Tajnie i Głębie

Vital Weekly:
'Mysteries And Depth’, is what the title translates of the Tundra release. This is a duo from Gdansk of Krysiek Joczyn (flutes, bells, rattles, harmonica, cymbals) and Dawid Adrjanczyk (drones, loops, tapes, acoustic guitar, sound manipulation). This is their first full-length album. Zoharum describes this group as an 'electroacoustic’ project. There are points in this which you could compare Tundra with Aquavoice, but whereas the latter is more 'smooth’ and nice, Tundra has ambient music with sharper edges. The effect here is, perhaps, not to please, but to investigate what sound can be about, what it can do – and yes, that includes pleasing – and these five compositions are excellent excursions into whatever crossroad would bring you to 'ambient’, a bit of industrial and 'musique concrete’, while all of these is held together by the ever sustaining drone. 'Drone’, with the big 'D’, is served in the long and chilling 'Powrit Cz 2′, the final and longest piece on this release. It’s not always a very surprising release, this one, and occasionally a bit rough in both recording and mixing – whether or not that is intentional I don’t know; While not being entirely original, I must say I quite enjoyed this release; I am not sure if it is something I would easily remember in a few years time.

ChainDLK:
This is the first full-length release from an electroacoustic project present as in balance between improvisation and composed works. In fact, their style lies in the intersection between EAI and ambient as, even if carefully constructed, is more adventurous in nature than the average of this genre’s releases.
The deep drone of 'half moon’ opens this release and slowly develops in bright one that introduces the listener to 'werdrujace kamienie’ a track focused on the contraposition between the drone and the rattles creating an almost religious athmosphere. 'Powtot CZ.1′ is based on a peaceful and solar drone, sparse noises and a voice sample of stunning evocation that ends with the drone loops of 'wrzosowiska’ and 'krill lasu’ that acts as an introduction to 'Powtot CZ.2′, the longest track of this release, based on a menacing drone whose resonance are colored by a female voice chanting, instead of the spoken word of the first part.
This is an impressive debut album that, using a well known form, is able to develop his most evocative properties and to provoke an emotive reaction. Truly recommended.

Musique Machine:
Tundra is an electro acoustic drone/ambient project from Gdañsk Poland- the project is a two piece affair & consists of Dawid Adrjanczyk and Krzysiek Joczyn. „Tajnie i G³êbie” ( English translation Mysteries and Depths)- is the bands full debut release, and it comes in the form of a six track CD.
Each of the albums tracks is built around a moody & darkly atmospheric mixture of layers of hovering yet often brooding drone matter, or haunting synth/organ shimmer- this is sometimes topped with lines of skeletal & eerier ritual percussive & minimal acoustic instrumental detail, subtle traces of field recordings, and minimal samples. The whole album has a very forlorn, low-key, nocturnal and at times wonky feel to it- it sounds like it could be at times some lost soundtrack for a morose & troubling black & white euro art movie from the late 70’s/ early 80’s, or the music to some slowed & sinister ritual unfolding.
Length wise the tracks fall between three & seventeen minute, and through out the album there’s a nice balance of both simple(yet memorable) melody lines and dark/ troubled atmosphere. As début albums goes this is fairly impressive, with the band managing to capture their own take of ambient making as well as creating a rewarding & replayble collection of tracks. I very much look forward to hearing what this project does in the future.

Non Pop:
Das Duo TUNDRA ist ein relativ neues Projekt am Drone/Dark Ambient Himmel, das mit „Tajnie I Głębie“ nach einer Split-Veröffentlichung zusammen mit THE MAGIC CARPATHIANS sein Debüt-Album abliefert. Der Albumtitel bedeutet soviel wie „Mysterien und Tiefe“ und auch Titel wie „Wędrujące Kamienie“ („Wandernde Steine“) oder „Król Lasu“ („König des Waldes“) deuten auf archetypische Themen und auf die Beschäftigung mit grundsätzlichen, naturbezogenen Bildern hin.
Diese Themensetzung spiegelt sich in der grobkörnigen Klanglandschaft wieder, die das Duo jeweils als Hauptstrang eines Tracks installiert. Mittels recht kratziger, zerrender Drones wird jedenfalls regelmäßig ein Teppich aus stehenden Akkorden und schleppenden Melodien ausgelegt, über den die beiden Musiker allerlei Klänge und Geräusche legen. Von der Flöte, über metallische Klanghölzer bis hin zu Field Recordings ist alles dabei. Zusätzlich werden auch mal Sprachsamples („Powrót Cz. 1“) oder sogar Frauengesang – offenbar Fremdmaterial, es handelt sich um keine Gastsängerin – eingesetzt. Dieser garniert quasi das wuchtige und epische Finale „Powrót Cz. 2“, in dem ansonsten Schichten auf Schichten aus Klang getürmt werden. Die musikalische Umsetzung evoziert jedenfalls leere Weiten oder Plätze in der Natur, die weitab von der modernen, schnelllebigen Zivilisation entfernt scheinen. Eine natürliche Erhabenheit bestimmt das Bild, wobei durch den Einsatz sonstiger Klangerzeuger teils eine heidnisch-rituelle Atmosphäre ersteht.
Natürlich ist der Einsatz von Drones in dieser recht puren Form nicht neu und insgesamt hat TUNDRA, was Ideen für Klänge und für den Einsatz von Klängen sowie den Abwechslungsreichtum von Songaufbauten angeht noch Luft nach oben. Für ein Debüt-Album legt man aber ohne Frage ein recht ordentliches, atmosphärisch dichtes Album vor.

wounds of the earth:
Basics: This is the new release from Polish drone duo Tundra. From what I can tell, this album is meant to be ritual ambient with the purpose of aiding in spiritual journeys.
Stuff: Right away, Tajnie I Głębie plunges the listener into dark chasms of ritual ambience. These tracks are minimal and sparsely populated, relying predominately on layers of rising & falling drones which are occasionally punctuated by the clacking and shaking of acoustic instruments. It’s a bit boring for me, though the production is quite good and helps these sounds achieve their full potential. When listening to this album I feel as though I am actually in a temple or ritual room meditating along with these men as their music illuminates our esoteric work. These sounds connect with me on a metaphysical level, and I do see how this would aid with inner journeys. I definitely feel that this would make good music for rituals, and it brings to mind acts like Arktau Eos and Halo Manash. „Wędrujące kamienie” gives me that inner temple vibe. „Powrót cz. 1” makes me feel as if I am floating alone in a sea of utter blackness. This track utilizes a spoken word vocal sample which doesn’t seem like it should work, but in a weird way it adds something to the song. „Wrzosowiska” continues the lone ship a dark sea mood, but feels a bit grim-er due to the subdued, noisier drones that permeate this song. The only song I didn’t like was „Król Lasu” – the annoying main melodic sound and empty composition made this one a chore to sit through. The album ends with the 17 minute piece „Powrót cz. 2” which has a rawer sound, as they mix in chunky, distorted drones through much of this track. Though it has some „harsh” elements in it, I still find it to be rather meditative and enveloping.
Overall: Something to check out for those looking for subdued ritual music that feels like a sparser version of some Aural Hypnox acts with cleaner, more modern production. It’s solid, if predictable, drone music.

Kulturterrorismus:
Nichts Neues unter der Sonne beschert das Debütalbum “Tajnie i Głębie” des elektroakustischen Duos TUNDRA, das thematisch in der nordischen Mythologie ankert, wodurch die Polen zudem keine Eigenständigkeit zu anderen Protagonisten herausarbeiten – uninteressant, oder? Mitnichten!
“Tajnie i Głębie” veröffentlichten DAWID ADRJANCZYK & KRZYSIEK JOCZYN hinter TUNDRA über den ortsansässigen (Gdańsk) Verlag ZOHARUM RECORDS, der 6 rituell angehauchten Noise Ambient Tracks in Form einer limitierten CD (350 Kopien) im Slim-Digipack herausgibt.
In der nordischen Mythologie stocherten vor TUNDRA schon unzählige Interpreten, weshalb die Midgardschlange samt ihrer “Verwandtschaft” & Widersachern an Reiz verliert. Heißt, die Herren aus Gdańsk suchen für weitere Arbeiten besser nach weniger ausgelutschen Inhalten, alleine das Aufgreifen Naturschauspielen macht mehr Eindruck als das x-te Aufkochen der Edda – Punkt!
Für ein Debüt erschaffen TUNDRA eine massive Dichte, die sich keineswegs vor etablierten Protagonisten verstecken muss, weshalb “Tajnie i Głębie“, das durch den Einsatz von Percussion & Feldaufnahmen an Tiefe & Organik gewinnt, musikalisch zu überzeugen weiß, auch wenn die Polen nach am Anfang ihrer Entwicklung stehen. Anspieltipp? Wen Releases von LOKI & AURAL HYPNOX interessieren, sollten TUNDRA‘s “Tajnie i Głębie” in Gänze antesten!
Fazit:
TUNDRA erfinden mit “Tajnie i Głębie” nicht das Genre neu, aber beeindrucken mit ihrer einfangenden Intensität, womit DAWID ADRJANCZYK & KRZYSIEK JOCZYN bestimmt Aufsehen erregen – meine eingeschränkte Empfehlung, weil TUNDRA noch an ihrer Eigenständigkeit feilen müssen!

Necroweb:
Die beiden Herren Dawid Adrjanczyk und Krzysiek Joczyn haben sich gefunden, um unter dem Namen Tundra ihrer Vorliebe zum Drone Ambient nachgehen zu können. Als Resultat liegt nun vorliegende Publikation vor, ein relativ dichtes, wie auch überaus interessantes Werk, das mit seiner Titelsgebung (“Geheimnisse und Tiefen”) auch schon eine kleine Vorahnung aufzeigt. Richtig, es wird in der Tat geheimnisvoll und auch tiefschürend, etwas, was die beiden Akteure hervorragend umzusetzen wissen. Bereits beim Erstkontakt offenbart sich das ungeheure Potenzial, mit welchem intensives Kopfkino kredenzt wird, was unter anderem auf atmosphärischen Ambientschwaden beruht. Erschaffen wird dies unter anderem durch Instrumente wie Glocken, Flöte, aber auch diverse Schleifen und stimmige Samples. Sechs Vertonungen gilt es intensiv zu durchforsten, wobei jede Vertonung ihre eigenen Wurzeln birgt, was ein variables Fundament zur Folge hat. Leicht kratziger Drone Ambient, warme Klangquellen und ein Schuss Mystik- dies zusammen ergibt ein bemerkenswertes Tondokument, das für lange Zeit zu begeistern vermag, und wenn man nun noch bedenkt, dass “Tajnie I Glebie” der erste volle Tonträger von Tundra ist, dann bleibt einem eigentlich nur noch zu gratulieren. Ausgeliefert wird das gute Stück natürlich in limitierter Auflage und auch wenn keine neuen Horizonte aufgetan werden, so bekommt man hochwertigste Kost aus dem Hause Zoharum spendiert, von derer Sorte es eigentlich mehr geben sollte. Meine absolute Empfehlung!

Only Good Music:
Mógłbym ograniczyć recenzję pełnowymiarowego debiutu projektu Tundra do słów Stanisława Przybyszewskiego, który w manifeście polskiego modernizmu pisał: „niedorzecznością jest zarzucać artyście mglistą mistyczność. Sztuka w naszem pojęciu jest metafizyczną, tworzy nowe syntezy, dociera jądra wszechrzeczy, wnika we wszystkie tajnie i głębie…”[1].
Tak w istocie jest na albumie nomen omen „Tajnie i Głębie”. Mistyczność z pozoru mglista i bardzo zawoalowana ujawnia się po kilku gruntownych przesłuchaniach. Być może ma to związek z podwójną naturą muzyki Tundry, która odwołuje się z jednej strony do archetypowego rytualizmu, tj. metodycznego brzmienia i transu z drugiej do efektów szmerowych (od strony technicznej ma to związek z interesującym wykorzystaniem instrumentów i efektów elektroakustycznych). Weźmy pod uwagę na przykład kompozycję „Król Lasu”, w której atonalne, krótkie motywy fletu krzyżują się z elektronicznym pejzażem.
Eugeniusz Nazajkiński jest autorem koncepcji, która zakłada, że przy udziale różnych elementów utworu kompozytor może imitować określoną przestrzeń akustyczną. Tundra, w myśl tej zasady zabiera nas w leśne ostępy i niepewne ścieżki prowadzące donikąd. Przestrzeń psychoakustyczna „Tajni i głębi” jest zatem przestrzenią nierealną, ale przecież liczy się sama wędrówka, nie jej cel…

Nowe Idzie od Morza:
Od pierwszych sekund „Tajne i głębie” słychać że Tundra jest już w innym miejscu niż na płycie „Anekumena”. Chociaż forma utworów – rozwlekłe i transowe kompozycje – pozostaje ta sama, to duet często dochodzi do ich finalnych konstrukcji z innej strony. „Half Moon” zaczyna się sprzężeniem gitar, trochę jazgotliwym dźwiękiem, muzycznym zawieszeniem, gęstą tkanką, inną od onirycznych i odrobinę folkowych pejzaży jakie zespół malował wcześniej. Pierwsze długogrające wydawnictwo Tundry to porzucenie akustycznych dźwięków i przeszkadzajek na rzecz ambientowego brzmienia klawiszy i zapętlonych dronowych gitar. To muzyka silnie medytacyjna, a jednak nie posiadająca takiej lekkości jak poprzedni album, co nie jest wcale zarzutem. „Tajne i głębie” to płyta złożona z innych brzmień, innych środków i muzycznych wariacji. Punktem wyjścia dla kompozycji były improwizacje – w wielu momentach zespół bliski jest eksperymentalnym dokonaniom zespołów rockowych, wykorzystując gitary w niekonwencjonalny sposób. To co u gitarowych kapel jest błędem, chwilą na przestrojenie, Tundra wykorzystuje jako trzon utworów – doskonale słychac to w budującym drugi plan „Wędrujących kamieni” rzeżeniu elektrycznej gitary, która za chwilę zostaje uzupełniona brzmieniem równomiernego stukania przeszkadzajek. W obu częściach „Powrotu” zespół snuje ambientowe tła – na początku w bardziej subtelnej wersji, wzbogacone szmerami i zakłóceniami, a w drugiej wersji w niemalże metalowej, ciężkiej dronowej odsłonie. „Wrzosowiska” to błądzenie na polu, przemierzanie pustki – chłodne brzmień działają obezwładniająco i najlepiej chyba nawiązują do geograficznego krajobrazu tundry. „Tajne i głębie” to kolejny etap w działalności Krzysztofa Joczyna i Dawida Adrjanczyka, w dużej mierze dookreślony przez gitarowe fascynacje tego drugiego, obecne chociażby w jego projekcie Akpatok. Duet wychodzi od improwizacji, w twórczy sposób łącząc brzmienia elektroniczne z samplami i delikatnymi akustycznymi ornamentami. Mniej tutaj folku, za to więcej przestrzeni i rozbudowanego brzmienia, czasem przypominającego monumentalne konstrukcje artystów z Kranky Records. Tundra jest w bardzo dobrej formie i nieustannie ewoluuje, nie wpada w kliszę swoich dokonań, wciąż eksperymentuje.

Fight Suzan:
Resztę dostałem w bilonie. Brzęk monet zduszonych w kieszeni bez trudu przenikał przez słuchawki, zwłaszcza że szedłem dość szybko. Ten spacer uzmysłowił mi, czego zabrakło na nowych płytach Tundry (Tajnie i głębie) i Akpatok (Through the Spruce Gate Into the Snowy Forest): rytmu, choćby wybijanego z pomocą tamburynu lub grzechotki. Występujące tu i ówdzie wątki perkusyjne są wyznaniem wiary w minimalizm albo i spojrzeniem rzuconym w stronę sonorystyki (można mniej „profesjonalnie” i równie trafnie mówić o „przeszkadzajkach”). Autorzy – Dawid Adrjanczyk i Krzysiek Joczyn – dużo mówią o transie, ale zdarza się im zwyczajnie tracić wątek. Brak kontroli jest może zamierzony, z tym że grozi muzyce popadnięciem w kliszę: nie mam ochoty odmawiać Tajniom i głębiom mistycznego wymiaru, ale ich obszerne fragmenty – piję szczególnie do finalnej kompozycji – proszą się o postawienie w jednym szeregu z publikowanym w limitowanych nakładach i bardzo świadomym siebie, ale jednak muzakiem, który na pocieszenie doczekał się terminu casual drone. W tym kontekście najlepiej wypadają kompozycje, które składają się z paru sekund powtarzanych w nieskończoność umowną, bo rozpisaną na około pięć minut. To akurat, jeśli mamy do czynienia z muzyką, która jest pozbawiona rytmu i jednocześnie nie daje się jednoznacznie zaklasyfikować jako ambient.
„Król lasu” to właśnie dwie–trzy chwile, które zachęcają do przenoszenia uwagi z centrum na obrzeża i z powrotem. Łatwo wyobrazić sobie przechadzkę skrajem gęstwiny, gdy jednym okiem łapiemy drzewa, drugim – otwartą przestrzeń. Minimalistyczny trzon kompozycji – parę niemal flażoletowych dźwięków – rozlega się w ciszy, która nasuwa skojarzenie z masywem milknącej o zmierzchu kniei. Meandrujące improwizacje na flecie cedzą i uśmierzają tę ciemność przebłyskami szarzejącego światła (impresjonizm w wykonaniu Tundry tylko tonacją uczuciową odróżnia się od pętelek Matta Mondaile’a znanego jako Ducktails). Na operowaniu taką dźwiękową zawiesiną schodzi środek płyty, ale najlepiej sprawują się moje ulubione „Wrzosowiska”. Ich musujący, nasycony tembr, przewiewany aromatycznymi skojarzeniami, mógłby z powodzeniem ilustrować Wichrowe Wzgórza Andrei Arnold, ale przywodzi też na myśl jedną z ciekawszych scen w Sebaldowskich Pierścieniach Saturna, kiedy bohater gubi się w labiryncie wrzosowisk opisanych na modłę Borgesa. Szkoda, że dźwięki produkowane przez Akpatok nie wpływają na wyobraźnię w podobny sposób.
Koncert zorganizowany przy okazji likwidowania gdańskiej Fikcji, pokazał bliskie powinowactwo tego projektu z dokonaniami Liz Harris (Grouper), ale zdawał się odnosić także do ragi. To luźne, trochę przypadkowe skojarzenie na pozór nie koreluje z pokazem obsługi discmana, efektów, samplerów, ale Dawid obsługuje elektronikę w sposób, który pozwala zobaczyć w plątaninie kabli i lampek „prawdziwy” instrument. Chodzi przede wszystkim o ruchy dłoni, zwłaszcza powtarzane co jakiś czas zamaszyste odjęcie ręki od pokręteł. Trajektoria tego manewru przypomina nagłe oderwanie palców od strun gitary po jakiejś efektownej solówce, ale jest odpowiednio złagodzona, w porę urwana, zawieszona. To detal, który zauważyłem już wcześniej, podczas występu Trupawzsypie. Niewiele ma to wspólnego z samą muzyką, ale kręcenie gałkami – bywa, że wciąż jeszcze traktowane protekcjonalnie – zyskuje dzięki takim drobiazgom performatywny aspekt. Mój wzrok częściej przykuwały właśnie dłonie Adrjanczyka niż towarzyszące koncertowi wizualizacje.
Wspominam występ sprzed paru miesięcy żeby podkreślić różnicę. Na żywo, kiedy autor muzyki materializuje się przed słuchaczem, łatwo Akpatok zrozumieć i polubić. Debiutancki album projektu – Through the Spruce Gate… – jest pozbawiony tej dogodności. Poszczególne utwory zlewają się w pozbawioną narracji całość. Wystarczy przesłuchać płytę ciurkiem i uważnie obserwować przy tym siebie. Kiedy w piątej minucie drugiej kompozycji wychodzi na jaw rytmiczny chrobot (obecny wcześniej, ale skrywany pod mierzwą faktur), odczuwa się po prostu ulgę. Znużenie – nie trans, niestety – rozprasza się i oddychamy znów świeżym powietrzem. Początkującemu słuchaczowi dronów Akpatok sprawi wiele przyjemności, choćby dlatego, że wystawi go na próbę. Ktoś, kto przesłuchuje rocznie co najmniej kilkanaście wydawnictw z tej półki, powinien raczej wybrać się na koncert albo sięgnąć po dojrzalszą Tundrę. Jedni ciągle jeszcze słuchają La Monte Younga, drudzy wolą już La Morte Young.

Music Matters:
Często zdarza się, że okładki danych płyt nijak nie nawiązują do ich zawartości- artysta albo nie ma najmniejszego pojęcia o muzyce realizowana w danym projekcie albo też mocno przesadza z ilością symboli i metafor. Jednak w przypadku Tundry mamy do czynienia z idealnym dialogiem między muzyką a obrazem. Zapowiada się etnicznie, momentami niepokojąco i tajemniczo… Zresztą- przekonajcie się sami.
Trzeba przyznać, że „Tajnie i Głębie” to niezwykle kapryśny i zmienny album, znajdziemy bowiem na nim całą emocjonalną panoramę, rozciągającą się od błogiego poczucia wolności i bezpieczeństwa po chłód i gęsią skórkę. Pod tym względem wyjątkowo sugestywny jest „Powrót cz.2”. Właśnie- są dwa powroty. Ten pierwszy jest jakby wycieczką krajoznawczą- mamy tam zarówno delikatnie pobrzękiwania w tle, rosyjskobrzmiący kobiecy głos (pewnie mówi o Krymie), a dźwięki swobodnie i leniwie przepływają i wnikają w umysł słuchacza. Z kolei ten drugi „Powrót” to chyba taki nazajutrz po suto zakrapianej imprezie- mamy bowiem do czynienia z masywnym, 17-minutowym potworem, który dominuje zawartym w sobie pokładem emocjonalnym- momentami jest to wyciszenie, kiedy indziej lęk i niepokój. Bez wątpienia niesamowite jest to, że muzykę eksperymentalną cechuje niekiedy silniejszy przekaz niż jakikolwiek inny gatunek, w którym używa się wokali i instrumentów akustycznych.
Nie oznacza to jednak, że Tundra to tylko sample i nagrania terenowe- co to, to nie- gdański duet (swoją drogą, brzmi to trochę jak „Mieszanka Krakowska” albo coś w tym rodzaju) zapomina o gatunkowych ramach i odważnie sięga po instrumenty akustyczne. Zapewne ten ruch miał znaczący wpływ na ostateczny wygląd albumu-mam tu głównie na myśli ten etniczny wydźwięk „Tajni i Głębi” i zaskakujące muzyczne plenery pozwalające każdemu na odmienne przeżywanie tego, co wydawca nazwał „dźwiękową kontemplacją przestrzeni”. Największy rozbieg dla naszej wyobraźni pozostawiają w tej kwestii „Wrzosowiska” dające (w każdym razie w moim przypadku) uczucie wolności, samotności i jakby rozmarzenia. Podobnie z urozmaiconym „Królem Lasu”. Tu z kolei widać jak na dłoni, że tytuły utworów Tundry nie są przypadkowymi frazami. Trzeba po prostu w miarę szybko kojarzyć. Tak jest i tutaj. Król Lasu- Pan (Faun)- syringa. I stąd mamy tutaj dźwięki fujarki. BINGO.
Jak już zapowiedziałam na samym początku, „Tajnie i Głębie” nie oszczędzają nas wcale. Czy tego chcemy czy nie, Tundra bierze za rękę i wprowadza do swojego świata pełnego nieodkrytych lądów. Potrzeba czasu, żeby lądy te zdobyć i powoli oswoić. I to właśnie nowe i świeże podejście do tematu jest w przypadku „Tajni i Głębi” najpiękniejsze.

Mroczna Strefa:
Oprócz artystów już uznanych i często działających od wielu, wielu lat na scenie bardzo niezależnej, Zoharum dociera od czasu do czasu do młodych projektów, które pomimo małych szans na zaistnienie w mainstreamie zmagają się z poszerzaniem muzycznych poszukiwań i być może, z biegiem czasu, dołączą do panteonu undergroundowych sław. Stosunkowo świeży duet TUNDRA z Gdańska dołącza do grona nowych twarzy i prezentuje się pełnym materiałem o tytule „Tajnie i Głębie”. Komunikacja Krzyśka Joczyna i Dawida Adrjanczyka ze słuchaczem odbywa się poprzez zobrazowaną elektroakustycznymi brzmieniami symbolikę duchowej drogi. Dzięki improwizowanym dźwiękom sampli, nagrań terenowych oraz elektroniki i dogrywanym na to stające się często głównym odnośnikiem tło partiom instrumentów perkusyjnych, fletów czy gitary akustycznej odnajdujemy się gdzieś w świecie zawieszonym gdzieś między nieokiełznaną naturą a wykrzywionym obrazem rzeczywistości. Niczym chmury, drzewa czy słupy wysokiego napięcia obserwujemy codzienność z innej perspektywy i poddajemy się naturalnym procesom atmosferycznym, stąd co jakiś czas silniejsze napięcia, metaforyczne powiewy wiatru czy ogarniająca wszystko czarnym całunem ciemność, ale też i odrobina wytchnienia i refleksji nad tym wszystkim. „Tajnie i Głębie” to taki album, który z jednej strony koi swoją eterycznością i porywa stonowanym transem, a z drugiej strony drażni końcówki nerwowe, niepokoi i z lekka straszy. Tę pierwszą opcję reprezentuje na przykład okraszony samplami monologu „Powrót cz. 1”, zaś tę drugą, w swojej chropowatości i rozedrganiu – kompozycja „Wędrujące Kamienie”. Całość dopełniają bardziej dark ambientowe „Wrzosowiska”, bliższy eksperymentom HATI utwór „Król Lasu” oraz nawiedzony i najdłuższy z zestawu „Powrót cz. 2”. TUNDRA jeszcze nie jest na tyle okrzesana i dojrzała muzycznie co ich starsi koledzy, ale nie można ich debiutu uznać za przeciętny czy mało ciekawy. Przed nimi, jak i przed nami jest jeszcze wiele do odkrycia.

Mentenebre:
Siempre resulta un placer descubrir grupos noveles que desde la primera escucha despiertan el interés del oyente. Este es el caso de Tundra, un nuevo proyecto capitaneado por el dúo de origen polaco Krzysiek Joczyn y Dawid Adrjanczyk. Ambos son naturales de Gdańsk, la misma ciudad en la que está establecida la base de operaciones del sello que les edita, Zoharum.
El planteamiento presentado en “Tajnie i Głębie” no rompe los moldes de lo ya conocido, sin embargo su desarrollo y ejecución sorprendente debido a la acertada combinación de sonidos y efectos que hacen de los cortes que dan forma a este álbum verdaderas novelas acústicas en las que el misterio y la tensión reina de principio a fin. Temas que van evolucionando constantemente, que como si de una nube se tratase, modifican de manera continuada su forma para ofrecer en cada momento nuevas perspectivas sobre sí mismos.
Desarrollos saturados de espesor y escepticismo, como el que podemos apreciar en su segundo corte, ‘Wędrujące Kamienie’, poco menos de 10 minutos tejidos a base distorsiones medidas con regla y drones sopesados que consiguen crear contextos repletos de tensión.
Tundra hace uso de toda suerte de sintetizadores e instrumentos acústicos, muchos de éstos de talante percusivo, para traducir delirios oníricos en canciones. Temas que dan rienda suelta a la interpretación, pero que a su vez no permiten fracturar los límites establecidos por el miedo. Veneno coagulado en forma de notas expansivas que saben encontrar su lugar, salpicando un universo teñido por el silencio.Tundra – „Tajnie i Głębie”
“Tajnie i Głębie” es un disco que invita a perderse ante los caprichos de lo incierto. Posee un alma onírica que no deja de sorprender por su indescriptible calma y su desconcertante espíritu maquiavélico. Un disco que no dejará de agradar a todos los seguidores de bandas como Post Scriptvm o Lustmord.Su sexto corte, ‘Powrót Cz. 2’, es una devastadora tonada de aproximadamente dieciséis minutos que juega caprichosamente con las posibilidades ofrecidas por las constantes fluctuaciones de una distorsión sin prisas por despedirse.
El disco ha sido presentado en formato ecopack desplegable, y su portada nos deja discernir una circunferencia sobre la que se asienta un complejo laberinto. Éste, al igual que la música ideada por Tundra, expresa la contingencia implícita que el destino carga sobre nuestra existencia. Esa espontaneidad natural se encuentra en el desarrollo de los seis cortes que vertebran “Tajnie i Głębie”. Temas que desde el sosiego nos hablan de incertidumbre, nos descubren que la verdad de la vida está edificada a base de constantes dudas.
Tundra da comienzo a su carrera con un disco que no tiene desperdicio alguno. Un nueva proyección ambiental que agradará a todos los amantes de los contextos turbios y sibilinos.

Darknation

Duet Tundra to nowa grupa na rodzimej scenie ale muszę przyznać na samym początku że panowie radzą sobie bardzo dojrzale. Na ich profilu na bandcamp można co nieco posłuchać i pobrać, w 2013 roku ukazał się wspólny koncertowy album wraz z The Magic Carpathians. „Tajnie i głębie” jest ich pierwszym pełnowymiarowym krążkiem. Krzysztof Joczyn i Dawid Adrjanczyk zabierają nas w plenery gdzie całe otoczenie możemy obserwować w pewnej oddali.W sześciu kompozycjach grupie trafnie udało się uchwycić nastrój wędrówki w akustyczną przestrzeń która wydaje się być nierealna i dla każdego z nas może oznaczać coś innego. Muzycy odważnie sięgnęli do gitar, sampli, nagrań terenowych i instrumentów akustycznych tworząc wizją duchowej drogi gdzie każdy z nas powinien poczuć ochotę na chwilę spotkania z naturą i samym sobą. Jeśli lubujecie się publikacjami od World Flag Records to powinniście być na pewno zadowoleni.Szukając informacji na temat Tundry znalazłem na youtube fragment koncertu z Gdańska podczas koncertów w ramach „Metropolia jest okey”. Muszę przyznać że nagranie zrobiło na mnie duże wrażenie i wydaje mi się że panowie na żywo pokazują swoje pełne możliwości. „Tajnie i Głębie” to dobry oficjalny debiut. Mam ochotę na więcej i na pewno będę się im przyglądał..

Darkroom Rituals / Maeror:
Лейбл «Zoharum» продолжает открывать новые имена на родной польской постиндустриальной сцене: спешим познакомиться с дуэтом музыкантов из Гданьска Давида Адрянчика и Кшиштофа Йочина, названного таким близким русскому слуху словом «Tundra». Впрочем, путешествие в тундру, знакомую по урокам географии, пока придется отложить, что, впрочем, нисколько не отрицает того, что путешествие, предпринятое под загадочные звуки «Tajnie I Głębie», будет не менее интересным. Лично мне уже на первых минутах «Half Moon», еще достаточно нервно резонирующих и не упускающих возможности чуток пошуметь, представляется огромный и темный лес, на который медленно опускаются сумерки, пока в небе разгорается холодный свет полной луны. Это прогулка в древние чащи: не просто блуждание по узким, медленно тающим в надвигающейся темноте тропкам, а трип в сакральные места силы, пути к которым открываются в колдовские часы. Здесь притаились древние капища, лабиринты, дольмены, менгиры, ритуальные камни, ведьмины круги и много чего еще, связанного с древностью и забытыми ритуалами (оставивших после себя лишь эхо камланий), которые оживают в мареве гитарного гула свистом пастушьего рожка, шелестом ракушек и камешков, ожившей деревянной перкуссией и прозрачным перезвоном колокольчиков. Впрочем, в этом ключе звучит только начало альбома, затем эти вновь открывшиеся тропки уводят путника/слушателя другими путями, предоставляя ему свободу выбора: или погрузиться в дурманный сон под плавный и обволакивающий drone ambient, или же посвятить волшебное время ночи медитации и размышлениям на темы экзистенциальные, которые лучше всего подчеркнуть безысходным трагизмом русской классики (сэмплы в «Powrót Cz. 1») и свести к абстрактным конструкциям, наполненных и леденящим спокойствием, и иррациональным саспиенсом. Поляки легко могут, задействуя «конкретную музыку», полевые записи и электроакустику, довести слушателя до дрожи – вот только в итоге это будет дрожь не испуга, а дрожь предвкушения. Предвкушения встречи с чем-то несказанно древним и могущественным, присутствующим, однако, в каждом мгновении нашего бытия. В этом плане хороша финальная композиция альбома, «Powrót Cz. 2», возможно, одна из лучших работ гитарного дрона последнего времени, не ломающая границ жанра и не говорящая ничего нового, а просто уносящая в неведомые глубины подсознания, да так лихо, что на возвращение обратно из этих дивных и магических мест потребуется приличное количество времени. Достойный дебют.

Quartier 23:
Das elektro-akustische Duo Tundra, bestehend aus Dawid Adrjanczyk und Krzysiek Joczyn, stammt aus dem polnischen Danzig und veröffentlichte jüngst ein neues Werk auf dem aus der selben Stadt stammenden Label Zoharum und es ist zeitgleich dessen erstes vollwertiges Album. Die akustische „Betrachtung“ des Raumes in seiner physikalischen Form, als auch in seiner spirituellen Bedeutung ist die Thematik, die sich nicht nur durch dieses Album, sondern durch das gesamte Schaffenswerk von Tundra zieht. So finden nicht nur elektronische Klänge, Feldaufnahmen und Samples Einzug in die Werke, sondern auch akustische Geräte. Titel wie „Wedrujace Kamienie“ (Wandernde Steine), „Powrot Cz. 1 & 2“ (Rückkehr, Teil 1 & 2) oder „Krol Lazu“ (König des Waldes) zeigen den thematische Pfad nicht nur durch die Betitelung, sondern auch durch die beeindruckende musikalische Umsetzung. Dunkel, rituell und vergeistigt, manchmal schrill und geräuschvoll, manchmal still und dennoch detailliert. Ebenso der Dualität des physikalischen und spirituellen Raumes verpflichtet kommt das Hochglanz-Ecopack daher und kombiniert Elemente eben dieser Dualität eindrucksvoll.

Musique Machine:
Tundra is an electro acoustic drone/ambient project from Gdañsk Poland- the project is a two piece affair & consists of Dawid Adrjanczyk and Krzysiek Joczyn. „Tajnie i G³êbie” ( English translation Mysteries and Depths)- is the bands full debut release, and it comes in the form of a six track CD.
Each of the albums tracks is built around a moody & darkly atmospheric mixture of layers of hovering yet often brooding drone matter, or haunting synth/organ shimmer- this is sometimes topped with lines of skeletal & eerier ritual percussive & minimal acoustic instrumental detail, subtle traces of field recordings, and minimal samples. The whole album has a very forlorn, low-key, nocturnal and at times wonky feel to it- it sounds like it could be at times some lost soundtrack for a morose & troubling black & white euro art movie from the late 70’s/ early 80’s, or the music to some slowed & sinister ritual unfolding.
Length wise the tracks fall between three & seventeen minute, and through out the album there’s a nice balance of both simple(yet memorable) melody lines and dark/ troubled atmosphere. As début albums goes this is fairly impressive, with the band managing to capture their own take of ambient making as well as creating a rewarding & replayble collection of tracks. I very much look forward to hearing what this project does in the future.

Darkroom:
Album di debutto per questo duo polacco, nato un paio di anni fa e con alle spalle un EP ed uno split. „Tajnie I Glebie” prende ispirazione dalle zone subartiche cercando di percorrerne gli spazi e penetrandone i misteri. fino ad elaborare una colonna sonora contemplativa che agisce sia su un livello prettamente descrittivo che su uno mentale e immaginifico. Nulla di nuovo se non fosse per l’impianto elettro-acustico adottato da Dawid Adrjanczyk e Krzysiek Joczyn, che a differenza di tanti progetti simili si armano di una rosa strumentale in grado di affiancare ai soliti rumori in loop e/o manipolati anche percussioni singolari (campane, piatti, raganelle), fiati e chitarra acustica. Ciò fa sì che i suoni perdano quella freddezza metallica tipica di prodotti di questo tipo per adottare un calore magnetico e sacrale, che avvicina alcuni passaggi („Wrzosowiska” e „Król Lasu”) ai lavori dei Popol Vuh e di altri gruppi simili degli anni ’70 relativi alla scena kraut. L’inserimento di alcuni temi sonori (l’harmonium in „Powrót Cz.1”, i presunti riverberi chitarristici in „Powrót Cz.2” e le percussioni rarefatte in „Wedrujace Kamienie”) riescono a dare un tocco di preziosità e ricercatezza ad un impianto che non disprezza il confronto con l’ambient-noise, rischiando a tratti di perdere quel velo di magia notturna e mantrica che armonizza l’album. Lavoro naturalistico che insiste sia su spunti datati che su retaggi più vicini alla scena post-industriale. Ne risultano scorci efficaci affiancati ad alcune atmosfere oscure che odorano di deja-vu. Gli sprazzi di personalità compositiva non passano inosservati in una macrostruttura comunque ben nota agli appassionati. Confezionato in un elegante ecopak a 6 pannelli.