)’ there is a strong influence from Machinefabriek, especially in the way the guitar is used. The final track is 'Greeting And Farewell Songs (In Four Parts)’, which is thirty-three minutes, and starting out with a more or less ethnic field recording, and then moving over into more field recordings (bicycles, I think at one point) and rattling low percussion samples. There was a nice low-resolution sample pack here, which I enjoyed a lot. It didn’t remind of me anything in particular, and yet a lot of other things. Machinefabriek (again), but also Rapoon, zoviet*france and others from the world of industrialized ambience, or atmospheric mechanizations. Perhaps not really a big new surprise this release, but everything was well-executed and as ambient music it worked very well.

ChainDLK:
This album according to his linear note 'is a trial at merging two worlds together: traditional praise, wedding and funeral songs with contemporary avant-garde music’ but really is based on the juxtaposition of field recordings with ambient music. However the result is less predictable than it could seem as the tracks are structured with a path in mind rather than being an void exploration in search of something musically interesting.
The drones and the field recordings, colored by glitches and noises, of 'Wedding Songs and Funeral Laments’ open this release as an introduction to 'It Doesn’t Belong Here’ focused on the performance of Mia Zabelka using extended techniques to obtain various resonances matching with the underlying soundscape orchestrated by Robert SkrzyÅski. 'Greeting and Farewell Songs (in Three Parts)’ is a quiet and mediative introduction to 'Greeting and Farewell Songs (in Four Parts)’ the longest, quite an half of the duration of the album, track of this release constructed as a musical journey where the drones are the canvas where the field recordings paint the expected mood.
This album tries to search new grounds reasoning on structures rather than searching some weird new sound. It’s not something enjoyable for everyone but it’s worth a listen for the fans of experimental music. Really nice.

Heathen Harvest:
Whether they be perceived as symbiotic, imaginary, or ultimately personal, Micromelancolié‘s It Doesn’t Belong Here is, more than anything else, an album of relationships. The rather intriguing artwork that is presented in its six-panel sleeve hints at this, as each photo incorporates two distinct elements which contrast one another yet are somehow reliant in the same way. They are natural, but have an air of artifice about them.
Micromelancolié is a five-year-old project from Robert Skrzyński, and this is his first release on Zoharum under the moniker. He has also released material under his own name, as well as a variety of other aliases since 2003, including Forrrest Drones, MICROFL▼RSCNCE, and 12two100 with Bartosz Dziadosz of Pleq and Michał Nowacki of Side Result. It Doesn’t Belong Here is my first exposure to his work in any form.
The album begins in a rather composed, still fashion. Static combined with minimally processed field recordings can be heard over top of a low, slowly dissipating noise floor. In its five short minutes, ‘Wedding Songs and Funeral Laments’ sets the tone for some of the drama that lies ahead. The track takes up the implications of the latter half of its title, reflecting a sound that is haunting and not romantic in the least.
What follows is a clear talent for juxtaposing minimal elements together; it is obvious that Skrzyński is a skilled assembler of both sound and sensation. Mia Zabelka contributes her experimental violin treatments to one of the tracks, melding the acoustic with Skrzyński’s treated source material as heavy drones and subdued electronics become emphasized.
The album’s final piece, ‘Greeting and Farewell Songs (In Four Parts)’ is also its longest. Running at thirty-three minutes, the pace can finally be stretched out to cover a wider terrain. Distant voices can be heard singing ever so slightly above the din, at which point they disappear into the void entirely, only to be replaced by a drone growing in intensity as the track progresses.
This perpetual shifting between sound material is where the strength of It Doesn’t Belong Here really lies. There is much beauty to be found within its experimental corridors, and even though the sounds used are not always crystal clear, they benefit from their processed murkiness by way of a clever use of placement and contrast.
The relationships presented here are laid out as only Skrzyński could have intended. In the end, however, they are yours to reassemble, and yours to make the most sense of. It Doesn’t Belong Here is an intriguing world not only to visit, but to belong to.

Felthat:
Polish music scene has a great quality of people making music out of pure fun and will to please composer’s ambition rather than just a showcase adding up to PR of certain picture. It adds a great deal of fresh air among the visage of experimental music which is dominated by names from a few countries and keeps it all very timid.
Robert of Micromelancolié has been around for quite a time and since the first time I met him I knew exactly that he is a powerful sidekick to develop and rise soon. With his glitchy rain of sounds he never seemed to fit in a file of any music that I know apart from few bits which appeared to be just a set of traits that made it recognisable in a way.
His blend of lo-fi field recorded humms of environmental soundscapes, cassettey fuzz, no input mixing board glitches and sampled, processed sounds create a really subtle and intimate soundtrack for really anything that your mind can bent you on. I guess the truth of this vision is the creative process put into reigns and stead of one wholesome unit which also involves some improv but to extent of keeping everything in one nifty piece. Talking about improvisation we have here a shiny gem of Mia Zabelka, Austrian born violinist who acts up as a sonorous oil to the subtly rusty drones giving an extra asset of drama to Robert’s trip.
Bearing in mind how very active and how much diverse the output he leaves – I wouldn’t be surprised if he will surprise me with something as good as this cd or even better

AmbientBlog:
It seems I have missed some things in the past: Micromelancolié is a new name to me, but according to the discography on his site, Robert Skrzynski has already released around 30 titles (cassettes and CD/R) since 2009.Micromelancolié is a great name for his project.
Likewise, „It doesn’t belong here ” is a great album title, since that is exactly how the music sounds: as if it doesn’t belong here.These four sonic paintings are built around field recordings and found sounds.But the surroundings are estranged by merging found sounds, computer electronics, no-input mixing board sounds, microsamples and archival tracks (’on the creative commons basis’).
Ánd even more by the added violin contribution by Mia Zabelka (on the title track).
The track titles have a cultural connotation, too: „Wedding Songs and Funeral Laments”, „Greeting and Farewell Songs”(In Three and Four parts – 4 and 33 minutes, respectively).
It’s like an audiophonic documentary of an alien world – a fascinating world … though at times I doubt if it’s a world you’d want to live in.

Necroweb:
Wer ein großer Liebhaber von Machinefabriek ist, der sollte jetzt die Ohren spitzen oder einfach sofort beim Händler des Vertrauens vorbeischauen.
Das Projekt Micromelancolie nimmt sich nämlich nicht viel von diesen und beehrt uns mit einem soliden Mix aus Loops, diversen Samples, Field Recordings und allerlei anderer Klangwelten.
Der Charakter ist allgemein als ruhig zu benennen, weshalb man nicht auf musikalische Ausbrüche setzen sollte. “It Doesn’t Belong Here” ist vielmehr eine Scheibe, welcher man auch ruhig etwas Zeit eingestehen muss, ist doch gerade der Einstieg nicht unbedingt einfach.
Erstmals mit dem Titelstück in Berührung gekommen, zeigt sich eine richtig atmosphärische Seite auf, welche enorm Schmackes birgt und etwas an TenhornedBeast erinnert – diese düstere Seite passt übrigens sehr gut ins Bild.
Gelegentlich kommt sogar ein experimenteller Charakter zum Vorschein, was aber selbst für ungeübte Hörer kein Problem darstellen sollte.
Nach zwei Durchgängen zündet das Werk dann so richtig, worauf sich gelegentliche Bilder auftürmen, die die Schönheit widerspiegeln, die in manchen Momenten zum Vorschein kommt.
Leider hat diese Angelegenheit aber ein kleines Manko, verliert man doch zwischenzeitlich das Geschehen und wartet hingegen auf Momente, die dadurch in die Länge gezogen und teils unauffällig wirken. Andererseits passt die Band aber auch hervorragend in die Reihe guter Tonträger aus dem Stall Zoharum, was zukünftig aber noch beachten werden sollte, wäre ein zusätzlicher Hauch an Lebendigkeit. Ansonsten bleibt ein solider Silberling mit etwas Luft nach oben, aber auch vorhandenem Potenzial.

Porysowane Płyty:
Przed położeniem się spać warto nastawić płytę, która nas przeprowadzi poprzez granicę jawy i snu. Efekty mogą okazać się zaskakujące. Inne marzenia wywołają drony Eliane Radigue, syntezatorowe improwizacje Terry’ego Rileya, czy zaprogramowane na całą noc „Well Tuned Piano”. Najciekawsze, co może nas spotkać, to śnienie muzyki. Zdarzyło mi się to kilkakrotnie. Gdy zasypiałem w słuchawkach, w pewnym momencie zdawałem sobie sprawę, że płyta dawno się skończyła, a dochodzące mnie dźwięki wygenerowała wyobraźnia.
„It Doesn’t Belong Here” to album kapitalnie nadający się do tego rodzaju eksperymentów z percepcją. Utrzymana w powolnym tempie, umocowana na stelażu dronów o akustycznym rodowodzie, brzmiących momentami jak przetworzenie wiolonczeli, muzyka Micromelancolié wprowadza umysł w stan czuwania. Robert Skrzyński, autor wielu albumów wydanych w oficynach na całym świecie, wyspecjalizował się w tworzeniu preparów łączących dźwięki mechaniczne z organicznymi i akustycznymi. Działając od lat w globalnym undergroundzie, zdołał wypracować swój indywidualny styl, wychodzący od post-industrialnej wrażliwości ku horyzontowi szeroko pojmowanej muzyki eksperymentalnej. Hipnotyczny podkład, automatyczny rytm, szczypta nagrań terenowych – ich proporcje muszą się zgadzać, aby osiągnąć zamierzony efekt: wprowadzić w trans, ale nie znudzić.
Ta sztuka udaje się i tym razem. Płyta skonstruowana została podobnie jak ubiegłoroczne „#p st-m d rn_summertime” – kilka krótkich strzałów na początek i długa kompozycja na koniec. Nocne słuchanie „It Doesn’t Belong Here” utrzymuje jaźń doskonale pomiędzy jawą a snem. Z jednej strony wspomniane już drony pozwalają świadomości odpłynąć, z drugiej – jątrzące się mikroogniska glitchu utrzymują ją na powierzchni. I tak powoli, niezauważalnie, w sposób płynny zsuwamy się do sfery podświadomości. Nawoływanie pasterza, naturalne odgłosy lasu, dzieci na placu zabaw. Przetworzone smyki bez pośpiechu pocierają o struny.
Album kończy wyważona monotonia spreparowanej pętli. Ciąg dalszy należy sobie wyśnić.

Polifonia (Bartek Chaciński / Polityka):
…Micromelancolie, czyli projektowi Roberta Skrzyńskiego, ostatnio tak aktywnemu, że z trudem za nim nadążam. Bo współpracą z Mią Zabelką w utworze „It Doesn’t Belong Here” (tak też nazywa się cała płyta) pokazał mi zupełnie nowe pokłady swoich umiejętności. Przetworzone skrzypcowe brzmienia Austriaczki dają naturalny napęd polskiemu artyście, dodają masy nagraniu i słychać, jak wielką rolę, nawet w tak samotniczej konwencji jak okolice ambientu, dark ambientu i muzyki dronowej, odgrywa kooperacja i wymiana poglądów. Mroki uroki tego utworu powinny wystarczyć za rekomendację, do pięciu minut „Wedding Songs and Funeral Laments” podchodzę raczej w kategoriach przygotowania, wprowadzenia.

Popup:
Podoba mi się sposób w jaki Robert Skrzyński buduje swoje utwory czy wręcz całe albumy. Jego dronowe, ambientowe kompozycje pod powłoką muzycznej mgły, wybrzmiewającej jednostajnie, oferują ogromny zasób dźwięków, brzmień i sampli, które muzyk wykorzystuje na różnej maści sposoby. W niniejszym numerze Popup opowiada jak bardzo zależy mu na tym, aby materiał finalny różnił się od tego wyjściowego. W tym przypadku punktem odniesienia są partie tradycyjnych pieśni pochwalnych, weselnych i pogrzebowych, których widmo przyświeca It Doesn’t Belong Here. Nie są jednak wyczuwalne w prostej do odczytania formie, a raczej zagadkowo ukryte pod przykrywką całego materiału. W tym przypadku płyta Micromelancolié to muzyka strzępków, odrębów, sampli, przetworzonych i stopionych w długie, rozbudowane narracje. O ile pierwszy utwór jest swoistym preludium a tytułowa kompozycja ciekawą współpracą ze skrzypaczką Mią Zabelką, o tyle kluczowe w tym materiale są dwie części „Greeting and Farewell Songs”, razem stanowiące niemalże 3/4 materiału. To w nich najwięcej jest elementów funeralnych, w formie wokaliz wplecionych w szeleszczącą i dostojną warstwę muzyki. Zwłaszcza ostatnie pół godziny to monumentalny, imponujący utwór, z wyrazistym i gęstym dronowym rdzeniem, uzupełnianym wielowarstwowym spektrum muzycznym. Skrzyński ukazuje umiejętność selektywnego dobrania środków, ułożenia ich w wyczerpującej formule, jak i bazowanie na materiale zebranym, który adoptuje na potrzeby swojego języka. Rezonująca kompozycja co chwilę zachodzi się drobnymi interwencjami bądź szmerami, stawiając Skrzyńskiego w szeregu chociażby z takimi tuzami gatunku jak Stars of the Lid. Micromelancolié jest jednak ciekawszy kompozycyjnie, ponieważ różnicuje materiał, budując wielowarstwową narrację, ale przede wszystkim nie wyznacza sobie za cel aż tak ckliwych melodii jak wyżej wspomniani, w wyszukany sposób koncendensując pomysły drone music, nagrań terenowych i przeszukanych archiwów.

1uchem1okiem:
Podobną drogą łączenia wątków dźwiękowych pochodzenia organicznego i syntetycznego podąża na płycie”It Doesn’t Belong Here” Robert Skrzyński aka Micromelancolié. Jego słuchowisko oparte na terenowych rejestracjach, fragmentach pieśni pochwalnych, weselnych i pogrzebowych (wyszperanych z internetowych archiwów), izolacjonistycznym ambiencie, syntetycznych szumach, trzaskach i zniekształceniach, oraz na żywych instrumentach (skrzypce Mi’i Zabelki w utworze tytułowym) mogłyby oferować (co wynika z nagromadzenia elementów składowych) wręcz epickie ekspresje. Jednak w przypadku Skrzyńskiego mamy do czynienia z niezwykłej miary subtelnością w wykorzystywaniu wymienionych środków.
Nazwa solowego projektu Skrzyńskiego nie mogłaby być bardziej adekwatnym opisem jego muzyki, a „It Doesn’t Belong Here” jest tego doskonałym przykładem. To efemeryczna muzyka, bez ściśle określonego początku i końca. Mimo swej demonicznej aury poetycka, wrażliwa i krucha. Zepchnięta na drugi plan, wycofana. To album, który nie trudno zignorować, gdyż nie narzuca się uszom i nie upomina o słuchanie. Bije jednak z niego subtelny blask smutnego, melancholijnego piękna. To nastrojowa plątanina szumów, atmosfer, złowrogich dronów, onirycznych zewów, industrialnych klekotań i orientalnych zaśpiewów układająca się w ascetyczne requiem.
W tym momencie Skrzyński wydaje mi się najciekawszym kontynuatorem twórczości legendarnej łódzkiej grupy Spear. Podobnie jak w przypadku projektu Macieja Ożoga, muzyka zgromadzona na „It Doesn’t Belong Here” rozbrzmiewa nienatarczywie, uwodząc nastrojowością efemerycznych dźwiękowych majaczeń. Panuje na niej romantyczna atmosfera nasycona żałobną liryką, kruchością odgłosów, lapidarnością muzycznej narracji, oraz niepokojem tajemnicy spowitej wibrującymi plamami i mrocznymi dronami.

Darknation:
Micromelancolié to rodzimy projekt za którym stoi Robert Skrzyński. Nigdy wcześniej nie słyszałem jego dokonań a ponoć tworzy on muzykę od roku 2002. Z notki od wytwórni dowiedziałem się większość muzyki ukazał się głównie na kasetach, a ja swojego kaseciaka od dawna trzymam w piwnicy. Widziałem tylko że ostatnio ukazało się coś w standardowym malutkim nakładzie w BDTA (dawna Oficyna Biedota).
Pierwsze dobre wrażenie (oprócz świetnie brzmiącej nazwy) to bardzo ładne fotografie zdobiące ekopaka, które pochodzą z instalacji artystycznej „na owadach” z CSW w Toruniu. Bardzo często kojarzę sobie i słucham pewnych płyt w konkretnym momentach mojego życia. Odkąd pamiętam zawsze mam problemy by zasnąć i często się budzę. ”It Doesn’t Belong Here” fajnie od pewnego czasu wypełnia mój czas podczas bezsennych nocy.
Muzyk na płycie potraktował po swojemu tradycyjne pieśni pochwalne, pogrzebowe i weselne. Całość ma dosyć zagadkowy wymiar, mamy cztery historie które oferują ciekawe podejście do różnych dźwięków i brzmień. Pierwszy numer to delikatne, spokojne wprowadzenie do świetnej tytułowej kompozycji, na której gościnnie pojawiła się austriacka skrzypaczka Mia Zabelka. Utwór zauroczył mnie wspaniałym mrocznym, wręcz złowrogim nastrojem. Rozbudowane dronowe podkłady i nietypowe akordy skrzypiec stworzyły nietypową nierozerwalną całość. Dwie ostatnie kompozycje „greeting and farewell songs” zajmują większą połowę czasu na płycie. Szczególnie ciekawie dla mnie brzmi ponad półgodzinne zakończenie. W nim najbardziej dosadnie odczuwam pogrzebowe nastroje. Świetna w większości dark ambientowa kompozycja, która pozwala odpłynąć i mocno zainteresować.
To co wyróżnia ten album spośród innych to własny styl i odpowiednio celnie wywarzenie wszystkich elementów. Podczas słuchania ma się wrażenie że wszytko jest dobrze przemyślane i umieszczone w odpowiednim miejscu. Czuć jest dużą świadomość muzyka który wie czego chce i potrafi to dobrze przekazać. Dark ambientowcom polecam w ciemno a i bardziej poszukujący słuchacze też będą na tak. A tak swoją drogą, to jakże fajnie jest posłuchać kolejnego polskiego artysty który tworzy na takim poziomie. Tak trzymać!

Musickmagazine:
Współczesna muzyka awangardowa wciąż jest dla mnie terytorium dziewiczym. Co prawda czasem zapuszczam się w te rejony wynosząc z tego interesujące doznania, ale póki co jest to raptem kropla w morzu potrzeb mojej ciekawości ograniczonej brakiem czasu. Nie piszę o tym bez powodu, bo It Doesn’t Belong Here to godzina muzyki z pogranicza ambient, drone i przeróżnych dźwiękowych improwizacji. Opisywanie poszczególnych utworów w przypadku muzyki nie posiadającej mocniej zarysowanych struktur mija się z celem. Daleki jednak jestem od stwierdzenia, że tylko sam dźwięk, jego bogactwo i produkcja są tutaj ważne, choć niewątpliwie ich poziom i szlachetność są niezwykle ważnym elementem całości. Zamysłem autora tych dźwięków było przełożenie pieśni pogrzebowych i pochwalnych na język muzyki awangardowej lub, jak kto woli, ich zbliżenie i faktycznie, począwszy od wyciszonego Wedding Songs And Funeral Laments aż do 33-minutowego Greeting And Farewell Songs wszystko ma tu swoje miejsce, a ich atmosfera ma przełożenie na same tytuły. Warto też dodać, że mimo bogactwa użytych środków (zarówno tych improwizowanych, nagrań terenowych, sampli i loopów) muzyka Roberta Skrzyńskiego jest bardzo jednolita, płynna i ani przez moment nie ma się wrażenia, że składa się z tak wielu elementów, co jest w tym przypadku jej ogromną zaletą. Bardzo interesujące, choć jednocześnie wymagające wydawnictwo, więc nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić co bardziej otwartych na muzyczne eksperymenty czytelników do zmierzenia się z It Doesn’t Belong Here.

Polyphonia:
Robert Skrzyński ukrywa się pod wieloma pseudonimami, ale wydaje mi się, że najważniejsze produkcje artysty sygnowane są aliasem Micromelancolié. Od lat publikuje swoją muzykę w oficynach na całym świecie, a także prowadzi net-labele (49manekinów, 77industry). Jego twórczość plasuje się gdzieś pomiędzy muzyką ambient, drone i noise. Album „It Doesn’t Belong Here” jest pierwszym wydawnictwem Skrzyńskiego w katalogu Zoharum Records.
Na płycie „It Doesn’t Belong Here” artysta wszedł niejako w dialog z tradycyjnymi pieśniami pochwalnymi, weselnymi i pogrzebowymi, choć oczywiście nie da się wprost odszyfrować poszczególnych fragmentów. I tak pierwsze nagranie „Wedding Songs and Funeral Laments” jest jak uniesienie wieka krypty, stanowiące przejście do znakomitej kompozycji „It Doesn’t Belong Here”, w której gościnnie pojawiła się Austriaczka Mia Zabelka. Skrzyńskiemu udało się, dzięki gęstym dronom i trzaskom, wejść w bardzo ciekawą interakcję z potężną barwą preparowanego brzmienia skrzypiec Zabelki. Z kolei miniatura „Greeting and Farewell Songs (in Three Parts)” dobrze wprowadza nas w klimat, jaki Micromelancolié przygotował w najdłuższym nagraniu „Greeting and Farewell Songs (in Four Parts)”. Wyraźnie słychać, że Skrzyński fascynuje się amerykańską odmianą minimalizmu i drone music. W tej kompozycji nie ma miejsca na stateczne rozwiązania, lecz na odpowiednio rozłożone w czasie i połączone ze sobą falujące drony, nagrania terenowe, elektroniczne przestrzenie i zsamplowany głos.
W utworach Skrzyńskiego można zaobserwować niezliczoną serię mikroprzesunięć, ciągłe odrywanie się od banalnej formy oraz swobodne przemieszczanie się w obszarze kilku estetyk. Na płycie „It Doesn’t Belong Here” pokazał, że oklepane formułki nie mają racji bytu, a mianowicie, iż muzyka z pogranicza ambientu/dark ambientu i dronów, jest pozbawiona ludzkich emocji. Artysta dzięki transowej elektronice wręcz wypuszcza z siebie potężny strumień emocji. Nagrania z „It Doesn’t Belong Here” nie są ani patetyczne, ani też nie stały się makabreską. Nie sądzę, aby autor miał zamiar kogokolwiek straszyć i rozśmieszać swoją muzyką, raczej skłaniałbym się w stronę rozbudzania wyobraźni u odbiorcy. Twórczość Micromelancolié mógłbym porównać jedynie do wyimaginowanego procesu odzierania snu z jego niedotykalnej formy.

Puszka Pandory / Mroczna Strefa:
Jakże adekwatny tytuł obrał Robert Skrzyński dla mocno eksperymentalnego materiału, który stworzył w całości z sampli, nagrań dokonanych w terenie oraz różnych świadomie powstałych podczas procesu nagrywania i miksowania trzasków i zgrzytów! Mamy więc kolejny przykład na to, że z dźwięków z tego świata można wykreować coś jakby nie z tego świata. Nie do końca łapię ten pomysł w pierwszej ‘kompozycji’ o tytule „Wedding Songs And Funeral Laments”, bo ani tytuł nie oddaje tego minimalistycznego, wyciszonego, drone’owego ambientu oraz arytmicznych trzasków przewijających się przez ponad 5 minut, ani też dźwięki nie wpasowują się w jakikolwiek nastrój celebracji czy świętowania. Numer tytułowy, już zdecydowanie dłuższy i operujący ciut większą dozą tonów różnej maści, już ma jakieś bardziej zarysowane, jeśli nie wyraziste przesłanie. Wkraczamy tu jednak na terytorium muzycznej awangardy, bowiem nawet jeśli pojawia się tutaj jakaś tekstura rodem z muzyki współczesnej czy przestrzennego ambientu, to na pierwszym planie często mamy zgrzytliwe i drażniące w większych dawkach pociągnięcia smykiem po strunach skrzypcowych (gościnny występ obiecującej austriackiej skrzypaczki awangardowej o imieniu Mia i nazwisku Zabelka) oraz niepokojące trzaski. W porównaniu jednak z pierwszym fragmentem płyty, utwór tytułowy jest stosunkowo przyswajalny. Krótkie „Greeting And Farewell Songs (in three parts)” to elektroakustyczna impresja z dźwiękami trzeszczącej płyty i odgłosami jak by rodem z dziecięcego placu zabaw, co daje intrygujący efekt, ale to jedynie drobna forma muzyczna i przedsmak trwającej 33 minuty kompozycji o nie wiedzieć czemu tym samym tytule, tyle że tym razem „in four parts”. Początek to snujące się dźwięki z zaśpiewem muezzina i narastające, zapętlone, elektroniczne dźwięki, na których autor porozmieszczał różnorakie sample, odgłosy bawiących się dzieci i dopiero tutaj, przynajmniej momentami, słyszymy skąd się wziął tytuł, bowiem przetworzone pieśni lamentacyjne, żałobne, sakralne i celebracyjne stanowią część całości, ozdobioną majestatycznym tłem. Z czasem jednak wracamy do elektroakustycznego i nieco monotonnego zapętlania dźwięków, zniekształconych tonów i zabrudzających muzyczne faktury trzasków i szmerów. Na koniec jeszcze parę słów o autorze i jedynym muzyku kryjącym się pod szyldem MICROMELANCOLIÉ. Robert Skrzyński działa od 2002 roku i ma na koncie sporą ilość różnego rodzaju wydawnictw, głównie kasetowych, wypuszczonych przez niezależne oficyny z całego świata. Polskim miłośnikom post-industrialnej awangardy dał się poznać właściwie dopiero niedawno, a dzięki Zoharum, które wypuściło stworzony w 2013 roku materiał w ecopaku może odnaleźć swoje poczesne miejsce na mapie różnych dźwiękowych wynalazków.

Darkroom:
Autore polacco attivo da ormai circa dieci anni sotto vari monicker (prevalentemente Mikrodepresja e quello in esame), sia nel settore audio che in quello video, Robert Skrzynski mette a punto un’opera di sperimentazione post-contemporanea accostabile ad un’arte astratta ricavata da detriti e avanzi di materiale audio. Le fonti sonore utilizzate sono di natura prettamente elettronica: si va dai temi generati da computer ai loop ricavati da nastri, fino a campionamenti e rumori catturati dall’ambiente circostante. Il risultato è una miscela di anomalie sintetiche talvolta sistemate in modo circolare e ripetitivo, altre basate su una certa linearità ed altre ancora improntate all’improvvisazione. Dei quattro brani di cui è composto il CD, le due parti più brevi intitolate „Wedding Songs And Funeral Laments” e „Greetings And Farewell Songs (In Three Parts)” hanno una struttura glitch-ambient basata su clangori, rumori naturali, ritorni audio e frammenti sonori che si stendono su una tela uniforme, generando un effetto misto di oscurità e mistero. Le tracce più lunghe poggiano invece su imponenti pilastri dronici che garantiscono una certa linearità di fondo: entrambe sembrano dei grandi requiem elettronici, sulle cui onde cupe si staglia materiale scelto ad hoc. Nel caso della title-track, è Mia Zabelska a fornire le note piangenti di un violino in grado di dare un tocco straniante al pezzo. Nella mastodontica e conclusiva „Greetings And Farewell Songs (In Four Parts)” le derive rumoristiche diventano frammenti di mondi sognati e immaginati, da incastonare su un grande monolite percorso da remote voci salmodianti. Ciò che rende singolare l’album è il costante uso di materia audio difettosa e scabra, fatta di click, spezzettamenti e salti, quasi a riutilizzare gli scarti audio presi da un’enorme pattumiera sonora in cui finiscono tutti quei ritagli di rumore accantonati da un mondo che divora tutto lasciandosi dietro una lunga scia di rottami. Il risultato è una musica da un lato futuristica e dall’altro povera nel suo riciclo di suoni avanzati e inutili, convertiti ad una messinscena corale, „tableau vivant” dell’epoca contemporanea. Album d’avanguardia e non per tutti, ma dalle grandi potenzialità concettuali. Commento sonoro per molteplici soluzioni visive.

Maeror / Darkroom Rituals:
Поляк Роберт Скржински в рамках своего сольного проекта «Micromelancolié» плодотворно сотрудничал с дуэтом «Bjerga / Iversen» и с отдельными его участниками, охотно вступал в альянсы со множеством других исполнителей, примеряя различные псевдонимы и личины, выпустил изрядное количество цифровых, кассетных и CD-R-релизов, оставаясь, в первую очередь за счет явной «малотиражности», достаточно незаметным музыкантом. По сути, выпущенный «Zoharum» альбом «It Doesn’t Belong Here» стал первым тиражным релизом Роберта, за что польским издателям стоит сказать «спасибо», так как послушать здесь есть что. Лучше всего о настроении этой музыки скажет название, которым сам Скржински обобщил плоды своего творчества на официальной странице Discogs – «Mikrodepresja». Действительно, звучание у «It Doesn’t Belong Here» вполне депрессивное, или, немного смягчая негативное значение этого слова, меланхоличное: не знаю, как насчет свадебных песен, заявленных а названии первого трека, которые, по авторской задумке, трансформировались в сумрачный гул, но вот в то, что подобной процедуре подверглись похоронные марши, верю охотно. Слово «микро» тоже точно описывает тот уровень, на котором обитают значительные пласты данной музыки: мир неосязаемых и неслышимых микро звуков, порожденных досадными ошибками оборудования, мир сбивчивых шумов, которые составляют основу glitch-эстетики. Объединив все это, «Micromelancolié» получает грустный, зачастую напряженно, но чаще – весьма разреженно и атмосферно звучащий drone ambient, к коему с помощью Мии Забельской и ее скрипки в титульном треке прирастает самолетным гулом и психоакустическими эффектами (например, нервными переборами сильно зажатых струн) все то, что хорошо укладывается в понятие «dark». Это весьма детализированный drone: здесь собраны многочисленные полевые записи, от чьих-то песен и детских криков до грохота обрушающегося на крышу ливня и перестука деревянных предметов; здесь густые эмбиентные завитки, двигаемые глубоко спрятанными пульсациями, выстраиваются в бесконечные повторы опадающих и воспаряющих мелодий, превращающие гулкие просторы композиций в эмоциональные саундтреки к неким пограничным психическим и душевным состояниям, к которым слушатель медленно продвигается вдоль наэлектролизованных линий выкрученных спонтанных сигналов, потрескиваний и радиопомех. Не оставляющая безучастным работа, впору подходящая для сумерек поздней осени, но хорошо воспринимающаяся и сейч