Numer katalogowy

ZOHAR 067-2

Data premiery

20/03/2014

Formaty

2CD

RAPOON

The Fires of the Borderlands

Numer katalogowy

ZOHAR 067-2

Data premiery

20032014

Formaty

2CD

16 lat po premierze dzieła Rapoona, zatytułowanego „The Fires of the Borderlands”.
Jest to niezaprzeczalnie jego najbardziej znane dokonanie, które wciąż znajduje nowych zwolenników zarówno wśród starych fanów twórczości Robina Storeya, jak i nowych słuchaczy. Od dawna niedostępne i poszukiwane przez  wielu wydawnictwo właśnie zostało wznowione w rozszerzonej edycji.

Pierwotnie „The Fires of the Borderlands” zawierało 11 kompozycji pełnych sugestywnych ambientowych struktur. Dźwięki z tego album tworzą obrazy pustynnych lądów w nieznanych krajach w Afryce czy na Dalekim Wschodzie, które zatrzymały się w czasie. To kronika tych lądów, która została wykopana z gorącego piasku. Jest on wyczuwalny w każdej sekundzie tego album, który przywołuje duchy ludzi z tych miejsc, z wyjącymi się wężami u ich stóp.

Niniejsza specjalna edycja składa się z dwóch dysków. Pierwszy to oryginalny album, który został zremasterowany z oryginalnych taśm matek, przez co brzmi znacznie lepiej niż jego wersja z 1998 roku. Dodatkowy krążek zawiera nagranie z radia KFJC z San Francisco, które ponownie udowadnia, że Robin Storey jest mistrzem w kreowaniu nie dających spokoju dźwiękowych klimatów.

Ta edycja jest ściśle limitowana do 500 sztuk i została wydana w digipaku.

Tracklista

CD 1:
Hollow Flight
Groundswell
Cires Divam
Snake of Earth
Omaneska
Deserted Shadows
Looking… Not Finding
Circling Globes
Talking to a Stick
Still, So Still
A Softer Light

CD 2:
Live @ KFJC 89.7FM, San Francisco, 20 July 1996
© Robin Storey 1998
All songs recorded on Tascam 464 portastudio with Spirit folio desk and Alesis quadraverb FX All sampling made using Yamaha SU10
Robin Storey: vocals, instruments, keyboards
Artwork by Robin Storey
Graphic design by Maciej Mehring
Mastered from the original tapes by Maciej Bartkowiak

Recenzje

Heathen Harvest:
Robin Storey, the man behind the Rapoon identity, as many readers may know, has a long-standing history in the ambient music genre and is generally seen as a musician of great prominence as he’s been creating music since the early 1980s, when he founded the pioneering experimental ambient act Zoviet France  (a group that also featured experimental musician Mark Spybey, among others).
As Rapoon, Storey has been producing music that has been dubbed “ethno-ambient,” “tribal ambient,” and “ambient industrial” since 1992, when he broke away from the confines of the well-known and highly influential, but more modern-sounding Zoviet France. Storey’s separation from Zoviet France allowed him a great deal of personal freedom in regards to expressing musical ideas that were much more remote, ancient, and distant from his elder project’s contemporary (but also hypnotically eldritch) material; it’s as if being on his own enabled Storey greater and greater power to call upon something that was much deeper and archaic from mankind’s primeval past.
Originally released in the year 1998 on the now long-defunct Release Entertainment label, an eclectic (and mightily excellent) sub-division of Relapse Records, Rapoon’s The Fires of the Borderlands has recently been reissued on the Polish Zoharum label, an upstanding label itself that has championed a number of other Rapoon releases (and many other weird and wonderful musical artifacts). From what I’ve been able to ascertain over the years and from various online sources, the album has become something of a touchstone in Rapoon’s catalog, which clearly explains Zoharum’s desire to reissue the album, but I had personally never given myself over to listening to it for one reason or another. My mistake I suppose, but I am thankful that I was given the chance to become as well-acquainted with it as I have now become.
Owning some of the project’s other albums, I had something of an idea of what the album might have in store for me, and, for better or worse, I might have even approached it with a bit of expectation, but as stated above, I came to The Fires of the Borderlands as a largely unfamiliar explorer; a stranger in an even stranger land of inscrutable mystery and primordial ambience. After immersing myself within the album’s antediluvian contours, it became abundantly clear that it exemplifies everything that makes the project such a longstanding and beloved project for ambient music enthusiasts the world over, and how even today the album has very few effective competitors (some obvious contemporaries include works by Robert Rich, Vidna Obmana, O Yuki Conjugate, Steve Roach, Lustmord, etc.).
Through what sounds to me like very simple means and techniques—the album was created in the mid-to-late ’90s, so I am guessing there was a fair amount of earlier and primitive (by today’s standards, anyway) musical equipment used in its creation—Storey has conjured up something that sounds truly, enthrallingly primal. Mr. Storey is, in a very real sense, a musical shaman; someone who’s alive and well in the modern age but regularly travels back into the past to confer with the spirits of old, returning with much-needed wisdom and information in the form of sound to heal our currently world-weary souls.
On The Fires of the Borderlands, he treats the listener to a host of dark, rich, and visionary sounds that bring to mind notions of past antiquity. Practically all of the tracks here are heavily drenched in reverb, summoning up images of caves where mankind first sought refuge and used tools like rock, flint, and sticks to create the illuminating and magical light of fire that drove away the darkness. Also presented as a common theme throughout the duration of the album are looped phrases, echoing voices, eerie drones, and tribal rhythms. In some sense, there’s a good deal of similarity amongst each song, and there are more than a few instances of striking similarity which at times makes one think they’ve already heard this song before. As an example, take the excellent opening track “Hollow Flight” and compare it to the beginning of “Omaneska,” or how the later part of “Groundswell” sounds closely related to “Still, so Still,” but I think that all comes down to the intention of the musician who created the album and his particular concept, use of equipment, and technique. It’s meant to sound the way it does: sparse, dark, repetitive, and is generally typical of the high-quality dark ambient music of the time period. Some listeners may see this as a fault within the album’s design, (to their credit, their perception of what it is they’re hearing matters, so they are entitled to that thought), but I don’t think the concept of repetition and simplicity should be seen as problematic here, and the more one actually listens to the album, the more uniqueness one hears in each piece even as a sense of kinship and recurrence exists from track to track.
The Fires of the Borderlands not only sounds prehistoric, but it possesses a great ability to evoke a tremendous feeling of deep-seated reverence for our lost ancestral knowledge and a world long since passed; a world governed by the rising and setting of the sun, the awe of distant stars wheeling above in the firmament, cycles of birth and death and of our connection to the plants and animals that once peaceably shared the earth alongside of us. The album is an excellent and startlingly accurate attempt at recalling through sound a time when man was inextricably linked to the nature from which he sprang from, a time before things such as religion and industry spirited us all away from our earthly roots and stifled our fundamental sense of connectedness to all things. The Fires of the Borderlands is essential listening for anyone either mildly or obsessively interested in dark ambient music of any kind. Praise be to the Zoharum label for reissuing the album once again to a wider audience.

Musique Machine:
The two discs come in six panel digipak, &  this takes in cave painting artwork from the albums original issue, along with some minimal texts. The album first appeared in 1998 on Release Entertainment( the ambient/ noise sub-label of respected & long running us metal label Relapse Records)- which between the late 1990’s & early 2000’s released more than a few classic/ respected releases  from the likes of Merzbow, Robert Rich, Lull, The Haters and  many others.
The originally album consists of eleven tracks- these each run between the four & thirteen minute mark, with most of the tracks been fairly short ( by ambient standards). The whole album has a running time of sixty seven & a half minutes, and is created with a mix of synths, morphed & melted instrumental elements/ vocals.
Unlike a fairly large potion of this  project work most of the  tracks here remain beat-less, and are mainly built around moody & slowly shifting multi layered drone constructions, which play out simply yet very atmospherically effective slow-mo melodies.  Fitting the albums title & the red desert like cave paintings of the cover the vibe here is very mystical, times-less, and vast in it’s sound like the sonic soundtrack to a treking across some vast & people-less desert landscape.  With the mood subtle shifting from bright yet hazed vast-ness, onto more moody & dark, through to slowly majestic & mysterious.
Though-out the whole albums length one remains totally captivated by the journey Rapoon takes you on over it’s  11 tracks, and each is perfectly sequenced into the next- meaning the best way to hear this album is in one sitting.
The second disc takes in a 38 minute long live set- this was recorded in San Francisco on the  20 July 1996. It comes in the form of a single lengthy track that offers up slowly morph slice of trance inducing ethno-ambient. The track moves from dense & mysterious weaves of swirling ambient, compressed & locked down tabular percussion, and a chirping/ glittering textures. Through to stretched ethic flute simmer that it’s pulled into rich & vast drifts of ambience. Onto dense blends  of locked down ethnic percussion which are edged with moody yet compressed ambience, and beyond. On the whole it’s a consistent & attention keeping long  form  live set, that nicely compliments the original album.
I’ll have to admit I’ve found what I’ve heard from this project in the past more than a little mixed, but as it’s so prolific that can’t be help. But there is little doubt that this certainly is a classic of the ambient/ drone genre, and one of the best things I’ve heard from Rapoon.  The reissue came in a edition of 500 copies, which isn’t really many considering how highly this album is thought of in ambient circles- so I recommended if your going to picking it up, I’d do it sooner that later, as I don’t think these will last long!.

Darkroom rituals / Maeror:
Продолжая переиздание бэккаталога «Rapoon» наряду с выпуском его новых творений, владельцы польского лейбла «Zoharum» подобрались к одной из самых известных работ Робина Стори из девяностых годов – к альбому «TheFiresOfTheBorderlands». Углубляясь в ненужные воспоминания, скажу, что именно с этого диска состоялось мое знакомство с творчеством музыканта, и именно на нем оно чуть было не закончилось. В изначальном непонимании и даже неприятии этого материала повинны люди с руками, растущими явно из другого технического отверстия, которые записывали и продавали диски на Горбушке – копия «TheFiresOfTheBorderlands», попавшая ко мне, звучала весьма отвратительно, все аспекты этой работы терялись на фоне плотского и перегруженного звука, который был ближе к примитивному шуму, чем, собственно, к музыке.  Неудивительно, что первые впечатления от «Rapoon» смазаны – и лишь только спустя несколько лет, после того, как интерес к творчеству бывшего участника «Zoviet*France» вновь был пробужден великолепным «NavigatingbyColour», я снова, перелопачивая дискографию музыканта, вернулся к «Пограничным Огням», и с тех пор считаю этот альбом одним из лучших творений Стори, так что инициативу польских издателей дать этому материалу «вторую жизнь» (с новым мастерингом) полностью поддерживаю.
Среди релизов тех плодотворных для Стори лет «TheFiresOfTheBorderlands» отличается большим уклоном в эмбиент-звучание. Не будет преувеличением (или преуменьшением) сказать, что Робин использует здесь не столько «полноценные» звуки, сколько их отголоски: отголоски этнической, тесным образом связанной с передаваемыми из поколения в поколение ритуально-обрядовыми действиями музыкой, превращенной в нечеткие пустынные миражи; отголоски голосов (церковные хоралы и шаманские напевы, заклинания и песни, собранные на Востоке и в Африке) и тихое эхо ритма, когда-то ведущего за собой людей, пребывающих в экстатическом состоянии, а теперь только слегка встряхивающего красную пыль, нагретую жарким солнцем. Такими же «остатками» и «отголосками» проникают в эту музыку архаичные образы, похожие на примитивные рисунки на сводах пещерных стен, отсылающие к глубинам родовой памяти – и в качестве проводника этих самых образов «Rapoon» здесь просто нет равных. Также в «TheFiresOfTheBorderlands» отчетливо ощущается извечное противостояние света и тьмы, как аллегорическое, положенное в основу мифов и сказаний, так и вполне буквальное. Легко представить себе, как на пустынном горизонте загораются первые солнечные лучи: и, если часть композиций басовым гулом и довольно мрачным, darkambient`овым настроением склоняется к поклонению этой тьме, стремясь сохранить неприступным царство волнующих звуковых фантомов и теней, то часть треков, напротив, стремиться приблизить рассвет мягкими, атмосферными созвучиями, постепенно разгорающимися в пространстве альбома.
Данное переиздание, по хорошей традиции «Zoharum», дополнено бонусным диском – на сей раз мы услышим запись живого выступления «Rapoon», случившегося двумя годами ранее в эфире радиостанции «KFJC 89.7FM». Нас ждет около сорока минут классического трайбл-саунда – с гипнотическими этно-петлями, густым, обволакивающим эмбиенсом, обрывками языкового кода из разных уголков Земли и порой очень мощным ритмом, легко вводящим слушателя в состояние глубокого транса, во время которого его обступают неясные видения; слова, когда-то подобранные для их описания, давным-давно забыты, что не мешает им бередить запредельно глубокие уголки памяти и звать куда-то за собой, туда, где время не имеет власти. Шаманизм в чистом виде и вполне полноценный релиз «Rapoon», который в домашней коллекции будет совершенно не лишним. Как и весь релиз в целом, доказывающий, что даже в постиндустриальной тусовке есть вечная классика, неизменно привлекающая новых поклонников.

Santa Sangre:
The lifetime work of Robin Storey can easily become the subject of an extended and captivating biography for the ambient music audience. He is now about 50 years old and has released over 50 albums under the name Rapoon. “The Fires of the Borderlands” came out in its known version in 1998 and is presently being re–released by Zoharum in a remastered version, accompanied by a bonus live disc.
After leaving his main project Zoviet*France, Robin Storey began experimenting with Rapoon in transcontinental meditative music, in terms of a fusion between oriental style and western post-avant-garde music (of Karheinz Stockhausen influence). Indian, Arabic or African sounds are being treated with loops and drones under an occidental perspective, approaching Storey to the likes of Steve Roach. There are many mentionable efforts preceding this record, like Vernal Crossing (1993), Fallen Gods (1994) and The Kirghiz Light (1995), where he fantasizes upon tribal, ethno-acoustic rhythms of different origins.
It is starting with this album that Rapoon orientated towards a meditative ambiance, preferring calm but intense frequencies to the former cadenced style. “Hollow Flight” imposes the nuances for this new approach, performing an evanescent space-ambient sound colored with alien choirs, which change very little during its development.
Storey’s use of drones has certainly inspired many of the present contributors to the scene. Take for example “Groundswell”, this menacing drift of shadow waves, favoring a mental tide of sweeping oblivion. “Cires Divam” samples a folk chant upon repetitive loops creating a mournful and dolorous site for hopeless pondering.
Dating so much back in time, there is a tendency to consider the record only by its documentary value; this would be a pedant, and even foolish mistake, as the sound is so modern compared to what we presently hear in the dark ambient scene, that we can easily ignore the date of apparition. “Snake of Earth” vibrates with a stimulating and fetid odour, feeding the enigmatic altars of Nordvargr or Megaptera; such is the vehemence of this industrial, smog-emanating humming. Likewise, “Omaneska” evolves from soft, harmonious drones (reminding me of “Closing the Eternity”) to glacial introspection, similar to that of Mathias Grassow.
Storey is known as a visual artist and animator with notable exhibition throughout the world, and so tracks like “Deserted Shadows” seem to have been composed after mentally visualizing the sound transformations: circled blinding noises are increasingly rotating until they become an indecipherable mass of sound.
The beautifully minimalistic “Looking… Not Finding” expresses in such simple terms the evocative capacity of Rapoon’s music. This enigmatic retentive drone, touched here and there by a fragile flute, and culminating in a cascade of swirling sound could be another “Prélude à l’après-midi d’un faune”.
When not contemplative or purely illustrative, the music can dangerously play with the mind, twisting and reversing planes or sensations like the “Circling Globes” track does. The surrealistic effect becomes more acute and effective when the environment for audition is properly chosen. “Talking To A Stick” functions on the same subconscious level, introducing a bewitching suspense by the use of playful, tricky loops.
A recurring theme for Storey seems to be his search to verbalize the stillness. This is the reason for his permanent manipulation of drones, which are mostly pertinent to suggest a middle way between violent and soft musical ambiance. “Still, So Still” engages in such an endeavor, as constantly repeating drone after drone finishes by imploding itself. And if stillness is not musically at hand (as silence is the tabula rasa of music), Rapoon manages to let us hear at least “A Softer Light”, more close to his ideal, a gracious movement of sound enveloping the mind back into the maternal womb from whence it came.
The disc is crowned with a 40-minute live recording for the San Francisco-based KFJC radio. Rapoon takes us further into nostalgia and obscure light with sensuality, finesse and mystery, to the realm where borderlands are burning with his visions.

Darkroom:
La Zoharum ristampa questo storico lavoro di Rapoon, uscito in origine nel 1998 per la Release Entertainment ed ormai fuori catalogo da anni. La quintessenza del suono di Robin Storey trova pieno compimento in un disco che riprende sul piano stilistico quanto già messo a punto dal musicista inglese ai tempi della militanza negli Zoviet France, diminuendo la carica rumoristica e amplificando quella poetica ed eterea, fondata su composizioni minimali e lineari. Undici tracce costruite con droni circolari sovrapposti e stratificati, che si muovono sinuosi mimando movimenti oceanici, simboleggiano l’alfa e l’omega del progetto, maestro in questo genere di sonorità. Ogni tono gira circolarmente in loop intonando una para-melodia ipnotica, colonna sonora per sogni e pensieri sconfinati; il tutto è arricchito da inserimenti etnici che si concretizzano in campionamenti di strumenti tradizionali e voci salmodianti. La calma, la tensione, l’oscurità, la leggerezza sono solo alcune delle peculiarità che i brani riescono ad incarnare, passando facilmente da una sensazione all’altra, da panorami luminosi ad ambienti notturni. L’uso di partiture corali, quasi gregoriane, riesce a tingere di medievale taluni passaggi, mentre mirate soluzioni tonali aggiungono un velo di ritmica ancestrale all’insieme. Alla base del disco permane il senso dello scorrimento costante, della fragilità e del passaggio di ogni cosa, sublimato nella traccia conclusiva „A Softer Light”. A distanza di anni rimane immutata la qualità di un’opera che è riuscita ad attraversare generi e mode senza logorarsi o invecchiare. L’edizione, limitata a 500 esemplari, è accompagnata da un secondo dischetto costituito da un’unica traccia di quasi quaranta minuti, testimonianza di un live tenuto a San Francisco, USA, due anni prima che uscisse l’album. La registrazione gode di ottima qualità audio ed è un grande monumento ambient fatto di sottili ed evocativi cenni sonori. Eccellente confezione in digipack apribile a sei pannelli per un titolo immortale.

club | debil:
Bereits aus dem Jahre 1998 stammt das Album „The Fires Of The Borderlands“, dessen Re-Release mit einem Konzertmitschnitt aus der gleichen Zeit angereichert wurde. Betrachten wir aber erst das Album selbst. Auf „The Fires Of The Borderlands“ dominiert ein mystischer Ambient, der jedoch, anders als z.B. der Sound von Maeror Tri nur selten Melodisches hat. Die Stücke bestehen im Wesentlichen aus elektronisch erzeugten bzw. verfremdeten Drones, die in Schwebung gehalten werden; eine Quelle der Klänge ist im Einzelnen kaum auszumachen. Typisch ist die oftmals sehr langsame, kaum merkliche Veränderung des Klangbildes, so dass einzelne Abschnitte der Titel ot sehr unterschiedlich sind und trotzdem ein harmonisches Ganzes bilden.Ein Teil der Stücke ist „hintergründig“ rhythmisch, soll heißen, die Rhythmen entstehen vor allen durch geloopte Klänge; die typischen Ethno-Drums fehlen außer bei „Talking To A Stick“. Gelegentlich kommen auch Instrumente wie eine Flöte zum Einsatz, die dem Sound um eine „Ethno“ Komponente erweitern. Gesang bzw. stimmliche Mittel werden sehr sparsam und auch eher „hintergründig“ eingesetzt.„Cires Divam“ fällt mit seinen klaren rhythmischen Strukturen, bei denen eine Uhr der Hauptklanggeber sein könnte, und mit dem leicht opernhaften Gesang ein wenig aus dem Gesamtbild heraus. Insgesamt ein recht solides Werk zwischen „Light“ und „Dark“ Ambient, jedoch ohne allzu große Überraschungen.CD 2 enthält die akustische Dokumentation eines Liveauftrittes von Rapoon aus dem Jahre 1996. Robin Storey war hier beim Radio KFJC 89.7 FM zu Gast, dementsprechend wenig „live“ klingt das Werk, soll heißen, es sind keine Zuhörer-/Zuschauer-Reaktionen zu vernehmen. Dafür ist der Sound hervorragend, fast schon wie von einem Studioalbum. Anders als auf „The Fires…“ spielen hier die typischen Drumes eine wichtige Rolle, der Sound wirkt insgesamt ein ganzes Stück dynamischer, wenn auch immer noch recht ätherisch. Insgesamt bieten Rapoon hier einen knapp 40-minütigen, angenehmen Trip.

Musick Magazine:
I co ja mam tu biedny napisać skoro czuję się przy tej muzyce taki malutki? Nie taki, jeszcze mniejszy. Dyskografia Rapoon jest przebogata i z wiarygodnych źródeł wiem, że trudno znaleźć w niej jakiekolwiek poważniejsze potknięcia. The Fire Of The Borderlands nie jest jednak nowym albumem Robina Storey’a, a 2-płytową reedycją materiału wydanego pierwotnie w 1998 roku i uchodzącego powszechnie za jego najlepsze dokonanie. Cóż, taka opinia nie dziwi mnie ani trochę, bo omawiany materiał to 11 utworów przepięknego i wielowarstwowego, choć pozbawionego elementów taniej chwytliwości ambientu w najszlachetniejszym wydaniu. Wolne, hipnotyczne, powoli rozwijające się utwory malują przed słuchaczem odległe, pustynne obrazy, czasem zwyczajnie piękne, innym razem tajemnicze i powodujące gęsią skórkę. Takie było założenie tej płyty, ale słuchając tego materiału trudno nie zgodzić się z tym, że udało się je w pełni zrealizować. Dlatego wyszczególnienie tu poszczególnych utworów mija się z celem. Trzeba po prostu odkręcić głośność, uruchomić w sobie tę specyficzną wrażliwość, która odłącza nas od wszystkiego dookoła i zatopić się w tych dźwiękach żeby w pełni doświadczyć wielkości tego albumu. Arcydzieło. Na deser dostajemy zapis radiowego koncertu z San Francisco z 1996 roku. Tym razem jest to materiał nieco bardziej przystępny, posiadający wyraźniej zarysowane linie melodyczne i większą ilość rytmów. Niby bonus, ale jak wiadomo koncert ambientowy to co innego niż muzyka rockowa/metalowa, więc w gruncie rzeczy jest to osobny album. Bardzo dobry zresztą. Podsumowując: kawał wspaniałej i elegancko wydanej muzyki. Nic tylko kupować i rozpływać się w zachwycie.

PopUp:
Robin Storey kończy w tym roku pięćdziesiątkę, ale ja powracam, z lekkim poślizgiem, do reedycji jednej z najbardziej znanych jego płyt. Otóż ubiegły rok przyniósł nowe wydanie The Fires Of The Borderlands, stylowo zapakowanego w podwójny digipak z logo Zoharum. Pierwotnie album wydał w 1998 roku amerykański pododdział Release Entertainment, kiedyś robiący za ostoję tego, co nie mieściło się w ekstremalnym katalogu Relapse. Po 16 latach dostajemy reedycję płyty wzbogaconą o drugi dysk z zapisem blisko czterdziestominutowego występu Storeya dla rozgłośni KFJC 89.7FM z San Francisco z 1996 roku. To nagrania bardziej organiczne, o zwiększonej dynamice i bogatszej palecie barw. Natomiast podstawowy program The Fires Of The Borderlands to już zdecydowanie bardziej głębokie i hipnotyczne struktury, delikatnie przyozdobione etnicznymi dodatkami, choćby w takim „Cires Divam”. Jednak już następny – „Snake Of Earth” – przytłacza powtarzalnością, by w finale jednak niespodziewanie zgasnąć. Zgiełk i ucieczka przed palącymi promieniami słonecznymi („Deserted Shadows”), podskurny niepokój („Circling Globes”), czy wreszcie złapanie pełnego oddechu w oazie spokoju („A Softer Light”). Pustynny piasek dostaje się wszędzie, tak jak i muzyka Rapoon przenika przez sztuczne podziały i bariery, bo przecież nieistotne jest jej ostateczne zaszufladkowanie, ale to, jak oddziałuje na słuchacza. Rapoon tka tę swoją formę w sposób niemal mistyczny. Wystarczy raz wejść do świata Storeya, aby na dobre zatracić się w tej tajemniczej aurze.

Puszka Pandory / Mroczna Strefa:
Przyszedł czas na jedno z najważniejszych wydawnictw sygnowanych nazwą RAPOON. Zoharum postanowiło wznowić wypuszczony oryginalnie w 1998 roku album „The Fires of Borderland”, który ukazuje potęgę oblicza projektu powołanego do życia przez Robina Storeya i jednocześnie definiuje dark ambient inspirowany afrykańskimi, bliskowschodnimi i etnicznymi brzmieniami oraz klimatem pustyń, pustkowi i zapomnianych miejsc. Słuchając każdego z jedenastu wypełniających ten materiał kompozycji mamy wrażenie, że wędrujemy po nieskończonych połaciach terenów, gdzie ludzka stopa pojawia się tak rzadko, jak w prehistorycznych czasach. Że wędrujemy po miejscach, gdzie kiedyś tętniło życie, ale natura sprawiła, że rasa ludzka stamtąd się wyniosła. Że obcujemy z duszami, które lękają się przenieść do miast i obcego sobie środowiska. Wplecione w syntezatorowe dźwięki głosy sprawiają wrażenie obcowania z astralną rzeczywistością i tylko z rzadka ocieramy się o cywilizację i jej odgłosy. Transowość utworów z „The Fires of Borderland” wiąże się z czymś na pograniczu realności i nierealności, życia i braku tegoż, snu i jawy, nieludzkości i zapisanych we wietrze i piasku jej przejawach z przeszłości. Wędrówka ta skłania – jak zawsze w przypadku dźwięków RAPOON – do wewnętrznych przemyśleń, zadumy i wyciągania wniosków o ulotności człowieczeństwa, jego dokonań, o naturze czasu i o tym, że coś po nas pozostaje, ale i ulega destrukcji. Budujemy i niszczymy, niszczymy i budujemy. Czasem zmuszają nas do exodusu siły natury, czasem uciekamy wewnątrz siebie na przekór innym i przed innymi i tam znajdujemy swój świat gdzieś na pograniczu. I tam rozpalamy ogień, zaznaczamy swoje miejsce, które jest tylko każdego z nas, wbrew masom, wbrew schematom, wbrew ideologiom, wbrew wszystkiemu. Takie ognie możemy uruchomić siłą woli, odgradzają nas one od zewnętrzności, inwazyjności innych jestestw, są jak otaczająca nas aura, która jest znakiem, gdzie zaczyna się i kończy nasza intymność i indywidualizm. Taki jest każdy z sygnałów wypuszczonych w świat przez RAPOON. Słyszymy tu spokój, widzimy malownicze pustkowia, czujemy zbliżające się zagrożenie, przemieszczamy się, szukamy, podziwiamy, zastygamy w bezruchu, żyjemy, jesteśmy, przemijamy. To kolejny przepiękny obraz namalowany dźwiękami przez Robina Storeya. Dziękuję, Mistrzu! Re-edycja Zoharum to wydanie dwupłytowe, więc poza zremasterowanym materiałem z „The Fires of Borderland” otrzymujemy zapis koncertu radiowego z San Francisco z 20 lipca 1996 roku. Dla ciekawskich niezwykła gratka, mi osobiście wystarcza dysk pierwszy, choć i ten dodatkowy jest niezgorszy.

Necroweb:
Mit vorliegender Publikation hält der Siegeszug von Rapoon unvermindert an, allerdings handelt es sich bei “The Fires Of The Borderlands” keinesfalls um ein neues Werk. Dieses erschien im Original nämlich schon 1998 und da die Manufaktur Zoharum seit geraumer Zeit den Backkatalog von Rapoon neu auflegt, war es auch nur eine Frage der Zeit, bis man diesen Schatz ausgräbt.
“The Fires Of The Borderlands” präsentiert dabei die überaus ruhige Seite von Rapoon, womit man vornehmlich in ambienten Sphären wandelt.
Bereits der starke Opener ebnet den Weg zur Flucht aus dem tristen Alltag und Robin Storey weist die Konkurrenz gewohnt frühzeitig in die Schranken.
Wer dessen Schaffen aufmerksam verfolgt, der weiß um die Klangwelten, welche vereinnahmend und mitunter auch hypnotisch anmuten. Dabei lässt sich nicht immer der Ursprung klar definieren, was die Suche danach umso mehr intensiviert.
In diesem Fall werden die Fühler mitunter nach Afrika und den Mittleren Osten ausgestreckt, was sich in entsprechenden Klangmustern widerspiegelt.
Manchmal sind Stimmen zu vernehmen, bedrohlich anmutende Klangwelten sind ebenso gegeben, was aber andererseits nichts an dem Fakt ändert, dass hier im Gesamten eine warme Atmosphäre überwiegt.
Als Resultat erwächst ein intensives Kopfkino, welches regelrecht dazu einlädt, in die Tiefen und Weiten von “The Fires Of The Borderlands” einzudringen.
Viele Paradestücke, wie etwa “Hollow Flight” und “Looking… Not Finding”, warten nur darauf, ihren unausweichlichen Sog zu entfalten, dessen Kraft man sich nicht entziehen kann.
Wie die anderen Neuauflagen der Manufaktur Zoharum, liegt auch dieser Publikation ein zweiter Silberling bei, wobei es sich um einen Livemitschnitt aus dem Jahre 1996 handelt. Ob man diesen wirklich braucht, kann jeder für sich selbst entscheiden.
Fazit: Mit dem wunderschönen “A Softer Light” endet diese atemberaubende Reise, welche vor Tiefgang und Atmosphäre regelrecht strotzt und durchaus als Referenzwerk durchgeht. Freunde von Rapoon kommen um diesen Pflichtkauf keinesfalls herum – meine absolute Empfehlung für ein ganz großes Album!