S

Heathen Harvest
An excellent piece of work by Pavel Aleshin whose drone soundscapes were released byOophoi’s record label Umbra and Slovakia-based Black Orchid Productions. The albumexplores the area of sacral and infinite, hence the title. S can be seen as thesymbol of them. For fans of Robert Rich, Lustmord, Troum, Maeror Tri, Lull, Yen Pox

ChainDLK
Active since 2002 with five releases out, Pavel Aleshin’s Re-Drum is releasing its sixth for the Polish label Zoharum Records. S is the title of the new CD which contains four untitled drone industrial suites. During 55 minutes the album creates since its first minutes an hypnotic almost psychedelic atmosphere with long humming sounds, distant noises, loops, vocal samples, etc. On the second and fourth track things change slightly because of the use of Tibetan samples (as far as it seems to me Tibetan blows and Tibetan litanies’ have been used) enriching a lot the sound created as they are really absorbing per se. The first and third movements have good moments but Pavel opted for a minimal approach using pads and drones creating tracks that need an extra concentration from the listener.

Maeror3
Павел Алешин, выбравший не самое оригинальное название для своего музыкального проекта (после того, как Стивен Кинг получил «Redrum», перевернув слово «Murder» в своем романе «Сияние», кто только не использовал полученный результат), уже успел выпустить несколько CD-R релизов, прежде чем произошла его встреча с польским лейблом «Zoharum», вылившаяся в издание этого альбома. Четыре фрагмента эзотерического и абстрактного эмбиента могут стать неплохим откровением для слушателя – Алешин, идя по проторенной тропе (на обочине которой мелькают «Oophoi», «Lustmord», некоторые коллективы с «Cold Meat Industry» и даже Robert Rich), насыщает свои композиции обилием деталей и образов, отсылающих к древней магии и утраченным знаниям, которые вполне может символизировать змея как извечный символ мудрости, чье гибкое тело больше всего похоже на «S». Начинается диск с имитации непрерывной капели и подергивания струн, развернутых вспять звуков и подземных атмосферных эффектов, вырастающих из глубины сталактитовой пещеры и преобразующихся в статичный гул, заполняющий собой все пространство и растворяющий многочисленные голоса. Во второй части нас ждет уже более напряженный dark ambient, практически подавляющий сознание, который, правда, рано или поздно снова переродится в сопутствующие неторопливому блужданию по подземным коридорам монотонные гудения, на фоне которых происходит столько всего интересного – изгибаются амплитуды электронных сигналов, мерцают на поверхности и плавно исчезают загадочные звуки, подрагивают гитарные струны. Третья часть начинается с наслоений и трансформаций партий гармоники, погружающихся в статичное, неподвижное пространство, опять же, наполненное невообразимым количеством деталей и раскатистым гулом, словно где-то далеко бьют в колокол, а до нас доносится лишь неторопливое эхо. На фоне двух предыдущих безымянных вещей этот фрагмент более спокоен – он, конечно, тёмен, но это лишь темнота ночи, наполненная ожиданием чего-то важного и необычного. Скорее всего, некоего ритуала, ведь именно ритуальные мотивы и заклинания образуют ритм и структуру финального трека, проделывающего путь от мистических откровений до обездвиживающей тишины и безмятежности в самом конце.  «S» – образец небанальной эмбиент музыки, старательно превращающей известные штампы в нечто необычное, способное взбудоражить фантазию и отправить в долгий трип по внутренним территориям. Вполне уместные рекомендации.

Obliveon
Experimentellen Drone- und Ambient-Klängen hat sich das 2002 existierende russische Projekt Re-Drum um Pavel Aleshin verschrieben und so sind die vier unbetitelten Stücke dieses Albums dann auch ein Konglomerat unterschiedlichster Klänge und Geräuschquellen, die sich in ihrem Ursprung kaum zuordnen lassen. „S“ fliesst wie ein langer träger Fluss am Hörer vorbei, getragen von wenigen Geräuschkonstanten und dabei doch immer wieder unterbrochen von undefinierbaren Geräuschen. Dabei strahlen die vier Stücke wider Erwarten eine grosse Ruhe und Harmonie aus, die man in dieser Form eigentlich nicht erwartet hätte. So manche Passage erinnert dabei an die Pionierzeit elektronischer Klangerzeugung und somit an Bands wie Tangerine Dream, Popul Vuh und ähnliche Vertreter. „S“ ist jetzt nicht unbedingt ein revolutionierendes Album mit einer faszinierenden Innovationskraft, aber ein solides Werk für Freunde oben genannter Klänge.

Introspect
Pirmos sąsajos, pamačius žodį ,,redrum“, kurios šauna į galvą, yra vaizdiniai iš Stenlio Kubriko klasikos ,,Švytėjimas“, kuomet vienas pagrindinių filmo herojų, mažametis berniukas, filmui judant lig savo kulminacijos, ant durų savo krauju veidrodiniu būdu parašo ,,redrum“, kas skaitant priešinga kryptimi sufleruoja ne pačias šviesiausias mintis… Tačiau šįkart apžvelgiamas muzikinis projektas ,,Redrum“ neturi tiek daug sąsajų su minėtosios kino klasikos atmosfera, nors ir čia, albume ,,S“, stingdančių akimirkų tikrai netrūksta.
Struktūriškai turime reikalą su keturiomis kompozicijomis, kiekviena kurių turi savitą priėjimą prie tamsiosios estetikos, erdvės pajautimo, aplinkos interpretavimo, perteikimo garsais. Stilistiškai, jei kas spaustų į kampą, galėtume tai įvardyti kaip dark ambient, avangardo, eksperimentalo plačiąja prasme lydinį, turintį savyje ir gana ryškų krautrocko dėmenį.
Albumą pradeda kompozicija, nukelianti klausytoją į požemius, tamsias erdves, apleistas patalpas, pilnas angų, ertmių, pro kurias girdisi, kaip švilpia vėjas, lašnoja vanduo, veržiasi oro srautai. Atmosfera nėra labai baugi, tačiau ir malonia jos tikrai nepavadinsi, ypač kai nepasiruošusį tam keliautoją garsu sustingdo veriantys kauksmai, aidai, kažkiek primenantys kreivus ir ,,disturbinančius“ fliugelhorno garsus ankstyvojoje ,,Lustmord“ kūryboje.
Toliau atmosfera dar labiau įvairuoja. Stoja niūri ambiento banga, primenanti tolumoje aidintį pavojaus signalą, kuris lėtai vystosi, vyniojasi. Jei nuspręstume šį garsą vizualizuoti, pritaikyti jam vizualinį atitikmenį, tam, manau, puikiai tiktų šių dienų aktualijos – stambus masyvus dūmų kamuolys, nesustabdomai sklindantys erdvėje iš ugnikalnio kraterio. Garsas tam tinkamas: nerimas, nelaimės, katastrofos nuojautos.
Garsų ir nuotaikų paletę šiame leidinyje toliau pratęsia antroje kompozicijoje panaudojama akustinė gitara, suteikianti bendram kontekstui liūdesio, melancholijos. Tamsa, grėsminga nuotaika išnyksta, dūmų uždanga po truputį sklaidosi ir telieka nusiaubta dykynė, apmiręs jausmas. Gitara ilgainiui pradeda hipnotizuoti, įgauna tam tikrus haliucinacinius atspalvius ir tarsi įveda klausytoją į trečiąjį kambarį, kuriame nuotaikos dar keistesnės: ,,kreivai“ aidi akordeonas (o gal armonika?..), stoja keista atmosfera. Norom nenorom iš geriau žinomų projektų prisimeni D. Tibetą ir jo pomėgį saikingai panaudoti akordeoną ,,Current 93“ kūryboje, tačiau priešingai nei neofolko legendų, tamsiųjų eksperimentalistų skambesyje, čia šis klavišinis neskamba tragiškai, requiem manieroje. Čia pastangos orientuotos į svaigulio sukelimą, savotiškos erdvės interpretavimo perteikimą.
Kelionės pabaigoje laukia ketvirtasis kambarys – ramus, tykus, migdantis ir po truputį gęstantis garsas, tarsi palydintis klausytoją lauk iš ankstesnių nemalonių potyrių atgal į dienos šviesą.

Panoramajournal
Pavel Aleshin is enigmatic Russian deconstructionist responsible of RE-DRUM offer us an Abstract/minimalistic dark ambient piece full of psycorporeous and drone structures revealed through 4 untitled tracks in which you shall experience just part of the inner visions and abstract realities. Drone textures and fractal emanations converging into mutative soundscapes are the first conceptions coming to our mind when exploring the first track. Water drop sounds, diverse ambient atmospheres and drone concrete sounds surrounding the whole picture of the track. The second composition is an ambient march with abstract elements and dense soundscapes crawling slowly and suddenly finishing with such melodic acoustic guitar parts. It seems RE-DRUM is a constant machine built into repetitive sonic experimentations in which such hypnotic passages opens to you new realities due how surreal and enigmatic the music is created here. The third track is more an experimental composition built though harmonica at the beginning and with the pass of minutes mutating into dense drone structures collapsing into ambient atmospheres and strong repetitive elements. Closing the release there is a track Full of minimal elements here and there which explores diverse ambient atmospheres and elements worth to explore. The fact is that „S” is an interesting release with so many elements worth to be explored by yourself if you are looking into ambient/drone atmospheres with an experimental abstract touch. For more info just visit Zoharum’s page.

Gaz-Eta
Pavel Aleshin publikował swoje dokonania w takich wytwórniach jak: Black Orchid Productions i Umbra. Ten materiał wydany przez rodzimą Zoharum, idealnie wpisuje się w jej profil wydawniczy. W czterech długich kompozycjach pozbawionych tytułów, Aleshin sięga do muzyki rytualnej i transowej. Jest jakiś podskórny niepokój potęgowany dronowymi pomrukami. Ta gęsta materia sięga wręcz do źródeł, by wzbudzić falę dźwiękowej dywersji. Całkowicie eksperymentalny charakter płyty, wzmagają dźwięki z pogranicza stylistyki noise. Aleshin jakby tworzył podkład do ceremonii nieznanej religii. A owe magiczne rytuały mogłyby odbywać się w podziemnych grotach bądź katakumbach. Trąby potęgują ów trans, zwiastując nieuchronną apokalipsę. Fascynujący album, który niejednemu zawróci w głowie, a przy tym pokazujący swój magiczny potencjał. Rytualny i z charakterem, starożytne misteria w jakiś sposób wróciły tu do życia.

Dark Nation
„S” to już szósta płyta projektu Pawła Aleshina, kryjącego się pod nazwą Re-Drum. Rosyjski projekt istnieje od 2002 roku a jego wydawnictwa ukazały się nakładem takich wytwórni jak Black Orchid Productions i Umbra. Recenzowany materiał jest dostępny od 21 czerwca ubiegłego roku, dzięki rodzimej oficynie Zoharum.
Od razy zaznaczam ze jest to album dosyć trudny w odbiorze i na pewno nie należy do tych z półki ”na każdą okazję”. Płytę wypełniają cztery długie utwory, wszystkie zatytułowane ”untitled”. Całość brzmi dosyć spokojnie ale podskórnie czuć jest pewien niepokój i dziwne wrażenie uczestnictwa w czymś magicznym i nieznanym. Ogólnie to bardzo trudno jest opisać co tutaj tak naprawdę się dzieje: czasem słuchać rytualne głosy, dziwne sample, jest gitara akustyczna, drony i wyjące psychodeliczne syreny alarmowe (tak to kojarzę)… Generalnie płyta ma dosyć eksperymentalny charakter i fanom takich dźwięków myślę że spodoba już od pierwszych odsłuchów. Innym takim jak ja, będzie potrzeba więcej czasu by się oswoić. Ze strony wydawcy możemy przeczytać że ”S” ukazuje bardziej melodyjne oblicze projektu. Ciekaw jestem jak brzmią wcześniejsze, nie melodyjne dokonania Pawła bo ja za nic nie mogę się usłyszeć w Jego muzyce ani sekundy melodii. To tyle złośliwości. Na koniec wypada mi stwierdzić że album trzyma poziom i przy odpowiednim nastroju może nie jednemu zawrócić w głowie. Ja będę co jakiś czas do niego wracał, jak trochę odpocznę, jestem tego pewien.
Mroczna Strefa
Gdzieś na obrzeżach głównych prądów alternatywnej muzyki elektronicznej mieści się twórczość awangardowego rosyjskiego twórcy Pawła Aleszina. Album „S” wypełniają cztery długie kompozycje: rozwlekłe, pozbawione dynamiki, melodyki i rytmu, wstrząsające narastającym buczeniem i radykalnymi kontrapunktami. Z jednej strony pojawiają się delikatne gitarowe flażolety i improwizacje oraz klawiszowe drony, a z drugiej monotonne, czasem denerwująco hałaśliwe tła i schowane za tą „ścianą” dziwne głosy i sample. Paweł przetyka to jeszcze odpowiednio przetworzonymi i wkomponowanymi w całość dźwiękami harmonijki ustnej, zawodzących syren alarmowych i rytualnymi inkantacjami (vide utwór nr 4), otwiera też tajemnicze, znane tylko sobie przestrzenie. Jedni nazywają to antymuzyką, inni – muzyką elektroakustyczną, a jeszcze słyszałem coś o awangardowym eksperymencie. To już tylko kwestia nazewnictwa i sklasyfikowania tej niełatwej w odbiorze muzyki, która mi osobiście kojarzy się z dokonaniami Micka Harrisa (ex-NAPALM DEATH, później SCORN) i jego najbardziej radykalnego projektu LULL. Każdy z utworów umieszczonych na płycie w swoisty sposób niepokoi, sprawia, że słuchacz czuje się zagrożony, otoczony i atakowany, nie rozumie źródła tego niebezpieczeństwa i odczuwa klaustrofobię, zamknięcie w dziwnym pomieszczeniu, z którego nie potrafi wyjść. Odradzam zapoznanie się z tym materiałem osobom, które szukają miłych doznań i pragną doświadczać estetycznego zadowolenia. Z kolei ci poszukujący nowych, nierzeczywistych doznań powinni odnaleźć tu coś dla siebie. Choć tak duża dawka eksperymentu może bez przygotowania doprawdy zamęczyć.

Apostazja
RE-DRUM… Nazwa nasuwa jednoznaczne skojarzenia. Choć jednocześnie ten myślnik w pewien sposób zmusza do kolejnych interpretacji. Ja mimo to pozostałem przy pierwszym skojarzeniu i wsuwając płytę do odtwarzacza oczekiwałem mrocznych i budzących grozę odgłosów mogących być ilustracją dramatycznych wydarzeń w hotelu Panorama (albo Overlook, w zależności od medium).
Tymczasem niespodzianka – pierwsze dźwięki okazały się bardzo łagodne i kojące. Od razu przypomniała mi się „Horizons” norweskiego Northaunt albo co łagodniejsze fragmenty twórczości Oophoi. A potem jest już huśtawka nastrojów, choć tak naprawdę prawdziwy horror na pierwszy plan nigdy się nie wybija. No… może drugi utwór, kojarzący mi się trochę z Troum wzbudza nieco niepokoju, ale do mistrzów muzycznego straszenia droga daleka (czego ja osobiście nie poczytuję za wadę, bo sam nie jestem jakimś specjalnym zwolennikiem muzyczno-horrorowej bezpośredniości, że się tak kulawo wyrażę). Generalnie słucha się tego nieźle, choć brak tu chyba jakiejś idei, elementu łączącego wszystkie fragmenty płyty. Nawet w obrębie jednego utworu nastroje i użyte środki zmieniają się według nie do końca dla mnie jasnego klucza. Weźmy taki trzeci utwór (nie posługuję się tytułami, bo wszystkie są „untitled”). Na początku do głosu dochodzą porozciągane w przestrzeni dźwięki akordeonu, które morfują w jakieś klimatyczne kosmosy tylko po to aby zafiniszować buczeniem jakby wyciętym z „Nordik Battle Signs” Mz.412. Takie trochę ni przypiął, nie przyłatał.
No dobra, przyznaję, że czepiam się trochę z obowiązku, bo płyta – choć nie powala – to podoba mi się i zapewne, mimo nawału muzyki z wszystkich możliwych stron, pewnie jeszcze niejeden raz do niej wrócę. Na koniec gwoli formalności dodam, że projekt pochodzi z Rosji, wydał już swoją muzykę m.in. w „oophoiowym” Umbra Records a „S” wyszło nakładem rodzimej Zoharum Records.