Neural Interval

Santa Sangre:
Before S.E.T.I., before Legion and even before he really went solo, Andrew Lagowski was in a band. Formed in the early 80s, Nagamatzu were that band. For a little under ten years and in the midst of some very big hair, Lagowski along with Steven Jarvis and Andrew Fleck carved out their own little space in the burgeoning no-man’s land which was the electronic underground in the UK. While most of their contemporaries chased the charts and tried their damnedest to sound like what was on the radio, Nagamatzu had no interest in doing so, preferring instead to remain true to their ideals. It is a testament to those ideals and more importantly integrity that this material has stood the test of time so handily. Be assured, you will detect influences here and there but they’re toyed with and then discarded. Whatever anyone might be tempted to think, this trio did not do things by the book. They wrote a new one.
From their beginnings in 1982 or thereabouts, Nagamatzu produced a divine mixture of electro, industrial and what the kiddies on youtube go so nuts over: post-punk. Fleck did the vocals early on, Steven mainly executed them but most surprisingly, Lagowski stepped out from behind his machines to belt out stray ones here and there. Of course, the majority of the time (then as now) saw him behind the scenes, no doubt happily sequencing beats and grafting bass lines to them in a most unorthodox fashion. For all the technological issues many others routinely moan about, Lagowski came up with some pretty damn convincing synthesis. No gaps, no pops and none of those atrocious overlaps which plagued electronics in the 1980s. Of course, it wouldn’t be him if he didn’t include media samples and so he did. To terrifying effect.
Even though the chronology of this compilation – scant copies, get to it people – begins in 1991, I reversed the running order to have it run from 1983. In doing so, you can hear the elements of what he does now starting to coalesce. The hard-edged arrangements with their blissful snatches of melody appear abundantly although the dark ambient side had yet to develop. You can also pick out what was going on around them if you listen closely enough; discerning the groundswell of techno is no problem. But this band didn’t survive long enough to experience what was to come, opting to go their separate ways as the next decade began. One last cassette was put out, fittingly entitled ‘Igniting the Corpse’ which forms an almost perfect bridge to Lagowski’s earliest 12″ singles (compiled on another album called Teratology).
Remarkably, the other two members of Nagamatzu did not really carry on after it all came to an end. A shame, really, because their contributions on bass and vocals added a dimension to what Lagowski composes that I haven’t heard since. Yeah, I owned some of their cassettes at one point but due to the attrition of youth, they’ve been missing in action well over two decades so it’s fantastic to get some of them back. The mechanics of a future techno mainstay are out in plain sight here, this is probably the closest you’ll get to a full reveal from Mr. A. Lagowski. There is nothing to be embarrassed about by any of these tracks, even the fleeting dialogue based snippets only serve to deepen the mood. And there is mood to heard here, enough to drown continents.
Hilarious to see them still being labeled as ‘synth pop’ when there was nothing poppy going on with them. They may as well have put out an album entitled ‘Waiting for a Train in the Cold, Grey Rain’ to underline the point. This music contained a multitude of potential commercial avenues but they are muted, mixed down and paved over by concrete slabs; oh you wanted it sunny with a bit of compassion on the side… better find a sugary alternative because Nagamatzu had neither the time nor the patience to blend in. The name of this release is very well chosen, they truly were a break from all the absolutely atrocious filler bands bombarding the airwaves – and clubs – at the time.
Of course, other labels have issued their own retrospectives of the band but I think you’ll find that this one defines them most astutely: a darkly engaging outfit who were determined to make their mark, and so they have.

Lux Atenea:
El pasado 27 de octubre fue presentado oficialmente el nuevo álbum “Neural Interval” de Nagamatzu, publicado a través del prestigioso sello discográfico polaco ZOHARUM RECORDS en formato CD en una edición limitada de 500 unidades en digipak de tres paneles que incluye como extra un poster con fotografías y la historia del grupo. Con un sobrio diseño de portada creado por Michal Porwet para engalanar esta extraordinaria edición, su imagen simbólica se convierte en la tarjeta de presentación perfecta para este recopilatorio en el que se han incluido tres álbumes de Nagamatzu editados en cassette en la década de los ochenta y principios de los noventa (“Shatter Days”,1983; “Sacred Islands of the Mad”, 1986; e “Igniting the Corpse”, 1991), además de su trabajo musical “Space Shuttle Shuffle” editado en vinilo 12” en 1987 y el tema extra “Lift Off (Video Version)” nunca antes publicado. Su diseño interior, creado por VII Sins con fotografías de Carol Orriss y del propio grupo Nagamatzu, da continuidad a su estética sobria haciendo uso de una disposición moderna de las imágenes que nos lleva, inevitablemente, a recordar el diseño que caracterizaba a las ediciones discográficas de la escena underground en aquellos años. Tras un admirable trabajo técnico y profesional de remasterización de su sonido llevado a cabo por George Horn y Lukasz Miernik, esta lujosa edición del álbum “Neural Interval” impresionará a los melómanos lectores de Lux Atenea Webzine por su nitidez y por su calidad durante la audición, adentrándonos en este renacido universo musical de Nagamatzu con el tema “Lift Off (Video Version)” que abre el primer CD del álbum, y que presentará un contundente impacto sonoro en su concepción dark-electro. A continuación, será el álbum “Igniting The Corpse” el que despliegue toda su intensidad en cuanto la canción “Malaria” nos sumerja en ambientaciones tensas y muy densas entre oleadas melódicas electrónicas, oscureciéndose un poco la atmósfera en “Quietus” con ciertas pinceladas melancólicas que, en “Firewalker”, se abrirán en espacios dimensionales mucho más difusos bajo la influencia de corrientes musicales futuristas y cyberpunk, quedando encajados entre angostas paredes en cuanto el tema “Legion” aparezca como un dominante espectro tecnológico. En cambio, en “Corabella”, la pulsante intensidad de su base rítmica será la que marque el impetuoso tempo concebido como trasfondo sonoro para esta delicatessen melódica de excelsa belleza, evolucionando el tema “Strain” con su mayor complejidad y dinamismo para que luego “Threshold” cierre este ciclo con un plano secuencial decorado con samples un tanto sado. Posteriormente, el álbum “Space Shuttle Shuffle” será el que protagonice este viaje sonoro hasta el final del CD, surgiendo el tema “The Sunlight Home” con esa luminosidad dentro de lo obscuro que no habíamos disfrutado hasta ahora, desarrollándose el tema “Lift Off” con un punto focal más alejado en cuanto al oyente respecto a la versión incluida al inicio de este CD para luego acelerarse todo radicalmente con la composición “Schlaggefahr”.
Con el segundo CD sonando en el reproductor del equipo de música, será el extraordinario álbum “Sacred Islands Of The Mad” el que seducirá nuestra mente directamente con el excelso tema “Lift Off”, para que luego “Ionesco” potencie este embrujo musical con perfiles melódicos fluctuantes de radiante espíritu etéreo, apareciendo la siniestra composición “Carmine” con esa magia sonora old-school que tanta pasión despierta a través de este vibrante bajo de auténtico lujo. Una sensación de soledad que, en “Taraiky”, seguirá perfumando el entorno con penetrante olor de la melancolía, conduciéndonos a planos experimentales sobrecogedores en “Watch And Waste” que se transformarán en pura vitalidad con la composición “Schlaggefahr”. “Roma Distruta” encenderá la llama de estas texturas electro-experimentales, retrocediendo aún más en su gótica influencia ochentera con el precioso tema “Magic” para luego hundirse en el desasosiego más perturbador en “Der Gute Kamerad”. La puerta de salida a ese estado temporal de crisis existencial quedará señalada en cuanto la composición “150 Murderous Passions” lance sus pasionales destellos hacia el exterior, siendo el tema “Shakedown” el cargado de cerrar este ciclo musical con un espíritu melódico paciente y pausado. A continuación, en el álbum “Shatter Days”, nos moveremos por perfilamientos musicales dotados de una mayor fuerza e intensidad dentro de la obscura concepción musical que da vida al tema “Nikto”, siendo la atmósfera sonora de la composición “Possession” algo más inquietante hasta volverse psicológicamente perturbadora en “Faith” a través de la falsa sonrisa del placer espiritual. Como cierre musical, aparecerá la composición “Deliberation” para poner el punto y final a este álbum a través de una clausura melódica de corte futurista, dejando un poso de esperanza y positividad en nuestra mente. “Neural Interval”, impresionante trabajo de remasterización para engrandecer artísticamente a este extraordinario recopilatorio. ¡¡¡Disfrútenlo!!!

Vital Weekly:
Besides releasing music that has been made 'now’, Zoharum also, occasionally, dives into the archives and releases fine anthologies of old works. There have been already two excellent double CDs by Rapoon and early work by Andrew Lagowski. The latter was also part of a duo/trio called Nagamatzu, whom I first heard on 'Three Minute Symphony’ 2LP when that came out (in 1983 or 4 or thereabouts) and shortly after that on another compilation LP 'Life At The Top’. Maybe it was vice versa? I can’t remember. Both tracks I quite liked: they were pop-like with drum machines and guitars, a bit synth like. But somehow I didn’t investigate them further back then. Maybe that was because they didn’t have a lot of releases, or perhaps I moved in different cassette circles. This double CD makes up more than this, as it has their three cassette releases and the only 12″ they ever released, although one or two tracks may been omitted. Nagamatzu was Andrew Lagowski on synthesizers, programming, vocals, guitar and bass and Stephen Jarvis on synthesizers, bass and guitar. In their very early days Andrew Fleck was also a member; he played synthesizers and vocals. There are two sides of Nagamatzu and to follow their career one should start at the end of disc two, and then the start of disc two and end with disc one. It’s like that recent Bowie compilation, right? Work your way backwards. But it’s understandable that we start at the end-phase of the group: it’s their more accessible work; even when to me it all sounds very accessible. In the end-phase Nagamatzu was all about electronics, synth and rhythm heavy, not unfamiliar to the music of New Order, Clock DVA or Portion Control. While all is a bit darker and less pop music like this is actually some fine dark wave. Lagowski’s later, more techno-like work is forecasted here. In the older work (from 1986 and four pieces from 1983) there is much more room for bass and guitars and it’s perhaps a sound that I like a bit more, even more, than the latter day version of Nagamatzu, but maybe it’s because it reminded me of how I was first introduced to them. Maybe a bit more pop-like, but thanks to the somewhat lo-fi equipment never the kind of stuff you hear on the radio. Here too the influence from New Order is never far away: listen the opening bass lines of 'Carmine’ or 'Nikto’, which seems like a rip-off of 'In A Lonely Place’. But in all it’s charming copying Nagamatzu sound surprisingly great, exactly fitting my 80s taste for this kind of music. Another fine re-discovery from those glorious years.

Kulturterrorismus:
Re-Releases am Fließband schiebt das polnische Label ZOHARUM RECORDS auf den Markt, das auch den kompletten Backkatalog der Engländer NAGAMATZU in Form der DCD “Neural Interval” wiederveröffentlicht, die vor allem Freunde von rhythmischen Dark Wave ansprechen dürfte.
Innerhalb “Neural Interval” veröffentlichen NAGAMATZU ihre drei Tapes “Shatter Days” (1983), “Sacred Islands Of The Mad” (1986) & “Igniting The Corpse” (1991) wieder, wozu sich noch die Single “Space Shuttle Shuffle” (1987) als Bonus(?) gesellt, wodurch Konsument(-inn)en jetzt den längst vergriffenen NAGAMATZU Backkatalog (komplett) auf einer DCD erstehen können.
NAGAMATZU spielen eine obskure Mischung aus Post-Punk, Pop, EBM, Electro & Avantgarde, die ihre Vorbilder HUMAN LEAGUE, ORCHESTRAL MANOUEVRES IN THE DARK, JOY DIVISON, THE CURE, CARBARET VOLTIARE & CLOCK DVA schnell preisgibt, wodurch der Gesamtsound flux in die Vergangenheit katapultiert, aber auch ein Mangel an echten Spannungskurven aufweist! Heißt, STEPHEN JARVIS & ANDREW LAGOWSKI (S.E.T.I., LEGION) hinter NAGAMATZU fehlt es an absoluter Eigenständigkeit, weshalb sich die Engländer wohl nie zum Genreriesen entwickelten. Des Weiteren setzen NAGAMATZU innerhalb ihrer Veröffentlichungen auf keine klare musikalische Linie, weshalb Konsument(-inn)en sich schwer auf die Band einlassen können. Ohne NAGAMATZU schlecht reden zu wollen, gehört das Duo nicht zu ersten Garde der 80er, sondern eher zur zweiten Reihe, die ausschließlich totale Musikfreaks interessieren dürfte. Anspieltipp? Zuviel Backkatalog, um einen Ausreißer zu bestimmen!
Fazit:
Individuen, die die 80er in Gänze aufarbeiten, werden an NAGAMATZU’s “Neural Interval” ihre Freude haben, hingegen reine Konsument(-inn)en, die ausschließlich das reine Hörerlebnis ohne Hintergedanken suchen, sollten sich besser den Heroen der Zeit zuwenden!

Versacrum:
L’uscita di Neural Interval per la label polacca Zoharum ci offre l’opportunità di parlare di una ristampa degna di grande interesse: si tratta dei lavori, tutti risalenti agli anni ’80 o giù di lì , del duo di darkwave inglese Nagamatzu che forse pochi hanno conosciuto a suo tempo ma ora vivranno – si spera – una sorta di seconda giovinezza. Andrew Lagowski e Stephen Jarvis, con i quali negli anni 82/83 collaborò alle tastiere anche Andrew Fleck, furono affascinati da giovanissimi dalle sonorità di Human League, Tubeway Army, Joy Division, Clock DVA via dicendo e da qui partirono per sviluppare il loro stile peculiare: basso cupo, tastiere malinconiche e ritmiche secche sotto l’influenza del postpunk ma con caratteristiche esclusivamente loro. Nel primo CD, dopo la versione video di “Lift Off”, troviamo l’album Igniting The Corpse che risale al 1991, è stato l’ultimo ufficiale della band ed ha avuto la fortuna di una ristampa in vinile della Motorcade Records. In questo lavoro spiccano soprattutto “Malaria” con il suo ritmo ossessivo e la voce distorta in modo quasi irreale, la dance ‘patologica’ di un alienato mondo industriale; poi la strumentale “Quietus”, tutta giocata fra un nostalgico piano e la base elettronica, tesa verso suoni atmosferici che dispongono all’introspezione. Bella anche “Firewalker”, più in linea con lo stile di “Malaria” e non priva di suggestioni industrial, vicine, per esempio, ai Clock DVA, mentre la conclusiva “Threshold”, fra rumori elettronici e voci ‘robotiche’, ci fa rendere conto di quanto precursori fossero questi due semisconosciuti inglesi ai quali forse la nostra attenzione di oggi, più consapevole, potrà rendere giustizia. Seguono le tre tracce dell’EP Space Shuttle Shuffle del 1987: di esse, la splendida “The Sunlight Home” incede funerea e solenne ed i suoi cupissimi cori con i rintocchi di campane diffondono un pathos indescrivibile. Il secondo CD contiene Sacred Islands Of The Mad, del 1984, ed il primo EP autoprodotto, Shatter Days. Curiosamente, dunque, è stato utilizzato un ordine cronologico invertito e ci si ritrova ad ascoltare in seguito la produzione più ‘vecchia’: in realtà questo consente di rilevare l’evoluzione che c’è stata rispetto alle sonorità precedenti, più melodiche e più vicine, in sostanza, a Joy Division e Cure. Si prendano “Carmine”, o “Taraiky”, lunghe e strumentali o, più in là, “Watch And Waste” che invece mostra già l’inclinazione verso i colori più oscuri dell’ambient: gli scenari sono tetri e visionari, i suoni estremamente moderni. “Roma Distruta” è pervasa da un’aura spettrale che inquieta profondamente, in “Der Gute Kamerad” basso e chitarra trasudano sofferenza e “150 Murderous Passions”, con la sua ritmica uniforme, le note elettroniche fredde e la moltitudine di voci registrate, genera un clima vagamente straniante. Dei quattri brani, infine, che facevano parte di Shatter Days, voglio ricordare “Nikto” e “Deliberation”, entrambi strumentali: il primo una deliziosa armonia minimale dalle tinte sognanti, il secondo più arioso e di ampio respiro. Neural Interval è uscito in edizione limitata in digipack con un curatissimo inserto ricco di foto e notizie: lo consiglio più che caldamente.

Brutal Resonance:
One of the more obscure British post-punk acts of the 80s and early 90s, Nagamatzu formed in Ipswich in 1981 and operated in a stylistic gray zone straddling minimal synth, electro, industrial, EBM, ambient, and darkwave. Known for its trademark intricate drum patterns and repetitive loops, Nagamatzu’s music was primarily instrumental, but occasionally featured spoken vocals and later relied heavily on samples. Over the course of its ten-year career, the project was mainly a duo comprised of school buddies Andrew Lagowski (synths, guitar, and drum machines) and Stephen Jarvis (synths, bass, and programming), but Andrew Fleck joined them on synths between 1982 and 1983. Nagamatzu released three cassette tapes and a 12″ vinyl single before moving on to other musical ventures–S.E.T.I., Legion, and Terror Against Terror for Lagowski and Pure Motorised Instinct and Terraform for Jarvis. The act garnered a cult following by gigging around Suffolk, Essex, and London, despite playing only 22 live shows between 1982 and 1989. Following a serendipitous introduction to the track „Roma Distruta” in a New York City club in 2010, Dark Entries Records founder Josh Cheon began re-releasing Nagamatzu’s rare recordings on vinyl. Now, to capitalize on the upswing in interest in Nagamatzu, Polish label Zoharum has released a two-disc compilation album called Neural Interval, which contains almost all of Nagamatzu’s back catalogue, minus a handful of songs from the 1983 Shatter Days EP. Lagowski and Jarvis, who named their project after the Nurse Nagamatzu character in J.G. Ballard’s story „The Assassination Weapon” from The Atrocity Exhibition, chose another Ballardian phrase as the title of the compilation: „A Neural Interval” was the title of one of the five „Advertisers Announcements” Ballard did for Ambit magazine. Published in 1968, it featured a black-and-white photo of a bound and gagged woman in fetish wear sitting in a boat. The piece is thematically linked to the story „The Great American Nude,” which originally appeared in the same issue of Ambit, and was later collected in The Atrocity Exhibition.
Neural Interval presents Nagamatzu’s output in reverse chronological order. Disc one contains seven songs from 1991’s Igniting the Corpse cassette interspersed with four short horror-themed soundbites that were added to the 2013 vinyl re-release of the same name. The disc also includes the three songs that appeared on the 1987 vinyl 12″ Space Shuttle Shuffle. Disc two contains eleven songs from the 1986 album Sacred Islands of the Mad (which, incidentally, gets its name from a line from Sylvia Plath’s „Tale of a Tub”) and four songs from Shatter Days. Although I started my listening at the beginning of disc one, with the previously unreleased „video version” of „Lift Off,” I subsequently decided to change course and listen to the songs chronologically to get a better idea of how the music evolved. The earliest songs have more of a pop sensibility, and are reminiscent of New Order; over time, the music got progressively darker and more techno-oriented and sample-heavy.
Since „Lift Off” was the first Nagamatzu song I heard, and the one that convinced me I wanted to hear more of their music, I’ll start with that one. There are three versions of „Lift Off” on Neural Interval. The earliest version, from Sacred Islands of the Mad, opens with high-pitched whirring sounds, and samples dialogue from the news broadcast of the 1986 Challenger disaster, mainly an announcer saying, „We have lift-off.” At the forty-five-second mark there’s a dated electro sound that hasn’t aged very well, and at the one-minute mark, the guitar and bass kick in, sounding somewhat like a slowed-down version of Trisomie 21’s „The Last Song,” which was released earlier the same year. Lagowski and Jarvis are both fans of horror and sci fi film scores, and they seemed to be going for a bit of a John Carpenter vibe here. The Space Shuttle Shuffle version, released the following year, omits the high-pitched noises and opens with an extended sample. More tense and unsettling than its predecessor, it has more of a late 80s EBM sound, utilizing a Roland TR-909 and a Publison DHM 89 B2 for pitch-shifting. In 1988, a friend of Lagowski’s and Jarvis’s shot some grainy Super 8 footage that was supposed to be edited into a video for „Lift Off,” but the video wasn’t actually edited and released until 2011. The „video version” of „Lift Off” ratchets up the tension by introducing a low buzzing sound and white noise, coupled with a more aggressive drumbeat. The samples, which begin with the countdown to launch and end with discussion of the burning shuttle, are the same as those used in the Space Shuttle Shuffle version. I can’t make up my mind which of the two later versions I like best, but „Lift Off” is a great place to start for newcomers to Nagamatzu. When I first heard it (and I no longer remember whether I first listened to the 1987 version or the „video version”), I focused mainly on the percussion and energy behind it, and didn’t sense the darkness in the song, even though I knew about the Challenger samples. It wasn’t until the second listen that I started paying attention to that bassline and other sound effects and realized that while the song captures the optimistic excitement of the times, its exuberance is tempered by the grim acknowledgment that death is merely moments away.
The Shatter Days material is very introspective, and is probably best listened to when you’re alone. Recorded in Lagowski’s parents’ dining room onto a Ferrograph Logic 7 2-track reel to reel tape recorder using a Crumar Performer and a Sound Master SR-88 drum machine, these four songs feature warm, soaring synths and Peter Hook-inspired basslines. „Nikto,” originally titled „Klaatu Barada Nikto” after the phrase recited in 1951’s The Day the Earth Stood Still, balances a coldly mechanical stuttering hi-hat with warm strings. „Faith,” which sounds like early Portion Control, has a throbbing beat that bounces back and forth between headphones, and swelling synths that occasionally threaten to turn slightly sinister, but never quite do. The somber „Possession” features muted vocals drowned-out by sparse, low drums and sustained keyboard notes, its bleakness interrupted only by a few bubbly synth sounds here and there. „Deliberation” has the most fleshed-out sound, with hooks that sound like Joy Division or New Order as the repetitive stuttering at the beginning broadens into a warm, soaring melody.
My favorite Nagamatzu period is the Sacred Islands of the Mad era represented at the beginning of the second disc. Made with a Roland D-110, it’s darker and more melodic than Shatter Days. You can hear New Order’s influence throughout the opening track, „Ionesco” (presumably named after Romanian-born playwright Eugene Ionesco), while the mellow, bass-heavy „Carmine” sounds a lot like a Cure song minus the vocals. If the melancholy „Taraiky,” with its sparse clapping, marks the album’s first foray into darkness, then the next track, the dubby and ambient „Watch and Waste,” plunges listeners head-first into the deep-end as Lagowski whispers and growls over a sinister background loop. „Schlaggefahr” (German for „shock hazard”), with its manic drum programming, should, by all rights, be longer than two minutes in duration, but at least there’s some blurry Youtube footage of the boys practicing it in a dark attic with a flaming guitar. According to a post on Nagamatzu’s Facebook wall, there are versions somewhere of „Schlaggefahr” which feature samples of Carry On actor Kenneth Williams, a move that seems brilliant in retrospect. (Fun fact: Williams was a closeted gay actor who openly reviled his homophobic, alcoholic father, Charlie, and based numerous comedic villains on him. When Charlie died of poisoning in 1962 after drinking cleaning fluid that mysteriously wound up in a cough syrup bottle, Kenneth was Scotland Yard’s only suspect, and he lost an opportunity to work with Orson Welles because he couldn’t get a visa due to the existence of the Scotland Yard file.) The club-friendly „Roma Distruta,” which was partially inspired by an SPK track, combines the clapping of „Taraiky” and the ambient loop of „Watch and Waste” with a heavy bassline. „Magic” is another bass-heavy dance track with very faint background samples that aren’t loud enough to identify, and „Der Gute Kamerad” offers an icy take on a German military lament. A tense, guitar-driven piece, „Shakedown” samples the 1954 Army-McCarthy hearings which ended Senator Joseph McCarthy’s career, notably Army counsel Joseph Welch’s infamous rebuke: „Until this moment, Senator, I think I have never really gauged your cruelty or your recklessness.” Finally, the slow-tempo, vaguely-unsettling „150 Murderous Passions,” named after a 1981 Nurse With Wound/Whitehouse collaboration, closes things out with echoing Dawn of the Dead samples that fade in and out.
Along with the afore-mentioned 1987 version of „Lift Off,” the Space Shuttle Shuffle material consists of „The Sunlight Home,” which, with its chants and tolling bells, sounds heavily-influenced by Italian horror film scores, especially those of Fabio Frizzi, and a slightly-extended version of „Schlaggefahr” that seems more subdued than its predecessor, despite the addition of feedback.
While doing background research on Nagamatzu, I kept seeing adjectives like „doom-laden,” „claustrophobic,” and „menacing,” but none of those terms really seemed appropriate until I heard their last album, contained on disc one. When it was first released in 1991, Igniting the Corpse was limited to only 100 cassette copies, and Nagamatzu never performed the material live, so it remained relatively unheard until Nagamatzu’s own label, Motorcade, re-released it on vinyl in 2013. Neural Interval marks the material’s first appearance on compact disc. „Malaria” sets the tone for the songs that follow, sampling The Exorcist III over propulsive drumbeats and wailing. George C. Scott growls, „I believe in murder. I believe in pain. I believe in cruelty and infidelity,” and barks, „You sonofabitch!” The next track, „Quietus,” lightens things up with a New Order or O.M.D. vibe, and recalls earlier songs like „Deliberation” and, to a lesser extent, „Ionesco.” „Firewalker” takes a menacing tone again, sampling the words „Fire walk” from Twin Peaks: Fire Walk with Me over waves of feedback and a composition which again brings to mind John Carpenter. Cavernous bass rumbles around complex drum programming in „Legion” as a deep voice recites phrases from the Rite of Exorcism, „Every satanic power of the enemy” and „Every specter from hell.” Around the mid-point, samples from what sounds like testimony in a murder trial come into play. „Corabella,” with its bludgeoning bass drum, dense fuzz, and warm, swelling synth line, is the stand-out track for me on disc one, and could almost be an updated version of „Deliberation,” as far as tone is concerned. „Strain” picks up right where „Corabella” leaves off, and almost feels like a continuation of the same thought process, with mid-tempo snares and a warm, fuzzy quality. Around the one-and-a-half and three-minute marks, there’s a sample I can’t make out, and the track ends with a sample of sinister laughter, perhaps from The Exorcist III again. Some listeners might interpret „Strain” as ominous-sounding because of the creepy voice and laughter, but I mostly find it relaxing, especially starting around 1:49. „Threshold” is a disorienting nightmare that melds the sound of a woman being beaten with stabbing synths, pounding drums, and an incongruously-placed foghorn. Igniting the Corpse has aged remarkably well, and was probably at least a decade ahead of its time.
The Neural Interval compilation was limited to just three hundred copies, so you’re going to want to act fast to grab one while there are still some available!

Nowa Muzyka:
Dwupłytowy zestaw, dokumentujący w ciekawy sposób rozwój post-punkowej elektroniki w połowie lat 80.
Dobrze znany wszystkim wielbicielom dark ambientu Andrew Lagowski zaczynał swoją karierę w latach 80. Działał wtedy w duecie Nagamatzu, w skład którego wchodził również jego kolega ze szkoły w Ipswhich – Stephen Jarvis. Projekt szybko wszedł w obiekt ówczesnej subkultury kasetowej istniejącej w nowofalowym undergroundzie – i zrealizował trzy wydawnictwa: „Shatter Days”, „Secret Islands Of The Mad” oraz „Igniting The Corpse”.
Kiedy w następnej dekadzie Lagowski rozpoczął swą karierę twórcy techno i ambientu, muzyka Nagamatzu poszła w zapomnienie. Odkryli ją dopiero na nowo kilka lat temu miłośnicy minimal wave, penetrujący na wszelkich możliwych wyprzedażach kasety i płyty z zimną elektroniką z lat 80. Teraz dołącza do nich nasza rodzima wytwórnia Zoharum, prezentując dwupłytowy zestaw nagrań wybranych z wszystkich wydawnictw duetu.
Kompilujący utwory postawili na zaskakujący układ – od najnowszych do najstarszych realizacji. W rezultacie najpierw poznajemy nagrania ze schyłkowego okresu twórczości Nagamatzu. Jest tutaj miejsce na taneczne electro, flirtujące zarówno z mrocznym post-punkiem, jak również wykorzystujące horrorowe efekty („Lift Off” czy „Malaria”), ale też coraz śmielsze wycieczki w stronę pełnego filmowych sampli EBM-u („Firewalker” czy „Legion”). Uzupełniają je bardziej soundtrackowe kompozycje, z jednej strony odwołujące się do ówczesnych dokonań New Order („Quietus” i „Corabella”), a z drugiej – jawiące się jako zapowiedź melancholijnego dark wave („Strain” i „Treshhold”).

Only Good Music:
„Zjawisko muzyki dane nam jest w jednym tylko celu: ustanowienia ładu w rzeczach, w tym – i to głównie – ładu między człowiekiem, a czasem” [1]. Dalekosiężna interpretacja tych słów Igora Strawińskiego może odnosić się do wznowień zapomnianych (niedostępnych) wydawnictw, których regularnie dokonuje wytwórnia Zoharum. Tym razem padło na muzykę projektu Nagamatzu.
Nagamatzu to pierwszy zespół/projekt Andrew Lagowskiego, w którym pracował nad własną definicją zimnofalowej elektroniki, Album „Neural Interval” zbiera nieco zapomniany dziś dorobek projektu, w skład którego wchodziły wydawnictwa: „Shatter Days” (1983), ”Sacred Islands of the Mad” (1986), „Space Shuttle Shuffle” (1987) oraz ”Igniting the Corpse” (1991).
Choć Wydawca wskazuje nam nietypową drogę eksploracji dyskografii (od nagrań najmłodszych po najstarsze), warto odkryć własną ścieżkę. Tak, album „Neural Interval” nadaje się do indywidualnych poszukiwań. Ja wybrałem metodę chronologiczną i rozpocząłem obcowanie z muzyką Nagamatzu od nagrań najstarszych.
Utwory z „Shatter Days” są przepełnione urokiem domowej produkcji, ale po tylu latach nadal intrygują. To muzyka jest pełna komplikujących się wzorów rytmicznych i mrocznej elektroniki. Datowany na 1986 rok album ”Sacred Islands of the Mad” przyniósł specyficzny styl cold wave z którego wyłaniają się charakterystyczne elementy w postaci aktywnego automatu perkusyjnego, uwypuklonego basu, prostych melodii syntezatorów i posępnych gitar. Tu warto zwrócić uwagę na minimalistyczny utwór „Carmine” oraz prezentujący cyfrową odmianę chorału gregoriańskiego „Watch and Waste”. 12 calowy maxi singiel „Space Shuttle Shuffle” to przede wszystkim atmosferyczny i soczysty brzmieniem „The Sunlight Home”. Na albumie ”Igniting the Corpse” przecinają się różne inspiracje sięgające post punku, dark wave czy bardziej rytmicznych (by nie napisać tanecznych) klimatów.
„Neural Interval” to kolejne wznowienie Zoharum, które powinno trafić do odtwarzaczy poszukujących wrażeń estetycznych konsumentów muzyki – nie tylko fanów twórczości Lagowskiego.

Mroczna Strefa:
Do tego, że Zoharum odgrzebuje rzeczy nieco przeoczone i praktycznie niedostępne od lat zostaliśmy już przyzwyczajeni. Również do tego, że odkryć można dzięki trójmiejskiemu kolektywowi takich wybitnych artystów, jak Robin Storey i jego RAPOON. Pewnym novum będzie sytuacja wiążąca się z NAGAMATZU, oto bowiem zespół, o którym zupełnie zapomniano na tym padole, choć swego czasu kilku fanów miał i dzięki jednemu z nich, czyli Joshowi Cheonowi z firmy Dark Entries z San Francisco, który wypuścił po latach winylowe wersje dwóch pierwszych kaset NAGAMATZU, materiał stworzony przez tę brytyjską grupę dotarł i do Polski, a tu Zoharum wiedziało co dalej z tym zrobić. „Neural Interval” to zestaw praktycznie wszystkich nagrań tego zespołu, na który składają się trzy kasetowe albumy: „Shatter Days” z 1983 roku, „Sacred Islands of the Mad” z 1986 roku i „Igniting the Corpse” z 1991 roku, 12-calowy maxi-singiel „Space Shuttle Shuffle” z 1987 roku oraz niepublikowana wersja jednego z popularniejszych numerów NAGAMATZU – „Lift Off” (w tak zwanej wersji video). Dodatkowym smaczkiem jest to, że w składzie tego bandu był znany między innymi z wydawnictw Zoharum Andrew Lagowski. Można oczywiście posłuchać tego dwupłytowego albumu w kolejności chronologicznej, jednak ja zacznę tak, jak to jest na tym wydawnictwie – starsze rzeczy mamy na dysku drugim, a te nowsze – na pierwszym. „Igniting the Corpse” to materiał już z ostatniej dekady poprzedniego stulecia, gdy w muzyce elektronicznej zmieniło się wiele, ale dźwięki z tej kasetowego materiału wciąż mocno osadzone są w latach 80-ych, gdy działały z powodzeniem takie grupy, jak ALIEN SEX FIEND, CABARET VOLTAIRE, ale i te, które stworzyły post-punk, cold wave i inne, bliższe rockowi stylistyki. A warto wiedzieć na samym początku, że NAGAMATZU to generalnie nie tylko czysta elektronika, bowiem mocno jest tutaj akcentowany bas (przynajmniej w tych kompozycjach, w których jest obecny), a czasem pojawiają się też mniej lub bardziej zniekształcone partie gitar. Wszystko to jest jednak osadzone przede wszystkim w syntezatorowo – programowanym sosie, okraszone samplami (także różnych głosów) i dziejące się gdzieś na pograniczu eksperymentu i muzyki tanecznej. Nie ma co się spodziewać żadnego łupu-cupu, a skażonego industrialem rytmicznego ataku w stylu lekko przypominającym mi ALIEN SEX FIEND, tyle że bez tych agresywnych wokali i może chwilami bardziej przestrzennego w swojej wymowie. „Igniting the Corpse” jest więc przetransponowanym na elektronikę post-punkiem, cold wave i niszową dance music w jednym. Nie jest to rzecz bardzo łatwa w odbiorze i tutaj mogę rzucić jeszcze jedną nazwę – G.G.F.H., która szokowała swego czasu na scenie wokółmetalowej (ich wydawcą był pododdział znanej z wydawnictw MY DYING BRIDE, AUTOPSY czy ANATHEMY Peaceville Records) swoimi kolażami dźwiękowymi. Na tym materiale jest podobnie i choć brzmienie nie zachwyca, a i same pomysły zdają się być teraz, z perspektywy czasu dość archaiczne, to jest to rzecz godna posłuchania, wszak pod warunkiem, że ktoś lubi takie mikstury nie do końca czysto elektroniczne i nie za bardzo rockowe. Trzy ostatnie utwory z pierwszego dysku są wcześniejsze o cztery lata od rzeczonego materiału i to jeszcze bardziej surowe twory Andrew Lagowskiego i Stephena Jarvisa, w których nieco więcej jest gitarowych i basowych brzmień i tu również możemy usłyszeć jedną z trzech wersji numeru „Lift Off” z charakterystycznym odliczaniem na początku.
Dysk numer 2 daje nam okazję cofnąć się jeszcze bardziej w czasie i najpierw dostajemy 11 utworów pochodzących z 1986 roku. „Sacred Islands of the Mad” otwiera najwcześniejsza i najkrótsza wersja „Lift Off”, jeszcze bardziej osadzona w latach 80-ych i przypominająca elektroniczny remiks któregoś z utworów THE CURE z okresu „Faith” czy „Pornography”. Dalej zresztą jest podobnie i gdyby nie ta silniej akcentowana elektronika, automat perkusyjny i brak wokali, to ma się wrażenie, że słyszymy grupę będącą jakimś młodszym kuzynem słynnych Kjurów. Nie takim interesującym, ale na pewno frapującym. Cztery ostatnie kawałki to najwcześniejsze oblicze NAGAMATZU, jeszcze z trzecim muzykiem w składzie – wokalistą i klawiszowcem Andrew Fleckem, ale o dziwo znacznie mniej tutaj cold wave’owych brzmień, a więcej transowego pre-electro, a wokale pojawiają się dość rzadko i są rodzajem lekko zniekształconych deklamacji („Faith”). Jedynym wyjątkiem jest będący pod wpływem JOY DIVISION „Deliberation”. Całość jest sporą ciekawostką i może w epoce, gdy chętnie wraca się do dźwięków z przeszłości (i tych bardziej, jak i mniej znanych) może zainteresuje parę osób z nowszych pokoleń.

Darknation:
Nagamatzu to brytyjski duet działający w latach 1981-1991 który tworzyli Andrew Lagowski i Stevena Jarvis. Lagowski jest Wam znany z solowej twórczości i przede wszystkim z świetnego projektu S.E.T.I. który nie od dziś jest uznawany za najbardziej uznanych na półce z napisem kosmiczna ambientowa elektronika.
Fani mogli posłuchać już wczesnych nagrań Lagowskiego na reedycji kosmicznego klasyka z lat 90-tych „LEGION False Dawn”. Teraz kolejny raz dzięki Zoharum cofamy się o kolejną dekadę by poznać bardziej rockandrollowe wcielenie muzyka, które fajnie wpasowuję się w tamten okres. Kultowe dla wielu lata 80-te i płodny okres post-punka tutaj w wersji instrumentalnej połączonego z taneczną elektroniką. Grupa (przez pewien czas trio) zrealizowała trzy kasetowe wydawnictwa: „Shatter Days”, „Secret Islands Of The Mad” , „Igniting The Corpse” oraz jeden 12-calowy winyl. Gdańskie Zoharum wznawia całość ich analogowych nagrań (3 kasety) dodając 12-calowy maxi-singiel „Space Shuttle Shuffle” pochodzący z 1987 oraz niepublikowaną wersję utworu ”Lift Off”.
„Neural Interval” zawiera aż dyski z fajnym układem numerów – od najnowszych do najstarszych. Panowie przez cały okresie swojej działalności eksperymentowali ze swoim stylem, krążąc wokół post punka i zimnej elektroniki ewoluującej w melancholijny dark wave . Automat perkusyjny ujmuje swoją prostotą, w tle słychać zniekształcone charakterystyczne gitary, bas buduje melodie a elektroniczne sample nadają tanecznego wymiaru ale także potrafią fajnie zaskoczyć. Myślę że dla tych co lubują się w nagraniach New Order lub kochają wczesne wcielenie The Cure nie potraktują tej płyty tylko jako ciekawostka. W dobrej muzyce nie liczy się metryka co ewidentnie udowadnia nam Nagamatzu. Ciekawe co tam jeszcze Andrew Lagowski ma pochowane jeszcze w starych szufladach. Ja stawiam to wypasione wydawnictwo na półce obok Joy Division i The Cure. Mi nie pozostaje nic tylko czekać na kolejne archiwalne perełki od Zoharum. Mam nadzieję że nie potrwa to zbyt długo. 🙂

NonPop:
Der Bandname NAGAMATZU sagt vermutlich nur wenigen Interessierten etwas – und das ist aufgrund des übersichtlichen Outputs wohl auch nichts Besonderes. Der bekannteste Name der seit Anfang der 80er Jahre bis in die frühen 90er Jahre operierenden Band dürfte demnach auch ANDREW LAGOWSKI (u.a. LEGION, S.E.T.I. und Kollaborateur von BRIAN WILLIAMS bei LUSTMORD oder TERROR AGAINST TERROR) sein, der mit seinen Partnern STEPHEN JARVIS und ANDREW FLECK – letzterer war nur bei „Shatter Days“ dabei – einige Tapes und eine Maxi-Single aufnahm. 2010 widmete sich das renommierte amerikanische Re-Issue-Label DARK ENTRIES allerdings bereits dem Trio, indem es das Tape „Sacred Islands Of The Mad“ auf Vinyl wiederveröffentlichte – und 2012 sogar nachpresste. 2013 folgten „Shatter Days“ und „Igniting The Corpse“ auf Vinyl, wobei letztere Platte dann auf dem eigenen MOTORCADE-Label wiederveröffentlicht wurde.
ZOHARUM öffnet nun ein weiteres Mal das Archiv der Band – diesmal auf CD, indem die Tapes „Shatter Days“, „Sacred Islands Of The Mad“, „Igniting The Corpse“ und die 12“ „Space Shuttle Shuffle“ auf einer Doppel-CD namens „Neural Interval“ wiederveröffentlicht wurden. Zusätzliches Material liegt allerdings nur in einer alternativen Version von „Lift Off“ vor. Die Zusatztracks auf der Vinyl-Wiederveröffentlichung von „Shatter Days“ fehlen hier, obwohl Platz gewesen wäre. Die Zusammenstellung beginnt zwar mit den Stücken von „Igniting The Corpse“, also mit den neuesten Tracks. Bei der Betrachtung des Werks fängt man aber doch besser bei den ersten Werken an, die wenig überraschend typisch nach den 80er Jahren klingen. Die bis auf wenige Ausnahmen übrigens instrumentale Musik kann man im großen Feld New Wave mit Post Punk-Einflüssen einordnen, wobei sich für mich anhand des dominierenden Basses der frühen Stücke sowie der eher flächigen, hellen Synthesizerklänge deutliche Anklänge an NEW ORDER ergeben. Aber auch die Nähe zum Cold Wave wie der von Bands wie TRISOMIE 21 zu der Zeit lässt sich hier heraushören. Hauptausdrucksmittel ist allerdings die Elektronik, sodass neben zumeist eher schwebenden Synthesizersounds die typischen Drum Machines vor sich hin klackern. Die technische Entwicklung von „Shatter Days“ zu „Sacred Islands Of The Mad“ ist dabei natürlich unüberhörbar.
Gut ein Jahr nach „Sacred Islands Of The Mad“, also 1987, erschien schließlich die „Space Shuttle Shuffle“-Maxi, die zwei Stücke des vorherigen Tapes in neuen Versionen enthielt („Lift Off“, „Schlaggefahr“), wobei man sich bei der Bearbeitung aber stark an damaligen zeitgenössischen Trends orientierte, d.h. zu gesampelten Stimmen gesellte sich eine zackige Elektronik, die dem ähnelte, was zu der Zeit unter dem Label EBM in Europa lief oder auch dem, was zu der Zeit Bands wie CABARET VOLTAIRE veröffentlichten. Einige Jahre später reichte es dann mit „Igniting The Corpse“ doch wieder nur zu einem Tape, welches sich, wenn man die Zeit selbst aktiv miterlebt hat, seltsam abgehängt anhört, da zu der Zeit auch im Electro-Underground deutlich mehr möglich war. Der Bass verschwand zudem fast komplett aus der Musik. Insofern ging die Band einen recht typischen Weg vom Beginn der 80er bis zu ihrem Ende am Anfang der 90er. Bei allem 80er Hype muss man übrigens aber auch feststellen, dass es einen Grund hat, warum die Band nie einen ordentlichen Plattenvertrag ergattern konnte. Insgesamt fehlt dieser Art von Musik der Gesang, um wirklich punkten zu können – oder die großen Ideen, um instrumental zu bestehen. Jedenfalls gab es zu der Zeit genügend Bands in dem noch nicht so überlaufenen Musikmarkt, die deutlich stärkere Musik ablieferten. Somit sind definitiv „Shatter Days“ und Teile von „Sacred Islands Of The Mad“ sowie das Stück „Lift Off“ in der Maxi-Version aus vornehmlich historischer Sicht eine interessante Ergänzung.

Dark Rooom:
L’ottima Zoharum, autentico faro nel vastissimo panorama delle sonorità più inusuali, sperimentali e di nicchia, non è nuova ad operazioni volte a riscoprire gemme del passato, e stavolta tocca all’act inglese Nagamatzu, formazione in cui militavano Andrew Lagowski (nome ben noto ai cultori della label polacca per la sua lunga carriera solista) e Stephen Jarvis, e che fu un trio solo in occasione della sua primissima release con Andrew Fleck ai synth e voce. Durata all’incirca un decennio, la parabola artistica del combo ha prodotto un mini e due full-length in cassetta ed un vinile 12″ fra l’83 e il ’91, attraverso i quali i Nostri hanno fornito la propria visione rigorosamente analogica del suono darkwave, cavalcando in egual misura tanto certo post-punk dalle sfumature gotiche quanto un’elettronica pulsante e ballabile, preferendo la veste strumentale e centellinando cantati mai prominenti. Questa corposa ristampa rimasterizzata, divisa in due CD e racchiusa da un bel doppio digipack completo di booklet stile poster con una dettagliata storia della band vergata dallo stesso Jarvis, racchiude praticamente tutto il materiale pubblicato dai Nagamatzu con le quattro release di cui sopra, più una 'video version’ di „Lift Off” in qualità di bonus-track. Il primo CD racchiude, oltre all’appena citata traccia bonus, la cassetta „Igniting The Corpse” (1991) e il vinile 12″ „Space Shuttle Shuffle” (1987), e fra brevi interludi industrialoidi senza titolo, groove elettronico, chitarre darkwave, largo uso di samples, tensione ritmica, sporadiche vocals e tanta ossessività, ridà lustro ad un intenso gioiellino dalle strutture para-sinfoniche come „The Sunlight Home”. Il secondo dischetto comprende invece le due cassette „Sacred Island Of The Mad” (1986) e „Shatter Days” (1983), molto più strumentali e classicamente darkwave, con vocals ridotte all’osso ed una buona 'tavolozza’ di emozioni, ove a svettare è un notturno ipnotico, ossessivo e pulsante come „Watch And Waste”. Nagamatzu fu un progetto di spessore e qualità che è meritatamente rimasto nei cuori dei cultori delle frange wave più oscure degli 80s (anche grazie a qualche ristampa in vinile di pochi anni fa), e questa vera e propria 'opera omnia’ messa a punto dalla Zoharum in soli 500 esemplari è dedicata proprio ad essi, oltre che a chiunque desideri scoprire un piccolo ma significativo tassello di un’epoca mai dimenticata.

Mentenebre:
Quizá a muchos de vosotros no os diga nada escuchar el nombre de Andrew Lagowski. La verdad es que, a bote pronto, puede pasar desapercibido dentro del campo de la música de finales del siglo pasado. Pero, ¿y si os dijese que Lagowski intervino en la elaboración del álbum que dio nombre al género dark ambient, el afamado “Heresy” de Lustmord? El asunto va cobrando interés… ¿y si además añado que tuvo una banda con este célebre y oscuro galés conocida con el nombre de Terror Against Terror? Demonios –pensarás- ¿quién es este hombre?
Pues bien, Andrew Lagowski, a pesar de ser uno de los músicos dentro del panorama post-industrial de los años ochenta y noventa que han decidido recorrer su camino por el arcén en vez de por la autopista, debe ser considerado por derecho propio una persona con un carácter experimental inagotable. Ha trabajado con multitud de bandas y artistas durante sus ya más de treinta años de carrera, entre los que destacan proyectos como Legion, SETI o Silent Comand. Nagamatzu es, por así decirlo, el génesis de este impresionante músico.
La andadura junto a otros dos componentes, Stephen Jarvis y Andrew Fleck, comenzó en las postrimerías de 1981; autoeditando dos años más tarde su primera casete, “Shatter Days”, compuesta por cinco temas que desafían al recién nacido EBM. De ellos, cuatro son incluidos en esta recopilación.
Tres años más tarde el trío termina viéndose reducido a dúo por causa de la salida de Fleck. Será ahora cuando Nagamatzu publique su primera casete de larga duración, “Sacred Islands Of The Mad”, en la que se combinan las bases electrónicas con instrumentos de cuerda, sobre los que prepondera el bajo. La banda se caracterizará por la ausencia de letras en sus cortes; salvo alguna excepción ya dada en su primera casete, concretamente en el penúltimo tema que cierra esta recopilación, ‘Faith’, la gran mayoría de ellos se caracterizarán por la preponderancia instrumental.Nagamatzu – „Neural Interval”
Nagamatzu tiene la elogiable capacidad de evocar el sonido de bandas laureadas que se desarrollaron durante aquella época y que también hacían acopio del mismo esquema compositivo, como pueden ser Trisomie 21 y los propios The Cure durante el trienio 1985-87, concretamente en los discos “The Head On The Door”(1985) y el celebérrimo “Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me”(1987). Estos paralelismos son muy apreciables en el maxi “Space Shuttle Shuffle”(1987), donde el sonido de Nagamatzu se vuelve más oscuro. De hecho, y como podemos comprobar gracias a los encartes del CD, Lagowsky lucirá un espléndido cardado, muy en la onda de la época.
Una característica altamente destacable de este conjunto británico fue su eclecticismo estilístico. La banda concatenará multitud de influencias que convivían durante aquel momento. Sabrán realizar conjunciones entre el nervio industrial de las agrupaciones industriales de la primera generación, como Throbbing Gristle o Clock DVA, y el espíritu gótico, necrosado en cierta manera por el influjo hard rock y tecno pop a raíz de la segunda mitad de los ochenta. A su vez, el peso del sonido de los primeros discos de Front 242 y New Order se hace casi evidente en cortes como ‘Lift Off’ y ‘Schlaggefahr’.
En los albores de los noventa, la banda lanzará el trabajo que pondrá fin a su carrera, “Igniting The Corpse”(1991); que, curiosamente, en esta recopilación es presentado en primer lugar. Su docena de composiciones nos ofrecen un sonido que pretende conocer más de cerca la recién nacida tendencia acid en Inglaterra;sin embargo, éste todavía se encuentra aposentado dentro de las estructuras compositivas tardo-ochenteras.
Desde Mentenebre celebramos la acertada decisión de Zoharum a la hora de recopilar todo el material de Nagamatzu en un solo trabajo. “Neural Interval” es una propuesta muy recomendable para aquel que desconozca cuáles fueron los primeros pasos de Lagowsky o sea amante del primer sonido EBM. Un doble CD que condensa el comienzo de este increíble músico.