The Circus Of Ichneumons

ChainDLK:
This new release from this band is a concept album about 'the life cycle of Ichneumons’ described, according to the linear notes, as a way to 'satirize the pestilence of man over nature and its similarities with the parasitic insect’. The most remarkable quality of this release lies in his compactness in the musical development that makes this album sounds as a long unique track.
The piano line of 'Prelude (’¦To Incubation)’ introduces the lister as in a classic silent movie while the album is developed, as a theatre play, in five act and three interludes. While the tracks more distant to the others like 'Î¥ÎΡÎΣ (Hubris)’, in italian, catch the first attentions, the musical lines that forms the album, that is almost instrumental, divided in almost gothic one as the synthesized string, often in pizzicato, and more ambient oriented ones based on quiet drones forms an almost narrative form that reminds the OST of a fantasy movie. The quality of the musical writing is constant until the initial piano notes returns varied upon a sad string line to end this release with ”¦ ?’.
In times where the music consumption is based upon the model of download, click and delete of a single song a concept album of about 70 minutes without any yielding upon a pop tune or the search of a single reminds of greater times. An essential release.

Brutal Resonance
Vincent Andelmoth is nothing sheer of a musical genius in my own opinion. Whereas he can calm off as one of the most hypnotic artists with classical inspired music, he can also switch in an instant to become the main man behind a harsh EBM act and prove that he’s good at providing both projects with enough love and attention to come out with art that amazes and stuns. Whether he’s working on his next release for his mentally unstable alter ego Hydra Division V, or focusing on cinematic sounds for his main project INsCissorS, this man sure knows how to deliver.
And in just two days, he will be providing us with an eighteen track album from INsCissorS, providing what I consider to be another great piece of work from this man. The cover art has already taken over my desktop wallpaper; for some reason, a woman with blackened eyes and messy hair with no arms, but a seemingly beautiful body sporting a pair of wings is something to gaze upon. However, this is not unintentional; The Circus of Ichneumon is the name of the album, and I can only guess that Ichneumon is referring to the family of wasps named after it. However, unlike the deadly and often parasitic insect the album derives its name from, the music on it comes off as a benefit to all who listen to it.
Prelude (To Incubation) starts us off with a wonderful piano serenade which is later joined in by female singing. It’s only at that point that the song really does reach its full potential and manages to astound me. If anything, this song proved to me that I was about to witness something incredible. To experience this before some might even be given the chance was a sheer honor.
However, while the intro was definitely seductive, the second song Nothing Moves Here – Session I went in a bit of a polar direction, offering up some creepy giggling before some static effects and piano came into play amongst some other faint noises. We are then given a voice that comes over the music, male, but in a sense so his voice doesn’t get in the way of the music all too often. It was a good way to commit both legalities at the same time in good sense.
Dust & Light offered a bit more of a light session and reminded me of something that would play during the midst of a winter time dance. Or at least when someone would be exploring a castle during the winter. Whatever the case, winter was brought to my mind, and that is a delicious time of the year for me. I applaud both the music and the images in my cranium that followed.
And then the great Greek downfall of any tragic figure came next: Hubris. However, this song was not a fatal flaw that did in the album in any sense. The chimes and instrumentation present within this song were all spectacular when thrown together, and I do not have a single complaint to throw at this track whatsoever. The vocals that were present just added onto the magic and created a chilling sensation down my spine.
Ate & Litae continues with more Greek themes, as the spirit Ate was full of folly and led men to their demise, while Litae were the daughters of Zeus who picked up and followed the path laid out by the reckless one. And, the music played perfectly pitches that. While starting off a little calm but frantic, it slowly leads up to a point where everything just gets loud and unexpected. It’s like Ate was building up her frenetic antics before the Litae had to clean up her mess.
Interlude I – The Ichneumon Queen’s Chamber did well in slowing down the pace of the album for a minute and a half. It led to the fairly slower song Nothing Moves Here – Session II which continued the vocals from the first session. While I didn’t appreciate the music as much as I did in the previous section, it still worked well as the vocals took more of a stand this time than last.
I’m none to sure what happened to SideShow Music I, as it’s not present on this album, nor could I find the first one anywhere on any of the albums on his BandCamp site, however, we are delivered Sideshow Music II – The Hominoid Helminth and SideShow Music III – Inside The Circus Of Ichneumons. The second has a sort of mischievous tone to it as it wallows down its way, and while the third picks up on that pace, it also has a darker tone. The instruments sound oddly toyed with and the whispering in the background does not beckon well for any that come near. Nonetheless, it was lovely to get through this thrill ride.
The lengthy titled Small Quiet Music &The Old Sleeping Manor comes in next, and the violin work mixed with the xylophone sounds did quite well along with the standard piano work I’ve come to love off of this album. About half way through the song, right after all goes quiet, we’re given more female vocals to work us over nicely. The result left me astounded and in tune with peace.
Continuing on in what’s shaping to be a stellar album as I type this and listen to the music, Interlude II – Helminth calms crawling to my ears. And I loved it. Although the sounds have all been heard on the album before, it still doesn’t cease to amuse me. Plus, worked differently, the sound is still new to me.
Coming off with more of a film noir inspired sound than anything I’ve heard on an album before, Nothing Moves Here – Session III would suit well in a steamy detective movie involving a femme fatale getting shot and killed; visits to strip clubs and wild affairs are permitted within this film. However, I loved this tune quite a bit.
The Carrion Symposium threw at me something completely different from all else on the album. Very noisy, with the vocals coming off like a ritual like chant with a bit of a chorus effect, it was awesome. That, paired with the almost opera like voice in the back as the chant went on, it was awesome. Then we got a bit more chanting that’s liken to be found within a church sequence, with more eerie noise backing this all, it was just a track you really need to experience; it was a moving event for myself.
As hard as it was to let go of the last song and continue, I forced myself to do so. Nemesis turned to me this time, and the menacing tone of the song fit the title well. This song just prepped you for a gigantic and glorious battle with whatever a protagonist may be facing off against. Whether you’re about to fist fight someone on the street, try to brush out all the knots of your unwashed hair, or simply enter the dirtiest public restroom in the world, this is the song of all songs to prepare you for those moments.
Final Interlude – SideShow Music III (Reprise) made me sad; not because it was bad or anything of the sort, but because it marked that the end of the album was coming all too soon. However, by this time, the sounds and music present wasn’t anything new; it was good, but just seemed as a bit of a repetition in comparison to the rest of the competing tracks.
Nothing Moves Here (The Voices Made Me Do It Version) sounded as if a demon was trying to coarse one to do a filthy deed with the whispering and creepy vocals. The noise in the background, while not too comprehensible as something one would consider to be music, it was sure nice to listen to in an odd sense.
And while I thought that Nothing Moves Here – Session IV would provide with nothing but what I’ve heard once more, I was proven wrong. Throwing in a bit of a tribal vibe to the song, it came out nicely. Perhaps not my favorite song on the album, but it was certainly nothing to cry about.
And the last song, which just has a ? as its name perhaps came off as the album’s most emotional. The light hearted tone of the song really hit deep, and also slammed well considering it was the final song on the album, sending you on your way from this blissful journey, even though you don’t want to.
Now, this was perhaps one of the best listening pleasures I’ve had all year long. Creating soothing and awesome beats makes way for a path of righteousness that cannot be compared to many other albums. This circus, which not only consisted of Mr. Andelmoth himself, but a slew of guest appearances (Maciej „Dragos” Mehring, Evor Ameisie, Michiel Spape, Annamaria Bernadette Christian). And, these guys put on the three ring show of a lifetime. I can sincerely hope that something as magical as this will one day come across my ears and let me feast upon it once more; just like one of my other ratings I gave to an INsCissorS album, this one is just about perfect and once more has my jaw agape and my mind pacing back and forth. I once more applaud each and every single artist that was a part of this project; I would love to see what they’re all capable of doing on their own at some point in my life.

Non Pop:
Das griechische Projekt INSCISSORS veröffentlicht bereits seit einigen Jahren Tapes und CDs, die man musikalisch unter den Labeln Dark Ambient oder auch Neoklassik einsortieren kann, wobei man auch schon den Soundtrack für filmische Arbeiten geliefert hat. Das jüngste Album „The Circus Of Ichneumons“ wirkt auf den ersten Blick mit seinen 18 Stücken zunächst einmal opulent. Das Album ist in mehrere Akte aufgeteilt, die wiederum aus zwei bis drei Musikstücken bestehen. So bekommt das Ganze eher den Charakter einer Musik für ein Theaterstück – vom Projekt selbst wird auch gerne von „Cinematic Ambient“ gesprochen.
Die Verwendung des Begriffs Neoklassik meint dabei übrigens keinen Bombast, sondern eher eine kammermusikalische Herangehensweise. Dazu gesellen sich mehrere Gastsängerinnen und ein Gastsänger, die wahlweise wie MACIEJ MEHRING von BISCLAVERET die Stücke mit raunenden Spoken-Words untermalen bzw. mal ausdrucksstärker und eindringlicher wie AIMAPROJECT die Stücke mit weiblichem Gesang ausstatten – für Abwechslung ist also gesorgt. Will man übrigens die Brücke zu bekannteren Acts schlagen, so kam mir hier und da ein Vergleich zu THE PROTAGONIST zu „Songs Of Experience“-Zeiten in den Sinn, allerdings kommt „The Circus Of Ichneumons“ in manchen Teilen weniger erhaben, weniger druckvoll, dafür etwas trockener, intimer rüber. Manchmal bleibt man aber auch zu sehr im Ungefähren, ja Beliebigem hängen – gerade was das eine oder andere Zwischenstück angeht, dort also wo die Musik ganz gefällig ist, aber keinen dauerhaften Eindruck hinterlässt. Hier hätte das Album etwas kompakter ausfallen können. Ein Sinn für einprägsame Musik ist aber auf jeden Fall zu erkennen. Somit besitzen Stücke wie „ΥΒΡΙΣ (Hubris)“, „The Carrion Symposium“ oder „Nothing Moves Here (The Voices Made Me Do It)“ auch einen ernstzunehmenden Wiedererkennungswert.
Das Album hätte man, wie schon erwähnt, in seiner Länge insgesamt zwar noch hier und da kürzen können, sodass das Ergebnis kompakter ausgefallen wäre. Aber letztlich liefern INSCISSORS ein recht interessantes Album mit genügend unterschiedlichen musikalischen Ansätzen ab.

Darkroom Magazine:
Il progetto greco guidato da Vincent e Jason Andelmoth fa le cose in grande in occasione della sua ottava release complessiva dal 2007 ad oggi (la terza per la polacca Zoharum, nel caso specifico in cooperazione con la connazionale Beast Of Prey), arruolando a pieno titolo nella line-up l’italiana Aimaproject – non nuova a sforzi collaborativi, incluso l’EP „Sub Athenian Structures Alive” lo scorso anno proprio con iNsCissorS – e completando il cast con una serie di preziosi ospiti, fra cui Maciej Mehring (Bisclaveret), Trevor (Northgate/Camerata Mediolanense) e Michiel Spapé (H.E.R.R.). Con fregi prestigiosi quali l’ottima grafica che adorna la confezione ecopack a tre pannelli ed il mastering curato da Peter Andersson (Raison D’Être), l’album – limitato a 300 esemplari – spinge ancor più dei suoi predecessori verso sonorità sinfonico/barocche dall’indole filmica, proponendosi come ideale colonna sonora di una pellicola ancora da girare, ovviamente sul tema del lugubre e tetro circo delineato dal concept che lega il tutto. Anche la costruzione rimanda direttamente all’opera in senso stretto, poiché il dischetto si divide, dopo il preludio, in quattro atti e tre interludi, assumendo in pieno le fattezze di una creazione d’altri tempi. Maciej Mehring presta i suoi intensi sussurri alle quattro 'sessioni’ di „Nothing Moves Here”, colpendo nel segno fra ambientazioni fosche, umori jazz-noir e suadenti melodie, mentre Michiel Spapé mette tutta la propria esperienza di arrangiatore sinfonico al servizio della possente e scura „Ate & Litae”. Nonostante la mole di materiale (70 minuti di musica, peraltro concepiti nell’arco dei primi 13 anni del nuovo millennio), l’opera scorre benissimo in tutte le sue parti, inanellando ottimi frangenti come la lugubre e teatrale „Hubris” o la sontuosa invocazione rituale „The Carrion Symposium” (già apparsa sull’EP con Aimaproject, la quale proprio in queste tracce trova ampi e ideali sbocchi per le sue austere recitazioni), o come „Nemesis”, capace di una magnifica marzialità, e „Small Quiet Music & The Old Sleeping Manor”, mirabilmente strutturata fra passaggi sinfonici struggenti e soavi vocalizzi femminili, o ancora come „Nothing Moves Here (The Voices Made Me Do It)”, dove le movenze si fanno fortemente cupe ed inquiete fra voci fanciullesche, prima che la gradita improvvisazione al violoncello di Annamaria Bernadette Cristian in „…?” faccia calare il sipario. Un’opera ambiziosa ma riuscita che non ha risentito minimamente della lunghissima gestazione, e che anzi si pone come un importante e concreto esempio di cosa significhi infondere vera oscurità nella tradizione sinfonica, ad opera di un act che continua inesorabilmente a crescere in efficacia e spessore. Uno sforzo artistico notevole per ispirazione e messa in atto.

Darkentries:
Uit de Griekse hoofdstad Athene bereikt ons het nieuwe album van IN sCissorS. De act werd in 1999 opgericht door ene Vincent Andelmoth en combineert diverse muzikale genres zoals neoklassiek, dark ambient, ritual en ook avant garde en industriële structuren om zo een cinematografische sfeer te creëren. “The Circus Of Ichneumons” (18 tracks, 70 minuten) is het vierde full length album van IN sCissorS en het is een conceptalbum waaraan gewerkt werd van 2000 tot 2013. Het album is een soort satire op de mens en hoe die parasiteert op het ecosysteem en waarbij de humane parasiet in vijf acts en een aantal interludiums vergeleken wordt met de parasitaire ‘ichneumons’ (sluipwespen).
Het resultaat wordt voor een groot deel verklankt als enorm dramatisch neoklassiek, heel erg mysterieus ook en van een haast onaardse schoonheid. Het zijn niet zelden echte elegieën waar de treurnis afdruipt en even later klinkt het dan weer huiveringwekkend als de soundtrack van een horrorfilm. INsCissorS zelf omschrijven hun muziek trouwens heel treffend als ‘cinematic ambient’.
De vocale stukken bestaan grotendeels uit koorzangen en klinken vaak enorm creepy. Luister bijvoorbeeld maar eens naar “Act III – The Carrion Symposium”. De sfeer wordt gecreëerd met een erg rijk instrumentarium. Cello’s zwellen aan en deemsteren weer weg zoals in “Act I – Hubris” . “Act II – SideShow Music II: The Hominoid Helminth” is nog zo’n cellohoogstandje. Op “Interlude I – The Ichneumon’s Queen’s Chamber” horen we dan weer een heerlijk stukje klavecimbel. Voorts duiken er harpklanken op, allerlei klokjes en belletjes enzovoorts.
Ik hou wel van een streepje neoklassiek, ethereal en aanverwanten maar laat ons eerlijk zijn, soms ervaar ik het genre eerder als sfeervolle achtergrondmuziek dan dat ik er echt word in meegezogen. Maar dat is gans anders met dit “Circus Of Ichneumons”. Naar een track als “Act III – The Carrion Symposium” zit ik haast met ingehouden adem te luisteren en dat heeft niet enkel te maken met de erg sterke compositie maar evenzeer met de morbide religieuze sfeer met etherische koorzangen waarvan je je continu afvraagt of ze nu uit de hemel komen of regelrecht uit de hel. Dit album vol angstaanjagende ritual, dark ambient en neoklassiek zit in een 6-panel ‘ecopak’ gelimiteerd op 300 exemplaren. Ferme aanrader!

Mentenebre:
Un año después del lanzamiento de su limitadísima casete escudriñada en Mentenebre, “The Architect Of Dead Structures”, el proyecto polaco iNsCissorS vuelve a sorprendernos con un disco en el que se conjugan multitud de estilos distintos, con una preponderancia incuestionable del neoclassical sobre el resto.
En “The Circus Of Ichneumons” se dan cita un sinfín de sentimientos dispares, hilados entre sí por medio de delicadas notas de piano. Éstas son complementadas por toda suerte de instrumentos de cuerda frotada, que moldean paisajes rebosantes de romanticismo y misterio, una expectativa semibarroca que en muchas ocasiones puede evocarnos algún que otro trabajo de los míticos Sopor Aeternus. Sin embargo, el temperamento de “The Circus Of Ichneumons” no se limita únicamente a la referencia más laureada del sello Apocalyptic Vision, sino que va más allá, ofreciéndonos paralelismos con la vertiente más conservadora de esta tendencia, como es el caso de los franceses Les Fragments de la Nuit o sToa.Música para alimentar sueños. Temas encerrados dentro de la carpa de un circo, donde las ilusiones son lanzadas al publico desde el espíritu del artista.
Como si de un espectáculo se tratase, el planteamiento de “The Circus Of Ichneumons” está dividido en cinco actos. A través de ellos descubriremos un sinfín de sentimientos que se expresan de la forma más grotesca y teatral imaginable, conjugando temas puramente instrumentales con otros a los que se le añaden registros vocales.iNsCissorS – „The Circus Of Ichneumons”
La esencia dark ambient que caracteriza a iNsCissorS deja vislumbrarse en cortes como ‘The Carrion Symposium’, una bella muestra de oscuridad que se ve adornada con voces corales de tendencia ritual. La connotaciones marciales también hacen acto de presencias en las líneas esbozadas por ‘Nemesis’, una tonada impactante y majestuosa guiada por percusiones de influjo militar. La encandiladora voz de Aimaproject, componente de los increíbles Les Jumeaux Discordants, embellecerá aún más lo que ya de por sí es digno de la más profunda de las admiraciones. Sus inacabables registros vocales hacen frente sin dificultad alguna a estilos tan dispares entre sí como pueden ser el de Diamanda Galás y Francesca Nicoli de Ataraxia, sabiendo adaptarse en cada momento a las necesidades que el ambiente acústico le impone.
Como colofón cabe destacar que “The Circus Of Ichneumons” ha sido producido por uno de los artistas más sobresalientes del panorama post-industrial, Peter Andersson, responsable de proyectos tan resaltables como Raison d´être, consiguiendo una calidad de sonido envidiable que hace relucir aún más lo que ya de por sí es un trabajo magno.
iNsCissorS ha conseguido gestar una obra admirable. “The Circus Of Ichneumons” marca el punto de inflexión dentro de una discografía en la que desde su comienzo sólo pueden destacarse éxitos.

MetalCentre:
Już jakiś czas nie miałem do czynienia z materiałami nadesłanymi od Zoharum Records, a także minął już jakiś czas od mojego ostatniego spotkania z greckim projektem iNsCissorS (wcześniej IN SCISSORS)… „The Circus Of Ichneumons” jest czwartym albumem owego projektu, który coraz głębiej wchodzi w świat muzyki filmowej… Bardzo mrocznej, awangardowej, tajemniczej, melancholijnej, chwilami psychodelicznej, przerażającej czy rytualnej a przede wszystkim osnutej w neoklasyczne warianty czy barokowe retrospekcje…
Każdy utwór snuje się tajemniczo… a utworzony jest z głównego motywu instrumentalnego, wokół którego rozpościerają się różnorodne inkrustacje muzyczne podkreślające atmosferę i natężenie klimatu…
Dźwięki jakie wykorzystano do kompozycji to szeroko rozpostarta paleta klawiszowych barw imitujących instrumenty klasyczne, głownie pianina, instrumentów smyczkowych i dętych. Aczkolwiek nie jestem pewien czy przypadkiem niektóre utwory prezentują nam żywe instrumenty…
Poza czysto instrumentalnymi manifestacjami pojawiają się również wokalne emanacje w postaci złowieszczych szeptów, dziecięcych zabaw, kobiecych para-operowych śpiewów czy rytualnych wokaliz oraz recytacji…
Muzyka chwilami tworzy hipnotyczną przestrzeń… zwodzi… wpływa na wyobraźnię i nastrój… chwilami jest piękna, innym razem przerażająca i ponura…
Niestety chyba nie powstał jeszcze film, który by mógł wzbogacić i podkreślić swój klimat muzyką iNsCissorS…

Darknation:
Grecki projekt powraca z czwartym pełnym krążkiem. „The Circus Of Ichneumons” ukazuje się ponownie nakładem polskiego wydawcy, tym razem album wydały wspólnymi siłami Zoharum i Beast Of Prey.
Vincent Andelmoth na EPce „Destin” dał nam namiastkę swoich możliwości w kreowaniu sundtracku do filmu, na nowym krążku „The Circus Of Ichneumons” pokazuje się już w pełnej krasie. Reżyser dźwiękowego teatru przygotował aż 18 utworów podzielonych na preludium, akty i przerywniki w formie interludium. Czas trwania to lekko ponad 70 minut także jest w co się wsłuchiwać. Ciężko mi określić czy album nadaje się na muzykę do filmu czy też teatru bo wydaje mi się że sam w sobie tworzy muzyczne przedstawienie. Muszę przyznać że słuchając całej płyty trudno nie docenić rozbudowanej fabuły i użytych środków. Zrobiły na mnie duże wrażenie barokowe, orkiestralne melodie które przeradzają się czasem w formy bardziej awangardowe. Neoklasyczne partie instrumentów pochodzą zapewne głównie z klawisza ale brzmią bardzo ładnie i wiarygodnie. Również mocnym punktem płyty jest ścieżka wokalna z klimatycznymi damskimi chórami, na albumie pojawiło się także kilku gości: Maciej „Dragos” Mehring z Bisclaveret, Evor Ameisie, Michiel Spape z H.E.R.R. i Annamaria Bernadette Christian. Fajnie odcisnęli oni swoje piętno potęgując atmosferę. Warto pochwalić brzmienie za którą odpowiada sam Peter Andersson. Tak sobie myślę czy jest do czego się przyczepić? Choć mam czasem odczucie podczas słuchanie by może skrócić nieco płytą o jakiś kwadrans, po chwili namysłu wydaje mi się że jest jednak wszystko na miejscu. Warto docenić starania artysty i dać się wciągnąć w jego ponury świat. Na jesienne wieczory „The Circus Of Ichneumons” przyda Wam się na pewno.

Only Good Music:
Muzyka In Scissors od jakiegoś czasu jest bardziej kunsztowna i bogatsza pod względem nastrojowości i ilustracyjności. Nieuchronnie zmierza w rejony filmowej oprawy.  Przy okazji filmu „Destin” Vincent Andelmoth udowodnił, że przejawia spory talent w tym kierunku. Swoje aspiracje do muzyki filmowej potwierdza również na najnowszym albumie zatytułowanym „The Circus Of Ichneumons”.
Cała idea albumu opiera się na teorii gąsieniczników – bynajmniej nie chodzi tu o same owady. Owe parazytoidy są jedynie projekcją zachowań sporej grupy ludzi. Na tej kanwie powstał bardzo intrygujący materiał muzyczny. W tym momencie pozostaje jedynie żałować, że jest ścieżką dźwiękową do filmu/ przedstawienia, którego nie ma.
Vincent uwypukla każdy szczegół  z jubilerską precyzja, każdy instrument dochodzi do głosu w najwłaściwszy sposób. Dla konsumenta muzyki nie jest ważne czy to „żywy instrument” czy jego komputerowa namiastka. Ta muzyka, zdradzając wyraźny nerw dramatyczny, potrafi być przepełniona epickim rozmachem, ma efektowną wibrację, a wyraziste artykułowanie motywów, zauważalne poszukiwania odmiennych temp dla odmiennych faktur i imponujące zgranie odcinków akordowych to cechy wzbudzające mój podziw i zaciekawienie. Narracji – może nie tak teatralnej, jak się  spodziewałem – dodaje uroku czytelne rozróżnienie fragmentów, w których instrumenty wykonują partie różne od odcinków, w których występują zgodnych chórem. (np. tajemniczo urywający się „Ate & Litae”).
Dramatyczny charakter „The Circus Of Ichneumons” wyraża się w rysunku głównego tematu, rozpinającym swoje frazy co jakiś czas, we wzburzonej synkopowej rytmice (np. „ΥΒΡΙΣ (Hubris)”), w naładowanych napięciem pauzach i w szorstkich dynamicznych kontrastach, w zjawiskowych wokalizach, czy wreszcie w pełnych mocy unisonach smyczków.
„The Circus Of Ichneumons” to przedstawienie zjawiskowe, nastrojowe i barokowo nieregularne w kształcie. To opowieść, która tak naprawdę nie wymaga scenicznego ruchu czy filmowego obrazu. Wystarczy wyobraźnia…