Numer katalogowy

ZOHAR 035-2

Data premiery

14/10/2012

Formaty

CD

SYNAPSIS

Officina Ferraria Reworked

Numer katalogowy

ZOHAR 035-2

Data premiery

14102012

Formaty

CD

Po dobrze przyjętym debiucie SYNAPSIS powraca z nowym krążkiem. Tym razem mamy do czynienia z materiałem poddanym obróbce przez innych artystów. „Officina Ferraria Reworks” to 13 remiksów w wykonaniu m.in. SUNAO INAMI, GEttNER, ZENIAL, VILGOĆ, HOARFROST, WOLFRAM, KOMORA A, C.H. DISTRICT, SELF INFLICTED VIOLENCE, TOMASZ KRAKOWIAK, MARCIN ŁOJEK i innych.

Od Ambientu, przez eksperymentalną elektronikę, po stylistykę noise.

Wydanie w ekopacku. Nakład 500 szt.

Tracklista

01. Iluminacja w ciagarni – WOLFRAM
02. Opór materii – GEttNER
03. Huta vhutemas incident malware – FACIAL INDEX
04. Ia! Ia! (…) – ZENIAL
05. Atma eri – SELF INFLICTED VIOLENCE
06. Untitted – KOMORA A
07. Asbestosworks – TYKO CHING
08. c.h. district mix – C.H. DISTRICT
09. Eastern Coloured – SUNAO INAMI
10. Opór materii – HOARFROST
11. Pater Noster – VILGOĆ
12. Synaptic Response – DEPTHEAD
13. Sill Weave – TOMASZ KRAKOWIAK

Recenzje

Felthat:
With great potential comes this collection of incredible, really, remixes of artists coming from completely different backgrounds such as Wolfram, Komora A, Gettner, C.H. District , Zenial, Jacek Staniszewski’s Facial Index, Self Inflicted Violence, Tyko Ching, Sunao Inami, Hoarfrost, Vilgoć, Tomasz Krakowiak and Depthead.
Wolfram, as always keeps the balance between subtle experiments and drone, not sliding in any possible way into shallow mannerism of dark ambient. Komora A steers clearly into their own way of deeper improvised music with synths, laptop, analogue feedback swirl. GEttNER is a nice combo of noise and almost ritual slice of droney howl joined by subtle beats.  Zenial presents his own way of deconstructing low frequencies. Facial index reminds me of glitchy surplus of plunderphonics and seems almost like Harry Partch travestation of rhythm experiments based on tiny punctures of highly processed signals – one of the most interesting here. Tyko Ching is very groovy and beaty post-industrial mash-up of atmospheric pieces of melody and nice composition. C.H. district is very deep ambience work reminding me of field recorded stuff processed and treated subtly with tasteful equalisation. Sunao Inam from Japan has always something interesting to say in any genre possible as he can be defined as a musical chamelon. Here he presents a great of post-techno glitch with etherals of ambience.
Hoarfrost is nice minimal, very nicely fits here and gives a listener a breather.
Vilgoć gave me a complete surprise – usually he is into much into things like harsh noise but here he gave a great performance of poetry in distorted manner – exellent and atmospheric.
Depthead is another breather – very good techno ambient with post-industrial approach…
and last but not least Canadian Polish Tomasz Krakowiak, great improviser – the last track is a great surprise and plays the role of a trickster – almost inaudible ambiency produced from just slices of original – really intriguing end for an excellent album.
Getting so much out of the album which was a source code for all those transimissions makes me think of a lesson that Synapsis got – I hope they will try to get out of post-industrial dark ambient noise ghetto making sure that not only craft is important but also some viable spirit of invention.

Vital Weekly:
Just today I had, via e-mail, an interesting discussion about remixes, as good friend mailed me about some re-issue of an 80s band which come with a bunch of 'great’ remixes, whereas I know him as someone who in general thinks that remixes hardly ever surpass the original. I argued, and actually voiced this opinion in these pages too, that remixes are usually an attempt to get a certain album or artist across to an entirely different audience, hoping that the audience will be tempted to seek out work by the other. So The Orb remixes Mike Oldfield, Orb lovers get out and buy everything by Oldfield based on this great remix and Oldfield fans do the same. That’s the ideal marketing technique 'out there’, in the 'real world’ (which I doubt actually still works these days). Now in our cosy, niche world of underground music, remixes are usually mere masturbation – 'since we love to work with sound, any sound, we might as well work with your album’, and most of the times its a case of who knows who. In this particular case, Synpasis reworked by thirteen artists, I don’t know the original, the 'Materia’ album from 2007 and many of the remixers are also unknown to me, save for Tomasz Krakowiak and Zenial, I believe. That makes reviewing this particular compilation of remixes not an easy task. I am not sure, after hearing all of these remixes, how the original album sounds nor can’t I imagine. Perhaps a little. A bit ambient, and a bit industrial, but no doubt that’s a bit vague. But that’s the impression I get from this remix compilation. It has some mighty noisy music (even something that sounds like early Etant Donnes! Something you don’t hear every day – Self Inflicted Violence), ambience, field recordings, a bit of repeating sound blocks which may be rhythm – it’s all there. None of these tracks stand out and they are all equally good/bad/mediocre – it might very well depended on what your position is in terms of remixes, how well you know this particular original and such like. It pleased me for as long as it lasted.

Kulturterrorismus:
Das Debüt “Materia” der Polen von SYNAPSIS wusste im Jahr 2010 zwar nicht mit Innovation zu glänzen, trotzdem aber überzeugte die musikalische Komponente der Akteure Dawid Chrapla & Andrzej Turziak. Zwei Jahre später veröffentlicht abermals Zoharum Records ein Werk unter dem Banner SYNAPSIS – mit einem neuen Album hat man es jedoch nicht zu tun.
Viel mehr ist “Officina Ferraria Reworked” ein Remix-Album zur ersten Veröffentlichung “Materia” – an Selbstbewusstsein scheint es der Formation anscheinend nicht zu mangeln. Diese Remixe werden von diversen Akteuren aus dem direkten und erweiterten Zoharum Records-Umfeld beigesteuert, wodurch sich erwartungsgemäß eine große Bandbreite an Stilen ergibt, andererseits aber, wie bei Zoharum Records gewohnt, ständig hohe Qualität geboten wird. Veröffentlicht wird das Werk im schmalen Eco-Digipak in einer Auflage von 500 Stück.
Auf 13 Tracks und eben so eine große Anzahl an verschiedenen Künstlern schafft es “Officina Ferraria Reworked” (genau Auflistung siehe unten). Die Namen lesen sich dabei sehr vielversprechend: Projekte wie etwa Wolfram, Zenial, Sunao Inami oder Hoarfrost stellen wohl die Zugpferde dar, die dann ebenso kleine & unbekannte Projekte im Schlepptau haben, die somit einer größeren Hörerschaft näher gebracht werden sollen. Die gespielten Stile reichen dabei von minimalistischem Noise & Harsh Noise über leichten Glitch bis zu Dark Ambient. Dass daraus freilich ein inhomogener Gesamteindruck folgt, liegt auf der Hand.
Im Ohr bleiben dem Hörer nicht alle Stücke der fast 80 Minuten, einige jedoch machen Lust auf mehr. Das zweite Stück ‘Opor Materii‘ von Gettner beispielsweise weiß mit seinem dunklen Trip Hop-Beats und sägenden Fabriksounds eine angenehm desolate Atmosphäre zu erzeugen. Sunao Inami schlägt in ähnliche Richtung aus und macht damit Eindruck, obschon seine Herangehensweise wärmer und glitchiger erscheint. Spannend sind auch die zahlreichen Ausflüge in minimalistischen Glitch & elaborierten Noise, wie beispielsweise Komora A‘s unbetitelter Remix oder Facial Index’ ‘Huta vhutemas incident malware‘. Meister Hoarfrost weiß diesmal kaum zu überzeugen, zu minimalistisch und distanziert scheint sein Beitrag; dafür geht jedoch sein Nachfolger Vilgoc mit ‘Pater Noster‘ in die Vollen und beschert in Sachen Harsh Noise ein Highlight an desolat-industriellen Noisewalls mit verstörendem Stimmeinsatz – herrlich!
Fazit:
“Officina Ferraria Reworked” kann zwar insgesamt musikalisch für sich überzeugen, jedoch einen Kaufgrund für diese Remixes von “Materia” gibt es kaum. Die Stücke sind allesamt interessant bis beeindruckend, es bleibt aber der für solche Kompilationen übliche unwirsche Gesamteindruck. Für einen Überblick geeignet, für Lunatics vielleicht interessant, ansonsten aber greift man lieber direkt zu Vollzeitwerken der einzelnen Projekte.

Club | Debil:
Das vorliegende Album ist „a collection of reworkings based on the material from Synapsis debut album 'Materia’“ oder anders ausgedrückt, ein Remix-Album. Nun ist es schwer dessen Qualität zu beurteilen, wenn die Originale nicht bekannt sind, deshalb habe ich mir das Ganze erst einmal auf Bandcamp angehört. „Materia“ aus dem Jahre 2010 erinnert mich klanglich stark an das Schaffen von Projekten wie N.Strahl.N oder Flutwacht, bedient sich also der Kombination von allerhand Geräuschen, Rauschen, Kratzen, Fiepen etc., die zu einem maschinellen Klang zusammenmontiert werden. Die Tracks sind durchweg „fließend“ und kommen fast völlig ohne Rhythmen aus. Hinter dem Werk stecken Dawid Chrapla und Andrzej Turziak, die in ihrer Heimat beide keine unbeschriebene Blätter und bereits mit mehreren anderen Projekten in Erscheinung getreten sind. Nun haben sich also mehrere nicht ganz unbekannte Kollegen (u.a. Zenial, C.H. District, Hoarfrost, Vilgoc) des Werkes angenommen und die Stücke zum Teil ordentlich durch den Wolf gedreht. Das ursprüngliche Liedgut wird mal zerhackt, mal mit einem schicken elektronischen Rhythmus versehen, mal mit Computersounds überlagert, so dass vom Original kaum etwas übrig bleibt. Andere Musiker machen wiederum „echte“ Ambient-Tracks aus den Stücken oder fetten Noise, wie Vilgoc, der zudem noch ein witziges Sample hinzufügt. Anhand der Titel des Reworked-Albums ist leider meist nicht zu erkennen, auf welchen „Materia“-Track sie sich beziehen, da hilft wohl nur eine intensive Beschäftigung. Allgemein scheint es so zu sein, dass die Remixer die Synapsis-Stücke einfach als Rohmaterial für ihre eigenen Kreationen verwendet haben. Damit ist das Album sicher spannender geworden, als wenn sie die Stücke im großen und ganzen im Originalzustand belassen hätten…

OnlyGoodMusic
Okazało się, że wydawnictwo „Officina Ferraria Reworked” interesująco sprawdza się jako przedmiot teoretycznych rozważań. Przy okazji omawiania nowego albumu projektu Synapsis postanowiłem trochę pofilozofować – oczywiście w obrębie muzyki. Podstawą moich przemyśleń będzie siedem paradoksów muzyki, które opisał niegdyś znakomity muzykolog Bohdan Pociej (zainteresowanych odsyłam do Jego książki  pt. „Z perspektyw muzyki”).
Mimo upływu lat oraz ewolucji technik kompozycyjnych idee muzyki nie zmieniły się zasadniczo. Zostały jedynie rozszerzone o nowe aspekty, bliższe naszym czasom. Sama zaś istota muzyki, bez względu na wybór nowych instrumentów, czy cyfrową obróbkę pozostała nietknięta. Zmianom uległy natomiast warunki w jakich przyszło muzykę tworzyć (nienadążający za techniczną rewolucją model dystrybucji i wydawania muzyki, nierespektowanie praw autorskich, itp.), pojawiły się również nowe zagrożenia utraty tożsamości przez muzykę (np. jej radykalna komercjalizacja, jej wtórność). W zrewolucjonizowanym środowisku uwydatniają się różne cechy muzyki choćby jej sprzeczność, dychotomia czy paradoksalność. W kontekście omawiania albumu anty muzycznego, z pogranicza eksperymentu, czy ukierunkowanego hałasu wypada mi się zgodzić z tezą Pana Pocieja, że muzyka jest zbiorem paradoksów. Oto one.
Paradoks pierwszy: harmonia i dysharmonia. Muzyka za sprawą swego twórcy obrazuje dwa sprzeczne spojrzenia na rzeczywistość. Mamy więc muzykę opartą na harmonii i konsenansach, które wypełniają wizję pozytywną (najbliższa temu spojrzeniu są kompozycja „Opór materii” w wersji GEttNER oraz „C.H. District Mix”) oraz spojrzenie na świat przez pryzmat czarnych barw, oparte na: dysharmonii, dysonansach i niedokończonej, postrzępionej melodii. Szczęściem ten dwuwymiarowy podział nie odzwierciedla w pełni muzycznej rzeczywistości „Officina Ferraria Reworked”. Energia twórców przejawia się również w ustrukturowanych dźwiękach należących do obu światów. Bo nic w przyrodzie nie jest tak oczywiste: czarne albo białe. Współczesny kompozytor widzi wiele odcieni szarości.
Paradoks drugi: racjonalność kontra irracjonalność. „Officina Ferraria Reworked” zawiera 13 kompozycji, które z zasady łamią tradycyjną myśl logiczną. Tradycyjne rozwiązania kompozycyjne są głęboko ukryte w formach muzycznych o nieoczywistej budowie. Arytmiczność, dysonans, a nawet hałas (przoduje tu Vilgoć z „Pater Noster”) potrafią tworzyć pewną formę i odnajdują swoje miejsce w konstrukcji utworu.
Paradoks trzeci: forma – amorfia. Naturą muzyki Synapsis jest bezsprzecznie dążenie do zniesienia formy i pełne uwolnienie dźwiękowych żywiołów. Jest to kierunek paradoksalnie bliższy naturze samej muzyki. Wszelkie zasady, reguły, zalecenia i zakazy systemu są tworem młodszym niż pierwotne źródła muzyki.
Paradoks czwarty: abstrakcja czy konkret? Zaproszeni przez Synapsis twórcy nie dają nam łatwej odpowiedzi. Przecież podwaliną anty muzyki jest jej abstrakcyjność wynikająca choćby z buntu przeciw tradycyjnym formom muzycznym, czy genezy muzyki jako tworu powstającego „z niczego”. Z drugiej zaś strony jest niezwykła plastyczność i wyrazistość kompozycji, z (wirtualnie) wyczuwalną materią: twardość i miękkość („Opór materii” w wydaniu Hoarfrost, „Asbestosworks” – Tylko Ching), szorstkość i gładkość (choćby „Atma eri” – Self Inflicted Violence), gęstość łub rzadkość (np. „Huta vhutemas incident malware” – Facial Index, „Untitted” Komory A), ciężkość bądź lekkość itd.
Paradoks piąty: czas – bezczasowość. Muzyka jest sztuką organizacji struktur dźwiękowych w czasie. Czas, jako silny czynnik pełni rolę pierwszoplanową w muzyce i utożsamia się wręcz z jej istotą. Z drugiej strony gdy wsłuchuję się w choćby w utwór „Iluminacja w ciągarni” (Wolfram), mam wrażenie, że czas jest tylko kwestią percepcji. Przecież istota muzyki istnieje poza czasem i przestrzenią.
Paradoks szósty: znaczeniowość czy bezznaczeniowość? Muzyka sama w sobie ma postać czystą – niczego nie symbolizuje, nie oznacza nic prócz samej siebie. Z drugiej strony muzyka nabiera znaczeń. W pierwszej kolejności za sprawą intencji kompozytora (niebagatelna rola nazewnictwa utworów), w drugiej poprzez interpretację słuchacza. Nie ma muzyki złej, destruktywnej – są jedynie różne postawy ludzi, którzy przypisują muzyce określone wartości. Paradoks współistnienia obok siebie czystej postaci muzyki oraz jej umiejętności mowy, wyrażania i przedstawiania jest jedną z najbardziej niesamowitych jej cech.
Paradoks siódmy: ruch – bezruch. W tradycyjnym pojęciu trudno sobie wyobrazić muzykę bez ruchu. Literatura przedmiotu podkreśla przecież istotność tempa jako elementu muzyki. Bez wątpienia to czynnik ważny i potrzebny, jednak czy niezbędny? Czy uporządkowany hałas (np. „Atma eri” – Self Inflicted Violence), pasmo cyfrowych zakłóceń („Ia! Ia! (…)” Zeniala) czy dronowy krajobraz (np. „Sill Weave” Tomasza Krakowiaka) nie stanowią ledwie iluzji ruchu?
Umiejętność godzenia cech przeciwnych oraz skłonność składowych atrybutów do przekształcania się we w cechy biegunowo przeciwne wyróżnia muzykę wśród innych dziedzin sztuki. Muzyka jest pełna paradoksów, gdyż najostrzej odzwierciedla  ludzką naturę, która sama w sobie jest sprzeczna. Żadna z innych sztuk nie jest zdolna tak silnie poruszyć człowieka, żadna nie daje okazji tak bezpośredniego przeżywania.
Moje rozważania na temat muzyki Synapsis są również paradoksem, ale i potwierdzeniem niezmienności idei muzyki. Przecież relacja twórca – słuchacz  na albumie „Officina Ferraria Reworked” została wzbogacona o pośrednictwo. Za sprawą  reinterpretacji, często rozbudowanej obróbki i prób ukierunkowania na osobiste tory (przez twórcę remiksu), muzyka nabrała nowej wartości – jednocześnie nie tracąc swojej pierwotnej istoty.

Limiter.pl
Z debiutem Synapsis miałem do czynienia jakiś czas temu i muszę powiedzieć, że mocno mnie zaciekawił. Na co dzień nie zasłuchuję w takich dźwiękach jednak są albumy utrzymane w industrialnym klimacie, które do mnie przemawiają. Bez wątpienia jednym z nich był krążek „Materia”. Z wielką chęcią przystąpiłem więc do słuchania „Officina Ferraria reworked”. Jest to album dość nietypowy gdyż materiał oryginalnie wykonywany przez Dawida Chraplę został wzięty na warsztat przez innych artystów.
Na płycie znajdziemy 13 remiksów, których podjęli się tacy artyści jak Sunao Inami, Zenial, Hoarftost, Wolfram czy Tomasz Krakowiak. Zaserwowana zostaje nam więc spora porcja muzyki eksperymentalnej – głównie elektrorniki, noise i ambientu. Miłośnicy tych gatunków powinni być zadowoleni w stu procentach. Nowe wersje utworów momentami zaskakują, zostały odświeżone i nabrały niekiedy zupełnie nowego kształtu. W przypadku niektórych utworów takich jak: „Opór materii” (wersja GEttNER), „Asbestosworks” czy „Eastern Coloured” ciężko jest mi zadecydować czy oryginał jest lepszy od remiksu. To chyba najlepszy komplement pod adresem zremiksowanego kawałka. Mimo, iż wspomniani  wcześniej artyści pochodzą z nieco różnych muzycznych światów to na „Officina Ferraria reworked”, połączeni twórczością Synapsis tworzą na prawdę zgrabną całość. Album ten możemy również potraktować jako wizytówkę Zoharum Records. Słuchając tego krążka możemy wyrobić sobie jako taki pogląd na to, z czym mamy do czynienia na wydawnictwach Zoharum. Wszystkich zainteresowanych zapraszam do zapoznania się z promomixem płyty, który dostępny jest tutaj.

MetalCentre
Synapsy mają za zadanie przesyłanie, a raczej przekazywanie impulsów, które z kolei mają na celu wywołanie jakiegoś efektu poprzez wpłynięcie na jakiś organ… Ale co się stanie jeśli impuls działający na synapsę jest zniekształcony, zbyt słaby lub zbyt silny albo brak impulsu? Wówczas dochodzi do patologicznych reakcji organizmu… Zakładając, że konwencjonalna muzyka wywołuje odpowiednie (fizjologiczne) impulsy i odpowiednie reakcje to właśnie projekt SYNAPSIS generuje niekonwencjonalne dźwięki (impulsy)…
Materiał „Officina Ferraria Reworked” został zremiksowany przez innych artystów (z kręgu muzyki Ambient/Noise/Industrial, etc.) – SUNAO INAMI, GEttNER, ZENIAL, VILGOĆ, HOARFROST, WOLFRAM, KOMORA A, C.H. DISTRICT, SELF INFLICTED VIOLENCE, TOMASZ KRAKOWIAK, FACIAL INDEX, TOKYO CHING i DEPTHEAD, a zatem zabieg równie niekonwencjonalny.
13 utworów, wysyconych transowo-hipnotycznymi szumami, trzaskami, stukotami, warczeniami, piskami i transowymi rytmami, subtelnymi melodiami oraz syntezatorowymi dźwiękami tworzy coś co rozstraja nasz mózg, a raczej przestraja i przeprogramowuje… Emocje chwilami znikają, ale pozostaje jakaś namiastka oporu na ten mroczny i nie-do-opanowania warkot… Chociaż pojawia się także spokój… a nawet zobojętnienie podczas manifestacji delikatnych dźwięków, melodii i transowych loopów.
Materiał jest jakby ambiwalentny – industrialny, szorstki, niepokojący, wręcz irytujący i nie do zniesienia a równocześnie delikatny, hipnotyczny, uspokajający… a na pewno zimny i mroczny.

Darknation
Drugi album rodzimego projektu Synapsis zawiera remiksy z debiutanckiego krążka „Materia”. Trochę jestem zaskoczony, raczej spodziewałbym się że „Officina Ferraria reworked” ukaże się jako bonusowy limitowany dysk, dostępny tylko w przedsprzedaży. Odważne posunięcie ze strony wydawcy, według mnie skazane na małe zainteresowanie słuchaczy. Debiut Dawida Chrapli i Andrzeja Turziaka oceniam na przyzwoitym poziomie, ale ilu z Was będzie chętnych by zakupić krążek tylko i wyłącznie z przeróbkami?
Skupmy się na samej muzyce bo udało się tutaj zebrać kilka fajnych nazw. Ja najbardziej lubię odbiegające od oryginałów odważne przeobrażenia. W swoim stylu fajnie wypadł Mirek z C.H. District i podobają mi się eksperymenty Zeniala i Komora A.
Przyjemnie poszumiał mi w głośnikach Hoarfrost i Wolfram, natomiast mocno hałasujący wrocławski projekt Vilgoć tradycyjnie zadbał o to bym ściszył mocno swój odbiornik. Trochę różnych bitów zaprezentowali GEttNER, Sunao Inami i Depthead. To tak w dużym skrócie. W sumie płyty słucha się dosyć przyjemnie i parę numerów mocniej utkwiło mi w pamięci. Dla mnie to mimo wszystko tylko poprawny album. Szczerze mówiąc to czekam w Zoharum na płytę w hołdzie Different State. Taka kompilacja remiksów sprawiłaby mi dużą radość.