Dubbeltjes

ChainDLK:
This album from Machinefabriek is a collection of tracks released in small editions or in compilations so they were, in some sense, collector’s items. As he write in the press notes the „short playing time formats […] are great to work with” as he can „experiment with and to create really focused, cristalised pieces”. In fact, rather to be a classic compilation, full 3-inch cdr or 7″ are entirely included as they are constructed as a single piece developed in movements; however they are not constructed with a complex structure but with an almost ascetic economy of means so they sound like complex pop songs.
The gentle guitar notes of „Huiswerk1” introduce the listener in a sonic world where electronic is not a synonym for coldness while „Huiswerk2” is subtler in his use of sparse noises. „Hilary” and „Jeffery” are focused on the manipulation of trombone’s recordings but, while the first is more drone oriented, the second depicts a quiet soundscape. „Ontrafelde Tonen 1”, „Ontrafelde Tonen 2” and „Ontrafelde Tonen 3” are mainly focused on voice and field recordings and they reveals a parallel between tones of the voices and the resonances of the recordings. „My Funny Valentine” and „Oh Doctor Jesus” are reinterpretation of jazz classic done with an almost romantic mood. „Ax” and „Eeuw” are soundscapes developed from loops and sparse notes. „Danse Des Loops” closes this release, as the title suggests, with rhythmic knits constructed by the loops and colored by samples.
An adjective as romantic is not usual to apply to work of this genre but one of the peculiar quality of Rutger Zuydervelt is to write abstract pieces that almost sound like songs. An enjoyable record for everyone.

Vital Weekly:
Here at Vital Weekly a lot of music released by Machinefabriek is discussed, but there is a lot more than doesn’t make it here, as Machinefabriek is also very active in the field of highly limited vinyl, lathe cut and cassette only releases. Luckily he is well known enough to have every now and then a compilation of these rarities, such as 'Dubbeltjes’ (’dimes’). Here we have two pieces from compilations plus two 7″s, a lathe cut 5″, a cassette and a 3″CDR, twelve pieces in total. Of these, I reviewed the lathe cut 5″ with the jazz standards 'My Funny Valentine’ and 'Oh Doctor Jesus’ (Vital Weekly 789), which didn’t sound like jazz anyway. One of the nicer things about such compilations as this one is that all of these pieces are relatively short and to the point and we hear Machinefabriek occasionally experimenting with form, such as 'Ontrafelde Tonen 1′, which is more like musique concrete than his signature ambient guitar sound, which are present here, such as in 'Ax’. All of it gets a place in here, with a nice variety. At forty-eight minutes not the longest of anthologies you could imagine, but it’s compiled to be entertaining, listenable and varied, all of which in the comfort of Machinefabriek’s drone inspired music.

Freq:
I’m not familiar with Machinefabriek‘s work, but on the strength of this release I think a little extra digging into the man’s back catalogue is required. Dubbeltjes (Dutch for dimes) is a collection of small wonders culled from 7″ and mini CDr rarities recorded and released by Rutger Zuydervelt between 2008 and 2013, the tracks being re-presented here in pairs and trios, reflecting how they originally appeared. As compilations go, it’s a really focused piece of work, intentionally honing down the goods to a limited sound palette and fitting into the restrictive time constraints of the two formats without sacrificing any potential in drama.
he album shimmers with a controlled sense of destiny, the microcosmic details Dubbeltjes conjures feeling fresh, intriguing, leaping off the page in sulphite electron smarts as on “Huiswerk 1″ and “2″ where simple guitar strums are braised on a sampler’s cut-up logics. The symphonic slur of “Hilary,” whose stretched tones linger like a mirroring mirage, full of dysphasic slip and lovely bass depths; the retracting breaths on “Jeffery” preferring to pull at your cranium in a bamboo of tapping brackets adding a disquiet gristle to the dispersing drones: there’s plenty to wrap your head round here.
The “Ontrafelde Tonen” (“Unraveled Tones”) triptych that follows initially jolts the mood with what sounds like somebody digesting a contact mic, a disturbing gastric-choked bubble that bursts into the ghost choir of the second part. Here, a grieving phantom, cascading in spectral surges, staggered retractives, tapering ear drifts of disembodied grace leaves a stress-fractured third to unleash a kinetically destructive concoction of wooden creaks, metallic washes and crumpling keels in  a shadowy P16 D4-like vibe with brief snips of voice occasionally gasping through an eerie imbalance and glassy debris. This mascara-snakes your mind brilliantly, and opens you up for the sufi-like melancholia of “My Funny Valentine” and “Oh Doctor Jesus,” where clarinet harmonies are gift-wrapped in a cheese-wire tracery of electronics.
“Ax” starts all jellyfish-like, garnished in teeny guitar glints slowly succumbing to a banquet of modular nails and waving pulses. The dusty run-out turntablism of “Eeuw” plies a similar tang, twined with tranquil wedges of guitar until the whole looping gymnasium is sedately immersed into a fat reddening of horizon. It’s a brilliantly varied album that leaves the best to last in the shape of “Dances Des Loops,” where separated samples lacuna in a collusive waltz of differing textures, everything sync-slipping nicely, fed tiny touches of disharmony before vanishing into silence.

Felthat:
12 tracks from Rutger Zuydervelt whom I knew from different collaborations among many others with Steinbrüchel, Jaap Blonk, Aaron Martin, Peter Broderick, Frans de Waard, Simon Nabatov, Mats Gustafsson, Steve Roden, Gareth Davis, Stephen Vitiello, Michel Banabila and Tim Catlin and with filmmakers such as Makino Takashi, Mike Hoolboom, John Price, Paul Clipson and Chris Teerink, Edward Burtynsky. Composer of dance scores for Alix Eynaudi and Kris Verdonck’s EXIT , Ivan Pérez’ Hide And Seek (Ballet Moscow) and Alexander Whitley’s The Measures Taken (for the Royal Opera in London).
Strinkingly as it is Rutger’s music from the years between 2008 and 2013 doesn’t seem to follow any clichees of typical post-industrial of improvisational key of the stuff that comes first to my mind when you think of collaborative artist of such genres. First and second tracks has a lot of inter-textual guitar work using feedback and loopey effects – gives plenty of space and disquiet without overburdening it with drones. Third track is an echo of symphonical music in an ethnic context with clear reference to soundtracks and scores he made – the main theme bursts out of reed wall of sound and has a transparent structure. Reeds dominate also the fourth track which has a grieving, melancholical feel to it and it heavily reminds me of works of Grisey. Fifth track is a counter balance to the previous ones – there’s a great deal of preparations and field recorded stuff heavy treated with a slight touch of electronics – minimalistic yet meaningful – it evokes the best stuff that Joe Colley a.k.a. Crawl Unit recorded to give just a hint. Sixth track is a complete surprise – a choiry evocative track minimalistic as well which gives good structure to the track that might step off into a pompous realm of neo-symphonical ambient. Track number 7 is a good breather of post industrialistic preparations and ambiency of solid field recorded treatise. Track that follows – number 8 – is a nice a bit sonorous melancholical meditation on reeds. Really nice clarinet. Which is also a case of track 9 plus slightly distorted harmonies in the background. Track 10 brings subtle guitar improvisations again with a field recorded background a bit modified by electronics. Track 11 is a smooth turntablistic etude on scratch derivacy and again very subtle background stuff. The final blends all the elements nicely – a treated distant choir, field recorded background noises, squelches of turntable and a very high sense of composition.
I really loved this album. It has a great sense of responsibility – a mature artist who knows how to keep his stead and organise his vision into a wholeness which even here – on an album who is just a compilation – reads and listens as an musical entity not just odd elements thrown together into a melting cauldron.
Thank you Maciej and Zoharum for this excellent release!

club|debil:
Machinefabriek ist das Projekt des Holländers Rutger Zuydervelt; eines sehr umtriebigen Klangschaffenden, der seit 2004 eine kaum überschaubare Anzahl an Veröffentlichungen aufzuweisen hat. Seinen musikalischen Stil beschreibt Zuydervelt selbst als Kombination von „elements of ambient, noise, minimalism, drone, field recordings and electro-acoustic experiments“.
Viele der Machinefabriek-Werke entstanden in Kollaboration mit anderen Musikern und wurden auf den verschiedensten Labels herausgebracht, darunter auch bei Staalplaat. Die vorliegende CD „Dubbeltjes“ vereint insgesamt 12 Stücke, die auf verschiedenen Tonträgern enthalten waren.
Die ersten beiden Titel, „Huiswerk 1 & 2“ verbinden Gitarrenklänge mit viel Echo und allerhand konkretem Geräusch zu einem Klangbild, das weder abstrakt noch konkret ist, sondern irgendwo dazwischen. Die beiden Titel vom „Hilary Jeffery Tape“ lassen sich als moderne Klassik bezeichnen. Hier spielen Bläser die entscheidende Rolle – irgendwie erinnert mich das Ganze an Jagdhörner, obwohl eine Posaune im Einsatz ist. Die erzeugte Stimmung ist dabei jedoch nicht sehr dynamisch, wie man es für eine Jagd erwarten würde, sondern über weite Strecken regelrecht paralysierend. Da ändert auch das akustisch einfliegende Flugzeug nichts. Kein Sound, dem ich mich zu lange aussetzen möchte.
Es folgen drei Stücke von der „Ontrafelde Tonen“-7” aus dem Jahre 2010. Track 1 ist ein typisches Field-Recordings-Stück, bei dem Schleif- und andere Geräusche aneinander montiert und verändert werden. Für den ungeübten Hörer geht das kaum als Musik durch, eher als Klangkunst. Nummer zwei verwendet kirchliche Chorgesänge, die in engelsgleicher Weise über ambienten Flächensounds schweben. Nummer drei ist eine wirklich schicke Klangcollage mit knarzenden Schiffsplanken, metallischen Drones und einem sirenenhaften, nicht-menschlichem „Gesang“. Sehr spooky das Ganze.
Danach interpretiert Machinefabrik gemeinsam mit Gareth Davis „Jazz Standards“, ursprünglich enthalten auf einer Split-5 Zoll-CD aus dem Jahre 2011. „My Funny Valentine“ und „Oh Doctor Jesus“ wurden dafür auf das „Gerippe“ reduziert, Zuydervelt unterlegt die Klarinettentöne von Davis mit reduzierten elektronischen Stimmungen, mal sanft, mal kratzig, nimmt aber auch die Melodien auf, indem er bestimmte Töne in Drones verwandelt.
Die letzten drei Stücke stammen von verschiedenen Veröffentlichungen: Das schwebende „Ax“ (Nerf, MCDR, 2010), das melancholische „Eeuw“ mit seinem dominanten Bass (Mind The Gap #100 compilation, 2CD, 2013) und das mechanisch-verhallte „Danse Des Loops“ (Villa Fiasco compilation, CD, 2012) lassen Erinnerungen an Kollegen wie Dronament aufkommen. Entrückte Klanggemälde, die an statische empfundene Momente voller Poesie inmitten einer Sommerwiese denken lassen.
„Dubbeltjes“ ist ein gelungener Einblick in das Schaffen von Rutger Zuydervelt aka Machinefabriek und empfiehlt sich insbesondere für die Liebhaber einer eher intellektuellen Klangkunst. Tanflächenfetischisten werden mit dem Gebotenen wohl eher nicht glücklich.

Necroweb:
Bei der Flut an Tonträgern verwundert es eigentlich nicht wirklich, dass der gute Rutdger abermals eine Compilation auf den Markt bringt; eine Zusammenstellung von raren Stücken, die einst auf schwer limitierten Formaten und Samplern Verwendung fanden.Was allerdings den musikalischen Aspekt betrifft, so ist “Dubbeltjes” mit dem bisherigen Schaffen nur bedingt vergleichbar. Was nämlich gerade anfangs zutage tritt, ist ein doch recht experimenteller Einschlag, der die Sache hier nicht so wirklich eingängig macht. Probehören ist also angesagt, um den gewöhnungsbedürftigen Anfang erst einmal umgehen zu können.Allerdings bleibt dieses Bild nicht bestehen, zeigt der Musiker alsbald doch noch seine wahren Stärken. Somit ist es der zweite Teil, der hier interessant an den Konsumenten tritt.Positiv fällt ebenfalls die Tatsache auf, dass alle Kompositionen richtig gut aufeinander abgestimmt sind, und das trotz verschiedener Schaffensphasen. Somit baut sich schnell der gewisse rote Faden auf, was die anfänglichen Schwierigkeiten etwas vergessen lässt und “Dubbeltjes” im Gesamtbild aufwertet.Somit birgt auch “Dubbeltjes” eine ziemlich eigene Welt, in welcher auch mal Klarinette und Trompete ihren Einsatz finden, was sicherlich nicht unbedingt jedermanns Geschmack ist, aber für Mut und Abwechslung steht. Es bleibt eigentlich nur die berechtigte Frage, wieso man nicht schon eher bei Zoharum gelandet ist – mit solchen Klangwelten ist man schlicht und einfach dafür geschaffen, beim polnischen Vorzeigelabel zu publizieren.Wem also Machinefabriek schon immer zusagte, der darf auch in dieser Angelegenheit unbekümmert zuschlagen, zumal man sich aufgrund der brenzligen Limitierung nicht allzu viel Zeit lassen sollte. Neulinge hören hingegen vielleicht besser Probe und sollten einen Blick über den Tellerrand wagen.

Kulturterrorismus:
Das Projekt MACHINEFABRIEK wurde im Jahre 2004 durch den niederländischen Grafikdesigner RUTGER ZUYDERVELT ins Leben gerufen. Seitdem veröffentlichte ZUYDERVELT mehr als ein Dutzend Solo-Aufnahmen und nahm an noch mehr Gemeinschaftsprojekten teil. Der Ansatzpunkt für seine Musik ist ein Ganzheitlicher, etwa im Sinne von audio-visuellen Projekten, und sehr detailverliebte Kompositionen, die Film-ähnliche Assoziationen wecken sollen. Die Assoziationen werden zusätzlich durch die selbst-gestalteten Artworks unterstützt und gelenkt. Mit ‘Dubbeltjes‘ legt MACHINEFABRIEK über ZOHARUM RECORDS eine eigene Compilation mit Songs vor, die irgendwann und irgendwo auf Kurzveröffentlichungen zu finden war. Hier stehen diese Rare Tracks in 2er und 3er Blöcken nebeneinander.  Laut ZUYDERVELT sind die Blöcke eigenständig, aber so hintereinander gesetzt, dass ein harmonischer Durchlauf entstehen soll. Doch was kann man nun von ‘Dubbeltjes‘ genau erwarten?
Die Frage kann gar nicht so einfach beantwortet werden. Einerseits, weil die Blöcke sich tatsächlich teilweise sehr voneinander unterscheiden und so der rote Faden etwas verborgen bleibt (um vorweg zu greifen: gerade darin liegt aber auch eine Stärke der Veröffentlichung: eine große musikalische Bandweite). Andererseits, oder vielmehr zusätzlich, werden so auch unterschiedliche Stile erprobt, kombiniert und dekonstruiert. An der einen Stelle hört man Ansätze von Melodien (etwa im ersten Block aus ‘Huiswerk‘ 1 und 2, die sich auf einige wenige Gitarrentöne beschränken – so komponiert, dass beinahe selbständig Melodien daraus entstehen). An anderen Stellen finden sich dann sogar ‘echte’ Melodien (‘Hilary‘ und ‘Jeffery‘, die in Zusammenarbeit mit Hilary Jeffery von The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble entstanden sind, sowie in ‘My Funny Valentine‘ und ‘Oh Doctor Jesus‘ mit dem Bass-Klarinetten-Spieler Gareth Davis), die einen eindeutigen Jazz-Character zeigen. Dann aber finden sich auch Aufnahme-ähnliche Passagen, kombiniert mit Synthesizern, die eher zu Field Recordings gerechnet werden können (‘Ontrafelde Tonen‘ 1 bis 3) oder auch rein elektronische Ton-/Klang-Experimente (‘Ax‘. ‘Eeuw‘ und ‘Danse Des Loops‘) aus dem Synthesizer.

Quartier23:
Der niederländische Designer Rutger Zuydervelt veröffentlichte auf Zoharum mit „Dubbeltjes” eine Zusammenstellung rare Titel von diversen 7″s, Tapes und Compilations der Jahre 2008 bis 2013 und feiert damit quasi das 10jährige Bestehen des Projektes „Machinefabriek”.
Experimentelles trifft auf Avantgardistisches und wiederum auf Minimalistisches – so könnte eine Kurzfassung lauten. Blockweise vermitteln die Titel eine Einheit, die im Gesamten vielleicht nicht gerade mit einander kommunizieren – auch wenn der Künstler es so gesehen haben möchte – aber dennoch eine gewisse Gemeinsamkeit aufweisen.
So sind es jeweils nur wenige „Instrumente” oder „Klänge” aus denen die Werke geschaffen werden. Dieser Minimalismus verbirgt eben den Charme der hier dargebotenen Stücke, wobei das Duo „Hillary” und „Jeffrey” ebenso wie das Trio „Ontrafelde Tonen 1 – 3” gut und gerne als Höhepunkt dieser Zusammenstellung angesehen werden dürfen.
„Dubbeltjes” ist für all jene, die entweder dem Vinyl- und Kassetten-Sammelwahn nicht unterlegen sind oder einfach aufgrund extremer Limitierungen in der Herstellungszahl nicht zum Zuge kamen. Auf jeden Fall stellt diese CD eine klare Empfehlung dar!

Santa Sangre:
Rutger Zuydervelt is a Dutch graphic designer who’s been very active in the field of experimental sound design and graphic design for about two decades. He has performed solo or as a composer for various artistic installations, and has done soundtracks for different types of visual performances (films, theatre and dance). Zoharum has collected tracks previously released in small collector’s editions, thus giving us the pleasure to settle back and taste some of this factory machine’s delicate flavors.
Zuydervelt’s treatment of sound lies mostly on economical effects and a punctilious concern for the slightest detail. On “Huiswerk” 1 and 2 he uses guitar accords as scarcely as possible, only to render acoustically the vibrations of the chords and to set the impression of a fragmented, illusory vision. There is no technique to lead the trombone sound on “Hilary”, only the impulse to metamorphose sound into space; in this the artist comes to evoke gracious pieces of classical ambience somehow akin to the grave lounge of Polish composer Gorecki. This sacred minimalist sound of the trombone achieves a contrasting atmosphere on “Jeffrey”, where the droning effects paint a picture of Turner-esque impressionist sound colouring. In terms of underground music it may sound like a remix that Troum did on some Bohren & der Club of Gore track. In fact, these double-faceted tracks originate from the trombone notes of Hillary Jeffery of the Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.
Three tracks named “Ontrafelde Tonen” 1, 2 and 3 follow. Innocuous field recordings, various types of voices and different aural chain reactions engender a mysterious and engaging mental participation. As usual, the manipulation of the sounds is succinct, fluent and beautifully stylized.
“My Funny Valentine” and “Oh Doctor Jesus” are two jazz classics (a “surprise” in his discography) performed in collaboration with a bass clarinet player. The reinterpretation reduces the intensity of the original songs almost to extinction, all the more embellishing the very core of the tracks and conferring to them a newly exotic flavour.
The Dutch musician uses various types of electronic equipment, fluently designing sounds like on a computer. Like in Japanese, now defunct, Aube’s musical experiments, “Ax” shows how simple and yet attractive his performance is. In the same manner, “Eeuw” and “Danse des Loops” evolve on the same mood and theme, subtly modifying the intensity and creating sound images that are almost graphic.
“Dubbeltjes” is a pertinent introduction to the work of this polymorphic artist, and for those already acquainted with his music this Zoharum compilation is an excellent release, gathering various aspects of Zuydervelt’s discography.

Dark Entries:
Hoe jaag je mensen onmiddellijk weg van je site? Geef ze vanaf de eerste alinea een snelkoppeling naar een andere site!
Ben u alweer bij ons? Flink! U hebt net de Discogs-pagina geopend van de band die we nu gaan bespreken: zes pagina’s boordevol releases voor een project dat ongeveer tien jaar bestaat; even schiet de term Syndroom van Muslimgauze ons te binnen. Rutger Zuydervelt, de mens achter Machinefabriek verklaart in de perstekst zijn voorliefde voor het (oorspronkelijk) apart releasen van elk werk op 7 inch, mini-cdr, enz. Op die manier blijft de focus op de track en bovendien is de opgelegde tijdslimiet een interessante restrictie. Dat is een plausibele uitleg, maar het is toch handig dat Zoharum nu enkele nummers uit de laatste vijf jaar bundelt op een volledig cd’tje. Geld gespaard en bovendien klinkt het geheel best wel coherent.
Machinefabriek kiest er voor om het geluidenpallet per track te beperken en dat hoor je. De tracks bevatten een absoluut minimum aan verschillende geluiden. De spaarzame geluiden die dan toch worden gebruikt worden grondig uitgewerkt en sonoor ‘onderzocht’.
We starten met Huiswerk 1 en 2, gemaakt met elektrische gitaar en sampler. Machinefabriek slaagt erin om deze composities ver weg te houden van de typische drone en laat ze zweven tussen subtiele feedback, eenvoudige doch efficiënte loopjes en glitchy afbraak van de vooraf opgebouwde texturen. Het gevoel dat wordt overgedragen op de luisteraar is een valse illusie van rust. Een prachtig staaltje beheerst minimalisme om deze cd mee aan te vangen. De term 'beheersing’ zal overigens het sleutelwoord blijken doorheen de hele release.
Hillary Jeffery van The Kilimanjaro Darkjazz ensemble mocht de trombonegeluiden uitlenen voor de passend genoemde tracks Hilary en Jeffery. De tracks klinken verrassend melodieus en zouden niet misstaan als alternatieve soundtrack van een film noir. De klank van de blazers wordt ten volle uitgespit en gaat heerlijk diep.
De volgende drie tracks werden oorspronkelijk gebruikt voor een installatie. Ontrafelde tonen 1, 2 en 3 bieden exact wat de titel doet vermoeden. Ze leunen ook dichter aan bij typische industriële muziek. De eerste biedt geroffel in de marge (vermoedelijk contactmicrofoons) met een opbouwende hoge drone. Subtiel en efficiënt. De tweede neemt een geluidssample van een koor als basis. Deze had wat mij betreft nog meer mogen worden ontrafeld. Nu lijkt het een beetje op een experimenteler doch zwakker broertje van Raison d’être. De derde is dan weer één van mijn favoriete tracks op de cd. Het klankenpallet is iets rijker en de sfeer is ronduit griezelig: diep gerommel, industrie, deuren, donder… Ik heb er geen idee van waar de geluiden echt zijn, maar het werkt enorm psychotroop. Ook de plots aanzwellende en weer verdwijnende klanken dragen bij aan de sfeer. Meesterlijk.
Over naar twee Jazzherwerkingen, in samenwerking met klarinettist Gareth Davis. My funny Valentine behoort intussen tot het collectieve muzikale geheugen en werd reeds door tal van grootheden geïnterpreteerd. Het origineel is alleszins moeilijk te herkennen in deze versie van Machinefabriek, wat vermoedelijk ook niet de bedoeling was. Toch vind ik deze interpretatie niet zondermeer geslaagd. Het blijft nogal op de vlakte en met het geluid van de klarinet zelf wordt weinig gedaan. Oh Doctor Jesus kent u mogelijk van het legendarische Porgy and Bess-album van Miles Davis. Dit vind ik persoonlijk een mooiere herwerking met een subtiele maar steeds meer aanwezige verhakte drone/ruis die eerst een subtiele schaduw biedt in de achtergrond om uiteindelijk gaandeweg over te nemen.
Ax is een eerder typische maar geslaagde ambienttrack die mooi overgaat naar eeuw, dat we reeds kenden vanop de Mind the Gapverzamelaars. Eeuw kiest weer de glitcherige kaart en had ook mooi aangesloten bij de ontrafelde tonen. Ik vermoed een ‘de-plaat-is-gedaan’-loopje op het einde te horen. Dit geeft deze track een mooie gebroken sfeer.
De afsluiter vind ik persoonlijk prachtig. Danse des loops is gebaseerd op Danse des bambous van Mua Sap. Het loont erg de moeite het origineel op te zoeken en te vergelijken. Alweer krijgen we de gebroken atmosfeer die in eeuw met de pluimen ging lopen. De diepe trom doet denken aan een sjamanendrum en geeft, samen met de bamboestokken, de compositie een tribale sfeer. Persoonlijk vind het wel jammer dat deze afsluiter afbouwt en verder gedeconstrueerd wordt. Een climax ware leuker geweest. Maar dat is uiteindelijk de keuze van de artiest.
Deze cd is een absolute aanrader voor al wie het werk van Machinefabriek wil leren kennen. Het geheel lijkt me ook meer te zijn geworden dan de som van de delen. Ondanks de variatie die Machinefabriek ons biedt, is de stempel van de artiest steeds duidelijk te horen en kun je zelfs bijna spreken van een signature sound. Knap werk. Een artiest om te koesteren.
U kunt het album alvast hier voorproeven. Of neem een kijkje op de website.

Mentenebre:
Machinefabriek vuelve a demostrarnos que la música experimental es mucho más que notas al azar y desconcierto. Rutger Zuydervelt cuenta con una dilatada trayectoria musical a sus espaldas, habiendo publicado desde su debut, allá por el año 2004, un sinfín de impresionantes trabajos en los que deja más que claro su gran calidad como compositor de música experimental.
Para quien todavía no le conozca lo suficiente, la música que este proyecto holandés realiza puede asemejarse sin problema alguno con la realizada por grupos como Nurse With Wound o Colin Potter. Hablamos de experimentación sin ningún tipo de fronteras en la que puede suceder de todo.
Cada tema es un mundo contextualmente organizado que se diferencia por completo de su vecino. Esta heterogeneidad conceptual quizá sea la referencia más destacable de Machinefabriek, ésta y el incontenible gusto por las tonadas pausadas y desconcertantes en las que el juego con el silencio es algo más que un recurso de uso común.
“Dubbeltjes” compila doce cortes correspondientes al segmento temporal 2008/ 2012. Algunos de ellos, como es el caso de las tres partes de ‘Ontrafelde Tonen’ o los dos primeros temas que abren el CD, ‘Huiswerk1’ y Huiswerk2’, ya habían visto la luz en formato single años atrás; sin embargo, debido a su escaso número de ejemplares, han pasado desapercibidos para muchos de sus seguidores durante años.Otros como ‘Ax’ o ‘Eeuw’ salieron al mercado pareados entre cortes de otros artistas en forma de recopilatorio.
El sello polaco Zoharum, al igual que hiciera Cold Spring años atrás, ha decidido reunir todas estas pequeñas grandes joyas acústicas en un solo CD cargado de escepticismo y misterio. El disco no tiene desperdicio. Todos sus cortes tienen algo que aportar. Quizá, una de las más grandes virtudes de este proyecto holandés sea la tremenda disparidad de elementos acústicos que utiliza para la confección de sus canciones y el acertado uso del silencio a la hora de enfatizar los mismos.Machinefabriek – „Dubbeltjes”
A Rutger le encanta presentar todas sus propuestas sonoras precedidas por, al menos, un segundo de silencio. Esto, evidentemente, no es un axioma. Claro está que, como en todos los casos, siempre hay excepciones que confirman la regla, pero hablamos de un recurso casi entimemático que viene de perlas para degustar con más intensidad las distintas naturalezas de los cientos de elementos sonoros que dan forma a los inquietantes paisajes que Machinefabriek diseña.
“Dubbeltjes” es un disco elegante y sosegado. Muy recomendable para todo paladar al que le agrade la música que rompe los cánones del dos por cuatro. Un trabajo que desde Mentenebre recomendamos fervientemente, ya que poco a poco Rutger Zuydervelt se está labrando un merecido nombre dentro de la escena de la música ambiental del nuevo siglo.

Darkroom Magazine:
Rutger Zuydervelt, mente unica del prolifico progetto olandese Machinefabriek, recupera alcuni brani rari della sua discografia relativi al periodo compreso tra il 2008 e il 2013, ed è con essi che prende corpo la compilation „Dubbeltjes”, variegato mosaico che consegna ad un pubblico largo alcune tracce di notevole arguzia compositiva, per lo più pubblicate in formati particolari e in tirature limitate, finite rapidamente sold-out e ormai preda del mercato collezionistico. Le modalità di assemblaggio, nonché gli stessi suoni, variano sensibilmente da un brano all’altro, mantenendo però vivo il filo conduttore della sperimentazione ambientale, elettronica e moderna tipica di questo versatile autore. Ad aprire è il duetto „Huiswerk 1 e 2”, un chill-out morbido basato su una strumentazione campionata; il corpo del CD è affidato al terzetto „Ontrafelde Tonen 1, 2 e 3”: registrazione di rumori effettuata nel centro di Harlem (Olanda), poi rielaborata in chiave soffice e accattivante. Le parti che spiccano maggiormente riguardano partecipazioni con musicisti di area jazz: l’accoppiata „Hilary” e „Jeffery”, messa a punto con la trombettista Hilary Jeffery, e l’ancor più stimolante doublet coveristica „My Funny Valentine” e „Oh Doctor Jesus”, in collaborazione con il clarinettista Gareth Davis. È da questi passaggi che emergono i lati inattesi di Machinefabriek, votati alla creazione di un sound misto in cui l’elettronica si immerge nel calore di partiture strumentali jazzate. Le tracce conclusive mantengono quella calma evocativa propria di tutto il disco, marchio indelebile di chi riesce a suggerire situazioni ed emozioni con stile ed un pizzico di semplicità. Eleganti anche il packaging e l’artwork, quest’ultimo teso ad immortalare il passato. Non una delle release principali di Zuydervelt (sebbene sia difficile individuarne una), ma sicuramente un recupero utile a chi cerca merce raffinata e di buon livello.

Polyphonia:
Ciężko jest nadążyć za ilością tworzonych projektów przez Rutgera Zuydervelta znanego jako Machinefabriek. Holender ma na swoim koncie mnóstwo znakomitych kolaboracji i na przestrzeni ostatnich lat współpracował z takimi artystami jak Steinbrüchel, Jaap Blonk Aaron Martin, Peter Broderick, Frans de Waard, Simon Nabatov, Mats Gustafsson, Steve Roden, Gareth Davis, Stephen Vitiello, Michel Banabila, Tim Catlin i wiele innych. Tym razem artysta postanowił zebrać w jedną całość różne i do tego rzadkie nagrania, które ukazały się wcześniej jedynie na 7-calowych winylach, 3-calowych CD-Rach i kasecie. Na płycie „Dubbeltjes” znajdziemy dwanaście kompozycji wyprodukowanych między rokiem 2008 i 2013.
Myślę, że najczęściej twórczość Machinefabrieka jest kojarzona w dużej mierze z muzyką ambient, nic bardziej mylnego. Kompilacja „Dubbeltjes” pokazuje bardzo szerokie spektrum działań artysty na różnych szczeblach. Dwa pierwsze nagrania („Huiswerk1”, „Huiswerk2”) powstały w oparciu o elektronikę, zapętlone brzmienia gitary i delikatne sprzężenia. W tych utworach Machinefabriek brzmi niczym jak Burkhard Stangl ze swojej ostatniej płyty „Unfinished. For William Turner, painter”. Z kolei w dwuczęściowej kompozycji „Hilary” i „Jeffery” mamy preparowane dźwięki puzonu Hilary’ego Jeffery’a z zespołu The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, gdzie całość oscyluje wokół współczesnej muzyki klasycznej i kameralistyki. Zaś trzy fragmenty „Ontrafelde Tonen 1,2,3” przenoszą słuchacza w świat muzyki ilustracyjnej, szczególnie w drugiej części za sprawą chóru, jaki pojawił się w tym nagraniu.
Utwory „My Funny Valentine” i „Oh Doctor Jesus” są reinterpretacjami znanych klasyków jazzowych, które Machinefabriek opracował wspólnie z klarnecistą Garethem Davisem. Największą perłą jak dla mnie jest ostatnie nagranie „Danse Des Loops” z delikatną porcją trzasków. Niezwykle melancholijny fragment z nutką orientalnego posmaku, który wciąga bezgranicznie swoją senną aurą i charakterystycznym niskim dronowym dźwiękiem.
Nigdy jakoś specjalnie nie zastanawiałem się nad tym, ale odnoszę wrażenie, że twórczość Machinefabrieka jest wciąż za mało doceniana. Niestety, ale postać Rutgera Zuydervelta najbardziej cenią sobie odbiorcy z dosyć wąskiego kręgu. Na dobrą sprawę jak dotąd – z niewiadomych do końca mi przyczyn – Holendrowi nie udało się wyjść poza ten zawężony obszar. Bez problemu można wyselekcjonować pokaźną grupę artystów, którzy potrafią wręcz przygnieść swoim potężnym dorobkiem i kiedy dojdą do momentu wydania 50 pozycji, zdecydowana większość słuchaczy przestaje interesować się ich twórczością. Wiem, że Rutger Zuydervelt nagrywa dużo, ale oczywiście nie zaliczyłbym go do grona nudziarzy i zapętlonych powielaczy pomysłów. Nie będę nawet starał się rozwikłać zagadki dotyczącej popularności Machinefabrieka, ale wiem jedno, że po wysłuchaniu krążka „Dubbeltjes”, a szczególnie kiedy usłyszycie utwór „Danse Des Loops”, czyli jeden z najlepszych ambientowych kawałków ostatnich latach, to z pewnością podrapiecie się po głowie i będziecie się zastanawiać, gdzie leży sedno problemu?

Only Good Music:
Album „Dubbeltjes” to kolekcja unikatowych nagrań Rutgera Zuydervelta aka Machinefabriek. Wydawnictwo rozpoczyna współpracę (miejmy nadzieję owocną) między znanym muzykiem, a wydawnictwem Zoharum.
Rutger Zuydervelt wyrzeka się form bardziej skomplikowanych, jakby zwęża pole inwencji, koncentruje się na podstawowych zagadnieniach struktury języka muzycznego. Stąd krótkie utwory, prosty materiał dźwiękowy i przejrzysta architektura. Absolutnie nie jest to wada tego wydawnictwa! Wystarczy posłuchać zestawu „Hilary” i „Jeffery”, który charakteryzują subtelnie wydobyte sonarystyczne walory struktur dźwiękowych, których źródłem jest puzon. Ostinatowa motywika i uzyskiwana głównie zmiennym wolumenem brzmienia zmienna dynamika wprawiają masę dźwiękową w falowy ruch o ciekawej płynności. Ten prosty zabieg znalazł skuteczne zastosowanie, również w innych utworach. Nie sposób pominąć choćby „Ontrafelde Tonen II” w którym chór żeński intonuje śpiewną melodię o delikatnych konturach czy ocierające się o quazi – jazzową estetykę „My Funny Valentine” oraz „Oh Doctor Jesus”.
Album wypełniły kompozycje pochodzące z lat 2008-2013 i podobnie jak całą dyskografię artysty, cechuje je rozpiętość stylistyczna. Lista utworów jest zestawiona w bloki – kompozycje z określonego wydawnictwa sąsiadują ze sobą. Pozwala to słuchaczowi na pewną manipulację materiałem dźwiękowym – bo przecież nic nie stoi na przeszkodzie, by rzeczone bloki zamieniać miejscami i zestawiać w nową całość.

Musikmagazine:
Nie od dziś wiadomo, że mniejsze formaty czasowe wydawnictw sprzyjają eksperymentom. Nieco zabawnie brzmi to w kontekście muzyki eksperymentalnej, ale zawartość Dubbelties zabawna bynajmniej nie jest. Machinefabriek to płodny projekt Rutgera Zuydervelta, holenderskiego artysty i producenta, który swojej muzyce łączy ambient, drone, nagrania terenowe, elementy minimalizmu i współczesnej muzyki klasycznej. To tak dla wprowadzenia, bo zakładam, że większości naszych czytelników nazwisko tego pana niewiele mówi. Opisywany materiał jest zbiorem kilku od dawna niedostępnych juz na fizycznym nośniku nagrań z winylowych EP-ek, kompilacji czy limitowanych CD-rów i zawiera on muzykę opartą przede wszystkim na wykorzystaniu i elektronicznej obróbce dźwięków żywych instrumentów. Jeden z utworów w całości zbudowany jest na dźwiękach puzonu muzyka The Killimajaro Darkjazz Ensemble, inne powstały jedynie w oparciu o gitarę akustyczną i sampler, a utwory z 7″EP Ontrafelde Tonen w całości wypełniają ambientowe tła uzupełniane przez quasi-kościelne, smutne śpiewy. Pojawiają się nawet wersje jazzowych klasyków. W błędzie będzie jednak ten kto pomyśli, że to składak przeróżnych dźwiękowych eksperymentów przeznaczony wyłącznie dla znawców niszowych odmian eksperymentalnej awangardy. Wręcz przeciwnie, Dubbelties nie tylko brzmi bardzo spójnie , ale jest na swój sposób chwytliwy i słucha się go bardzo przyjemnie. Oczywiście wciąż nie jest to muzyka dla każdego, ale myślę, że fani klimatów z okolic ambient, lżejszej elektroniki i dark jazz w bardziej minimalistycznej formie powinni znaleźć tu sporo dla siebie. Ja znalazłem bardzo dużo i w miarę możliwości zamierzam zapoznać się z innymi płytami Machinefabriek. Polecam.

Darknation:
Machinefabriek to jednoosobowy projekt za którym stoi holenderski artysta multimedialny Rutger Zuydervelt. Ruther tworzy muzykę już od ponad dekady, na stronie projektu możecie zobaczyć jego ogromny dorobek wydawniczy. Pojęcia nie miałem że aż tyle tego wyszło, ja w swojej kolekcji posiadam jedynie jedno, bardzo fajne wydawnictwo zatytułowane „Daas”, które w 2010 roku wydało Cold Spring. Przeglądając niedawno pocztę elektroniczną zauważyłem iż „Dubbeltjes” nie jest już najnowszym krążkiem holendra, gdyż pojawiała się kolejna nowość, tym razem nakładem Glacial Movements.
Krążek dla Zoharum to kolekcja rzadkich i trudno dostępny numerów z lat 2008-2013. W Machinefabriek podoba mis się nie tylko fajnie brzmiąca nazwa ale przede wszystkim własne podejście do ambientu. Myślę że tutaj także możemy je odpowiednio usłyszeć. Zaczynamy od „gitarowych” dwóch pierwszych subtelnych utworów z 2008 roku pt. „Huiswerk”. Trójka i czwórka czyli „Hilary” i „Jeffery” zaskoczył mnie dźwiękiem puzonu który zabrzmiał dostojnie, wprowadzając atmosferę powagi i zadumy. Kolejny trzy numery z siedmio-calówki „Ontrafelde Tonen”, wprowadzają więcej mroku. Szczególnie spodobała mi się druga część z ładnym żeńskim chórem. To jeden z najmocniejszych momentów na płycie. Dalej w kolejnych utworach też jest ciekawie, by na końcu dostać wisienkę na torcie czyli mój ulubiony, ładny ambientowy „Danse Des Loops”.
Muszę przyznać że trochę zapomniałem o Machinefabriek i po posłuchaniu „Dubbeltjes” mam apetyt na więcej. Dzisiaj w tak ogromnym zalewie muzyki z Internetu trudno jest znaleźć płytę do której będzie się wracać. Jestem pewny że to nie jest mój ostatni raz z Rutherem ;). Warto się zatrzymać i posłuchać.

Puszka Pandory / Mroczna Strefa:
Rutger Zuydervelt to kolejna postać z eksperymentalnego i generalnie multimedialnego świata muzycznego, której nie kojarzę, a gość ten nie jest li tylko ważną personą w swojej ojczyźnie Holandii, bowiem tworzone przez niego dźwięki (również te pod szyldem MACHINEFABRIEK) są rozpoznawalne już praktycznie na całym świecie. Oczywiście mam tu na myśli tych, co ‘sięgają pod powierzchnię’, by odnaleźć różne nowe formy muzyczne wywodzące się z ambientu, minimalistic art, drone i eksperymentu na podłożu współczesnej muzyki klasycznej i muzyki fusion. „Dubbeltjes” to wydany w limicie 300 kopii zbiór różnych nagrań pochodzących z lat 2008-2013, a które wcześniej pojawiały się wyłącznie na składankach czy wydawnictwach cyfrowych. Kompilacja ta została ułożona przez samego Rutgera, który połączył nagrania w pary lub trójki, tak aby można było ich słuchać oddzielnie lub jako całość. Pierwszy duet to dwuczęściowa kompozycja „Huiswerk” z siedmiocalowego singla z 2008 roku wydanego w formacie trzycalowego cedeera. Elektroakustyczne brzmienia gitary zostały skorodowane i z lekka zniekształcone trzaskami starej płyty i różnymi zgrzytami sampli. Kolejna parka to utwory „Hilary” i „Jeffery” z kasetowego wydawnictwa z 2010 roku, jakże odmienne w swojej formie, bowiem Rutger spreparował tutaj brzmienie puzonu Hilary’ego Jeffery’ego z THE KILIMANJARO DARKJAZZ ENSEMBLE, w efekcie czego powstał eksperyment na przecięciu współczesnej muzyki kameralnej i awangardowej. Interesujące nawet dla kogoś, co na co dzień nie obcuje z tego typu estetyką. Trzy kolejne fragmenty, zjednoczone pod tytułem „Ontrafelde Tonen”, to zawartość siedmiocalówki z 2012 roku i jednocześnie wolta w stronę eksperymentu z samplami i field recordings, a w drugiej części na pierwszy plan wysuwa się chór. Utwory te wykorzystano nieco wcześniej jako ilustrację do instalacji zaprezentowanej przez Zuydervelta na StreetCanvas. Dwa niezwykłe momenty następują chwilę później wraz z dwiema przeróbkami jazzowych standardów – „My Funny Valentine” i „Oh Doctor Jesus”. To owoc współpracy Rutgera z jazzowym klarnecistą Gareth’em Davisem i specyficzna, awangardowa interpretacja czegoś na pozór oczywistego. Trzy ostatnie kompozycje pochodzą z różnych trudnych do zdobycia wydawnictw, i tak: „Ax” z trzycalowego cedeera „Nerf” ukazał się w 2010 roku i jest typowym, elektroakustycznym eksperymentem, „Eeuw” pojawił się na kompilacji dołączonej do magazynu „Gonzo” w 2013 roku i też nie zaskakuje niczym szczególnym, natomiast „Danse Des Loops” pochodzi z dwupłytowej kompilacji Villa Fiasco i jest bazującym na motywie inspirowanym Wietnamem, rytmicznym, post-industrialnym utworem z nieco przekształconą elektronicznie melodią. W sumie ciekawe wydawnictwo dość intrygującego artysty o kilku twarzach, a jego niektóre z jego kolejnych dokonań mają się podobno ukazać również w Zoharum, więc czekam z ciekawością.

DarkroomRituals / Maeror:
Среди исполнителей экспериментальной музыки тоже есть свои явные «звезды» – и голландца Рютгера Зюйдервельта можно смело к ним отнести. Его «Machinefabriek» востребован публикой, релизы выходят более чем регулярно, охватывая все возможные носители и цифровые форматы, он успешно гастролирует и каждая его работа заслуживает хорошие отзывы. Затеяв почти что беспроигрышное дело под названием «переиздание редкостей от известного музыканта» польский лейбл «Zoharum» подготовил собрание коротких работ «Machinefabriek», изданных до этого на мини-CDr, кассетах и виниловых «семерках» – носителях, которые, по словам самого Рютгера, отлично подходят для коротких и необычных экспериментов со звуком.
Два части «Huiswerk» собраны из звуков гитары, загнанных в сэмплер. Меланхоличное бренчание на струнах имеет тенденцию к неожиданным сбивкам и припорошено белым шумом, а также упорно стремится трансформироваться в монотонный, плотный гул. На двух следующих треках мы слышим игру Хилари Джеффри («Kilimanjaro Darkjazz Ensemble») на тромбоне – очень заторможенные звуки, также стремящиеся растворится в рассеянном и абстрактном дроне, но иногда словно стряхивающие с себя это наваждение и звучащие более «традиционно». Местами похоже на разминку оркестра перед выступлением, правда, при таком раскладе зрители бы засыпали еще до начала основного действа. «OntrafeldeTonen» – музыка для инсталляции. Две «полевые» пьесы, записанные, судя по всему, в пустом и полуразрушенном доме (скрип, дыхание неожиданного и редкого гостя, скрипучий шепот стен, сохранивших эхо давнего разрушения), между которыми разместилась превосходная конструкция из этериальных голосов, поющих небесные хоралы и создающих совершенно нереальную атмосферу. «MyFunnyValentine/ OhDoctorJesus» – игра в классику при пособничестве Гарета Дэвиса, исполнившего на кларнете известные джазовые вещи. «Machinefabriek» их приглушает, режет на петли, хорошенько смешивает и превращает в чудесные медитативные пейзажи, куда привносят жизнь шумы дыхания и различные приятные слуху щелчки и потрескивания. Финальная часть «Dubbeltjes» способна покорить самого взыскательного «эмбиентомана». «Ax» – короткие лупы, которые Зюйдервельт наслаивает друг на друга, слегка разгоняемая трескучей статикой тишина и многослойные гитарные пассажи, уходящие в вечернюю меланхоличную безмятежность. В «Eeuw» мягкое потрескивание винила создает ностальгическое настроение, а эмбиентная фактура его усиливает, оставляя приятную легкость, которую хочется прочувствовать еще не единожды. «DanseDesLoops» – разворачивающийся на фоне ритма (явно отбиваемого палкой) эмбиент, эпичность которому придают затонированные оркестровки и мелькающие то тут, то там клавишные экспромты. Красиво, ничего не скажешь.
«Dubbeltjes» – хороший повод познакомиться с многогранным творчеством «Machinefabriek», если вы по каким-то причинам этого еще не сделали, и отличный подарок поклонникам голландского музыканта, который не только чувствует присутствие музыки в каждом, порой незначительном звуке и шуме, но и отлично умеет извлекать ее из этой среды.