Metanous

The Sound Projector
We’ve heard the Polish percussion group HATI a few times now, and their core personnel seems a little hard to pin down…I’ve usually assumed the core duo is Rafal Iwanski and Rafal Kolacki, but they were joined by Slawek Ciesielski for 2013’s Wild Temple, and on Zero Coma Zero it was Darek Wojtas who played with Iwanski. On Metanous (ZOHARUM ZOHAR 105-2), be prepared for yet more confusion as both the Rafals are joined by another player, the droning man Robert Darowski. For clarity’s sake, the label does make it clear this is a “snapshot” of a certain period, 2011-2012, when HATI played as a trio, and we are warned they will never “return in such a configuration again”.
Which might be something of a loss, because it’s clear Darowski added a lot to the bare bones proposal of HATI’s slow drumming and percussion music with his didgeridoos, rain sticks, clap sticks, windwands and PVC pipes. His acoustic dronings add a much-needed humanistic element to this otherwise rather cold music; you can hear Robert’s breath, lips, and breathing patterns embedded in the fabric of the music, which is about as close as the trio will get to have a vocalist or human voice in the equation (which isn’t to say I hope they will consider using chants or choirs or humming – Heaven forbid). Robert Darowski’s efforts also seem to spur the drumming half of the act towards greater accomplishments, and on occasion the music picks up a certain momentum and has more fire in its bones.
To be totally accurate, the drummers also play droning devices – e.g. conch shell, wooden horn, flutes, pipes, etc. – but I will still claim Darowski’s additions are valuable to this specific release. The music remains solemn and dark, though, as most of HATI’s music tends to be for this listener; it leans towards the pseudo-ethnic on its surface, and though one always reaches for words like “ritualistic” and “ceremonial” to describe their earnest tones, the music itself remains non-specific as to what moods, rites, or meanings are invoked. The photographs adorning this six-panel digipak are close-up shots of instruments (cymbals, horns, percussion instruments) that shade into abstract art, further reinforcing this notion of non-specificity. From 15th October 2015.

Santa Sangre:
On this album, Hati consists of three interpreters playing on several traditional instruments connected to ethnic music, such as didgeridoos, rain and clap stick, double windwand and pvc pipe gongs, cymbals, bells, spring drums, shell, flute and horns, ocarina, bass drum, rattles. What they get out of this warm combination is a fluid and mostly percussion-based sound that celebrates ritual dances and cadences. Bearing a deep anthropological value, their music stands for a transcultural modern symbiosis of rhythms and sounds once imbued with a sacral value. The tribal fever on the first extract, “Cascades”, is akin to the trance-dictated improvisation following an atavist internal pattern reminiscent of Australian ancient civilizations.
“Metanous” features an intense use of the didgeridoo, the wind instrument of Australian Aboriginals, a drone pipe with a deep-bass grave sound. The piece “Thalu” explores the apparently few possibilities of this instrument, when it is taken out of its ceremonial context. Hati members create a new background for such atypical instruments, which are in this manner more likely to appeal to the occidental ear. It is in fact a “Passage”, the title for the third song, from past times into the present age, a passage that is being sublimated by the suggestion of music.
The recovery of ancient ways of expression is being made with a most poetical intention, that of reconnecting the soul with its origin. “Alpha Et Omega”, this piece of mild ecstatic tones, is but a wandering and an inquiry upon the inner dynamic of the soul, a musical tale of breathing in and out life itself.
Hati comes from Toruń in Poland and have established a very special place for themselves in the industrial scene. In their music they combine the sound of hand-crafted instruments with objects of domestic utility. At best, one can observe how exotic this intersection is when attending to their live performances. While the merging of found objects into an artistic space is very common to the industrial genre, Hati undoubtedly possess an authentic perspective on how these objects may be re-contextualized within a dramatic musical performance. They work it out in a sort of “Fusion”, as the fifth song is entitled, a fusion that concretely merges musical instruments with disposed objects (such as barrels) and forms a completely new aural emission. Here one hears the didgeridoo, wind instruments blowing, sheet gongs and metal scratching, all of them corroborating to give birth to a paradoxical multicultural and multi-temporal musical ritual. The matter of every object, whether is a musical object or not, is fusing into a virginal sound so fitting to our present age of symbiosis.
On this lovely disc, Hati’s ethnologists have taken a significant inclination towards the aboriginal music of Australia, like this fanciful “Wangga” which, instead of paying a visit to the indigenous lands of Australia, the listener can fully appreciate in their player. The song is mainly following the rhythm of the didgeridoo accompanied by the beating of a stick and a colorful flute, and is inspired by dead spirits.
“Metanous” ends in a note of postmodernism with the piece “Purga”. As sound has an undeniably healing power, the gongs, cymbals and perhaps bells on “Purga” are sounded consecutively in a spiral movement, acting as a whip or a broom and wiping away moral and psychical dirt.

Heathen Harvest:
Hati‘s Metanous is a well-balanced and subtle exploration of musical timbre and atmosphere while incorporating elements of world music. A diverse range of instruments—digeridoos, gongs, bells, and ‘found objects’ (according to the press release)—and arrangements are well-handled and explored by the long-running and influential project’s three musicians. If anything, Metanous is a clear example as to why industrial music need not be overly technical or confrontational to be notable and engaging. A reverence and dignity emerges from the compositions that lends the record a liturgical feel, though it is still not so easily categorized; nor it is overly serious. A sincerity and warmth pervades the rhythmic drift of the album, whose forty-three minutes pass all too quickly. In ways, it channels the seminal dark ambient soundscapes of Lustmord as well as Robert Rich’s timeless Stalker album, though with mainly acoustic means rather than electronic.
A particularly satisfying aspect of Metanous is that no single instrument, track, or sonic component dominates any given passage at any stage; the strength of this record lies in the overall unity of its artistic vision. The centerpiece and longest track, the suitably titled ‘Alpha and Omega’, begins with digeridoo and builds and fades several times, maintaining an order to the shifting percussion. The opening track, ‘Cascades’, sets up the record perfectly by building and releasing musical tension while allowing the unusual percussion arrangements to become somewhat familiar to the listener. I would consider Metanous to be a challenging record in the same way that the latest Con-dom album isn’t—the value of experimentation lies in offering something the listener hasn’t heard before rather than being ‘challenging’, technically complex, or confrontational (though I also enjoy this type of art). The world-music angle is key in this regard. As I noted earlier, this record is an exploration of timbre and, in many ways, the value of actual physical instruments and their unique sound qualities is under-appreciated in contemporary recordings. The human ear is remarkably sensitive to subtle differences in timbre, and by using such unusual and unique arrangements and instruments, Hati opens a door to some new sonic landscapes. Clearly, this means that Metanous is successful at retaining Hati’s likely artistic intentions.
These ambitions alone are not enough to create a worthwhile work, and thankfully, the musicians are up to the task of collaborating in such a complementary way. The mastering of this album also strikes me as considerably above average and rewards its audience with repeat listens. The album doesn’t overstay its welcome and transitions nicely between each of its seven tracks. It’s with this in mind that I find Metanous difficult to fault, and as such it certainly comes recommended.

Darkroom
Il collettivo Hati recupera un pugno di brani risalenti al periodo 2011-2012 allorché la band era composta da tre elementi (Rafal Kolacki non figura infatti nell’attuale line-up), per dare alle stampe un album più evocativo rispetto alle derive prettamente sperimentali e industriali percorse negli ultimi lavori. Assemblati con la solita attenzione per le ritmiche e composti usando un ampio numero di strumenti etnici e ricercati (flauti, ocarina, didgeridoo, oltre ad una lista sterminata di percussioni assortite), i sette pezzi di „Metanous” cercano l’evocazione di ambienti mistici per mezzo di un ritualismo riflessivo. Le architetture tonali sono semplici, basate su un’insistenza percussiva che spalanca le porte di antichi templi orientali, tesa sia a materializzare scenari esotici sia a fornire il sottofondo giusto per una meditazione di stampo new age. Non mancano sprazzi di folklorica oscurità dove gli aspetti religiosi piegano verso un’aura funebre („Alpha Et Omega”), con echi mortiferi che rimandano allo stile di Zero Kama. Rispetto ad altri dischi la band polacca evita di specchiarsi nei propri virtuosismi, puntando dritto verso cerimoniali solitari costruiti dosando con attenzione il grande parco strumentale a disposizione. La via percorsa conduce ad una essenzialità sonora ridotta a sole ritmiche („Passage”), ma anche a introdurre parsimoniosi riferimenti naturalistici („Cascades”) o a variare il tutto con soluzioni che portano ad un mood isolazionista. L’aura tipicamente ritualistica incombe con una sacralità pura abbandonando i classici echi post-industriali. In definitiva un recupero doveroso e al di sopra delle aspettative, considerando che il materiale era stato lasciato in stand-by. Confezione digipak a sei pannelli in edizione limitata a 400 copie ed ottima resa audio che restituisce la genuinità dei tanti colori sonori impiegati.

Kvlt.pl
Przychodzi czasem taka pora, gdy trzeba zrecenzować płytę zespołu, którego się nie zna; płytę, której autorów się nie kojarzy; album z takim rodzajem muzyki, którego jak dotąd się w domowej płytotece nie miało. Ale to nie są narzekania. Sam podniosłem rękę, gdy Naczelny zapytał „kto chce?”, byłem bowiem zaintrygowany fragmentem, jaki znalazłem na YouTube.
Każdy ma swoje ulubione zespoły, czy gatunek, który darzy szczególną sympatią, ale pamiętacie jak zazwyczaj zaczyna się takie zainteresowanie? Na początku zwykle jest stwierdzenie „wow, nigdy wcześniej czegoś takiego nie słyszałem”. A więc i ja w swojej ignorancji nie zgłębiałem dźwięków podobnych do tych, jakie generują panowie z zespołu Hati. Tymczasem wsiąkłem w Metanous wyjątkowo mocno. To muzyka, której zdecydowanie lepiej się słucha, niż się o niej pisze. Przesyłkę od Zoharum Records dostałem w październiku (tak, wiem, że skandalicznie dawno) i od tego czasu jestem jak alkoholik, który czeka aż przyjdzie wieczór, by móc się oddać swojemu nałogowi. Bo muzyka Hati najlepiej właśnie wtedy smakuje- gdy jest już ciemno, miasto śpi, kiedy nikt i nic nie przeszkadza nam przykleić się do głośników.
Nie jest to metal, czy rock. Nikt tu nie wrzeszczy do mikrofonu. Ba, wokalu nie ma tu w ogóle. Dźwięki wydobywają się z takich instrumentów, jak didgeridoo (każdy chyba zna jego dźwięk, ale nie każdy kojarzy nazwę), gong, dzwony, talerze perkusyjne, okaryna, róg, grzechotki, flety, czy nawet rura PVC, ale zaświadczam, że to zaledwie połowa użytych przedmiotów. Wyszła z tego muzyka eksperymentalna, na pewno rytualna, zdecydowanie medytacyjna, choć także niespokojna, zaskakująca i nieprzewidywalna. Sporo jest także etnicznego ducha.
Gdybym przeczytał taką charakterystykę nie znając tej płyty, miałbym wyobrażenie, że to pewnie taka muzyka tła, sącząca się gdzieś w oddali. Nic z tych rzeczy! Te odgłosy angażują słuchacza i przykuwają uwagę. Duża w tym zasługa formy, jaką te dźwięki przybierają. Można rzec, że mimo faktu, iż jest to muzyka, w której umysł podróżuje, to jest zamknięta w ramy utworów. Każdy ma początek, rozwinięcie zmierzające do punktu kulminacyjnego i zakończenie. Każdy też jest misternie i logicznie tkany, prowadząc do uzyskania zamierzonego efektu- czasem rytmicznego i transowego, czasem pełnego dramaturgii.
Sporo się tu dzieje. Weźmy na przykład utwór Wangga (tytuł nieprzypadkowy) – zaczyna się mocnym akcentem didgeridoo, które niespiesznie, lecz wyraźnie wyznacza podstawę, na której osadzane są pozostałe elementy, takie jak na przykład flet. Po trzech minutach takiego spokojnego wyciszenia zaczyna się część „skoczna”, dość wesoła, z dominującą rolą dzwoneczków, które nadają rytm. W szóstej minucie nastaje cisza, jakby utwór się skończył, ale prędko okazuje się, że czeka nas jeszcze dęcie w róg, przerywane czymś, co mi przypomina dźwięk blachy. Za cholerę nie wiem, jaki instrument go wydaje, ale wiecie co, nie przeszkadza mi to. Ważne jest to, jaki daje to efekt, a ten naprawdę robi wrażenie. Każdą z siedmiu kompozycji mógłbym przybliżyć, ale jak wspominałem, tą płytę naprawdę lepiej poznać, niż o niej pisać, bądź czytać. Zachęcam więc na dobry początek, by kliknąć poniżej.

Dark Entries:
Dit Pools experimenteel industrial en dark ambient collectief, in 2001 opgericht door ene Rafał Iwański werkte in het verleden al samen met onder meer Z’EV en John Zorn. Het debuutalbum “Works For Scrap Metal” uit 2007 borduurde voort op de erfenis van acts als Einstürzende Neubauten en Test Dept. Met “Metanous”, hun zesde reguliere album verkennen ze eerder improvisatoire ritual en dark ambient paden. 7 instrumentale composities staan er op dit album met 42 minuten speelduur. Met een instrumentarium bestaande uit didgeridoo, blaasinstrumenten als fluiten en dierenhoorns, ratels, gongen, bellen en allerlei etnische en ‘gevonden’ percussie-instrumenten zoals schelpen wordt een sfeer opgeroepen als van een sjamanistisch ritueel. Naar melodieën en ‘echte songs’ moet je niet al te veel zoeken. De muziek klinkt bij momenten erg percussief zoals bij de opener “Cascades”. Op het nummer “Fusion” staat het charmant zeurderige geluid van de didgeridoo centraal en op mijn favoriete track “Wannga” wordt de didgeridoo begeleid door vreemde etnische blaasinstrumenten die een soort tropische jungle atmosfeer creëren waarbij je in gedachten beschilderde stamleden in trance ziet musiceren rond een kampvuur. Lekker rustgevend chill schijfje.

Gazeta.pl:
Z oporem nazywam autorów tej płyty muzykami. Artyści z Hati – na albumie „Metanous” to tercet – to ktoś więcej. Ich coraz rzadsze koncerty to performance, wejście w trans i otępienie, gra ze zmysłami. Wykorzystują instrumenty akustyczne, z którymi w czasie występów są wśród publiczności, a nie wywyższeni na scenie.
Dziś trzonem istniejącego od 2001 r. zespołu są Rafał Iwański i Rafał Kołacki. Grają na gongach, dzwonkach, grzechotkach, różnego rodzaju bębnach, złomie, ale nie tylko. Czasem dopraszają trzeciego muzyka, tak było np. z Z’evem, szamanem muzyki etno-industrialnej z Nowego Jorku. Na „Metanous” towarzyszy im Robert Dorowski grający przede wszystkim na didgeridoo (drewnianym lub bambusowym – to aborygeński instrument dęty wydający niski, buczący dźwięk).
Dzięki udziałowi Dorowskiego toruński zespół może w tych siedmiu utworach zaaranżować dźwiękową przestrzeń po nowemu. Inicjatywa należy do przeciągłych dźwięków didgeridoo, zresztą instrumenty dęte (okaryna, róg, rura z PVC) wykorzystują również Iwański i Kołacki. Sporo miejsca zajmuje też najbardziej naturalny dźwięk w świecie – oddechu.
Skarb jest schowany w środku płyty, w utworze „Alpha et Omega”. Zarówno didgeridoo, jak i gongi grają niekończące się, stabilne dronowe dźwięki. W ostatniej części utworu na metalowych instrumentach jest wygrywana melodia, która zajmuje pierwszy plan. Trudno ją zapomnieć do końca płyty, to w niej objawia się tajemniczy wymiar muzyki Hati. Zestaw kilku dźwięków odkryty na chwilę, powtórzony, porzucony.
Później płyta tylko przybiera na intensywności, jest mniej sentymentalna niż w tym fragmencie, który tak przypadł mi do gustu. Najbardziej przejmujące jest „Fusion” – od początku mocne i wyraziste, odwrotnie niż budowane stopniowo „Purga”. Ten album ani przez chwilę nie nudzi i z tych kilku płyt Hati, które znam, jest najciekawszy. (Jacek Świąder)

Nowa Muzyka:
Duet – niegdyś trio – HATI (Rafał Iwański i Rafał Kołacki) konsekwentnie od wielu zmienia oblicze muzyki rytualno-medytacyjnej i improwizowanej. Niezmiennie bazują na brzmieniu instrumentów akustycznych-etnicznych i obiektów z recyklingu. Bardzo często do współpracy zapraszają też różnych artystów, choćby takich jak Z’EV, Dariusz Brzostek czy Sławomir Ciesielski. Od opublikowania poprzedniej płyty HATI – „Wild Temple” (MonotypeRec.) minęły już dwa lata. Nie ukrywam, że czekałem na nowe nagrania toruńskich muzyków.
Tegoroczny krążek „Metanous” jest podsumowaniem działalności HATI w latach 2011 – 2012, kiedy to występowali wraz z Robertem Darowskim grającym m.in. na didgeridoo. Album „Metanous” wypełniło siedem kompozycji, w których nie brakuje brzmień gongów, bębnów, dzwonków, fletów, okaryny czy rogów. Co istotne, nadal rozwijają transowo-dronowy aspekt swojej twórczości, wchodząc jeszcze bardziej w gęste struktury, czego możemy doświadczyć w znakomitych utworach „Cascades”, „Thalu”, „Fusion”, „Wangga” (partie fletu mogą kojarzyć się z tym, co prezentuje Pharoah Chromium) czy „Purga”.

Felthat:
Hati has been around for good couple of years, changing its line-up but keeping to the philosophy of its creation as it displays on the current cd released by Zoharum.
Minimalistic droney and ritual ambience of acoustic sounds, rich and dense as ever, and dynamic in its static flux which might be a disadvantage if it wasn’t for the smart arrangement, in every respect sesquipedalian as it has a certain polyphonic feel to it – a calleidoscopic and microscopic at the same time.
As time draws it feels that Hati’s music and collaborative vision of three musicians has a very intense intimate feel to it that rarely looses its track – they feel as one and foremostly have a unique talent to use their musical knowledge with a rare sense of tactfulness.
It’s a good piece of music with a wider perspective which makes it universal.
Always…

Quartier 23:
Die drei Polen Rafał Iwański, Rafał Kołacki und Robert Darowski präsentieren nach langer Zeit unveröffentlichtes Material auf Zoharum. Die Aufnahmen auf „Metanous“ stammen allesamt zwar aus der Schaffensphase 2011/12, sind jedoch zuvor so noch nirgendwo erschienen. Zu HATI muß dem Ritual-Ambient-Kenner nichts mehr gesagt werden, allerdings soll es ja noch Freunde des Dark Ambient geben, die mit der Formation noch nichts anfangen können. Denen sei gesagt: ihr habt etwas verpasst! Wie kaum ein anderer im Bereich der rituellen Klangerzeugung verstehen es HATI den Zuhörer in einen mantra-artigen Zustand zu versetzen und durch den Einsatz von jeder Menge akustischer Instrumente (Didgeredoos, Glocken, Hölzer, Gongs, Glocken, Schlaginstrumente etc.) zu faszinieren…
Verpackt wurde die CD wie erwartet in einem ästhetisch ansprechenden Digipak, der zwar nicht viel an Informationen hergibt, allerdings optisch eine Menge hermacht.

African Paper:
Nachdem das enorm rührige Danziger Zoharum-Label vor anderthalb Jahren zwei klassische Alben ihrer Landsleute HATI – „Zero Coma Zero“ und „Recycled Magick Emissions“ – herausbrachte, erscheint nun im selben Haus erstmals ein neues Werk des unlängst zum Trio herangewachsenen Projektes, dessen Musik mittels archaischer Klänge rhythmischer und dröhnender Art mit den tieferen Bewusstseinsschichten seiner Hörer in Dialog tritt.
Mit dem Titel „Metanous“, der für eine mentale Transformation im Sinne eines spirituellen Wachstums steht, bewegt sich HATI auf vertrautem Terrain, und ein Tracktitel wie „Passage“ pflichtet dem bei, gerade weil man sich den gemeinten Übergang vermutlich ebenso unberechenbar und geheimnisvoll vorstellen muss wie die Abfolge meditativer Klangflächen in diesem Stück. Während ihre Kollaborationen mit Leuten wie Z’ev, Pure oder dem hierzulande weniger bekannten Klarinettisten Jerzy Mazzoll meist von einem breiteren Sound geprägt sind, setzen sie hier erneut auf Reduktion in Fülle und Aufbau – eine Einfachheit jedoch, die einen keineswegs von aller Aufmerksamkeit freispricht, denn der Wirkungsintensität des Ritualsounds tut sie keinen Abbruch.
Es klingt immer etwas einseitig, wenn HATI irgendwo primär als Drumprojekt vorgestellt wird, wenngleich die rituelle, aus europäischer Sicht „ethnolastige“ Perkussion auf oft selbstgebauten Instrumenten einen zentralen Faktor darstellt und auch „Metanous“ eröffnen – zunächst nur als angedeuteter Takt, der sich aber schnell verstärkt und als vordergründig entpuppt. Die größte hypnotische Wirkung entfalten die stets dezent bleibenden Rhythmen aber erst im Zusammenspiel mit diversen Glocken, mit Gongs, die an indonesische Gamelanmusik erinnern, mit Flötenklängen und natürlich durch erdige Drones, die hier erneut auf einem der bewährtesten Dröhngeräte, dem Dedgeridoo, erzeugt wird.
„Kulturkreise“, soviel nebenbei, scheinen bei HATI keine ausschließende Qualität zu besitzen, ganz ähnlich dem (mittlerweile auch Label-)Kollegen Rappoon sind sie auf der Suche nach Schnittmengen und dem Potential neuer Kombinatoriken im Interesse der Wirkung. Und die sollte nicht gering ausfallen, ist man fähig und willens, sich durch die Musik in den richtigen rituell-meditativen Modus justieren zu lassen. Die knarzigen Stimmbeiträge, die an tibetische Mönchsrituale erinnern und sich in einigen Stücken über Drones und Rhythmen ausbreiten, sollten dann noch eindringlicher Effekte im Cerebellum zeitigen.
„Not science but gnosis from direct experience“ deklamiert Marc Almond mehrmals in dem grandiosen „The Epitaph of God“ auf dem Debüt des an Okkultismus interessierten Pianisten Othon, und statt „science“ hätte man auch „feeling“, „daydream“ oder irgend eine andere romantisch konnotierte Vokabel verwenden können, denn mit Träumerei hat. Um eine direkte Erfahrung mystischer Entgrenzung geht es auch HATI, und die ist von Emotionalität ebenso weit entfernt wie von trockener Vernunft, mit der man solche Musik nur beschreiben kann. (A. Kaudaht)

Vital Weekly:
Hati is known as the duo of Rafal Iwanski and Rafal Kolacki, but they also worked as a trio, which included Robert Darowski. He plays wooden and bamboo didgeridoos, rain stick, clap sticks, double windwand and pvc pipe, while the other two play gongs, cymbals, bells, spring drums, rattles, shell, wooden horn, ocarina, bass drum, rattles, flute and animal horn. Hati is, as you may either guessed or known, a percussion troupe and the music owes to the world of magick, atmospherics, drones, ambient and all such like. The best news is: they keep any such references as to magick to a minimum, or in fact, it’s hardly there at all. This time around the didgeridoo is a fine addition to the music of Hati, and taking their music is a slightly different field. The percussion is stretched out more, and playing longer sustaining tones, to which the didgeridoo adds more depth. Following the music of atmospheres created by Echoes Of Yul and Maciek Szymczuk, this is another addition to that, albeit of a somewhat difference nature. I am not the world biggest fan of this type of percussion music; it is perhaps too esoteric for me, too ritualistick, magick and whatever else ends on 'ck’ (not even calvin). As said, Hati leaves out many of these references these days, and that’s something. Purely as music this might not be entirely my cup of tea, but I surely hear that this is made with some great skill and fine ear
for detail.

Necroweb:
Das rituelle Schaffen von Hati sollte jedem Liebhaber jener Klänge eigentlich bekannt sein. Wenn dem nicht so ist, dann sollte diesbezüglich unbedingt aufgeholt werden, denn Hati sind qualitativ verdammt weit oben anzusiedeln. Mittlerweile ist vorliegendes “Metanous” bereits die dritte Publikation unter der Manufaktur Zoharum, welche bekannterweise einen vorbildlichen Backkatalog in dieser Richtung birgt. Deshalb abermals gut aufgehoben, so zeigt man sich hier in gewohnter Stärke und entführt den Rezipienten flux in die Welt der rituellen und mystischen Klänge, die abermals derart faszinierend umgesetzt wurden, dass die Zeit wie im Fluge vergeht. Inhaltlich gesehen so umfasst das Gebotene den Zeitraum von 2011 bis 2012, wo man mit Rafał Iwański, Rafał Kołacki und Robert Darowski als Trio fungierte und der Gebrauch von Instrumenten und Effekten mittels Didgeridoos, Gongs, Trommeln, Glocken, Fundstücken, Hörnern und anderen Blasinstrumenten als sehr bereichernd zu benennen ist. Als komplex würde ich das Schaffen in diesem Fall jedoch nicht benennen, dafür aber erstaunlich eingängig und besitzergreifend sowie zeitweise etwas verhalten und dann wieder lebendig. In seiner Gesamtheit ist “Metanous” jedenfalls eine vorbildliche Lehrstunde, bei welcher es nicht wirklich einer Aufbauphase bedarf, um den jeweiligen Kompositionen zu ihrer Kernaussage zu verhelfen.
Mit “Metanous” haben Hati abermals ein bravouröses Werk erschaffen, wobei die Aufnahmen nun glücklicherweise endlich auch der werten Hörerschaft zugespielt werden. Es wäre wirklich ein Jammer gewesen, auf Paradestücke wie etwa “Cascades” zu verzichten, weshalb ich dieses Tondokument der entsprechenden Hörerschaft unbedingt ans Herz lege und meinen Dank Richtung Zoharum richte – meine absolute Empfehlung!