Rafał Kołacki
Ninkyo Dantai
Numer katalogowy
ZOHAR 068-2
Data premiery
20022014
Formaty
CD
Solowa płyta Rafała Kołackiego. Album, który został stworzony głównie na bazie nagrań terenowych. Za źródło dźwięku w tym wypadku posłużyły artyście dość specyficzne odgłosy wydobywane przez różnego rodzaju urządzenia energetyczne (transformatory, wentylatory etc.). Te generowane w sposób ciągły, monotonny, czasami bardzo ciche odgłosy zostały poddane następnie obróbce dźwiękowej za pomocą oprogramowania komputerowego, w którym stworzone zostały także inne dodatkowe dźwięki (sample i próbki midi). Ostatecznie całość materiału muzycznego została na etapie postprodukcji zmiksowana elektronicznie.
Przeważają na nim kompozycje repetytywne o jednostajnej strukturze i minimalnym charakterze, nawiązujące brzmieniowo do pracy maszyn. W ten sposób Kołacki ogłasza swego rodzaju manifest ideologiczny, którego myślą przewodnią jest teza, że technologia przejmuje kontrolę nad współczesną cywilizacją i kulturą, w tym także muzyką. Konsekwencją takiego biegu zdarzeń są liczne katastrofy zarówno te naturalne jak i przemysłowe w tym szczególnie nuklearne. Banalne ale prawdziwe.
Płyta została wydana w kooperacji trzech wydawnictw 93 egzemplarze z 300 to wersja limitowana zaprojektowana w bardzo interesujący sposób nawiązujący do ogólnej koncepcji płyty przez Ewę i Jacka Doroszenko.
Tracklista
1.α
2.β
3.γ
4.α+
5.β+
6.γ+
Recenzje
Quartier23:
Gleich drei Labels – namentlich Huta Artzine, Noisen und Zoharum – zeichnen für die Veröffentlichung dieses Albums verantwortlich, was durchaus einen positiven Effekt im Vertrieb bewirken kann. Die Thematik des Albums erklärt vielleicht, warum selbiges als Solowerk und nicht in „Mittäterschaft” des durchweg bekannteren „Hati”-Projektes realisiert wurde und auch nicht im Namen „Mammoth Ulthana” erschien – beides Projekte, an deren der Herr Kołacki mitwirkt(e), aber andere thematische Richtungen wählte. Was wäre, wenn alle Belange der Zivilisation, also auch die Musik, von der Technologie dominiert würde? Mit sechs Titeln (kurz „α”, „β”, „γ”, „α „, „β ” und „γ ” benannt) versucht der Künstler diese Vermutung zu erkunden, zu be- oder widerlegen – die Antwort muß schlußendlich der Hörer für sich selbst geben.
Knapp 50 Minuten lang erklingen minimale elektronische Töne, als Endlosschleife mit Samples und Feldaufnahmen angereichert, ohne in Krach auszuarten – dies gelingt hier mühelos. Trotz des vorherrschenden Minimalismus und der hypnotisierenden Monotonie, entdeckt man Details, die vielleicht nur im Kopf des Hörers entstehen und vielleicht gerade deswegen dem Album seine Faszination verleihen.
Ebenso minimalistisch kommt das Cover-Artwork daher: in nur rot/weiß gehalten – mit sich wiederholenden und manipulierten Elementen versehen – unterstreicht es den Charakter des Albums.
ChainDLK:
This release is presented as 'the first full solo album by RafaÅ KoÅacki’ but, in fact is the first with a reasonable distribution (Panoptikon was reviewed by myself some time ago and is a Zoharum merit) and a marketing effort. This new release was 'created mainly on the basis of field recordings’ but it’s not a soundscape album as the mix is so dense or processed to develop a personal musical language.
Oddly enough, in the cd edition, the tracks have no title so I will treat this a release as a long composition in six movement (the digital edition has track title but they are greek letters so it’s not something adding a reading path to the album) as this makes sense. The first movement is an introduction based on a drone and some sparse metallic notes. The spoken words of the second movement introduces the listener in a soundscape where layers of drones try to induce a sense of calm and tension to the listener. This structural elements are repeated in the third movement but in a noisier way as the musical journey is from a quieter landscape to a more menacing one. The fourth movement is the longest and the most contradictory one as it’s an hypnotic one but seems too static and based on a single loop. The fifth movement returns to depict brighter images and the last one is a stunning exercise in the development of resonances.
This release is not simple to listen and enjoy but it’s an example that, even in a field that could seem decoded, there’s some paths that have to be discovered. Another good release from this artist.
Felthat:
I guess this material so far is probably one of the nicest surprises I got in 2014.
I knew Rafał Kołacki before as he worked with Hati ensemble which is widely active within the post-industrial idiom of rhythmagick.
But Rafał doesn’t cut off the tags off the well-trodden path instead re-inventing his own formula of post-industrial experimentalism merged anew with new impulses and new energy.
The intro track brings on profound sounding evocation which to me sounds super interesting and highly encouraging if I may say so – it has this distinctive feel of almost organically composed psychodelic soundtrack. The following part gets even more and more interesting with cut-up radio work blend of highly narrative voiceovers from documentary movies or other sources and magma of electronic pulses and sythesized drama of tension and synactic elements.
Rafał as an experienced musician gives a set which isn’t by any means repetoire of utter convention but rather helps us with getting into inside of his basic concept idea which lies behind the material – may sound trivial as it is but it is still valid – the theorem of technological limbo taking control of mass consciousness which reverbated in all messages of counter cultural endeavours since Thoreau up to a different context setting – now in post-post-modern times.
Very sharp material with a message- do you need more? I hope Rafał will develop his solo idea into viable means of his imaginative approach to music as such.
Vital Weekly:
Poland’s Hati one half is Rafal Kolacki and unlike his partner he is less active in releasing solo material. 'Ninkyo Dantai’ is his second solo album, following 'Panoptikon’ (see Vital Weekly 896). What he shares with the other half of Hati, Rafal Iwanski, is his love for electronic and electric sounds, unlike in their band, which is all about percussion and analogue drums. Maybe because if you only have two hands to operate the music machines it’s easier to have them all electronic. I’d say electric as Kolacki uses sound recordings from motor devices as a starting point for his pieces. These sounds go into the computer for further processing. There is also an amount of found sound here, such as flight control talk. This all has to do with Kolacki’s „ideological manifesto whose main idea is the thesis that technology is assuming control over contemporary civilisation and culture, including music, the consequences of which are numerous natural and industrial disasters (especially the nuclear ones). Trivial, but true”. I am not sure what is trivial about it (or perhaps true), and it all may seem a bit grim to me, but maybe this is now I know all of this. The moody electronic music is indeed dark, but darker than what is usual in this field? I guess not. This is fine dark, atmospheric drone music and very occasionally, such as in 'At’ (if that is the title, not easy to read), it seems that Kolacki takes in some of the processed sounds from Hati, but for all I know I might be wrong. The final piece is like a coda to the world’s end, slow and meditative. If you like Maurizio Bianchi’s more apocalyptic works then I am sure you like this too. A very refined work of the stuff that makes nightmares.
Freq:
Introduced by the shorter drones and electronic shimmers of “Alpha, “Beta” which rise up in a revenant scrawl of threat and ominous sounds (including some fine rabble-rousing samples which set the mood of the album as one slightly apart from the merely abstract and instrumental) the centrepiece of Ninkyo Dantai rests on the form of the twenty-minutes and more of “Alpha+”. But first comes “Gamma,” whose rattling metallic sounds at shot through with distorted voices calling through the static like transmissions from beyond the reach of the listener, extirpated and unknowable: are these conversations, movie dialogue or radio communications, the chatter of astronauts, emergency services or CB enthusiasts? They seem to be in English, though otherwise unintelligible; and perhaps they’re simply cut-ups for texture rather than holding any specific meaning.
So, back to “Alpha+” – Rafał Kołacki takes his time setting out the different strata of unheimlich electronic choirs and layers of dense electronic processing which appear in ghostly wefts of effects spread so thick as to obscure the underlying environmental recordings of electrical machinery beyond certain identification. It’s this obfuscating tendency which gives Ninkyo Dantai the feeling of being broadcast through cotton wool, of aetheric mutterings and otherworldy compositions; but what’s never entirely certain is if this is coming from a notional heaven or elsewhere – and perhaps even to assume that there is any kind of metaphysical aspect to Kołacki’s music here is to assign too much meaning, to many levels of comprehension added to something which doesn’t need so much interpretation as immersion.
However, it’s with “Beta+” that the album wakes up, tweaks the listener’s interest by bringing up the levels of the scrape and scree, the clank and clunk of electronics – or is that sampled metalwork and machines? – grating on the nerve endings in a way which is guaranteed to grab the listener’s attention, if not enthusiastically then at least unavoidably. “Gamma+” concludes matters in a heaving set of longform striations which frazzle off into the far, far distance where Thomas Köner might perhaps be glimpsed hard at work bowing and stroking his gongs. This is difficult listening, not because of its atonality alone, but because Kołacki has selected a range of tones which set the hairs on the back of the neck a-tingling, alerting to a danger which is nowhere to be found; and that is its cunning trick, at heart, like a psychological horror film without the need for blood, gore or an obvious laid out story, but just as unsettling in the end.
Necroweb:
Rafal Kolacki kredenzt mit “Ninkyo Dantai” eine überaus interessante Spielwiese, wobei dieser Name für so manch aufmerksamen Hörer kein Unbekannter ist. Und richtig, geht Rafal Kolacki doch mit Mammoth Ulthana seinen spirituellen und rituellen Vorstellungen nach.
Auf diesem Tonträger verfolgt man hingegen die These, was wäre, wenn die Technologie über der Zivilisation stünde.
Die musikalische Umsetzung kann sich jedenfalls hören lassen und setzt sich unter anderem aus Field Recordings, allerlei Samples und industriellen Klängen zusammen.
Dabei ist es einfach wunderbar, wenn man sich minutenlang solch Klängen wie beim vierten Stück hingeben kann, welche mitunter gar etwas spacig scheinen und den Hörer absolut zu übermannen verstehen.
Das mittlerweile enorm stark angehobene Qualitätslevel lässt sich mit den beiden letzten Darbietungen leider nicht halten, was aber daran liegt, dass jene eben nicht so prägend ausgefallen sind.
Auch gilt zu bedenken, dass “Ninkyo Dantai” wirklich sehr stark beginnt und dieses Level auch über den Hauptanteil halten kann. Gerade unter Ohrmuscheln vermag das Ganze eine beachtliche Wirkung zu erzielen, weshalb man darauf ruhig zurückgreifen sollte.
“Ninkyo Dantai” ist eine absolut empfehlenswerte Angelegenheit, welche ihre volle Berechtigung unter dem aufstrebenden Label Zoharum findet und für lange Zeit nachhallt.
Interessanterweise erscheint das Werk zudem noch unter der Regie zweier weiterer Label und stellt damit eine Kooperation dreier Labels dar. Also Kopfhörer auf, Augen zu und ab geht die Post. Man darf gespannt sein, womit uns der Musiker als nächstes beehrt.
PopUp:
Drugi, solowy strzał Rafała Kołackiego (Hati, Mammoth Ulthana, Molok Mun, Orient Potockiego Project) przynosi ponad 48 minut eksperymentów. Płyta jest wspólnym wydawnictwem Zoharum, Noisem i Huta Artzine. Nagrania terenowe to punkt wyjścia do pejzażowego, postindustrialnego ambientu. Autor wykorzystał dźwięki generowane przez różnego rodzaju urządzenia energetyczne, aby później podbudować je samplami i zmiksować w płynne struktury. Efekt jest na tyle wciągający, że można się zatracić w Ninkyo Dantai na parę godzin. Podstawowe dźwięki buzują wolno, osiągając jednostajność już po kilku chwilach. Minimalizm umyka tu na rzecz niepokoju, podskórnego napięcia. Tak właśnie działają urządzenia w imię ludzkości, a często i przeciwko niej. Gdzieś odbija się to wręcz natrętnym echem (rozciągnięty do ponad 20 minut „Alpha+”), innym razem następuje próba zapanowania nad tym całym rozgardjaszem („Gamma”). Człowiek staje się tylko punktem, od którego wszystkie te dźwięki odbijają się, czasem boleśnie przenikają przez narządy słuchu. Monotonny charakter całości jest tylko pozorny, bo struktura utworów ocieka nerwowym szlifem, który jednak nie wysuwa się na pierwszy plan. Na Ninkyo Dantai Kołacki stworzył sprawnie skrojone struktury, przebił je specyficznym punktem widzenia, ale jakże aktualnym w obecnym świecie, ociekającym co kilka lat katastrofami ekologicznymi czy nuklearnymi.
Musick Magazine:
No to teraz coś bardziej hałaśliwego. Może nie do końca, o czym później, ale na tle pozostałych albumów z szeroko pojętą muzyką eksperymentalną jakie przyszło mi recenzować do tego numeru solowy album Rafała Kołackiego jest chyba najbardziej intensywną pozycją. Ninkyo Dantai powstała na bazie nagrań terenowych zawierających dźwięki przeróżnych bucząco-bzyczących urządzeń elektrycznych, do których dodano różne sample i elektronicznie zmiksowano całość. Efekt tych eksperymentów to 6 utworów o monotonnym, transowym i minimalistycznym charakterze. Same utwory są jednak zróżnicowane zarówno pod względem formy jak i intensywności, bo usłyszymy tu zarówno 20-minutowego, niemalże ambientowego kolosa jak i bardziej radykalną, hałaśliwą elektronikę wzbogaconą o sample jakichś przemówień, która zahacza o noise/death industrial. Wszystko jednak brzmi bardzo spójnie i, pomimo ekstremalnych źródeł dźwięku, całkiem przyjemne. Oczywiście jeśli jesteście otwarci na zabawy szumami i sprzężeniami, ale nawet jeśli nie to jest to album na tyle przystępny, że mogę polecić go i neofitom.
Puszka Pandory / Mroczna Strefa:
„Ninkyo Dantai” to tytuł kolejnej solowej płyty RAFAŁA KOŁACKIEGO – człowieka znanego między innymi z HATI, GROBBING THRISTLE, MOLOK MUN czy MAMMOTH ULTHANA. Muzyka dobrze czującego się w klimatach trybalno – etnicznym, ale także post-industrialnym minimalizmie. Na tym krążku nie znajdziemy rytualistycznego brzmienia perkusjonaliów, wpływów world music czy też bardzo eklektycznych elementów zawartych na poprzednim albumie pt. „Panoptikon”. Może poza eksperymentalizmem, który jest słyszalny na wszystkich produkcjach z udziałem tego muzyka i twórcy. Tym razem Rafał skupia się na generowaniu przetworzonych odgłosów nagranych w terenie, sampli różnego pochodzenia oraz głosów i przetwarzaniu ich w monotonnie brzmiącą elektronikę, czasem snującą się bardziej leniwie (np. we fragmencie czwartym pt. „a+”), a czasem bardziej hałaśliwą (utwór piąty oznaczony również rozmytą literką ‘a’ i plusem). Minimalistyczne podejście do tejże materii może kojarzyć się z dźwiękami osadzonymi w dark ambientowej estetyce, ale sześć kompozycji wypełniających „Ninkyo Dantai” nie działa na zasadzie impresji czy improwizacji, a jest – że tak napiszę – orężem ideologicznym samego twórcy, który twierdzi, że „technologia przejmuje kontrolę nad współczesną cywilizacją i kulturą, w tym także muzyką. Konsekwencją takiego biegu zdarzeń są liczne katastrofy, zarówno te naturalne, jak i przemysłowe, w tym szczególnie nuklearne.” Można się z tą tezą zgodzić lub nie, ale faktem jest, że w obecnych czasach, pozbawieni technologii, zamienilibyśmy się w prymitywne stworzenia, które niczym ryba wyciągnięta z wody wykonują agonalne ruchy, ale z drugiej strony technologia uczyniła z nas niewolników zależnych od przedmiotów, procedur, linii produkcyjnych, gadżetów i ciągłej pogoni za nie wiadomo czym. Do takich refleksji pobudza zawartość „Ninkyo Dantai” – płyta nieco monotonna, chwilami transowa, jak już wspomniałem – bardzo minimalistyczna i ogólnie nie nastrajająca optymistycznie, choć dla miłośników wszelkiej eksperymentalnej elektroniki jak najbardziej wskazana do odsłuchu.
Darknation:
Ciekawy krążek dla fanów postindustrialnego ambientu. Drugi solowy album znanego nam dobrze Rafała Kołackiego zabiera nas w rejony nagrań terenowych gdzie punktem wyjścia są różnego rodzaju odgłosy wydobywające się z urządzeń energetycznych. Specyficzne dźwięki Rafał przyprawił odpowiednimi samplami i podał odpowiedniej obróbce elektronicznej. Efekt może Was nieźle zaskoczyć.
Całość zawiera 6 utworów które na początku słuchania wydają się dość senne i podobne jednak już za chwilę można spokojnie wyczuć różnicę i zmiany nastrojów. Najbardziej spodobało mi się na „Ninkyo Dantai” niby monotonny klimat pod którym przez cały czas budowane jest napięcie i wyczekiwanie. Dla tych którzy lubią zaszumiane i trochę hałaśliwe eksperymentalne pejzaże powinny się zainteresować. Lubię płyty które dotykają konkretnych spraw, tutaj muzyk chciał poruszyć temat konsekwencji jakie grożą nam przez coraz większy wpływ technologii na cywilizacje i szeroko pojętą kulturę. Wystarczy włączyć wiadomości by zobaczyć jak bardzo jest to temat ważny i aktualny. Muzycznie choć bardziej pasuje antymuzycznie fajnie to wyszło. Nastraja do refleksji i przyjemnie zgrzyta w słuchawkach. Jest dobrze. 😉
Mentenebre:
Para una persona como yo, apenas iniciada en el extraño e inquietante mundo de la música ambiental oscura en general, que lo ignora casi todo, por no decir todo, sobre el drone, el industrial, el noise u otras dolorosas facetas de este estilo y que sólo tiene un menos que levísimo conocimiento de las formaciones más conocidas del dark ambient más tradicional, resulta especialmente difícil enfrentarse a un disco como éste, apto sólo para aquellos que hace ya tiempo recibieron su bautismo musical en estos géneros y pueden presumir de haber recorrido largas distancias por sus retorcidos y sinuosos senderos.
Por eso mismo enfrentarse a un disco como este, tan difícil en un principio, supone un reto muy estimulante para mí; un reto del que creo que he acabado saliendo triunfante puesto que, tras varios intentos, he conseguido por fín abrir mis oídos y mi mente a los sonidos que Rafal Kolacki, músico, arqueológo, animador cultural y sociólogo, nos ofrece en este trabajo en solitario, realizado a base de sonidos repetitivos, un tanto monótonos y monolíticos, mezclados con grabaciones de campo y ruidos realizados con todo tipo de aparatos, amen de sampleos de voces.
Rafal Kolacki – „Ninkyo Dantai”Para el único corte que no he necesitado dedicación especial y que me entró a la primera fue para el cuarto, ‘Alfa+’, una maravillosa pieza de gélido y majestuoso dark ambient que sobrepasa los veinte minutos de duración. Durante todo este tiempo el tema apenas experimenta cambios, ofreciendo desde el principio una atmósfera de una frialdad aterradora, tanto que aturde y llega a crear una impresión de falsa y muy tensa tranquilidad. Especialmente turbador es un sonido que puede oírse en segundo plano de forma constante, a medio camino entre un grito de dolor y un coro espectral, sin terminar nunca de definirse en un sentido o en otro.
El resto de cortes del disco se alejan de este ambiente frío y neblinoso para dejarse empapar por sonoridades más ruidistas y experimentales. Aún así, algunos de ellos consiguen poner en pie muros sonoros de desolación y angustia tan sólidos como los que se pueden oír en ‘Gamma’, todo él una obsesiva repetición de los mismos sonidos, cuyo potencial se ve aumentado por sampleos de voces muy bien escogidos e introducidos. Otros, como ‘Beta+’, recrean por momentos un ambiente ritual y arcano especialmente alienante y extraño gracias a mezclar percusiones que suenan casi orientales con incisivos y constantes sonidos que parecen creados por una cuchilla raspando una superficie de metal.
Como digo, es un disco difícil, apto sólo para iniciados. Sin embargo, si te gustan los retos sonoros y presumes de tener una mente y unos oídos abiertos a cualquier tipo de sonido, siempre que tenga un fondo oscuro ( y este cd está sobrado de ese fondo, ya lo creo que sí ), este disco también es para ti. Quien sabe si a raíz de escuchar varias veces este “Ninkyo Dantai” se despierta tu interés por estos sonidos y acabas siendo no sólo un iniciado sino un auténtico maestro en ellos.
Darkroom Rituals:
Сольный альбом польского музыканта Рафала Колацки (участник «Hati», «Mammoth Ulthana», «Molok Mun», «Orient Potockiego Project») посвящен бытию окружающих нас электрических приборов и инструментов, и позволяет автору задавать посредством музыки разные, порой парадоксальные и даже неудобные вопросы: например, подчиняются ли все эти вентиляторы, компьютеры, трансформаторы, телевизоры, радиоприемники и прочие предметы человеку, или это человек уже находится в их власти? Ведет ли это подчинение к прогрессу или к всемирной катастрофе? Можно, кстати, если отталкиваться от настроения «Ninkyo Dantai», предположить, что подобная техногенная трагедия уже произошла, и все эти устройства, от самых мелких до гигантских промышленных мастодонтов, остались в одиночестве, без людей: еще не зная о том, что они тоже доживают считанные дни, лишившись поддержки своих «симбиотов», вычерпывая, не сбавляя темпов деятельности, из энергосетей последние импульсы тока. Потом – только тишина, а пока – долгий, монотонно-механический гул, наслоения звуковой деятельности различных объектов, полевые записи новостроек и фабрик, приправленные всплесками телевизионной активности (вещающие на экране люди как раз и предупреждают о подобных последствиях с пеной у рта) да трескучими шумами безжизненного эфира, прерываемого порой трансово-ритуальными перкуссионными партиями, сыгранными на подручном, «бытовом» железе. По началу последствия этого механического подхода к созданию музыки кажутся пустыми и излишне статичными, но, как и обычно, нужно только вслушаться и, может быть, мысленно уподобиться «героям» этого альбома, чтобы расслышать всю глубину и сложность звуковых конструкций, реализованных Колацки. Все движется куда-то в странном ритме, который легко принять просто за стояние на месте, абсолютно неживая, и оттого странная логика управляет потоками звуков, рассеянных в пустотах замерших помещений, хранящих эхо человеческих голосов. Ощущения – от полного погружения и растворения до тревожных мурашек по коже. Альбом, после которого начинаешь прислушиваться к бормотанию кондиционера на стене и различать среди производимого им шума зачатки абстрактных мелодий. Или логическую последовательность диалога, который он ведет с вентилятором, обсуждая непутевость и нелогичность человеческих существ.
Darkroom:
La Zoharum (label polacca di musica sperimentale affiliata con la rivista musicale Hard Art Magazine), in collaborazione con la Noisen Rec. dello stesso Kolacki ed Huta Artzine al mastering, collimano, grazie a questo abbraccio in nome dello sperimentalismo puro e viscerale che costituisce una premessa delle più accattivanti, in questa seconda opera in studio dell’artista, musicista, archeologo ed etnologo Rafal Kolacki. Questo poliedrico performer polacco, facente parte di diversi collettivi artistici con i quali crea happening visivo-sonori acustici ed elettroacustici, è dedito da diversi anni ad una costante e minuziosa ricerca nell’ambito del rumore, del suono inteso come espressione di un concetto ed utilizzato per veicolare un messaggio che va oltre gli schemi musicali. La sua è la massima espressione della non-musica, un coacervo ribollente di field recordings (in quest’opera, per esempio, sono stati incanalati in un mixer suoni di trasformatori o ventilatori, poi mixati assieme in post-produzione) suggestivo, angoscioso e dirompente. Limitato a soli 300 esemplari in digipack (93 dei quali racchiusi in una speciale sacca), „Ninkyo Dantai” nasce, a detta dello stesso Kolacki, come manifesto del pensiero dell’artista. Esso vede la civiltà moderna, così come la musica, sempre più controllate dal mostro dilagante della tecnologia, capace di causare disastrosi avvenimenti naturali ed industriali. La chiave di lettura qui donataci può essere di aiuto per estrapolare un filo conduttore al quale aggrapparci nei meandri di un album davvero particolare. L’opera va ovviamente intesa come una traccia unica, le cui parti sono indicate dalle prime tre lettere dell’alfabeto greco e dai tre relativi corrispettivi matematici (le stesse lettere con il segno + accanto sono utilizzate negli algoritmi). Una divisione importante, che spiega come dai droni che creano piacevoli elucubrazioni ambient nel trittico d’apertura si vada poi a sfociare in atmosfere sempre più opprimenti ed incisive, con suoni talmente ridondanti da diventare soffocanti, un agglomerato poliedrico di infiniti ed acuminati turbinii metallici che avvolgono l’ascoltatore in una morsa a tratti violenta, a tratti più simile ad una carezza. Il mostro dilagante della tecnologia si annida tra quelle lettere (simbolo di una cultura ormai trapassata), trasformate con un semplice segno matematico in formule con le quali robotica ed informatica divorano la società dei nostri tempi. Una scena musicata alla perfezione grazie alla sapiente destrutturazione dei suoni che i prodotti di queste scienze emanano, diventando così un’arma di protesta contro loro stesse e parte di un messaggio non-musicato profondo e complesso, da ricercare a fatica tra questa intricata foresta di sonorità meccanicamente ispirate, dalla monotonia prorompente che dilaga come un fiume in piena che tutto ossida e pietrifica. Un ultimo accenno necessario va fatto al titolo dell’opera: „Ninkyo Dantai” è il termine con il quale vengono chiamate le bande appartenenti al clan della Yakuza giapponese (traducibile in italiano come „onorata società”). Che Kolacki voglia forse farci lambiccare il cervello con teorie su di una possibile „mafia delle tecnologie”? Visto l’approccio che ha l’artista polacco nei confronti della propria arte, è giusto lasciare l’interrogativo in sospeso, appannaggio di coloro che vorranno cimentarsi nell’ascolto di questo complesso manifesto intellettuale contemporaneo.