Numer katalogowy

ZOHAR 052-2

Data premiery

25/09/2013

Formaty

CD

SECRETIA

performed by MIRRORMAN & INDIA CZAJKOWSKA

Numer katalogowy

ZOHAR 052-2

Data premiery

25092013

Formaty

CD

SECRETIA to najnowszy projekt MIRRORMANa, polskiego niezależnego muzyka i fotografa, oraz INDII CZAJKOWSKIEJ, wokalistki i multinstrumentalistki, znanej m.in. z autorskiej płyty ,Cosmospir’. Drogi artystów zeszły się pierwszy raz w 2009 roku podczas sesji nagraniowej „Holy Rain” – ostatniej płyty trip-hopowego BLACK GLASS, na której wokalistka wystąpiła gościnnie w dwóch utworach.

„SECRETIA” to tytuł utworu kończącego płytę „Holy Rain”, piąty i ostatni krążek poprzedniego projektu MIRRORMANa. Koncept „SECRETII” pojawił się zatem już wcześniej i jest zarówno kontynuacją, jak i nowym początkiem dla obydwojga artystów. Mroczne, często duszne i psychodeliczne dźwięki, charakterystycznych dla produkcji MIRRORMANa, rozjaśnia delikatny głos INDII CZAJKOWSKiej, idealnie podkreślający hipnotyczny nastrój płyty.

Stylistycznie „Secretia” stanowi intrygującą mieszankę trip-hop’owych i ambientowych brzmień oraz eterycznych wokaliz. Dziewięć transowych kompozycji utworzyło prawdziwe muzyczne misterium, w którym dominują wysmakowane, minimalistyczne aranżacje.

Album wydany w 6-panelowym digipacku, zaprojektowanym przez Agnieszkę Motykę, autorkę zdjęć, z którą Mirrorman współpracuje od wielu lat.

Tracklista

1. Slavery
2. Distant Lights
3. At The Gates of Silence
4. Kingdom of Calmness
5. Hidden
6. 11 More Days
7. The Unknown
8. Ashes
9. The Prophecy

Recenzje

ChainDLK:
This new Zoharum release could be seen as the follow-up of the remarkable „in the fog” previous album of Mirrorman. In this release the vocals of She.Exist are replaced by the contribution of India Czajkowska. However if that album was inspired by, and is in support of, the situation of the children in Chernobyl and, so, was an almost sad album, this one is clearer as, even if the base is a mix of trip-hop rhythms and ethereal vocals, the soundscape behind aims to depict a pastoral landscape rather than a desert one.
The trip-hop beats and the oriental mood of „Slavery” opens this release while „Distant Lights” deals with more meditative moods. The first part of „At The Gates Of Silence” is almost ethereal while the second return to a chill athmosphere and the same structure is repeated in „Kingdom Of Calmness”. The soundscape of „Hidden” is colored by the voice of India Czajkowska while „Eleven More Days” returns to the trip-hop athmosphere of the beginning of the album. „The Unknown” returns instead to the meditative mood as „Ashes” is an ethereal track. „The Prophecy” closes this release as a blend of all the paths followed in this album.
Perhaps a little bit derivative in his development, but, the result is so enjoyable and crafted that worths a listen to a wide spectrum of listener: to the chill-out fans to the dark one. Almost recommended.

Igloo magazine:
Vocalist and multi-instrumentalist India Czajkowska put out a lovely album on Alio Die’s Hic Sunt Leones label five years ago. On Secretia, she collaborates with fellow Pole Mirrorman, whose soft, seductive trip-hop previously showcased the vocals of She.xist on In the Fog, a project dedicated to helping children from poverty-stricken families in Belarus and the Ukraine suffering from a “previously unknown genetic cardiac disorder” brought on by the 1986 Chernobyl disaster, with all proceeds going to its victims. The album was not only admirable but movingly composed.
Secretia claims no such noble agenda, but dovetails neatly with In the Fog, as deeply sincere but more poetically oblique. Track title “Kingdom of Calmness” is an apt description of the place Secretia takes you, somewhere heavily forested and pre-modern. The cover art may be a bit too romance-novel gothic given the alchemy of Czajkowska’s lyrics and for some reason, the pauses between tracks are too long. And while no breakthrough in the genre, the warm discretion with which Mirrorman swaddles Czajkowska’s accomplished and charmingly-inflected song (a little imagination and you can hear shades of Kate Bush and Renaissance’s Annie Haslam) makes it a congenial exemplar.

Darkroom:
La polacca Zoharum è sempre più un’autentica fucina di talenti, nuovi o consolidati, negli ambiti più ricercati ed a volte anche ostici della musica sperimentale, come da parecchio tempo a questa parte abbiamo potuto toccare con mano. Fra qualche uscita oggettivamente difficile da fruire e molte altre per le quali abbiamo speso parole d’elogio, l’ottima label (sempre molto attenta a ciò che si muove nel sottobosco nazionale) rilascia ora „Secretia”, lavoro a quattro mani per due artisti già noti nel panorama underground polacco: Mirrorman (musiche, in passato nei Black Glass ed anche fotografo) ed India Czajkowska (voce, con già all’attivo altre importanti collaborazioni ed un album solista). Un tandem artistico che, con „Secretia”, ci regala una piccola gemma inattesa, senza dubbio fra le cose più accessibili del ricco catalogo della Zoharum, confezionata in un bel digipack a tre pannelli e realizzata in sole 350 copie. Non il primissimo incontro fra queste due personalità, visto che già l’ultimo lavoro dei disciolti Black Glass („Holy Rain” del 2011) aveva visto la Czajkowska collaborare con la sua stupenda voce ad un paio di brani. Rimasto senza dubbio colpito dalle indiscutibili doti della bellissima India (non solo una magnifica cantante, ma anche un’eccellente compositrice, pianista, flautista e performer), Mirrorman ha messo al suo più totale servizio musiche di estrema sottigliezza, quasi minimali nel loro muoversi con assoluta leggerezza e personalità fra trip-hop, downtempo, ambient e darkwave. Questi suoni, gentili e mai sopra le righe nella loro indole elettroacustica, rappresentano una base perfetta per le enormi potenzialità vocali della Czajkowska (nota anche per la sua innata capacità d’improvvisazione, dimostrata in alcune importanti collaborazioni in ambito jazz), vera protagonista dell’opera, libera come non mai di riempire gli ampi spazi a lei concessi con la sua meravigliosa e suadente voce, quintessenza di femminilità di fronte alla quale non si può rimanere indifferenti. Dall’iniziale „Slavery”, fascinosa downtempo baciata dalle vocals magnetiche e carismatiche di India e dalle note del sitar, sino agli umori darkwave della finale „The Prophecy”, passando per la cullante dolcezza dell’incantevole „At The Gates Of Silence”, le magiche movenze dell’avvolgente „Hidden” o la più cupa tensione di „Ashes”, ognuno dei nove brani dell’opera saprà sedurvi con una delicatezza unica, prerogativa cardine della visione comune di un musicista ben preparato che sa lavorare di fino e di una singer capace di toccare le corde dell’anima con disarmante naturalezza, offrendo una gamma di soluzioni sempre assolutamente affascinanti. Sperando vivamente che il progetto non si esaurisca nel giro di un solo album, e che anzi ritorni ancor più ispirato, vi esortiamo a non perdere questa gemma rara.

Necroweb:
Das Album “Secretia” ist das Resultat einer Zusammenarbeit von Mirrorman, einem polnischen Musiker, der mir bereits mit seiner Arbeit auf der CD “In The Fog” überaus positiv auffiel, und India Czajkowska, einer Sängerin sowie Multi-Instrumentalistin.
Was dabei zum Vorschein kommt, kann sich durchaus hören lassen, denn was den musikalischen Aspekt angeht, ist “Secretia” eine gelungene Verschmelzung von Trip-Hop und Ambient, kann aber ebenso einen psychedelischen Charakter aufweisen und beherbergt schöne Gesangparts, die mich manchmal an das meisterliche “Fungi From Yuggoth”-Album von Rhea Tucanae & Pixyblink erinnern.
In diesem angenehmen Klangbild fallen Darbietungen vom Schlage eines “At The Gates Of Silence” oder eines “Eleven More Days” trotzdem schnell auf, was auf die schönen Melodiegebungen zurückzuführen ist.
Der Ausklang lebt hingegen von seiner wunderbaren Atmosphäre, wobei das gesamte Material im Grunde genommen recht eingängig ist.
“Secretia” bleibt für lange Zeit interessant und Langeweile wird man hier keinesfalls empfinden. Im Gegenteil, die Beschaffenheit des Werkes lässt einen Konsum in schier jeder Stimmungslage zu.
Egal ob nun stimmige Keyboardteppiche, feinfühliger Klaviereinsatz oder der Ruhe ausstrahlende Gesang von India Czajkowska – man schafft es auf vorbildliche Weise, diese Gegebenheiten miteinander zu verweben, weshalb auch keine Ausfälle zu benennen sind. Natürlich eignet sich das Material auch hervorragend zum Chillen, Träumen und Seele baumeln lassen.
Mit vorliegender Veröffentlichung hat man bei Zoharum abermals ein feines Gespür für ansprechende Musik bewiesen, deshalb wird auch in diesem Fall die Empfehlung ausgesprochen, die hauseigene Zoharum-Sammlung damit um ein feines Scheibchen aufzustocken.
Von dieser Sorte Musik darf es ruhig mehr sein!

DarkroomRituals/Maeror:
В детстве многие из нас (но, в основном, конечно, девовки) создавали «секретики» – небольшие тайники где-нибудь в песочной ямке, в которых под осколком стекла или пластика прятались незатейливые узоры из фантиков, листиков, стекляшек и прочей мелочевки. Создание «секретика» – один из детских ритуалов, ныне почти себя изживший, особое значение придавалось тому, как долго удавалось сохранить его местонахождение в тайне, немаловажным было и то, кому можно показать его, а кому нельзя. Нечто подобное сделали музыканты польской группы «Black Glass» на своем последнем альбоме, где, среди прочего, удобно разместились несколько треков, записанных с вокалисткой Индией Чайковской. Это произошло в 2009 году и так бы и осталось их маленьким «секретиком», но недавно к этой идее вернулся «Mirrorman», правопреемник распавшейся группы, вновь объединивший свои силы с Индией.
«Mirrorman» создает сумрачный трип-хоп, в который госпожа Чайковска, прославившаяся в узких кругах сольным альбомом на лейбле «Hic Sunt Leones»  «самого» Стефано Массо, привносит нотки сонного этериала, пряную терпкость востока (но это по-минимуму) и меланхоличную отстраненность, свойственную мечтательным и романтичным натурам. Параллельно все это поддерживается точно попадающими в тему фотографиями Агнешки Мотики, которые смело можно отнести к одной из важных составляющих альбома. Получается такой вот саундтрек для девушкиного сна – саундтрек, в котором рельефные и угрюмые басовые линии и гитарная психоделия, плотно упакованная в кокон вгоняющего в транс эмбиента, подернутого притягивающей к себе иррациональной темнотой, одновременно напоминают как об укуренных бристольских гениях жанра вроде «Massive Attack», так и о ранних альбомах «Antimatter» вроде «Lights Out», в то время, как шуршащие IDM-ной крошкой треки оживляют в памяти хрупкие звуковые образы, созданные в свое время Бьорк. Трансовое состояние усиливает и голос Индии, когда начинает множиться, ветвится, когда слова проникают друг в друга и остаются еле слышным эхом на поверхности музыки, подернутой пульсациями плотного бита, в каждом из треков звучащего чуть иначе. Какие-то отдельные треки выделить на «Secretia» сложно, альбом звучит как единое целое, хотя просто переполнен различными образами, четкими и размытыми, какие только может породить дремлющее сознание, так что каждый слушатель отыщет здесь свой, персональный «секретик».

Darknation:
„Secretia” to kolejny projekt polskiego fotografa i muzyka Mirrormana, którą mam przyjemność Wam zaprezentować. Kolejny raz muzyk zaprosił do współpracy wokalistę, tym razem jest to India Czajkowska. Nie jest to ich pierwsza współpraca. Wcześniej popełnili dwa nagrania na albumie projektu Black Glass pt.: „Holy Rain”. Tytułowa „Secretia” to ostatni album na tym wydawnictwie.
Piąty już krążek Mirrormana ponownie udowadnia, że mamy do czynienia z utalentowanym kompozytorem. Podoba mi się jego niezwykle wyczucie dźwięku, kolejny raz muzyka nie atakuje mnogością rozwiążań a przytłacza klimatem i nietypową dusznością. Wszystkie utwory są wolne, leniwie wprowadzają mnie w jesienne nastrój, ale nie czuje tutaj dużego pokładu smutku. Jest przyjemny spokój, przy którym można spokojnie odłączyć od codziennych spraw. Podoba mi się także wokal Indi, idealnie wyważony i nadający charakteru muzyce.
Jeśli spodobała się Wam się poprzedniczka „In The Fog” nowy krążek na pewno Was oczaruje. Ogólnie całość oceniam na piątkę z plusem. Bardzo ładnie prezentuje się także digipack zaprojektowany przez Agnieszkę Motykę. Fani trip-hop’owych i ambientowych brzmień powinni się zainteresować.

Limiter.pl
Mirrormana poznałem jakiś czas temu dzięki wydawnictwu „In The Fog”. Zainteresował mnie on wtedy swoją muzyką więc z przyjemnością zasiadłem do przesłuchania nowego projektu „Secretia”, na którym usłyszymy również Indię Czajkowską. Klimat albumu jest dość mroczny, a muzyka stworzona przez Mirrormana minimalistyczna. Nie znajdziemy tu natłoku dźwięków, lecz mimo to czasem zostajemy przyparci do muru przez mocno psychodeliczny nastrój kompozycji. Utwory są świetnie wyważone i spójne, panuje w nich spokój, czuć że autor ma nad nimi pełną kontrolę. Po uruchomieniu płyty zostajemy wyłączeni z otaczającego nas świata na najbliższe dziewięć kawałków utrzymanych w triphopowo-ambientowym klimacie. Do tego dochodzi frapujący, elektryzujący wokal nadający płycie charakteru i wzmacniający atmosferę niepewności. Wszystko jest po prostu świetnie przemyślane, zaczynając od muzyki, przez teksty a na oprawie graficznej kończąc. Mnie ta muzyka po prostu świetnie relaksuje i na pewno do niej prędzej czy później wrócę.

Wave/Press:
“Secretia” to muzyka wewnętrznego świata, symbolu i tajemnicy.
Album ten sprawia wielką przyjemność – jeśli tylko wśród dżwięków poszukuje się namysłu, oddalenia od banalności i rozkoszy obcowania z sensem. To nie jest pierwsza tego rodzaju jakość, którą powołał talent Mirrormana, ale kolejny składnik klarownej wizji, następny krok konsekwentnie realizowanej twórczej drogi.
Kolejny, następny – lecz nie wtórny i pozbawiony potencjału zadziwień. To bardzo osobista, a zarazem osobna płyta w dorobku polskiego twórcy. Wtajemniczenie, jakie zawsze wyznaczało smak muzyki Mirrormana, tu właśnie osiągnęło – bądź zdaje się, iż osiągnęło – swój najwyższy stopień. Nie oznacza to jednak, iż te precyzyjnie trafiające w nastrojowość dźwięki nie odnajdują swej kontynuacji. “Secretia” to forma otwarta, prowokująca namysł i interpretację, zarówno – domyślam się – w przyszłych dokonaniach Mirrormana, jak i w wyobraźni każdego, kto sięgnie po tę niezwykłą płytę.
Symbolizm jest coraz powszechniejszą cechą współczesnej muzyki. Rzadko jednak doprowadzony jest on do takiego poziomu spoistości, jak w przypadku tej płyty. Już w pierwszym kontakcie z “Secretią” – biorąc do ręki ten album o okładce ozdobionej podobizną bluszczanych oplotów – wiemy, iż jego wnętrze wykracza poza treści dostępne słowom. To muzyka, która żyje wraz z przemianami natury i nie jest przypadkiem, że “Secretia” ukazała się właśnie jesienią. Przewróćmy zatem kolejną kartę widmowej opowieści, księgi tajemnic napisanych przez tę porę:
“Bluszcz to osobliwa roślina. Wzrasta bez miejsca, bez jawnej formy, miriady swych korzeni czepnych wpija w kształt inny, czyniąc go własnym. Pod jego wpływem stopniowy bezwład ogarnia materię krajobrazu, traci on swą wyraźną suwerenność, stając się jedynie szkieletem dla życia przypadkiem nań naniesionego. Dziwaczny jest i niby ze snu zrodzony widok jesiennego parku porażonego zakoliskami bluszczanego pnącza. W czasach, gdy umiano czytać z księgi natury, widok ów sprawiał, że zamierało serce. Bluszcz bowiem miał ciemne znaczenia, według nich wzrastał i projektował swe aż nazbyt mistrzowskie przemiany”.
Tajemniczość bluszczanego gąszczu przenika całą tę płytę. Distant Lights, At the Gates of Silence, The Unknown, Ashes… Eteryczne kompozycje przywodzą na myśl kolejne stopnie wtajemniczenia w subtelną potęgę “Secretii”. Subtelność tę buduje w znacznej mierze głos Indii Czajkowskiej, mistrzyni muzycznej zjawiskowości. Jej śpiew jest tu klamrą spajającą nastrój, napięciem od introdukcji, aż po kodę; współbrzmieniem z elektroniczną pulsacją muzyki i pożądanym jej kontrapunktem.
“Secretia” to opowieść, która powraca wielokrotnie i wciąż pozostawia niedosyt. To muzyka odróżniająca się – zgodnie ze znaczeniem sekrecji. Bluszczane dźwięki łączą światy. Jeden z tych światów jest mroczny, ukryty, niewidzialny. Hic in terra viventium – oto żyje w ziemi, co umarło dla światła. Objawia się jednak czasem w zielonych pnączach cudownej muzyki. Wtedy też – zawłaszcza bez reszty.

Only Good Music:
„Dźwięki wydobywają się z ciszy, a wybrzmiawszy, milkną. Nigdy jednak nie istniejemy w bezdźwięku, bo nasze życie rozgrywa się pośród nieustannie pulsującego dźwiękiem świata. Jego odgłosy dobiegają nas nawet wówczas, gdy ucho nie jest w stanie ich słyszeć. Życie to dźwięk, słyszalny lub niesłyszalny – cisza, choć w powszechnej świadomości jest ona znakiem niebytu”[1]. Odnalazłem te słowa w każdym dźwięku i każdej ciszy albumu Mirrorman’a i Indii Czajkowskiej.
Mirrorman wydobywa z ciszy dźwięki subtelnie, tak że stają się bardzo dobrym środowiskiem (celowo nie używam słowa tło) dla głosu Indii Czajkowskiej. Swoją formę opiera o minimalizm i pracę drobno – motywiczną, dzięki której w strukturze utworów napotkamy tematy zbudowane na pięknych melodiach (np. „At The Gates of Silence”). Obok znanej już słuchaczom mieszanki trip-hopu i amabientu wprowadza w niektórych kompozycjach melodykę wschodnią, podkreślaną orientalnym kolorytem instrumentacji (np. „Slavery”). W efekcie otrzymujemy dyskretne, lecz intensywne w wyrazie dzieło nasycone opanowaniem, które objawia się w ścisłości konstrukcji i natężeniu wyrazu.
Nie bez kozery głos bywa nazwany najpiękniejszym instrumentem. India Czajkowska zachwyca bezpośredniością ekspresji w swoim wokalu. Jej głos staje się zdyscyplinowanym instrumentem, który w sposób naturalny uzupełnia pracę Mirrirman’a. Jest dźwięczny  i nośny,   potrafi dokonywać frazy ledwo słyszalnym szeptem (np. w „Distant Lights”), ale i stanowczym dźwiękiem, umie być miękki, łagodny ale i dynamiczny.
„Secretia” potrafił w sposób niezwykle plastyczny i przejmujący wyrazić nastrój pełny marzeń, tęsknot, tajemnic i grozy.

Mroczna Strefa:
Nie jest mi znana zanadto twórczość muzyczna i fotograficzna Mirrormana, ani awangardowej artystki Indii Czajkowskiej. Możliwe, że zbyt rzadko zaglądam na takie strony, gdzie można znaleźć informacje na temat takich ludzi, którzy działają gdzieś na obrzeżach sceny elektronicznej i minimalistycznej, niekoniecznie dark ambientowej czy industrialnej. A przecież tacy jak oni też się zdarzają i tworzą gdzieś w cieniu, wolni od komercyjnych mediów czy wielkich wydarzeń kulturalnych. Drogi tych dwojga spotkały się przy okazji nowego projektu Mirrormana pod tytułem SECRETIA po raz drugi, bowiem zawartych w info prasowym Zoharum, India i Mirrorman współpracowali już przy okazji płyty „Holy Rain” trip-hopowego BLACK GLASS, gdzie wokalistka zaśpiewała gościnnie w dwóch kawałkach. Na albumie SECRETIA może się już wykazać w pełni i jest zdecydowanie w centrum wydarzeń. Tak właściwie to liczy się tutaj tylko jej głos i eteryczna elektronika autorstwa Mirrormana. Ogólnie to dźwięki są dość minimalistyczne i ograniczają się do generowania delikatnego tła i tylko delikatnie zaznaczane są tu i tam partie pianina, folkowo brzmiących instrumentów czy orkiestracje, a lekko wypukiwany rytm to czysty trip-hop i tutaj wręcz naturalne będą porównania do MASSIVE ATTACK czy PORTISHEAD. Oczywiście India też tym razem specjalizuje się w chill-out’owych zaśpiewach i nawet jeśli w jakiś tam sposób wkracza na szeroko pojęte terytoria popu (np. w „Slavery”), to ze zdecydowanie niekomercyjnymi melodiami wytwarzanymi przez klawisze nie należy do kategorii mainstreamowej. Dużo tutaj utworów o zdecydowanie transowym, lekko sennym, onirycznym i melancholijnym charakterze. To taki mocno wyciszony, refleksyjny i w jakimś tam stopniu post-rockowo – ambientowy album z trip-hopowymi, bardziej rytmicznymi akcentami („Eleven More Days”). Jest w tym specyficzne piękno, ale z czasem pojawia się też wszechobecny element monotonii i zamiast mroku mamy tutaj sporo nudy. Na pewno znajdzie się parę osób, które chętnie włączy te dźwięki, by wieczorem ukoić swoje smutki lub zwyczajnie odpocząć od pędu codziennego życia, a takie fragmenty, jak „At the Gates of Silence” czy „Ashes” im w tym dopomogą. Ale rewelacji i rewolucji się nie spodziewajmy.

Mentenebre:
Secretia nace cuando el músico independiente y fotógrafo polaco conocido como Mirrorman y la vocalista y multiinstrumentalista India Czajkowska se conocen y deciden unirse para crear un proyecto de música ambient basado en los estilos de la electrónica lenta o Trip Hop. India se dedica a la música profesionalmente y tenía ya por aquel entonces un álbum en solitario titulado “Cosmospir” y Secretia es el nombre de un tema del último álbum trip—hopero de Mirrorman, llamado „Holy Rain”. Secretia – „Secretia”
Ambos son músicos con trayectoria y la unión de los dos artistas para sacar adelante un trabajo de Trip Hop parecía colmado de buenas intenciones, pero el resultado resulta ciertamente vano. Aparte de la cálida voz de India recitándonos temas de temática New Age —muy propio de músicas ambientales—, nos encontramos con un acompañamiento musical bastante repetitivo. Al proyecto le falta bastante de creatividad aunque sí que es cierto que consigue transmitirnos calma y serenidad en cada uno de los cortes. La música de Mirrorman se basa en melodías intimistas regadas con algo de psicodelia pero que pecan de ser un poco insulsas y a ello podemos añadir que los registros vocales no varían lo más mínimo y la sensación de disco interesante y con matices se va diluyendo canción a canción.
Nos encontramos ante nueve temas y, lejos de ser fácil destacar un tema sobre otro, podemos quedarnos con el séptimo corte, ‘Eleven more days’, en la que quizá es la melodía que más puede sobresalir entre las demás porque consigue ser atrayente por su ambiente de oscuridad y sinuosidad y eso que no llega a sobresalir significativamente del resto del disco.Es duro decir que oído un tema, oídos todos pero nada más lejos de la realidad.
Aún así, el álbum se deja oír porque las composiciones no son nada sobrecargadas, son como una balsa de agua, pero un proyecto musical necesita de mayor inspiración y alma para poder seducir al oyente y esto con mayor razón si se trata de un disco ambiental, como es el caso. Este larga duración no atrae porque se hace demasiado lineal y este resultado puede ser causa de falta de motivación o porque las miras puestas en él no han sido más elevadas o ambiciosas. Es una pena tener que decir que un trabajo musical no llega. Otra vez será.