Mammoth Ulthana

Polifonia (Bartek Chaciński/Polityka):
Nie do końca przypadła mi do gustu okładka „Panoptikonu”, za to jej autor – Jacek Doroszenko – wykonał moim zdaniem świetną robotę na duetowej płycie z Kołackim pod szyldem Mammoth Ulthana (Huta/Zoharum). Przepiękny „Mine” oferujący połączenie szumów i gęstych partii perkusjonaliów to dla mnie rodzaj organicznej odpowiedzi na kompozycje Xenakisa (słynna „Concret PH”), przenoszący ten rodzaj eksperymentów w jakieś cieplejsze i zwyczajnie urokliwe rejony. Doroszenko jest tu odpowiedzialny za dźwięki elektroniczne, Kołacki — za akustyczne wątki. Wciągnął mnie też „Path” zbudowany na rozbudowanej partii perkusyjnej. Niby zawędrowaliśmy daleko od The Necks, ale jedno się powtarza – pewien stan skupienia na dźwięku wracający też na płycie Mammoth Ulthana. Album jest znakomicie nagrany, ale to już w zasadzie norma w wypadku wszystkich nowych produkcji z obozu Hati i okolic, który – co mnie cieszy – ma się coraz lepiej i nie bez przyczyny duet Iwański-Kołacki bierze udział w serii koncertów zapowiadanych na przełom listopada i grudnia w Londynie. Jazz and Experimental Music from Poland to zestaw, którym w tym akurat momencie możemy zawstydzić Brytyjczyków. Kto nie wierzy, niech kliknie na powyższy link. Albo nie zajrzy na PopUp – czyli do medium blisko związanego z inicjatywą. Dziś na tyle ponury dzień, że uwierzcie, mój optymizm bierze się ze stanu polskiej sceny muzycznej, nie zza okna.

Heathen Harvest:
For me, even before hearing the music, it’s all too easy to quickly become interested in Mammoth Ulthana. Perhaps it is partially because they are from Poland; a country which I recently found out I may have an ancestral connection with through my grandmother. More so, it has to do with the fact that these two individuals are artists in the truest sense of the word, much like Jan Carleklev of Sanctum. Knowing that the people behind the music are only using music as one aspect of communication creates an appreciation that goes well beyond the normal recognition of musical abilities, for artists such as these see the world in a different way than someone who is merely a musician (I say merely not as a lesser, for this is much more than I shall ever be — artists simply have a different method to creation). Finding out that even the order of the songs is in question — certain tracks can be skipped without the intention of fitting into the song that follows immediately after, or a completely different one — shows a level of cognition that is absolutely intriguing.
Overall, I am forced to pay attention to this, as someone who appreciates an artistic intent that rises above the twisting of a few knobs, which many in the vast experimental world are guilty of. While one of these members is creating installation pieces, the other is known for his work with HATI, whose split with Z’ev I reviewed a while back, and has collaborated with the likes of John Zorn. It is clear that this is something to take note of. Many different directions coincide to find the sound that is perfect for them; some are organic in nature while others are purely digital. This approach fits into the aesthetic as a whole, for they are both of the ancient tribe they are named after, as well as the modern world. The presentation itself, throughout the album and website, is often of pseudo-sigil images which also look digital in essence, a combination of archaic esoteric worlds and the modern technological phenomenon in which we live. Truly, these individuals combine the past, present, and future, shifting between various worlds and creating environments which reflect all of them, and in particular their relation to each other.
Carious ambivalence mutates into various noises, wires cross with neurons, and bones mix with soundboards to create an ambiance that is never quite stagnant enough to evoke anything beyond ephemeral and fleeting fillings. Curious spooks arise squeaking and buzzing while ancient tones infiltrate the being in a confusing manner, as the madness of a computer board becoming fried evokes abysmal intonations. Scattered yet precise obsequious noises dissipate as bells return the listener to home, the hypnosis is over while sequentially just beginning. Crystalline vibrations construct places where the mind can wander, yet the quintessential question of who is pulling the strings is consistently being asked.
I am never quite sure of what to make of this, and for that reason, I appreciate the distaste in my mouth as I swallow yet another high-pitched squeal and nearly succumb to narcoleptic mania. It never settles enough to create any distinct ambiance, instead focusing on the interweaving of worlds collapsing upon worlds. Like a dream within a dream within a dream, each semi-conscious state seems to be another layer. Various gongs and bells and chimes and other so-called natural sounds create a faux serenity which is in a constant state of flux, yet I admit my succumbing fatigue as this presses on. At times, this seems so serene I almost trust and allow myself to be taken away, until more obscure noises are added of things being shaken. Still, when it is all said and done, I cannot fully slip into the dream they try to weave.
The aforementioned concept of certain tracks either being a prelude to the next track or the following one seems a bit odd, as it seems that any order of these songs would create a similar effect. It simply does not seem that any order of these songs would build in a distinct way like a traditional album does. This may take multiple listens to distinguish any necessary change within the order that the tracks are laid out in, as opposed to the route one can take.
Tracks like “Hybrid” are a harsh reminder of why you never want to get too cozy with this album. Persian noises arrive unexpectedly — Djinns erupting from a bottle perhaps — a computer itself erupts in the digital spectrum with human-like agony. Rattles and much more are used to disrupt and disturb the listener, suddenly emanating from the shadows, while electronic sounds continue on their path in what seems to be a battle between the ancient world and the new. As an example, this song could continue on as it is laid out on the track list into “Path”, or can be followed by the following track, “Nocturne”. Again though, these tracks are not distinct enough where it seems all that relevant, but it is an interesting concept to be played around with.
As stated previously, an album like this self-titled effort is certainly interesting in its various usage of sounds. What it does lack is an emotionally viable presence, of sadness or terror for example, or the esoteric angles that are contained within much of the world of dark ambient that gives it its power. This is an album more with a different way of approaching music, and certainly its hypnagogic effect is to be noted as well, although this is not of the caliber in that sense of, say, Robert Rich, or even the events that one Elm Outcault has hosted on the west coast.
Overall, the richness of the music where it does have a calming effect makes it highly suggestible for musicians, but not so much for the fans of experimental and ambient music. Many aspects of this are enjoyable; it just simply lacks that something extra to make this a monumental and memorable experience.

Vital Weekly:
A duo, Mammoth Ulthana, of Jacek Doroszenko and Rafal Kolacki, combining oriental gong set, bells, animal horns, pipes, ethnic drums and singing bowls, but also computer software. It’s the combination of some obscure traditional music ritual meeting up with the latest electronic music software. You could be sitting next to a campfire in the Tardis, with a shaman disguised as a time traveler, if you catch my drift. Of course, I am never that spiritual, but perhaps that’s also because I have more mundane tasks to perform. I’d rather load up with peyote and write a review of this while on that, but such is never possible it seems. For one, I have more reviews to write in the afternoon and I am not Hunter Thompson. I can hear there some skill in this music, and they perform it very well. Mammoth Ulthana have set themselves a task, playing spiritually inspired music, with ancient and modern means and it works very well. When you decide to stay sober (no drugs, no candles, no incense, no mother nature, no campfire, or anything else to set the mood), then you might feel this music is a bit too much of cliche, walking perhaps a very easy path, along very common musical ideas if you want to bring something magical or ritual. Perhaps this kind of music doesn’t require such notions as innovations?
Whenever there is no new music to digest, I return to my collection and see what I have – I guess a pretty normal activity if you love music.

ChainDLK:
This project from Jacek Doroszenko and Rafal Kolacki is based on a combination of traditional acoustic instruments and sounds generated by computer software. This way the overall result is a blend of world music and ambient with interesting moments continuing in the tradition of projects that looks to oriental ethnic instruments, known in theatre for the construction of sound effects, often used in ambient projects by various artists.
The rattles of „Prelude” open this release and suddenly the electronics tries to dialogue rather than simply juxtapose. „Ballade” starts focusing on beats and then it begin to create a quiet soundscape as a bridge for the return of the drums. „Impromptu” deals with dark ambient territories while „Mine” depicts a quiet musical picture of a peaceful moment. „Interludium” is a long track that starts with a drone until in the second part the animal horns are used to reconstruct almost a field recordings of a forest. „Hybrid” is a real interlude to the last two tracks: „Path”, a track that juxtapose a development focused on ritualistic mood and a more cinematic one, and „Nocturne” a quiet and dreamy soundscape with a noisier central section.
This is not a ground breaking album but is really well written and is full of subtle details that are revealed by repeated and curious listenings. Recommended.

Brutal Resonance:
I started this review pretty wide awake after a morning of home made eggs, sausage, and home fries, but now that I’ve gone through this album, I feel as if a lullaby was sung unto my ears by an angel and drifted me slowly into the dream world. However, this weird project mixes and toys with dark ambient and electronics, throwing in acoustic sounds with new age mentality. It’s extremely interesting to see how it all smashes together to create such peaceful and harmonious relaxing music.
Just like a project I reviewed just about a week ago, this music is meant to help cure the soul and set imbalances into their natural state. And, well, I suppose it’s just a stroke of luck that I handpicked this release out of everything else. It’s always nice to listen to dark ambient and natural music, but when it can relax a man so much to the point where the desire to sleep takes over all else, it’s a work of art.
Whether it’s man made sounds placating your ears, or the simple sounds of nature (such as birds chirping as they would on a peaceful summer morning), or even the electronic tendencies of the duo seducing your senses, there’s a whole lot of love you need to give to this album.
What’s most interesting about the album is how it branches. On their official page, if you take a look at their tracks, there’s three different paths one could take. From Impromptu, you can finish your journey by continuing onto Mine. Or, you can take the main path, which ends at a split. Like so many stories told before, you have two options. Either you can listen and end with Path or Nocturne. Whatever direction you should choose to take, you’ll find yourself in Nirvana.
I honestly love this album. While it’s not the best I’ve heard, it certainly deserves a place in anyone’s collection. While it’s fun and exciting to listen to hard music every once in a while, there needs to be a time and a place when you decide to just sit back, relax, and enjoy life for what it is. And Mammoth Ulthana has created such a poetic album that can invoke both your mind and body into such a state.

Kulturterrorismus:
HATI zelebrieren (seit über 10 Jahren) organische Ritualmusik auf höchstem Niveau, die die beiden RAFAŁ’s dahinter scheinbar NICHT auslastet. Wo sich RAFAŁ IWANSKI in den Projekten X-NAVI:ET & PRSZR verwirklicht, rief RAFAŁ KOŁACKI (mit JACEK DOROSZENKO) die Formation MAMMOTH ULTHANA ins Leben, womit er Mitte 2013 das gleichnamige Debüt präsentiert.
ZOHARUM RECORDS, das sich nicht nur innerhalb Polens zu einer festen Größe entwickelte, veröffentlicht das Debüt von MAMMOTH ULTHANA in Kooperation mit HUTA ARTZINE. Wer edle gestaltete Verpackungen schätzt, sollte sich das Digipack von MAMMOTH ULTHANA nicht entgehen lassen, für welches sich PINEUM(.com) verantwortlich zeigt.
Schamanismus, Naturverbundenheit, Geschichte & Esoterik(?) bilden die inhaltlichen Grundpfeiler von MAMMOTH ULTHANA‘s Debüt, dessen Atmosphären flux in den Schoss von Mutter Natur versetzen. Freunde der Perchten könnten von MAMMOTH ULTHANA auch angetan sein, auch wenn die Polen auf großes TamTam verzichten und eher die leiseren Töne anschlagen.
Alleine für das handwerkliche Können von RAFAŁ KOŁACKI lohnt sich das Debüt von MAMMOTH ULTHANA, das  JACEK DOROSZENKO mit Ambient Klangflächen untermalte. Letztendlich stellen  MAMMOTH ULTHANA eine detaillreichere Variante von PRSZR dar, deren feinfühlige Atmosphären in Gänze packen/ ergreifen und mitnehmen! Heißt, MAMMOTH ULTHANA sind keine Antwort auf PRSZR, sondern zeigen sich als eigenständige Einheit, wessen Qualität auf ganzer Länge überzeugt.
Fazit:
Ritualmusik in Kombination mit fließendem Ambient, definiert das selbst betitelte Debüt von MAMMOTH ULTHANA perfekt, das in Ansätzen definitiv an HATI erinnert, aber eigenständige Sphären aufweist, die nicht direkt an PRSZR gemahnen! Heißt, Konsument(-inn)en, welche Ritualmusik in jeglicher Form schätzen, müssen dieses kurzweilige Debüt von  MAMMOTH ULTHANA unbedingt ihr Eigen nennen – meine absolute Empfehlung!

Darknation:
Debiut Mammoth Ulthana to dla mnie jedna z najlepszych płyt tego roku. Gdy zobaczyłem zapowiedź wydawnictwa już wtedy wiedziałem że będzie to coś dla mnie. Pewnie nazwa projektu to będzie dla Was nowość ale duet który go tworzy jest Wam zapewne dobrze znany.
Rafał Kołacki znany mi głownie z Hati, ale warto wspomnieć także o Molok Mun, Fiki Miki Black Power Trio, Carate Cojak czy też bardzo ciekawy projekt audiowizualny o Toruniu „Tonoplis”. Rafał jest współorganizatorem festiwalu sztuki dźwięku CoCArt i współautorem radiowej audycji „Na falach Martenota”.
Jacek Doroszenko, artysta który stworzył logotyp Uniwersum Metro 2033 i oprawę graficzną książek Metro 2033 i Metro 2034. Doroszenko zajmuje się głownie sztuka multimedialną, projektowaniem graficznym i zjawiskami dźwiękowymi. Warto przytoczyć kilka Jego zrealizowanych projektów: Huta Artzine, Tonopolis, Sonorury, Chop&Tonic i Nocturnes Online.
Na Mammoth Ulthana Kołacki odpowiada za: gongi orientalne, misy tybetańskie, etniczne instrument perkusyjne, rogi zwierzęce, grzechotki, rury, dzwonki. Natomiast Jacek stworzył dzwięki za pomocą elektroniki, losowych przedmiotów dźwiękowych i cyfrowego pianina.
To czym mnie ujęła ta płyta to niesamowite przenikanie się elektroniki z tradycyjnymi często etnicznymi instrumentami akustycznymi. Główną rolę odgrywa tutaj improwizacja, ja jednak wyczuwam w niektórych utworach wyraźny dźwiękowy fundament. Choć tutaj pewnie daje znać o sobie duże doświadczenie obu muzyków. To co słychać od samego początku to ładne brzmienie gdzie udało się uchwycić świetny balans tradycyjnych instrumentów i subtelnej nienachlanej elektroniki. Oba style niezwykle fajnie tutaj ze sobą współpracują tworząc nietypową i zaskakującą jedność.
Czego możecie się spodziewać po krążku? Na pewno wspaniałej odskoczni od otaczającego nas pędzącego świata i gonitwy o chleb. Jeśli szukacie oddechu od dźwięków miasta zaręczam że nie będziecie zawiedzeni. Fanów ambientowych brzmień i postindustrialnych klimatów nie muszę dalej zachęcać. Inni otwarci słuchacze myślę że także będą zadowoleni. Nie wspomniałem wcześniej że koncepcja ideologiczna projektu jest zbudowana wokół wizji plemienia Mammoth Ulthana, prastarej społeczności szamanów, co zawodowo zostało uchwycone na oprawie graficznej albumu autorstwa Ewy Doroszenko. Polecam, świetna robota!

Santa Sangre:
Nie wiedziałem czego się spodziewać po Mammoth Ulthana. Nic ta nazwa mi nie mówiła, jedynie nazwisko jednego z członków okazało się znajome – Rafał Kołacki to jeden z członków HATI. Zestaw instrumentów obsługiwany przez dwójkę muzyków wskazywałby albo na improwizowane eksperymenty dźwiękowe, albo romans z brzmieniami pierwotnymi, spoza naszego kręgu kulturowego zarówno w kontekście czasowym, jak i geograficznym.
W istocie przeplatają się tu obydwa podejścia. Ciepły i statyczny charakter muzyki odczuwalny jest od samego początku. Środek lata, żadnych odgłosów cywilizacji, tylko czasem delikatny szum liści albo brzęczenie przelatującego obok owada. Niewielu jest artystów, którzy potrafią sprawić, że czas literalnie staje w miejscu. Na szybko do głowy przychodzi mi tylko Celer oraz przede wszystkim Stefano Musso i jego Alio Die. Mammoth Ulthana to jednak troszkę inna muzyka, choć nie da się ukryć, że pewne rozwiązania są wspólne dla jednych i dla drugich. Z umiejętnością zaklinania czasu na czele. A taki “Mine” mógłby spokojnie znaleźć się na którejś płycie Stefano.
Ale z czasem coraz częściej odzywają się ciągoty muzyków do eksperymentowania. Oparty na perkusjonaliach “Impromptu” dość wyraźnie zbliża sie do dokonań wspomnianego HATI. W tym, jak i w kilku innych fragmentach kluczową jak mniemam rolę odgrywa improwizacja. Muzycy stawiają sobie kilka ogólnych założeń co do kształtu utworu, brzmień, jakie mają zamiar wykorzystać i ruszają w podróż w nieznane. Np. na przestrzeni całego “Interludium” sunie bardzo nastrojowy dron, wokół którego wirują kolejne efekty dźwiękowe, misy tybetańskie, śpiew ptaków (chyba sztucznie wygenerowany, choć nie jestem pewien), a nawet coś na kształt angażujących – przepraszam za niefortunne określenie – aparat ustny eksperymentów Francesco Paladino.
W pozostałych utworach również przeplata się senny klimat z bardziej awangardowym, czasem nawet lekko jazzującym podejściem, jak np. delikatne przekomarzanie się basu i perkusji w “Hybrid”. Nie ukrywam, że dla mnie określenie “muzyka eksperymentalna” jest nierzadko synonimem określenia “muzyka niesłuchalna”. Akademickie, pełne samozachwytu zgłębianie coraz bardziej abstrakcyjnych sfer dźwiękowych, pogarda dla harmonii i kompozycji… nie, to nie dla mnie. Ale czasem zdarzają się płyty, gdzie jedno nie stoi w sprzeczności z drugim. Takie jest “Mammoth Ulthana”, gdzie muzycy nie żałują sobie w kwestii poszukiwań, tworząc jednocześnie jak najbardziej przystępną rzecz. Album nawiązuje do muzyki i kultury pierwotnej, ale nowocześnie, bardzo dobrze brzmi. Elektronika jest tu nienachalna i ładnie podkreślająca żywe, akustyczne brzmienia.
Wspomniałem w tej recenzji dwie nazwy, Alio Die i HATI. Przesłuchałem płytę jeszcze raz i doszedłem do wniosku, że Mammoth Ulthana mieści się dokładnie pośrodku, w połowie drogi pomiędzy oboma projektami, co wcale nie oznacza bycia ich marnym epigonem. Jeśli lubicie jeden albo drugi, warto dać szansę płycie. Jeśli tak jak ja, lubicie obydwa, na pewno wam się spodoba. Jeśli ich nie znacie… to i tak posłuchajcie, bo dostrzegając znajome, mniej lub bardziej świadome wpływy i tak muszę stwierdzić, że udało się panom Doroszenko i Kołackiemu stworzyć interesujące i niebanalne dziełko.

Only Good Music:
Muzycy Mammoth Ulthana starają się wcielić w życie fenomen doświadczania rzeczywistości poprzez medytację dźwięku. Tu rodzi się pewien kłopot dla mnie jako recenzenta. Inaczej niż zwykle odsłuch tego albumu podzielić musiałem niejako na dwa etapy: pierwszy, w którym bez komentowania, oceniania i myślenia o dźwiękach,  bez dzielenia ich na dobre i niedobre, lubiane i niechciane – po prostu skupiałem na nich uwagę oraz drugi stricte recenzencki, w którym starałem się zwrócić uwagę na potencjalne unikalności w formie muzycznej.
Pozwolę sobie szereg przeżyć estetycznych, których doznałem podczas konsumowania albumu Mammoth Ulthana zachować dla siebie. Z prostego powodu: każdy, kto sięgnie po ten album musi wypracować własną ścieżkę eksploracji tych dzięków. Dla przykładu: intensywny gong, brzmiący niczym dzwon w „Impromptu” (w moim odczuciu) paradoksalnie wycisza niemal tak samo jak łagodna melodia utkana z deszczu i dzwonków w „Mine” – kogoś innego będzie rozpraszał. I tak będzie na każdym kroku.
W takim kontekście, drugi etap to prawdziwy dylemat: jak językiem uniwersalnym przekazać niuanse tej muzyki? Spróbuję. Zwróćcie uwagę na charakterystyczne długie frazy, które przecinają niespodziewane zdarzenia dźwiękowe: intensywniejsze akcenty (moje ulubione w „Hybrid”), czy swobodniejsze traktowanie dysonansu. Wzajemne przenikanie się instrumentów akustycznych, odgłosów różnych przedmiotów generujących nieprzewidziane dźwięki oraz sampli tworzy bogatą (jak na ambient) ornamentykę, która w wielu przypadkach niejako przedłuża żywot pojedynczych dźwięków o szybko znikającym brzmieniu. W formie muzyki Mammoth Ulthana nie chodzi tylko o sam wkład materiału, zastosowane metody oraz pozyskane z różnych źródeł dźwięki, ale przede wszystkim o sposób porządkowania zajść formalnych.
Jest taka scena w filmie „Mistrz i kopistka” (reż. Agnieszka Holland), w której Beethoven wypowiada bardzo znamienne słowa: „Wsłuchaj się w ciszę. Najpierw pojawi się nieznośna pustka. Musisz wsłuchiwać się w nią intensywnie, tak intensywnie, żeby ją usłyszeć. Później, z tej pustki wyłoni się muzyka…” Czyż nie jest to istota medytacji dźwięku?

Popup:
Pod nazwą Mammoth Ultana Jacek Doroszenko i Rafał Kołacki prezentują muzykę elektroakustyczną, łączącą komputerowe struktury i faktury z brzmieniami tradycyjnych instrumentów akustycznych, w dużej mierze perkusjonaliów wykorzystywanych nierytmicznie. Medytacyjność, surowość, zakorzenienie i dialog z miejscem to charakterystyczne cechy twórczości Kołackiego w różnych projektach. Tym razem miejsce i czas są jednak wyimaginowane, choć muzyka ma charakter nocny. Elektronika Doroszenki, wedle mojej wiedzy dotychczas działającego częściej na polu wizualnym a nie muzycznym, jest w tym zestawieniu elementem ocieplającym, rozpuszczającym. Leniwa atmosfera staje się polem ciekawie zorganizowanych zdarzeń dźwiękowych, migocących pod powierzchnią dronów, szmerów i dysonansów, nie niszczących jednak ogólnej przystępności płyty. Rytmu jest niewiele, a gdy się pojawia, to służy lekkości. Właśnie przystępność wydaje mi się największą niespodzianką albumu – wychodząc od strukturalnego zrębu poszczególnych utworów i całościowego pomysłu na dźwiękową aurę, Doroszenko i Kołacki tworzą ładną, niemal relaksującą muzykę, która nie ociera się o banał i ma w sobie improwizacyjny pierwiastek.

Tegosłucham.pl:
Album przynosi muzykę intrygującą i tajemniczą. Wyrafinowana elektronika i brzmienia akustyczne przenikają się tutaj tak harmonijnie, że często nie wiadomo z jakiego źródła pochodzą dane dźwięki. Utwory wydają się posiadać wewnętrzną dyscyplinę kompozycyjną, jednak przeważają partie improwizowane. Figury rytmiczne rzadko wysuwają się na pierwszy plan, a jeśli już, to nie niosą ze sobą transowej motoryki; raczej potęgują nastrój („Ballad”). Gdzieniegdzie słychać echa muzyki konkretnej czy minimal techno, jednak dominują metafizyczne, ambientowe pejzaże. Dźwięki mis tybetańskich i gongów rozlewają się po horyzont jak uchem sięgnąć, kierując uwagę w stronę rytualnej, mistycznej muzyki orientu. Ale to nie jedyne skojarzenia. Niektóre fragmenty płyty (niepokojący „Impromptu”) przywołują na myśl HATI, którego muzykiem jest Kołacki, wykorzystujący i tutaj podobne instrumentarium. Z kolei oniryczne, dźwiękowe mgły mogą przypominać dokonania gigantów kosmicznego ambientu z Biosphere na czele.
„Mammoth Ulthana” to propozycja wymagająca od słuchacza całkowitego zaangażowania. Sztuka ta odwołuje się bezpośrednio do wrażliwości i emocji. A że nie ma tu żadnej narracji, każdy może odczytywać ją po swojemu. Dla mnie jest to muzyka doskonale odzwierciedlająca ład, dynamikę i różnorodność natury. Kojące, medytacyjne fragmenty doskonale współbrzmią tu z gwałtownym, postindustrialnym hałasem. Majestatyczne drony wibrują wśród szumów i trzasków, a futurystyczne brzmienia przenikają się z dźwiękami dotykającymi pierwocin i przypominającymi, czym była sztuka u swojego zarania. Gdy słuchałem tej płyty przed oczami pojawiały mi się obrazy różnych światów nachodzące na siebie jak klisze. Tworzące się w ten sposób ilustracje stanowiły organiczną całość zawieszoną jakby poza czasem.
Warto zwrócić również uwagę na szatę graficzną wydawnictwa autorstwa Ewy Doroszenko. Na zdjęciach widzimy zamaskowanych artystów, wcielających się w role szamanów tajemniczego plemienia Mammoth Ulthana. Równie zagadkowo wyglądają piktogramy zamieszczone wewnątrz okładki jak i sam logotyp grupy. Całość doskonale koresponduje z dźwiękową zawartością wydawnictwa. Jednym słowem: to oprawa godna jednego z najoryginalniejszych debiutów tego roku.

Mroczna Strefa/Puszka Pandory:
I znowu mamy w akcji niezłomnego Rafała Kołackiego, znanego między innymi z HATI. Tym razem pod szyldem MAMMOTH ULTHANA, gdzie rzeczony kreator dźwięków pojawia się wraz ze swoim kolegą Jackiem Doroszenko. Obaj postanowili połączyć ze sobą elementy muzyki akustycznej, elektronicznej, etnicznej i plemiennej, by ukazać swoje wyobrażenie, jak żyła prastara społeczność szamanów Mammoth Ulthana. To raczej zjawisko multimedialne, gdyż naprawdę trudno sobie wyobrazić te dźwięki bez wizualizacji i żywego grania tych dźwięków w obecności zebranego w jakimś małym klubie audytorium. Inna rzecz, że to, co umieszczono na srebrnej blaszce faktycznie brzmi, jak gdyby było nagrane gdzieś „na żywo”. Przestrzenny sound improwizowanych kompozycji dodaje temu materiałowi dodatkowego smaczku i sprawia wrażenie szalonego, rozedrganego w swojej formie performance’u, gdzie dwóch muzyków obsługuje różne akustyczne instrumenty perkusyjne i wspomaga się komputerami. Nagromadzenie różnych brzmień owocuje prawdziwą gęstwiną użytych tutaj gongów, dzwonków, fletów, rogów oraz roztaczającej się gdzieś obok i ponad tym elektroniki. Poszczególne utwory są pozbawione tradycyjnie pojmowanych linii melodycznych, a w zamian za to skupiają się na wprowadzaniu słuchacza w silny trans i działają jak swoisty narkotyk, który wdychany przez uczestników ma tę umiejętność, że każdy może odbierać te ciągi dźwięków w indywidualny sposób. Rytualistyczno-ambientowy przekaz potrafi jednak zaskakiwać odmiennością poszczególnych fragmentów oraz ich nieprzewidywalnością. Weźmy choćby tytuły utworów oraz to, co się pod nimi kryje. „Prelude” trwa prawie 10 minut, „Ballade” nie ma praktycznie nic wspólnego z tą formą muzyczną, natomiast „Interludium” okazuje się najdłuższym numerem na płycie. Albo prawdziwa perła na tym albumie, czyli „Mine”, która klimatem i przestrzennością wykazuje wszelkie cechy minimalistycznego i czarownego post-rocka, którego nie powstydziłby się nawet SIGUR ROS. Wspomniane już „Interludium” to też prawdziwa hybryda minimalizmu elektroakustycznego grania, za to intrygująca wysuwającymi się na pierwszy plan hałasami pochodzącymi z uderzania różnych blach, łoskotu przesuwanych sprzętów i ogólnie naturalistycznymi dźwiękami, natomiast w tle pobrzękują gongi i dzwonki, a elektronika spełnia wiodącą rolę gdzieś w tle. „Hybrid” to z kolei awangarda w najczystszej formie, nie obawiająca się sięgać po najbardziej zeschizowane rozwiązania. Eksperyment autorstwa MAMMOTH ULTHANA uważam za udany, jednak jest on skierowany głównie do naprawdę wytrawnych i będących ‘w temacie’ koneserów elektroakustycznych dźwięków.

club|debil:
Mammoth Ulthana, der ungewöhnliche Name, den die beiden Musiker Jacek Doroszenko und Rafal Kolacki für ihr Projekt gewählt haben, stammt von einem (real existierenden oder fiktiven – ich weiß es nicht) Stamm aus der Zeit, als die Menschen noch im täglichen Kampf um das Überleben durch die Welt zogen. Genauer beschreibt der Name die Schamanen, die die Verbindung zur Geisterwelt hielten. Und so klingt dann auch die Musik auf dieser CD, nach schamanischer Trance und Reisen in phantastische Welten. Dabei haben die beiden Musiker den Sound nicht so roh gelassen, wie er wohl noch bei unseren Urahnen erklang, sondern elektronisch eingebettet und so auch für das Ohr des modernen Menschen angenehmer gestaltet. Anders als viele Cuts & Clicks Musiken – eine Technik, die hier auch verwendet wird – klingt „Mammoth Ulthana“ jedoch weich und träumerisch, ohne in Richtung Esokitsch abzugleiten (was anhand der Instrumentierung durchaus hätte passieren können). Dezenteste Geräusche harmonieren mit zarten Melodien, das Tempo ist die meiste Zeit sehr verhalten. So entsteht eine ein mystisch-ambiente, fein ziselierte Klangwelt, die den Hörer nach einigen Anläufen gefangen nimmt. Einen Vergleich habe ich nicht zur Hand, Mammoth Ulthana sind schon recht einzigartig. Am besten, man nennt das Ganze wohl (ähnlich wie bei den Hybryds) „Stammesmusik fürs 21. Jahrhundert“. Anfangs hatte ich ziemliche Schwierigkeiten mit diesem Album, es fehlte mir etwas an Struktur. Mittlerweile finde ich das Werk gut. Manche Dinge brauchen halt ihre Zeit…
Das grafische Konzept der CD ist wirklich großartig, da können andere Künstler von den Mammoths bzw. von Pinuem noch einiges lernen.

Necroweb:
Allein schon die instrumentale Beschaffenheit einer Veröffentlichung kann überaus ansprechend wirken. Dies beweist auch “Mammoth Ulthana”. Das gleichnamige Projekt Mammoth Ulthana ist mit ihrem Erstwerk beim polnischen Vorzeigelabel Zoharum gelandet, welches bekanntermaßen für experimentelle und ambiente Klangwelten eine Vorliebe hat.
Da passt dieses Duo perfekt ins Raster und wartet hier nicht nur mit traditionellen Instrumenten auf, sondern verwendet unter anderem auch Tierhörner, Klangschalen, orientalische Gongs und Pipe. Dies spiegelt sich auch in gewisser Weise im Namen dieses Duos wider, war Mammoth Ulthana doch eine Gemeinschaft aus Schamanen und Paladinen, die mit Geistern kommunizierten, um im Namen der Gemeinschaft Ruhe und die Lösung von Problemen zu finden – eine sehr interessante Angelegenheit, welcher man sich da angenommen hat.
Das Resultat lässt sich als mystisch bezeichnen und erinnert gelegentlich etwas an Halo Manash.
Die beiden Musiker erschaffen Momente der Entspannung und des Träumens, und Stücke wie “Impromptu” oder “Mine” versprühen eine wunderbare Atmosphäre. Dieses Niveau kann man über die gesamte Zeit halten.
Begeisterung kam bei mir jedoch nach dem ersten Kontakt noch nicht so wirklich auf, wenngleich der Eindruck schon recht gut ist. Seine volle Entfaltung findet “Mammoth Ulthana” aber spätestens beim zweiten Start.
Das Werk sollte jedoch keinesfalls nebenbei gehört werden. Vielmehr gilt es, sich intensiv mit dieser Welt zu befassen, birgt sie doch viele Reize und verdammt angenehme Momente.
Deshalb kommt das Debüt dieses Duos auch besonderes in ruhigen Augenblicken zum Tragen, weshalb man den richtigen Zeitpunkt zum Hören wählen sollte.
Mammoth Ulthana bieten letztendlich eine überaus gelungene Vorstellung ihres Könnens, welche Lust auf mehr macht und fraglos eine Bereicherung für jeden Freund ritueller Ambientklänge darstellt.

Darkroom:
Mai sazia di dare spazio alla sperimentazione più originale, soprattutto se proveniente da band connazionali, la polacca Zoharum partecipa con Huta Artzine al battesimo dei Mammoth Ulthana, curioso duo che vede coinvolto il già noto Rafal Kolacki, ideatore del progetto Hati, e Jacek Doroszenko, poliedrico autore e designer, attualmente attivo su più fronti artistici. Il concept prende vita dagli Ulthana Mammoth, antica tribù di sciamani e guerrieri che si ponevano come mediatori con l’aldilà. I sentori magici di un tempo mitico ormai perduto vengono trasferiti nella modernità, ed in particolare nella musica, creando una miscela elettro-acustica che in otto uniformi tracce vede appaiati i marchingegni dell’elettronica contemporanea con i suoni di strumenti tradizionali come il gong, le campane, i corni, le percussioni tribali ed altri ancora. Ne viene fuori una formidabile quintessenza in cui si intravedono partiture glitch e cibernetiche, così come esotismi ancestrali ed echi di civiltà lontane. I due universi si compenetrano ricreando il passato con il supporto della modernità: a tratti si sente la vicinanza stilistica con Hati, soprattutto nelle percussioni che 'tribalizzano’ strumenti attuali, sebbene l’operazione abbia globalmente una valenza molto più evocativa e di sottofondo. Nel complesso un’idea ardita e ricercata ma messa in piedi da gente capace e sorretta da presupposti chiari che potrebbero, in certo qual modo, ricordare anche nomi del versante folk come gli Árnica. L’album risulta essere un viaggio singolare all’interno della musica sperimentale, un’eco di un passato ricreato in studio, ma anche un ottimo mezzo per accompagnare installazioni, video, immagini e mostre su tematiche singolari. Disco stimolante per chi necessita di commenti sonori ad hoc o per chi, semplicemente, ha bisogno di uscire dai soliti canoni e affrontare i territori impervi e fruttuosi di una sperimentazione che sa aprire un ponte concettuale con l’antichità. Limitato a 500 esemplari nella pregevole confezione digipack.