Nocturne

Vital Weekly:
Things in Poland seem to be booming, for quite some time actually. Monotype is a very active label, when it comes to releases, and Zoharum follows neatly. Zoharum is a label that specializes in anything that is dark and atmospheric, but not without beats. We start this particular journey with the second release by Aquavoice, the musical project of Tadeusz Luczejko, whose debut was reviewed in Vital Weekly 896. Here Aquavoice further explores the boundaries of starry nights, of nocturnal soundtracks, with dreamy synthesizer sounds, mild sequenced rhythm – more ticking than beating – an occasional voice well placed here and there. Exactly the same references as last time pass by: S.E.T.I., Biosphere, Pete Namlook and no doubt you could add many others from the field of ambient music that comes with a bit of rhythm. I don’t think Aquavoice had a re-thought of what he was doing after 'Grey’, but simply decided to carry on what he was doing so well already. Maybe the addition of 'real’ instruments – piano, violin – is something that is new around here? Maybe not. So, perhaps nothing much new, and then what? There is nothing wrong with that. Luczejko simply explores further what he does best, what is in a tradition from Eno, via ambient house, to microsound and he delivers another fifty minutes of some excellent music. I very much enjoyed this nocturnal, cosmic ride.

wounds of the earth:
Basics: Nocturne is the second release on Zoharum for ambient act Aquavoice. I’ve not heard of this project before, so I don’t know much more than that. According to the press release, this album is more focused on ambient while the previous one was more experimental.
Stuff: Nocturne gets off to an awkward start; the first track is nearly unlistenable due to this overly loud high pitched drone that continues throughout the entire song. It sounds like there is some nice content in there but the high buzz completely ruins it. Thankfully, this only occurs in the opener and the rest of the album is quite pleasant. The album is comprised of various strange sounds, field recordings, hazy melodies, and bits of sampled speech that form dream-y ambient soundscapes. There are also some glitchy fragments a la Oval or Monstrare (Cordell Klier) which can seem a bit out of place, but generally work to add something of a strangeness and unpredictability that makes the pieces more interesting. The bulk of the tracks make me feel as if I am sitting at the edge of a lake in a futuristic city that has gone to sleep. They purvey extremely subtle moods, although when you listen deeply you will hear that there are quite a few elements in play within each track. These elements work together beautifully to conjure strong icy / lonely maritime visions for the listener. I get a strong Biosphere – Substrata vibe. My favorite track is „Sleep Well” which combines the aforementioned cold, edge of the water atmosphere with a subdued kick and strings dripping with sadness to create a highly poignant piece.
Overall: This album is like Mille Plateaux and/or Rastor Noton mixed with Glacial Movements; less cut’n’click and more quiet atmospherics by way of sound art. Definitely something to check out for fans of cold, pensive, minimal soundscapes (but don’t mistake that for boring drone). Though not unique, Nocturne is minimal ambient done right.

Mentenebre:
Aquavoice es un proyecto de música experimental liderado por el compositor polaco Tadeusz Łuczejko. En sus diez años de andadura bajo este nombre ha conseguido publicar nada menos que cinco fabulosos trabajos con distintas discográficas. En esta ocasión vuelve a firmar contrato con uno de los sellos más relevantes de la escena industrial polaca, Zoharum.
El estilo desarrollado en “Nocturne” puede emparejarse sin dificultad alguna por el cosechado por formaciones como Machinefabriek; o, de forma más pasajera, podríamos compararlo en ejecución con algunos discos de Nurse With Wound. Sin embargo, más que los ingredientes utilizados para hacer el guiso, en esta ocasión es preferible destacar el proceso de ejecución, la fascinante metodología utilizada para conformar y imbricar acertadamente sonidos nebulosos con estructuras acústicas de gran solidez, grabaciones de campo con notas dispersas, caricias de violín urdidas para ser presentadas a palabras incandescentes. “Nocturne” es un poema que sólo puedes leer al mirar al horizonte. Su semántica es la esencia del sonido, y su referencia nuestra propia existencia. Once cortes que se describen a sí mismos mientras intentan hacernos ver otra forma de analizar la realidad. Sonidos dispares con lenguas distintas que cobran sentido en pleno dialogo. Música que, sin decirnos nada concreto, nos define la posibilidad de una existencia.
En alguna parte de los temas que indexa “Nocturne” podemos tropezarnos con estructuras rítmicas, como es el caso de ‘Lunapark’, el séptimo delirio del disco. Éste puede recordarnos vagamente a alguna otra pincelada de Coil, pero sin caer en la fijación, simplemente, como hacen los buenos perfumes, nos evoca con vivacidad y firmeza el recuerdo de un instante encerrado bajo llave en nuestro córtex temporal . Łuczejko es muy consciente de ello, y eso le hace ganar puntos.Aquavoice – „Nocturne”
Las perífrasis sonoras que se elaboran en “Nocturne” nos dan una buena muestra de la infinidad de recursos que el artista tiene guardados en la cartera. Cientos de sonidos hablan sobre sí mismos intentando decirnos las cosas de forma ambigua. Este diálogo insustancial es el que cobra sentido sólo en su conjunto. Al igual que una discusión no es algo si no existen dos personas, en temas como ‘Nebulous Dawn’ el canto de los grillos manifiesta una intención, pero esconde su sentido.
“Nocturne” nos da buena muestra de un sonido experimental vanguardista. Demuestra en todo momento una madurez compositiva que le hace sobresalir por encima de otras muchas bandas con características parejas.
Este disco ha sido editado en formato CD y limitado a tan sólo quinientos ejemplares. Su presentación ha sido realizada en formato ecopack de seis paneles, y en su portada podemos apreciar la imagen de un poste metálico de electricidad, en constante símil con el contenido que su interior alberga.
No pierdas la posibilidad de conocer más de cerca el planteamiento acústico de Aquavoice. Desde Mentenebre te aseguramos que no quedarás defraudado.

Quartier23:
Zur Jahrtausendwende formierte der Pole Tadeusz Łuczejko Aquavoice, damals noch als Duo, kurz darauf als Soloprojekt. Es entstanden Werke wie „Cold”, „Grey”, „Memories” oder eben jetzt „Nocturne”. Łuczejko ist ebenfalls Organisator des AMBIENT Festivals, daß seit 2003 jährlich in Polen stattfindet.
„Nocturne” ist geprägt von detailverliebten Klängen und Samples, die sich irgendwo zwischen Ambient und New Age ansiedeln lassen. Insbesondere das Tröpfeln, Rauschen und Fließen können schon fast als Markenzeichen des Projektes herhalten, was – angesichts des Namens Aquavoice – niemanden überraschen sollte. Die Kompositionen haben durchaus meditativen Charakter, schwellen an und ab und brechen nie aus. Die beruhigende Wirkung des Albums könnte schnell in Langeweile umschlagen, wenn da nicht zwischendurch Titel wie „Lunapark” oder „Sleep Well” wären – die man gut und gerne auch als „Anspieltipps” hervorheben kann.
Mit „Nocturne” kann man immer wieder auf Entdeckungstour gehen und neue Klänge und Details entdecken, wenn man sich nur darauf einlässt.

Necroweb:
Mit “Nocturne” publiziert der Künstler hinter Aquavoice nun seine nächste Veröffentlichung unter der Manufaktur Zoharum. Bereits der Vorgänger barg schon verdammt starke Kost, weshalb eigentlich nur die etwas bange Frage bleibt, inwieweit man dieses Niveau halten oder gar noch steigern konnte. Beide Tonträger, “Grey” und “Nocturne”, wurden übrigens im gleichen Zeitraum erstellt, wobei sich das musikalische Fundament aber eben nicht auf ein einziges Werk begrenzen ließ. War der Vorgänger noch mehr im experimentellen Bereich angesiedelt, so findet “Nocturne” vielmehr im träumerischen Ambient seinen Ursprung, wobei man sich unter anderem von Musikern wie Eivind Aarset und Arve Henriksen inspirieren lies. Dabei eignen sich die Kompositionen ohne Frage zum Abdriften, unterscheiden sich aber untereinander mitunter doch merklich. So bekommt man ein sanftes wie auch wehmütiges Stück vom Schlage eines “Sleep Well” nicht alle Tage vorgesetzt, wogegen man bei “Fish Dreams” die Grenzen zum Ambient ordentlich auslotet. Gefühle werden also auch in diesem Fall verdammt groß geschrieben und einfühlsam nimmt “Nocturne” langsam aber sicher immer mehr Besitz vom Hörer. Dabei fruchtet das Material bereits beim ersten Besuch, was nach dem gelungenem “Grey” aber eigentlich nicht weiter verwundern sollte. Tadeusz Luczejko zeigt vielmehr auch in diesem Fall seine wahre Klasse auf, weshalb man gewiss sicher sein kann, in Zukunft noch weiteres starkes Klangmaterial aus dessen Feder zu hören.
Dass Zoharum mittlerweile als eines der Flaggschiffe im experimentellem Ambient und Electronica Sektor angesehen werden darf, sollte eigentlich jedem klar sein. Die Vielzahl überragender Werke ist mittlerweile einfach nur beachtlich und auch dieses Album stellt da keine Ausnahme dar- meine absolute Empfehlung für ein hochwertiges Klangerlebnis.

Dark Entries:
Heeft een mens nog meer ambientmuziek nodig in zijn leven? Vanzelfsprekend! Wat is er mooier dan met een behang van geluid je gevoelens te veranderen en de omgeving een nieuwe inkleding te geven?
Aquavoice draagt zijn steentje bij met een cd vol typische oudeschoolse ambient. Donkere bunkers zijn voor een keer niet aan de orde. Het heil wordt gezocht in de muzikale equivalent van druipsteengrotten en kabbelende beekjes, al duikt er af en toe ook een waternimf op met een ronduit slecht karakter. Soms hoort u de geluiden letterlijk (field recordings), een andere keer bedient meesterbrein Tadezusz Luczejko zich van knipjes, klikjes en langerekte synthesizertapijten . Het is aangenaam dat Aquavox zijn tracks allemaal braaf onder de 6 minuten houdt zodat het nooit echt vervelend wordt (behalve tegen het einde van de cd, maar later meer daarover).
Er is, voor dit genre, nog vrij veel melodie aanwezig en aangezien deze ook nog eens braaf de dwang van het achterliggende tempo volgt, is deze muziek behoorlijk salonfähig. Eerlijk gezegd: bijna te voor ondergetekende, maar toch net niet. Gelukkig is er af en toe een scherpe storende toon, zoals in de opener Pneumatic sequence, en zijn er nummers die zich in van een iets experimenteler muzikaal jargon bedienen zoals de subtiele maar knappe elektronica in In the night en Black silence. Een echt mooi voorbeeld van sfeer en experiment is het prachtige Fish dreams dat een enorm mooie klankkleur tentoonspreidt en waar subtiele omkeringen en een zekere mate van willekeur een unheimisch gevoel opwekken. Ook mooi is het net daaropvolgende Sleep well waarin de melancholische altviool (gokje) en de huilerige stem op het einde ons doen wegdromen. The secret life of insects gebruikt dan weer een prachtig zoemend geluid om ons te betrekken bij het verhaal, maar evolueert dan tot een iets saaiere plaat. Voor een betere poging om insecten tot menselijkheid te ‘verheffen’ verwijs ik u graag naar het geniale The insect musicians van Graeme Revel (SPK). Gelukkig worden we terug wakker gemaakt door het heel on-ambient getitelde Lunapark dat in de achtergrond kinderen laat opdraven en met een beetje fantasie het geheime leven van een lunaparkautomaat kan voorstellen, wanneer de mensen even niet kijken. Het is meteen ook het eerste nummer met percussie en mag bogen op een licht tribale kermissfeer. Daarna zwakt de cd toch wat af en verdrinken we in twee oeverloze druggy tracks. Nebulous dawn heeft gelukkig wel nog de verdienste lekker overweg te kunnen met atonale melodietjes maar Endless Enigma ervaar ik gewoon als… endless. Stargate pakt ons dan wel weer bij het nekvel en weet te boeien met een lekker scherpe intro en een aanzwellende jazzy drumsectie op de achtergrond. Sunday afternoon doet me denken aan het minder interessante werk van Vangelis of Brian Eno en vind ik een ietwat teleurstellende afsluiter.
Nu hebben we natuurlijk wel de tracks apart besproken, maar zo’n ambientcd laat zich vanzelfsprekend voornamelijk in zijn geheel beluisteren en dan zijn er feitelijk maar twee echte criteria: A. ‘Raak je in een boeiende sfeer?’ en B. ‘Blijf je ook in die sfeer?’ Op vraag A kunnen we resoluut ‘ja’ antwoorden. Tegen nummer 9 van de 11 hebben ik en mijn hersenen echter telkenmale afgehaakt, dus vrees ik dat B blijft steken op een ‘ja, maar’.
Nocturne is een kabbelend, dromerig cd’tje met meer dan voldoende boeiende elementen om de luisteraar (erg) geboeid te houden tot de voorlaatste horde. Het einde stelt enigszins teleur maar doet anderzijds niks af van de prachtige sferen waarvan u daarvoor mocht genieten. Voor die sferen ben ik Aquavox dankbaar dat ik ze mocht beleven. Vandaar de rijkelijke score van –overleg met de jury in mijn hoofd – 8,5/10.

Polyphonia:
Za nazwą Aquavoice ukrywa się prawdziwy weteran polskiej muzyki elektronicznej Taduesz Łuczejko – plastyk, muzyk, realizator dźwięku i dyrektor artystyczny festiwalu Ambient Gorlice. Łuczejko komponuje muzykę elektroniczną już od końca lat 70., kiedy to wraz z Mirosławem Czyżykiewiczem i kilkoma innymi przyjaciółmi założył „Pracownię Trójwymiarowych Marzeń” – grupę tworzącą muzykę z pogranicza elektroniki. W roku 1999 wraz z Piotrem Woltyńskim powołał do życia Aquavoice. Dwa lata później Tadeusz Łuczejko działał już jako solista pod szyldem Aquavoice i wydał płytę „Water Music”, dzięki której został laureatem złotej dziesiątki plebiscytu słuchaczy radiowej Trójki na najlepsze nagranie muzyki elektronicznej.
W ubiegłym roku po kilku latach przerwy ukazał się nowy studyjny krążek Aquavoice – „Grey” (Zoharum). Stylistycznie album oscylował wokół postindustrialnych i eksperymentalnych przestrzeni. Tadeusz Łuczejko z dużą swobodą do swoich utworów przemyca field recording, najczęściej są to strzępki bliżej nieokreślonych rozmów. Podobnie rzecz się ma na tegorocznej płycie „Nocturnes”, jeśli chodzi o wykorzystanie field recordingu.
Na „Nocturnes” Łuczejko zdecydowanie powraca do ambientowych brzmień, czego doskonałym przykładem są trzy znakomite nagrania „Black Silence”, „Fish Dreams” i „Nebulous Dawn”, które spokojnie mogłoby być opatrzone stemplem oficyny 12k. Znalazło się też miejsce na nieco mroczniejsze i eksperymentalne fragmenty („Pneumatic Sequence”, „In the Night”, „Lunapark”, „Endless Enigma”, „Stargate”), w których można się doszukać inspiracji skandynawską, jak też niemiecką sceną muzyki elektronicznej i jazzowej. – Choć nienawidzę zimna na co dzień, uwielbiam je w sztuce, niezwykle inspirująco oddziaływają na mnie dzieła takich artystów, jak Arve Henriksen, Jan Garbarek, Lars von Trier, Geir Jennsen czy Eivind Aarset; mam wrażenie, że nadajemy na tych samych falach – mówi Tadeusz Łuczejko.
Z kolei w „Sleep Well” i „The Secret Life of Insects” zapachniało mi „Trenami” Jacaszka. Płytę zamyka piękny utwór „Sunday Afternoon” utrzymany w klimacie Kraftwerk czy Cluster. Dziwię się, że longplay „Nocturnes” przeszedł bez większego echa w Polsce. Tadeusz Łuczejko po raz kolejny udowodnił, że jest twórcą godnym podziwu i uznania.

Only Good Music:
Aquavoice kontynuuje swoją symboliczną mowę dźwięków zakorzenioną w metafizycznym odczuciu świata, a nawet … wszechświata.
„Nocturne” jest kontynuacją drogi obranej na albumie „Grey” (materiał powstał w tym samym czasie i został kontekstowo podzielony na dwa albumy). Najnowszy album niesie dźwięki bardziej senne, wręcz rozmarzone. Pod względem technicznym zauważalna jest logika rozwijania materiału i przejrzystość konstrukcji oraz (dla mnie najważniejsza) pewna skłonność do swoistego zatapiania się w tej muzyce. Być może coś ze mną nie tak, ale obieram te dźwięki jako ciepłe i jednocześnie pełne niepokoju. Są takim pejzażem samotnej ciemności którym targa drżenie, myśl niespokojna…
„Nocturne” to różnorodność formy, ale również powściągliwy i subtelny liryzm (np.”Sleep Well”). Album potwierdza, że indywidualność artystyczna Tadeusza Łuczejko jest bogata i zróżnicowana.

PopUp:
Podczas słuchania Nocturne delikatność ambientowych form wręcz rozpływa się w otoczeniu. Odpowiedzialny za projekt Aquavoice, Tadeusz Łuczejko, w materiałach prasowych mówi o inspiracji skandynawskimi twórcami, m.in. Larsem von Trierem, Janem Garbarkiem i Arve Henriksenem, o nadawaniu na tych samych falach. Dodałbym tu jeszcze ogromne pokłady hermetycznie zamkniętych emocji, które z wolna uwalniają się spod cienkiej warstwy lodu. Nocturne jawi się jako dopięty, dość monolityczny twór, z jednej strony ekspresyjnie zróżnicowany, a z drugiej strony broniący dostępu, jakby za cienką taflą szkła. Oczywiste skojarzenia budzą choćby „The Secret Life Of Insects” czy kolejny, „Lunapark”. Jednak nie ma tu sielskiej atmosfery, raczej stonowana i powściągliwa forma, ale przede wszystkim sygnał do uruchomienia wyobraźni słuchacza. Z kolei „Sleep Well” uwodzi minorową melodią i tajemniczym, damskim głosem. „Endless Enigma” miarowo kipi eksperymentalną zawiesiną, pulsuje niepokojąco i z dystansem. W niektórych kompozycjach pobrzmiewa izolacjonistyczny pierwiastek, innym razem dostajemy umiarkowaną elektronikę z pietyzmem poddaną procesowi powtórzeń. Na koniec relaks w postaci „Sunday Afternoon” – podbite delikatnym bitem zmieniające się struktury, jak szkiełka w kalejdoskopie.

Darknation:
Poprzedni album Aquavioce „Grey” który ukazał się również pod szyldem Zoharum bardzo mi się spodobał, jego następca także podtrzymuje mój entuzjazm. Tym razem Tadeusz Łuczejko podążył w bardziej eksperymentalne rejony w których dominują raczej chłodne i stonowane nastroje.
Właściwie od samego początku słychać jest niezwykle świadomego twórcę który doskonale wie co chce osiągnąć. Najfajniejsze momenty dla mnie na płycie to te ambientowe, z takimi perełkami jak np.: „Black Silence”, i „Fish Dreams”. Fani eksperymentów i przeszywającego chłodu wprost ze Skandynawii też znajdą tutaj coś dla siebie, posłuchajcie choćby otwierające dwa pierwsze numery „Pneumatic Sequence” i „In the Night”. Bardzo ładnie brzmią również kosmiczne nastroje w „Endless Enigma” i „Nebulus Dawn”. Natomiast Ci którzy kochają elektroniczne wcielenie Aquavoice będą zadowoleni gdy posłuchają kończącego utworu „Sunday Afternoon”.
To tak w dużym telegraficznym skrócie. Bez wątpienia Tadeusz Łuczejko jest muzykiem który nic już nie musi nikomu udowadniać. Dla mnie „Nocturne” to kolejna smakowita porcja świetnej zróżnicowanej elektroniki do której na pewno będę wracał jeszcze nie raz. Dobra robota.

Versacrum:
La Zoharum – label polacca di culto dedita all’ambient più oscura – rende disponibile Nocturne degli Aquavoice. Si tratta del successore di Grey, uscito in precedenza sempre per la Zoharum. Il materiale dei 2 dischi è stato composto nello stesso periodo ma, mentre Grey si caratterizzava per sonorità più sperimentali, questo nuovo capitolo è molto più evanescente, morbido e onirico. Tadeusz Luczejko, mente del progetto Aquavoice, è influenzato dall’arte contemporanea (in particolare quella nordica) e da artisti diversi come Geir Jennsen, Eivind Aarset, Arve Henriksen, Jan Garbarek e Lars Von Trier. In effetti, se si pensa al regista danese, non possono sfuggire le innegabili qualità cinematiche di questa musica, ideale colonna sonora per film dalle ambientazioni glaciali. Sono atmosfere fredde e oscure quelle che si possono ascoltare in Nocturne che vi faranno visitare paesaggi spettrali dove ammirerete albe nebulose (“Nebulus Dawn” è il titolo di una delle tracce ma non è quella che sitrova sull’immortale Zeit!) e dove potrete scrutare la vita segreta degli insetti e visitare Lunapark deserti. Certo non mancano gli inevitabili riferimenti alla “storica” scuola di Berlino o ad artisti cardine della musica ambient come Brian Eno. In ogni caso c’è un tocco personale e originale che emerge dai i solchi di Nocturne e si sente anche qualche momento sperimentale vicino al jazz. I synth e i computer vengono utilizzati come fonti sonore. Per apprezzare pienamente questa musica occorre predisporsi a un ascolto meditativo ma gli amanti dell’ambient sapranno di sicuro apprezzare. L’album ha una durata di circa 50 minuti e contiene 11 tracce ed esce in’un edizione strettamente limitata di 500 copie.

Santa Sangre:
Nie trzeba było długo czekać na drugą płytę Aquavoice pod banderą Zoharum Records. Prawie dokładnie rok. I muszę przyznać, że “Nocturne” podoba mi się bardziej od “Grey”.
Znowu chodzi mi po głowie to S.E.T.I. Andrew Lagowskiego. Wspominałem już o tym skojarzeniu przy okazji poprzedniej płyty i zastanawiam się na ile w tym przypadku, zważywszy choćby na fakt, że projekt ten gościł na tegorocznej edycji gorlickiego Ambient Festiwalu, którego przecież Tadeusz Łuczejko jest organizatorem. Ale o tym później. Już drugi “In The Night” czaruje ciepłymi plamami ambientowymi i odgłosami nadmorskiej plaży ciepłej letniej nocy, kiedy widać tylko gwiazdy i migające w oddali światełko latarni morskiej. Wtedy zacząłem zdawać sobie sprawę, że będzie podobnie, ale jednak trochę inaczej niż na “Grey”. W “Black Silence” pojawiają się na chwilę syntezatorowe brzmienia rodem z Klausa Schulze. One jednak przyprawiają tylko kompozycję, nigdy nie stając się jej elementem wiodącym.
Partia skrzypiec i kobiece szepty i łkania uszlachetniają “Sleep Well”, za to w “The Secret Life Of Insects” prym wiodą nagrania terenowe z tytułowymi bohaterami w rolach głównych. Ale to po raz kolejny kompozycja bardzo ciepła, jak prawie wszystkie tutaj – tym ujmuje mnie “Nocturne”. Podczas gdy w “Grey” wyczuwałem pewien chłodny dystans między twórcą a odbiorcą, w tym przypadku tego nie ma. Przy “Nocturne” możecie spokojnie iść spać i żaden dysonans nie powinien zakłócić podróży ku królestwu Morfeusza. Wiem, bo testowałem. No dobra, może oprócz początkowych sekund “Endless Enigma”, ale to drobiazg. Z kolei taki “Lunapark” tchnie wręcz optymistycznym nastrojem, zresztą czy mogło być inaczej przy takim tytule?
Od wspomnianego “Endless Enigma” przez kolejnych parę utworów ruszamy na podbój kosmosu. Ale nie pod egidą NASA, lecz niczym chłopcy obserwujący z poddasza gwiazdy przez podarowany przez tatę mały teleskop na urodziny. Wypatrujący UFO. Właśnie w tych fragmentach powinowactwo z S.E.T.I. wydaje mi się najsilniejsze, bo Andrew również cechuje bardzo intymna wizja kosmosu. Nie tylko kosmosu zresztą, ich ogólne podejście do muzyki jest dość zbieżne. Niechęć do form monumentalnych i do patosu, zawieszenie w czasie i przestrzeni…
Choć tytuł i okładka mogą delikatnie sugerować ciemniejsze atmosfery, w rzeczywistości niczego takiego na “Nocturne” nie znajdziemy. To muzyka senna i rozmarzona. Nawiązująca do ambientowej klasyki, ale naznaczona autorskim piętnem. I dojrzała, stworzona przez artystę świadomego własnych możliwości i doskonale wiedzącego co chce osiągnąć.

Non Pop:
AQUAVOICE ist ein (Dark) Ambient-Projekt, das seit ca. zehn Jahren Veröffentlichungen in die Welt entlässt. Ein Jahr nach der Veröffentlichung des Vorgängers „Grey“ präsentiert das Ein-Mann-Unternehmen von TADEUSZ ŁUCZEJKO nun den Nachfolger „Nocturne“, dessen Material zeitlich in der Nähe von „Grey“ entstand, sodass die Stücke schließlich aufgeteilt wurden, um jeweils ein stimmiges Ganzes zu erhalten. „Nocturne“ wird dem, sowie seinem Namen dabei absolut gerecht. Tatsächlich vermögen es die ruhigen, atmosphärischen Elektronik-Kompositionen einen in eine, ja nächtliche Stimmung zu versetzen. Die Veröffentlichung punktet dabei mit genau austarierten, oft hingetupften Sounds, die träumerisch, verwaschen wirken, so dass eine etwas unwirkliche Atmosphäre entsteht, wie man sie erlebt, wenn man in der Nacht wach oder in der Natur unterwegs ist – beides vornehmlich alleine. Dabei wurde bezüglich des Sounddesigns darauf geachtet, nicht zu künstliche Klänge zu benutzen, um keine abweisende Atmosphäre zu erzeugen. Auf Rhythmusspuren wird ebenfalls durchgängig verzichtet. Vielmehr kommen pianoähnliche Sounds oder ähnlich organische Klangfarben zum Einsatz. Ausgeschmückt werden die einzelnen Tracks zudem mit Field-Recordings wie Insektenzirpen oder Wellenrauschen. Bei den mehr astronomisch angehauchten Titeln wie „Stargate“ werden zudem leise Samples von Funksprüchen eingestreut.
Insgesamt fühlt man sich so in einer intimen Welt eingehegt, die einen zu berühren versteht und die perfekt zu herbstlichen Zeiten passt. Wer es etwas dramatischer braucht, für den hat „Nocturne“ noch das packende „Sleep Well“ im Gepäck, bei dem kammermusikalische Texturen auf Samples einer Frauenstimme treffen, wobei es schnell naheliegt, dass es gerade nicht um einen ungestörten, guten Schlaf geht – oder höchstens um den Wunsch danach.
Aus meiner Sicht ist es AQUAVOICE mit „Nocturne“ in jedem Fall gelungen, ein Grundthema inspiriert und abwechslungsreich umzusetzen. Das, was dem einen oder anderen (Dark) Ambient-Werk bisweilen abgeht, nämlich das Thema mit den Hörer berührenden Sounds zu verarbeiten, gelingt hier jedenfalls recht gut. Zurückhaltend – aber quasi traumhaft gut.

Darkroom:
Aquavoice è il progetto, ormai attivo da circa 10 anni, del compositore e performer polacco Tadeusz Luczejko. Con „Nocturne”, Tadeusz raggiunge il traguardo della quinta pubblicazione, e lo fa ribadendo anche in questo disco la sua passione per l’ambient minimalista. Le note dell’etichetta riportano come il materiale utilizzato in questo nuovo capitolo risalga ad almeno due anni fa, ovvero al periodo di pubblicazione del precedente „Grey”. Tuttavia, anche da un ascolto superficiale si può capire come mai Tadeusz abbia deciso di differire l’uscita dei due album. Il nuovo „Nocturne” è infatti un lavoro più cupo e meno aspro a livello di sonorità, ma anche più introspettivo. Il disco si apre con „Pneumatic Sequence”, ambient minimale che evoca atmosfere da discesa verso gli abissi marini. Il mare è anche protagonista di „In The Night” e „Fish Dreams”, mentre in „Black Silence” lievi temi melodici si fanno spazio nel magma ambientale. „Sleep Well” è la traccia più onirica, arricchita da campionamenti sinistri e inquietanti. Qua e là vengono sparsi piccoli semi di song quasi convenzionali, con una lieve struttura ritmica e poche frasi melodiche ripetute („Lunapark”), così come vi sono omaggi al genere sci-fi („Endless Enigma” e „Nebulous Dawn”). L’album si chiude con l’esperimento quasi free-jazz di „Stargate” e l’ipnosi di „Sunday Afternoon”. I pezzi della tracklist alternano atmosfere ora puramente ambient, ora quasi cinematografiche, ideali colonne sonore per documentari sulle profondità oceaniche o sulle spedizioni nello spazio profondo. E questo forse è il limite maggiore dell’opera di Tadeusz, troppo didascalico nell’affrontare temi che potenzialmente potrebbero portarlo a toccare vette espressive molto più elevate di quelle raggiunte con i suoi lavori. In buona sostanza, manca la scintilla che può trasformare una proposta indubbiamente piacevole in un qualcosa che possa quantomeno essere ricordato per un po’ di tempo. „Nocturne”, pur realizzato in maniera impeccabile, risulta essere buono per qualche ascolto di sottofondo, ma non lascia traccia in chi ascolta, se non la sensazione di un qualcosa di incompiuto, di ciò che avrebbe potuto essere ma non è stato. Limitato a 500 copie nel formato ecopak.

Darkroom Rituals / Maeror:
Перейдя под опеку лейбла «Zoharum», польский музыкант Тадеуш Луцейко доказал, что в рамках «Aquavoice» он может создавать и традиционную электронику (придаваясь, впрочем, внутри жанра увлекательным экспериментам) и абстрактный и образный эмбиент. Его предыдущий альбом «Grey» выразительно рисовал серые осенние пейзажи на отшибе цивилизации, а своим новым релизом Тадеуш прокладывает пути и дорожки сквозь бескрайние закатные поля уходящего лета. «Nocturne» – очень тихая, но завораживающая музыка, где очаровывающе-древняя природа клятвенно хранит свою девственность на фоне гудящих линий ЛЭП и ржавого скрежета заброшенных лунапарков, которые человечество в техногенном порыве раскинуло по ее бескрайним и тихим просторам. Каждый, наверное, посвящал мгновения своей жизни таким вот неспешным прогулкам: по кромке полей, вдоль лесной чащи, вдыхая теплый и густой запах трав, наслаждаясь тишиной и провожая солнце за горизонт, вздрагивая от ниспадающей ночной прохлады и уносясь силой воображения в раскинувшуюся бесконечность звездного неба. Все это запечатлено не только в названиях композиций, но и в их звучании, наполненном атмосферными эмбиентными миражами, в глубине которых подводные течения звуков приносят с собой сигналы радиопередач других миров и голоса людей, призванных эти сигналы отслеживать; затихающий мир наполняется стрекотом насекомых, тихим шепотом ветра в траве, журчанием трав, еле слышными диалогами растений, деревьев и камней; отголосками неких ритуалов и медитаций звенят колокольчики и тихо шуршит металлическая перкуссия; а в миг, когда день окончательно сдает свои права, космос приоткрывает в пробелах облаков русло Млечного пути. В эти мгновения мир вокруг кажется одновременно очень простым, понятным и необычайно таинственным, игры теней рисуют картины потусторонних миров и давно прошедших событий, отчего сердце замирает в предвкушении встречи с подлинной тайной – этот сладостно-волнительный миг превосходно описан в «Endless Enigma», просто невероятной композиции, сделанной на уровне шедевров подлинных мастеров жанра. И все-таки в финале автор возвращается к извечным циклам мироздания, придавая «Stargate» и «Sunday Afternoon» соответственно, рассветное и дневное настроение, выраженное ритмами классической электроники, воссоздающими пробуждающуюся городскую суету в первых солнечных лучах.
«Nocturne» – новый поворот в истории «Aquavoice», и поворот очень впечатляющий. Наушники, тишина и не знающая ограничений фантазия – вот что поможет раскрыться этой визионерской и сталкерской работе в полной мере.

ChainDLK:
According to the linear notes this album is 'more dreamy, low-key and soothing ambient textures’ than his predecessor 'Grey’. The musical style of this project is something between glitch and ambient as it features field recordings, noises and drones but, instead of repeating the same musical palette in all tracks, tries to change continuously the weight of the single elements.
The small noises of 'Pneumatic Sequence’ opens this release evolving in a drone while 'In the Night’ is focused on sparse synth notes. 'Black Silence’ is a quiet soundscape and 'Fish Dreams’ is a gentle evocation of a geometric movement. 'Sleep Well’ features a lyric line of a violin and a female spoken word, probably a sample. 'The Secret Life of Insects’ has the first part focused on insect noises and the second on layers of notes and drones. 'Lunapark’ could even sound as pop track with his childish, in the evocative meaning of the word, loop. 'Endless Enigma’ is an evocative track based on drones and spoken word and 'Nebulous Dawn’ is a carefully constructed sounscape. 'Stargate’ starts as a dark ambient track and ends in an almost dance mood with his jazz oriented charleston and sci-fi spoken samples. 'Sunday Afternoon’ ends this release with a synth melody closer to certain filed of synth pop.
The key point of this album is the variety of musical solution adopted that reveals a project of great musical depth. An excellent release.

Ambientblog:
Cover and title promise music as dark as the night, which is precisely what Tadeusz Luczejko (Aquavoice) offers. But “dark” does not necessarily mean ‘scary’: “Nocturne“ is full of “dreamy, low-key and soothing ambient textures – songs a bit darker and colder than before where one can find inspirations taken from Scandinavian art.”